Rapper Def P maakt met zijn vrouw Fenske een wereldreis per trein over het noordelijk halfrond. Zijn avonturen heeft hij opgeschreven in het boek Heen en Onweer en zijn deels op onze site te lezen. In dit deel reist Def P vanaf het Baikalmeer met de Trans Mongolië Express naar Mongolië.
Reislustig volkje
Het nadeel van samen met Nederlanders reizen is, dat je in eerste instantie het gevoel krijgt dat het je verre reis minder bijzonder maakt. En dat je ook minder vrijuit kan spreken met elkaar. Aan de andere kant kunnen zij natuurlijk ook hetzelfde van ons denken. Nederlanders zijn nou eenmaal een reislustig volkje, die als onvermijdelijke kakkerlakken overal ter wereld weer opduiken. Maar als je elkaar wat beter leert kennen, merk je dat een treinreis door Mongolië voor vier personen in een coupé eigenlijk net zo’n indrukwekkende ervaring is als voor twee.
Onze medereizigers op de Trans Mongolië Express heten Chris en Harold. Een advocaat en een politieagent, allebei ergens achter in de dertig. We zijn ze al eerder op deze reis tegengekomen. Gelukkig zijn het relaxte lui waar we leuke gesprekken mee hebben. We ruimen onze bagage in, maken onze bedjes op en willen snel gaan slapen, omdat het nog wel heel erg vroeg en ook nog donker is. De trein is nogal warm van binnen, dus we hebben allemaal genoeg aan een dun lakentje.
Een paar Engelse meiden die bij ons in de buurt slapen, staan buiten een sigaretje te roken en vertellen dat ze die nacht wakker blijven om het Baikalmeer te zien. Wij kennen dat uitzicht al, dus we gaan liever pitten. Het voelt meteen weer erg vertrouwd om in een rijdende trein te liggen, dus we vallen als een blok in slaap.
Van warm naar koud
Later die ochtend word ik wakker van de kou. Het is inmiddels licht geworden. Als ik naar links kijk, zie ik tot mijn verbazing nog steeds het Baikalmeer. En vanonder mijn dunne lakentje zie ik zelfs door alle ochtendnevel heen dat er ijsschotsen in het meer drijven! Geen wonder dat ik wakker word. De temperatuur is van klef warm naar ijskoud gedaald. Het meer biedt een prachtig mooi uitzicht, dus ik kan me goed voorstellen dat sommige reizigers hier de hele nacht voor opblijven.
Voor mij is het vooral een reden om toch maar even de extra dekens te pakken, ook voor Fenske. Ze ligt nog wel te slapen, maar zij zal anders waarschijnlijk ook snel wakker worden van de kou. Ik dek ons goed toe. Dat ligt al een stuk warmer en ik val meteen weer in slaap.
Droom over de Trans Mongolië Express
Dan overkomt me iets vreemds. Ik droom dat ik in de Trans Mongolië Express zit en een oude bekende uit Nederland tegenkom. Ik maak een praatje met hem en zeg iets tegen hem in de trant van: “zo, wat toevallig dat jij ook in deze trein zit.” Mijn kennis zegt dat het helemaal geen toeval is. “Hoezo?” vraag ik. “Dat merk je nog wel” antwoordt hij. Op dat moment schokt de hele trein nogal hevig door een hobbel in de rails. Ik schrik er met een schok wakker van.
Even later loop ik door de trein en kom ik die kennis echt tegen! Hij zegt: “zie je wel dat het geen toeval was?” Dan wordt weer de hele trein door elkaar gerammeld door een hobbel. En deze keer schrik ik pas écht wakker. Het was dus een soort droom in een droom. Ik heb wel vaker vreemde dromen, maar dit was toch wel een bizarre ervaring.
Even later beginnen de andere passagiers op de Trans Mongolië Express langzaam te ontwaken. We hobbelen door een landschap dat geleidelijk aan steeds heuvelachtiger wordt. We rijden na een korte stop in Ulan-Ude verder in zuidelijke richting, en het landschap begint steeds meer te lijken op hoe ik me Mongolië had voorgesteld. We komen in de buurt. Hoewel: voorlopig rijden we nog steeds door Rusland.
Surrealistisch landschap
Af en toe is het echt ongelofelijk om te zien hoe de mensen leven in Rusland. Ook nu we al zo ver in het oosten zijn. Overal zien we afgebrokkelde huizen met hopen vuilnis er tussen. Soms zie je mensen deze hopen vuilnis in de fik steken en er hun eten boven roosteren. De meeste huisjes zijn van hout, maar soms zie je ook weer wijken van hoge woonflats. Het valt me op dat er vaak niet eens bestrating tussen de flats is gemaakt. Overal zie je vervallen flats in het zand, als verdwaalde woonblokken in de woestijn. Net een Dali-schilderij. Surrealistisch en post-apocalyptisch.
Wat je veel ziet in dit deel van Rusland is dat auto’s geparkeerd staan in dichte, vervallen huisjes van steen
Er staan bijna nergens auto’s tussen de huizenblokken geparkeerd. Wat je wel heel veel ziet in dit deel van Rusland is dat auto’s geparkeerd staan in dichte, vervallen huisjes van steen. Zonder ramen, met roestige deuren, precies groot genoeg voor een auto. Zij aan zij, rij na rij. Meestal langs het spoor. We lopen naar het restauratierijtuig om daar onze laatste Russische roebels om te zetten in een lekker hapje. Het is nu een kwestie van tijd voordat we bij de grensovergang zullen komen.
