Wintersport voor de niet-skiër

"Ga je dit jaar mee op wintersport?" Het aantal keren dat deze vraag mij gesteld is, kan ik niet meer op twee handen tellen. En iedere keer was het antwoord hetzelfde. Nee! Niet dat ik iets tegen de winter heb, maar geld kan slechts een maal uitgegeven worden en mijn keuze viel dan altijd op het zomerseizoen. Mijn ski-ervaringen beperkten zich dan ook tot twee momenten, welke mij nog helder voor de geest liggen.

De eerste keer was toen ik met een vriendin, ook zonder enige ski-ervaring, spontaan naar Winterberg ben gereden, omdat we ons bedachten dat we wilden skiën. Ski’s en kleding gehuurd en met de lift naar boven, klaar om ons van een rode piste te laten denderen. Na vijf minuten overleg boven op de berg, hebben we de lift weer naar het dal gepakt. De berg was te steil, de ervaring nihil; we zagen het beroemde gipsvluchtje in gedachten al vliegen. Zodoende hebben we de latten onderaan de berg omgeruild voor een langere, dunnere variant en zijn we lekker gaan langlaufen.

Ook SnowWorld in Zoetermeer was geen succes. “Pizzapuntje maken en je remt vanzelf!”, zo legden mijn vrienden uit. Met een korte en niet heel erg scherpe daling, dacht ik dat het wel goed moest komen. Nadat ik voor de derde keer als een roodborstje, welke het raam van de kamer niet heeft gezien, tegen het glas van het restaurantraam geplakt zat, heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben ik in de bar gaan zitten. Onder het genot van een kop koffie heb ik nog stilletjes mijn silhouet op het raam zitten bewonderen. Deze ervaringen nodigden dan ook niet echt uit om eens een winters bezoekje te brengen aan een gebergte. En toch bleef het trekken, aangezien ik wel van sneeuw, kou, bergen en het buitenleven hou. Omdat ik het wintersporten toch wilde ervaren, besloot ik om de stoute schoenen aan te trekken en richting de Franse bergen te reizen om nieuwe ervaringen op te doen.

Hallo Alpen

De Maurienne vallei

Als niet skiër naar de wintersport heeft al meteen een voordeel. Ik hoef niet te kijken naar de sneeuwhoogtes, het aantal kilometers piste en tal van andere zaken die er bij het skiën komen kijken. Maar aangezien 23% van Frankrijk uit berggebied bestaat, moest er dan nog wel een keuze gemaakt worden naar welke regio ik zou vertrekken. Het werd uiteindelijk de Savoie, een departement in het zuidoosten van Frankrijk; op naar de Alpen, welke ik slechts van de zomer kende. In dit departement liggen onder andere bekende skigebieden zoals Tignes-Val d’Isere, Paradiski, waarvan La Plagne het bekendste is en Les Trois Vallées, waaronder het misschien wel bekendste skioord van Frankrijk valt, Val Thorens. Nu heb ik niet zoveel met grote namen en massatoerisme, waardoor mijn keuze viel op de Maurienne vallei, gelegen in het noordelijke deel van de Savoie. Aan de zuidkant van de Col de l’Iseran bevindt zich de oorsprong van de rivier de Arc en dit staat te boek als het begin van de Maurienne vallei. De vallei eindigt waar de Arc in de Isere stroomt, ongeveer 20 kilometer voor Albertville.

maurienne vallei

In de Maurienne vallei

Vanaf Utrecht ligt het op ongeveer 1.100 kilometer afstand, wat goed aan te rijden is. Ook kan je per trein naar St. Michel de Maurienne reizen en je van hieruit verder verplaatsen per bus of taxi. Een andere optie is het vliegtuig; met Genève en Lyon op ongeveer 200 kilometer en Turijn op 150 kilometer, zijn er genoeg aanvliegmogelijkheden. Daarnaast is er ook nog Chambery op 100 kilometer afstand, waar Transavia één keer per week op vliegt. Mijn reis zou heen via Genève gaan en terug vanaf Lyon. Ik ben er klaar voor, op naar de Maurienne vallei dus, waar ik eerst in Valloire verblijf en me daarna naar de Haute-Maurienne zal verplaatsen.

