Ruimte genoeg
‘Ik zie ze staan. Op de boulevard. In de mist. Ze kunnen hier nooit vandaan. Verraden in de naam van koning en vaderland. Op het strand is een jeugdige, hun oorlog nooit voorbij’. Spinvis bezong het door hem geliefde Oostende. Op diezelfde boulevard bij het Zeeheldenplein loop ik nu. Ik zie de beelden staan. In een mooi voorjaarszonnetje. Tientallen meters breed is de boulevard. De kleurkeuze van de klinkertjes zorgt voor een subtiele overgang naar het strand. Hoog zomer biedt de boulevard onbetwist voldoende ruimte om kilometerslang te kunnen flaneren. Ook het strand is lang en breed. Met de Kusttram is het bovendien mogelijk om een paar strandjes verderop te pakken. Altijd plek.
The Crystal Ship verfraait
Slechts een paar honderd meter scheidt het stadscentrum van de zee. Hoogbouw en infrastructuur geven Oostende een stads gevoel. Een haven, een tram en zelfs een eigen vliegveld. Het aantal van ongeveer 70.000 permanente inwoners valt dan wat tegen. In de zomer kan dit aantal echter zomaar verdubbelen door de tijdelijke badgasten. Ook de dichte bebouwing in de compacte binnenstad draagt bij aan het stedelijke beeld. Fraai is het niet altijd. Steeds fraaier wordt het wel. Sinds 2016 wordt het kunstfestival the Crystal Ship jaarlijks georganiseerd. Oostende wordt daarbij gebruikt als een canvas voor levensgrote muurschilderingen. Die ook nog eens permanent zijn. Ieder jaar wordt de stad dus een stukje mooier. Meer dan 300 inwoners hebben tot nu toe hun gevel aangeboden voor een transformatie. De meer dan 50 creaties die tot nu toe zijn gemaakt zijn verspreid over de stad, waarvan een aantal in de binnenstad. Een wandeling langs deze kunstwerken is daarmee meteen een mooie verkenning van het centrum.
Van Ben Slow tot Dourone
Met een vers ontbijtje achter de kiezen ga ik op zoek naar de eerste muurschildering. Als ik mijn hotel voor dit weekend verlaat loop ik er al onder door. Kunstenaar Ben Slow uit London creëerde een enorm zwart wit portret van een man en een vrouw op de gevel van hotel Ostend. Zonder het me te realiseren had ik de nacht doorgebracht in de kamer die reikte tot de nek van de bebrilde persoon. Vlak om de hoek tref ik op de blinde muur voor een parkeerplaats een bijzonder werk aan. De stapel beesten is indrukwekkend, misschien wat angstaanjagend zelfs. Een muis, mol, egel, rat, eekhoorn en konijn. Elk met gesloten ogen. Het is het werk van de Belgische Roa, een artiest vermaard om zijn reusachtige dieren. Verderop in de Adolf Buylstraat, één van de drukste winkelstraten van de stad, zijn de meeste ogen gericht op etalages. En dat is zonde. Een kleurrijk werk van de Argentijn Pixel Pancho op een zijgevel in de winkelstraat wordt daardoor vaak over het hoofd gezien. Niet te missen is de fantasierijke bijdrage van Alexis Diaz verderop in het winkelgebied. Menig passant houdt de pas even in om te kijken wat is afgebeeld. In een parallel straatje pronkt het verse werk van Dourone. De Spanjaard heeft voor de Crystal Ship editie van dit jaar een kleurrijk portret van een vrouw boven een natuurwinkel aangebracht.
Bootjes tussendoor
Terloops laat ik het winkelend publiek achter me en steven op de jachthaven af. Langs de imposante Sint-Petrus-en-Pauluskerk. Een zee van masten is in de verte zichtbaar. Het pronkstuk tussen al het scheepgeweld is de driemaster Mercator. Het schip heeft een vijftigtal zeetochten gemaakt alvorens het in de jaren zestig de haven van Antwerpen binnenvoer voer voor haar pensionering. Vorig jaar is de Mercator nog grondig gerestaureerd. Nu behoort het schip tot het maritieme erfgoed van Oostende.
Vrolijke kleuren en portretten
Nabij de jachthaven bevinden ze nog een aantal werken. Een gevel van het stadhuis is door Jeps & Jucte verfraaid met een hommage aan een aantal muzikale bewoners die de stad heeft gekend. Eén van hen is soullegende Marvin Gaye. Naar verluidt heeft hij zijn inspiratie voor de klassieker sexual healing hier opgedaan. De achterzijde van een langgerekte supermarkt was het gigantische canvas voor Hell’O Collective. Hun typische stijl van vrolijke kleuren en abstracte figuren is hier mooi tot zijn recht gekomen. Het werk van Eversiempre naast het Centraal Station springt meer in het oog. Het reusachtige portret drukt het verleden van dwangarbeid door Congolezen tijdens de opbouw van Oostende en de hedendaagse diversiteit van de stad uit.
De geur van vis
Langs een lange rij viskramen loop ik weer in de richting van de zee. Meeuwen zweven over me heen. Uit plakkaten op een bushokje herleid ik dat de beesten zeer ongewenst zijn. Liefst €250 boete staat op het voeren van de krijsende vogels. Bij de kleine visafslag staan de beesten duidelijk op de loer. Oranje bakken met vis die dezelfde ochtend de netten in de Noordzee niet wisten te ontwijken staan opgestapeld. Op de gevel van een hotel aan de overkant van de straat zie ik de muurschildering van de Amerikaan Gaia. Het met bloemen versierde reddingsvest is duidelijk geïnspireerd op de omgeving. De zee heb ik alweer in het vizier. Ik loop een lange houten dam op. Meterslange vishengels staan naast elkaar opgesteld. Op een krukje zit de visser. Ik draai me om en tuur nog even naar de stad voor me. Een stad aan zee, die allerminst grauw dan wel rauw is.
Op uitnodiging van Toerisme Oostende bezocht ik Oostende.
- Vier tips voor de fraaie Vlaamse Westhoek - 2 augustus 2022
- Citytrip Aken - 3 juni 2022
- Emirates met kids - 25 mei 2022