Grens tussen Rusland en Mongolië
De grensovergang tussen Rusland en Mongolië bereiken we rond een uur of zes in de avond. Na een uur of vier van uitvoerige controles door allerlei uniformen (de één nog gewichtiger dan de ander), komt er rond een uur of tien ’s avonds eindelijk weer wat beweging in de trein. We hebben van onze reisorganisatie een flesje prosecco gekregen, omdat het onze huwelijksreis is. Heel attent van ze. We hebben de fles speciaal bewaard om deze grensovergang te vieren.
De hele grensovergang duurt alles bij elkaar ruim zes uur. Toch niet iets waar je makkelijk aan went
Helaas hebben we iets te vroeg gejuicht, want als we de fles al zowat leeg hebben, stoppen we in Mongolië nog een keer. Weer het inmiddels bekende verhaal van de uniformen, de strenge gezichten, allerlei formulieren en controles. Om een lang verhaal kort te maken: we vertrekken uiteindelijk rond half één ’s nachts. De hele grensovergang duurt alles bij elkaar ruim zes uur. Toch niet iets waar je makkelijk aan went.
Grensovergang tussen Mongolië en Rusland
Geld wisselen
Harold en Chris hebben tijdens het wachten geld gewisseld met een nogal opgefokte Mongoliër die haastig door de trein loopt met een dik pak geld in zijn handen. Overal biedt hij opdringerig zijn wisseldiensten aan. Ik vertrouw hem voor geen cent, maar Harold en Chris vinden het wel leuk om meteen wat Mongools geld te halen bij de eerste de beste Mongool. Als de mannen in uniform hem in de gaten krijgen, sturen ze hem meteen weg.
Je kunt bij de grenzen maar het beste de humor inzien van al het onvermijdelijke gedoe, anders word je er stapelgek van
Achteraf zitten we de boel na te rekenen en blijken ze inderdaad te zijn opgelicht. Maar dat hoort er ook een beetje bij, vinden ze. Het biedt ons in ieder geval weer een klein beetje entertainment tijdens de eindeloze wachttijd. Je kunt bij de grenzen maar het beste de humor inzien van al het onvermijdelijke gedoe, anders word je er stapelgek van.
Dat blijkt wel aan een Chinees, die vlakbij ons zit. Die banjert de hele tijd zwaar geïrriteerd en zuchtend door de gang van de trein. Daarbij smijt hij constant met de deuren. Heel vermoeiend, dat soort lui. Maar omdat we allemaal erg blij zijn dat we nu eindelijk Rusland uit zijn en Mongolië binnenrijden, kan niets de pret meer drukken. We zijn ook blij dat we eindelijk kunnen slapen, want dit zou weer eens een veel te korte nacht worden.
Twee grensposten
Als ik er ’s nachts over nadenk, vind ik het eigenlijk best wel raar dat bij elke grens de twee grensposten compleet langs elkaar heen werken. Iedereen moet steeds twee keer zijn papieren inleveren, twee keer al zijn tassen tevoorschijn halen, twee keer de inhoud tonen en vooral twee keer zijn geduld bewaren. Sommige mensen worden daar nou eenmaal een beetje recalcitrant van. Wij als reizigers op de Trans Mongolië Express doen natuurlijk braaf wat ons verteld wordt. Maar vooral het Chinese personeel op onze trein loopt onderling duidelijk geintjes te maken achter de ruggen om van de strak in douanepak gehesen Mongoliërs. Ze weten natuurlijk dat toch niemand hen verstaat.
En omdat zij waarschijnlijk zo’n twee keer per week door deze mallemolen heen moeten, voelen ze zich duidelijk meer op hun gemak. Ik heb zelf ook wel eens de neiging om een beetje recalcitrant te worden in dit soort situaties. Of op zijn minst wat geintjes te maken. Maar mijn coupégenoten zitten hier duidelijk niet op te wachten en zeggen dit ook. Ik laat het me geen twee keer vertellen.
De andere helft van dit hoofdstuk is te lezen in het boek Heen en Onweer van Def P, waarin de avonturen van zijn wereldreis worden gekoppeld aan verhalen uit het leven van Def P. Behalve de landen en gebieden die hij aandoet tijdens zijn treinreis (Duitsland, Polen, Wit-Rusland, Rusland, Siberië, Mongolië, Tibet, China, Japan en Canada) bevat het boek ook bijzondere uitstapjes naar onder meer het Cuba van Fidel Castro, een Bosnië in puin, het Spanje van de toeristen, de achterbuurten in de VS begin jaren ’90 en de sloppenwijken van Zuid-Afrika.
- Boogschieten in Mongolië (Heen en Onweer deel 10) - 14 maart 2023
- Van China naar Japan: Shanghai – Tokio (Heen en Onweer deel 16) - 18 november 2022
- Luchtkastelen in Lhasa en wolkenkrabbers in Shanghai (Heen en Onweer deel 15) - 14 juni 2022