valloire

Het sfeervolle, pittoreske bergdorpje Valloire

Valloire

In een zijdal van de Maurienne ligt het sfeervolle, pittoreske bergdorpje Valloire. Gelegen op een hoogte van ruim 1.400 meter en ingeklemd tussen de Col du Galibier en de Col du Télégraphe is het een mooie uitvalsbasis voor het ondernemen van diverse activiteiten. Met de ruim 150 kilometer aan piste in de nabijheid, is het een uitstekende bestemming voor skiërs, maar deze tak van sport zou ik dus even aan me voorbij laten gaan. Alleen de namen van de bergen in de nabijheid doen mijn hart al wat sneller kloppen. Legendarische namen voor de wielerliefhebber, maar in de winter is het een onmogelijke opgave om te fietsen. Gelukkig was dat ook niet waarvoor ik naar Valloire was gekomen. Deze vallei werd in vroeger tijden ook wel ‘de gouden vallei’ genoemd, Valloire is dan ook een verbastering van vallée d’or, omdat de weg die door het dorp loopt de handelsroute was tussen Frankrijk en Italië. In het centrum van het dorp staat de 17e-eeuwse barokke kerk, het middelpunt van het 1.200 inwoners tellende dorp. Van hier uit verspringen er leuke, gezellig ogende straatjes in diverse richtingen. Allemaal nodigen ze uit om ontdekt te worden.

valloire maurienne vallei

Daar sta je dan

Staande voor mijn hotel, kijk ik naar de skilift, op veertig meter afstand. Mijn grote 100 liter backpack is tot aan de rand toe gevuld, alsof ik geen vijf dagen weg ga, maar vijf maanden. Met temperaturen die tot rond de -20 konden gaan, heb ik me gelukkig tijdig bedacht dat mijn Nederlandse winterkledij niet zou volstaan. Zodoende heb ik een heel arsenaal aan skikleding geleend van een vriend. Van thermokleding tot ski-jack en van skibroek en sokken tot warme gevoerde handschoenen, alles zit in de rugzak gepropt. Rustig neem ik even de omgeving in me op. Het harde en ruige karakter van de bergen dat ik ken van de zomers is grotendeels verdwenen door de witte sneeuw die de cols bedekt. Natuurlijk voel ik me nog steeds klein en nietig tussen de omringende Alpenreuzen, maar de sneeuw heeft de bergen een meer benaderbaar, haast aandoenlijk karakter gegeven.

Na even snel ingecheckt te hebben in het Grand Hotel de Valloire en de tas op de prima, sfeervolle kamer, met uitzicht op de skilift/piste, te hebben gegooid, besluit ik er nog even op uit te trekken om het dorp wat verder te verkennen. De zon is al achter de bergen gezakt en het zal dan ook niet lang meer duren voor het laatste daglicht uit het dal wordt onttrokken. Met een temperatuur van acht graden onder het vriespunt, valt het met de kou wel mee. Vele winkeltjes trekken aan me voorbij terwijl ik heerlijk doelloos door Valloire slenter. In elk straatje zit er wel een traiteur en een kaasboer en vaak ook nog een sportwinkel. Tel daarnaast nog tal van eet- en drinkgelegenheden in het straatbeeld en wat lokale kunst- en curiosa zaakjes, en het straatbeeld is compleet.

straatbeeld valloire

In elk straatje zit wel een traiteur en een kaasboer en vaak ook nog een sportwinkel

Na weer eens een afslag naar rechts genomen te hebben, sta ik ineens naar een veld vol met gigantische blokken sneeuw aan te kijken. Wat blijkt, de 34e editie van het internationale sneeuwsculpturenconcours is van start gegaan en alle kunstenaars zijn bezig met het vervaardigen van hun creaties. Met scheppen, bijlen, kettingzagen en tal van andere hulpmiddelen, moeten ze in een kleine week hun kunstwerk houwen uit een gigantisch blok sneeuw. Het gros van de deelnemende teams is Frans, maar ook Canada, Rusland, Turkije en zelfs de Filipijnen zijn met een team van artistiekelingen aan het beeldhouwen. Bij sommige teams is er al goed zichtbaar wat het gaat worden, maar bij weer anderen lijkt het nog nergens op. Niettemin is het boeiend om even bij te blijven kijken. In de dagen die volgen ga ik nog enkele keren kijken om de vorderingen in de gaten te houden.

sneeuwsculptuur valloire

Het internationale sneeuwsculpturenconcours

Het is daar bij de sneeuwblokken dat ik hoor dat er een week eerder de 26e ijssculpturen wedstrijd in Valloire werd gehouden. Dit vond plaats aan de rand van het dorp en de creaties zijn daar nog te bewonderen. Met toch geen verplichtingen meer op de verdere avond, lijkt dit me ook interessant om te gaan kijken. Valloire telt ook nog 17 zogenaamde hameaus, ofwel gehuchten. Om alles met elkaar te verbinden, rijdt er een gratis bus om je te binnen de dorpsgrenzen te vervoeren. Deze bus rijdt ook naar de plaats waar de ijssculpturen tentoongesteld staan. Er staan schitterende creaties, ook weer gemaakt door deelnemers uit verschillende landen. Van een beeld van een zwangere vrouw -waarbij je de baby in de buik ziet zitten- tot hele abstracte creaties. Het is inmiddels wel een stuk frisser geworden nu de avond is gevallen. Tijd om de bus te pakken en terug te keren naar het dorp zelf.

ijssculptuur valloire

De ijssculpturen wedstrijd in Valloire, foto van P. Delannoy

Na een snel bezoek aan het mooie kerkje met zijn vele engeltjes, gewijd aan Sainte Thècle, een lokale heilige, vertelt mijn maag me dat het tijd is om te gaan eten. Nu zit er bij mijn hotel, naar zeggen, een van de beste restaurants van het dorp. Een kleine twee uur later kom ik verzadigd boven op mijn hotelkamer. Het eten is inderdaad voortreffelijk geweest; de lokale Franse keuken bevalt me zeer goed. Ook de wijn uit de streek hier smaakt heerlijk, ondanks dat de Savoie niet te boek staat als de beste en bekendste wijnstreek. Terwijl de klok al langzaam richting middernacht kruipt, kijk ik uit het raam op de piste. Een groepje jongeren is nog druk bezig met sleeën van de heuvel af. Een korte twijfel maakt zich meester, uitnodigend als het er uit ziet. Wijselijk besluit ik echter om toch maar naar bed te gaan en mijn energie te sparen voor de aankomende dagen, aangezien er genoeg op de planning staat.

Op stap met de lama’s en één alpaca

Ik wilde hier eigenlijk beginnen met een woordgrap over een lama, maar omdat hij zo flauw is dacht ik lama zitten. Lama’s dus, in de Alpen. Het klinkt wat vreemd, en ik kan niet anders dan dat beamen. Het is dan ook de enige plek in Frankrijk waar je een sneeuwwandeling kan maken met deze beesten. Aangekomen bij het verblijf van de lama’s en Alpaca staat onze goedlachse gids, Gilles Tosca, ons al op te wachten. Hij stelt ons voor aan zijn mooie beesten en wij stellen ons alle tien voor aan Gilles. Nadat ik binnen de minuut nog slechts één naam van een lama had weten te onthouden, weet Gilles van ieder persoon de namen nog. Na de lama’s gevoerd te hebben, is het tijd een stuk te gaan wandelen. Het eerste stuk mag ik een lama mee nemen aan een tuigje. Mak als een lammetje loopt het alfamannetje van de groep met me mee. Argwanend kijk ik toch steeds over mijn schouder, angstig als ik ben dat ik in mijn nek gespuugd zou worden. Nu hoef ik daar volgens Gilles niet bang voor te zijn. Lama’s spugen alleen naar mensen, wanneer zij door mensen groot zijn gebracht en dan vooral in het eerste levensjaar. De lama’s van onze gids zijn opgegroeid tussen de andere lama’s en Gilles heeft ze slechts aangeraakt wanneer hij de benodigde vaccinaties moest geven.

lamaverblijf valloire

Het lamaverblijf

Na een korte wandeling, waarbij we door een aantal kleine gehuchten lopen, verlaten we de normale weg en gaan we een paadje op richting wat heuvelachtiger terrein. Tijdens het wandelen blijkt Gilles een goede, humoristische verteller, met leuke anekdotes en interessante feitjes over de omgeving. Met de zon in het gezicht en een kraakheldere hemel, is het een aangename wandeling. De lama’s sjokken vrolijk mee aan de hand van de kinderen en stoppen bij iedere boom of struik om even een besje of wat groen tot zich te nemen. Aan de rand van een half dichtgevroren beekje in het heuvelachtige landschap is het tijd voor een korte stop, alvorens we terug zouden keren. Gilles opent zijn rugzak en tovert er wat eten en drinken uit voor de groep. Heel verrassend is het niet dat er lokale kaas, worst en wijn uit de zak komt, trots als de mensen hier zijn op de streekproducten, evenals een thermoskan met lekkere thee. Alle etenswaren worden aangesneden met een Opinel mes, alweer een trots van de streek. Na dit lekkere bourgondische intermezzo, is het tijd terug te keren naar het beginpunt. Zowel voor jong en oud is deze tocht echt een hele leuke en ontspannen manier om een deel van je dag door te brengen.

alphamannetjes lama

Alphamannetjes

lamawandeling besjes en stro

Besjes en stro eten onderweg

Off-piste, maar dan met raquettes

Ik herinner me nog dat ik vroeger naar cartoons zat te kijken en dat ik dan de karakters, waaronder bijvoorbeeld Scooby Doo, door de sneeuw zag banjeren met tennisrackets onder de voeten gebonden. Nooit had ik er daarna meer aan gedacht, noch bij stilgestaan waar dit idee vandaan kwam, tot het moment dat ik een sneeuwschoenwandeling had geboekt. Historici schatten dat de sneeuwschoen al tussen de 4000 en 6000 jaar geleden is uitgevonden, ergens in centraal Azië. Deze ‘schoenen’ waren voor jagers in die tijd van essentieel belang om zich voort te kunnen bewegen door de diepe(re) sneeuw tijdens de jacht in de winter. In vroeger tijden waren sneeuwschoenen er in vele soorten en maten, waarbij de Europese variant traanvormig was en het meest leek op een tennisracket. Hiervan is dan ook de huidige naam van de sneeuwschoenen afgeleid; raquettes de neige.

raquette offpiste

Off-piste, maar dan met raquettes

Met de skilift voor mijn het hotel ga ik naar boven, waar we verzamelen voor het begin van de sneeuwschoenwandeling. Het belooft een stuk intensiever te worden dan de wandeling met de lama’s, zoveel staat wel vast, terwijl ik vanaf een kleine 2.000 meter naar Valloire in het dal kijk. Om maar een beetje krachten op te doen, genieten we eerst van een stevige lunch in restaurant Alp de Zélie, gelegen pal naast de skilift. Zoals bij elke maaltijd hier in de streek, zijn er ook nu weer kaas, diverse worstvarianten en wijn aanwezig bij de lunch. Alles smaakt weer heerlijk, en met het fantastische uitzicht erbij, komt alles nog iets meer tot zijn recht. Goed gevuld is het tijd de sneeuwschoenen onder te binden en onze gids, Thierry, te volgen voor een ‘wandelingetje’.

raquette valloire

Met de sneeuwschoenen ondergebonden staken we snel de skipiste over

Met de sneeuwschoenen ondergebonden steken we snel de skipiste over, aangezien het verboden is om hiermee op de piste te lopen. Na een klein half uurtje lopen zijn we inmiddels een aardig stuk van de piste afgeweken en banjeren we door de diepe sneeuw richting een bergkam. Het enige geluid dat je nog hoort is het knisperen van de sneeuw onder de schoenen. En als je stil staat op de bergkam en om je heen kijkt, dan ben je omringd door absolute stilte en reusachtige bergen en diepe valleien. Aan het ademhalen is te merken dat we inmiddels boven de 2.000 meter lopen. De lucht is ijler, waardoor het lichaam minder zuurstof op kan nemen. Wat verder in het dal zien we ondertussen steeds meer naaldbomen verschijnen. Waar de omgeving van Valloire tot medio jaren dertig van de vorige eeuw bestond uit landbouwgrond, en toerisme geen rol had, is dat sindsdien hard veranderd en speelt landbouw nog slechts een marginale rol. Hierdoor eigent het bos inmiddels zijn originele habitat steeds meer terug, wat zorgt dat er meer diversiteit is tijdens de wandeling. De wandeling duurt uiteindelijk bijna drie uur, waarbij we rennen op de schoenen en glijden op de billen van paadjes naar beneden omdat het te steil is. Af en toe vallen er mensen om en kan je met moeite weer overeind komen. Natuurlijk is het leuk en wordt er gelachen, maar bovenal is het genieten van de schitterende omgeving, de haast serene rust, het heerlijke buitenzijn en op het einde, het langzame intreden van de schemering.

sneeuwschoenwandeling valloire

Sneeuwschoenwandeling op grote hoogte

Galibier-bier

Na een dag actief doen in de buitenlucht, is niets zo lekker als even tot rust komen. Niet dat ik helemaal versleten ben van de sneeuwschoenwandeling, maar ik heb wel grote behoefte tot maximale ontspanning met minimale inspanning. En laat lokale bierbrouwerijtjes met een bezoekje vereren en gelijk even een proeverijtje van het assortiment nuttigen, nu net onder deze noemer vallen. Aan de voet van de Galibier, net buiten Valloire, is sinds 2010 de brouwerij van het lokale hoogtebier Galibier gelegen. Het hoofdbestandsdeel van bier, water, is het meest bijzondere aan het gebrouwen bier. Dit water komt van de gletsjer la Clapière, aan de voet van de Galibier. De eigenaren, Brice Le Guennec en Pierre-François Martin, zijn begonnen als hobby-brouwers en hebben uiteindelijk van deze hobby hun beroep kunnen maken. Brice heeft om zich verder te ontwikkelen in zijn doorgeschoten hobby de opleiding tot bierbrouwer gevolgd in München, waar de beste brouwers-academie ter wereld huist.

galibier brice

Brice tapt een Galibier-bier

Dat er hier passie en kennis aanwezig zijn, blijkt wel uit de smaak van de bieren die ze brouwen en vol enthousiasme wordt er dan ook verteld over de verschillende bieren. AB InBev, de grootste brouwer ter wereld, heeft al eens aan de deur gestaan om Galabier over te nemen, maar de heren hebben hier vriendelijk voor bedankt. Dit gegeven heeft het merk bij de chauvinistische Mauriennais alleen maar sterker gemaakt. In bijna iedere bar en elk restaurant is het verkrijgbaar en ook bij de vele activiteiten en festivals, die gedurende heel het jaar plaatsvinden in de nabijgelegen dorpen, is dit meestal het bier van keus, dit tot onvrede van de grotere spelers op de markt. Chapeau!

Aan de toog is het gezellig druk, met een mengeling van nieuwsgierige toeristen en de gewone lokale bevolking die komt om bij te kletsen onder het genot van een pint. Ondertussen is er na zeven jaar brouwen voor ieders gading wel een smaak. Zo is er de keuze uit pilsener, blond bier, witbier, porter (met een zachte, rokerige smaak) en zijn er drie verschillende IPA’s voor de mensen die van bitter houden. Na van alles een klein glaasje geproefd te hebben en van de lekkerste smaken een paar flesjes te hebben ingeslagen is het tijd om op te stappen. Ik ben benieuwd of ik de volgende keer als ik hier weer kom, nog op dezelfde plek terecht kan. De kleine brouwerij zit inmiddels aan zijn maximale capaciteit en is zoekende naar een groter pand om aan de toenemende vraag te kunnen voldoen. Terwijl ik de biertjes in de kofferbak zet begint mijn maag te knorren. De hoogste tijd om terug te keren naar het knusse centrum dus en eens op zoek te gaan naar wat voedsel.

Après-ski light

Een ding weet ik zeker zodra ik uit restaurant La Grange stap, het restaurant waar ik zojuist heerlijk heb gegeten; mijn kleren kunnen straks gelijk in de zak met vuile kleding. Bij binnenkomst van het restaurant leek het of er een lichte mist hing, gecombineerd met een aangename geurenmelange van kruiden, gebakken vlees en uiteraard kaas. Het gaf het knusse en goedbezochte tentje alleen maar meer charme en mag dan ook zeker als een aanrader worden gezien. Nu is het nog redelijk bijtijds en vind ik het tijd om eens te kijken of er nog een beetje après-ski in dit liefelijke dorpje te vinden is. In Valloire heb je eigenlijk twee tenten die tot in de kleine uurtjes open zijn; Le Slalom is de plaatselijke discotheek en Le Mast’Rock, wat zich meer richt op live optredens van bandjes uit diverse muziekstromingen. Daarnaast zijn er vele andere gezellige barretjes waar je ook terecht kan voor een drankje, alleen deze sluiten al een stuk vroeger.

mastrock valloire

Mast’Rock

Ik besluit om naar Mast’Rock te gaan, aangezien live muziek mijn voorkeur geniet en omdat ik de eigenaar hiervan per toeval tegen het lijf was gelopen bij Galabier-bier. Eenmaal binnen is het al gezellig druk met een mengeling van toeristen, de lokale jeugd en groupies van de optredende artiesten. Ook de muziek kan me wel bekoren, met iets wat het midden hield tussen the White Stripes en Deep Purple. Om me heen kijkend, moet ik al snel constateren dat dit een prima barretje is om de avond door te brengen. Het oogt warm en sfeervol met het houten interieur en het gedimde licht en iedereen lijkt het naar de zin te hebben. Als ik aan de bar een Jupiler bestel, zie ik Galabier-Brice ineens naast me staan met zijn vriendin. Lachend zegt hij iets onverstaanbaars in het Frans, maar ik gok dat het erop neer komt dat ik het verkeerde biertje heb besteld. Tegen enen vind ik het welletjes en loop ik door de verlaten straatjes huiswaarts, de klanken van het drumstel en de elektrische gitaren steeds verder vervagend op de achtergrond, tot ze niet meer hoorbaar zijn en er weer stilte om me heen heerst. Morgen gaat de wekker weer bijtijds af om me te verplaatsen naar de Haut Maurienne, dus Le Slalom laat ik voor wat het is, niet eens zeker wetend of het überhaupt wel open is.

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>