Rapper Def P maakt met zijn vrouw Fenske een wereldreis per trein over het noordelijk halfrond. Zijn avonturen heeft hij opgeschreven in het boek Heen en Onweer en zijn deels op onze site te lezen. In dit deel reist Def P van het Chinese Shanghai naar het Japanse Tokio. Hij schrijft over zijn eerste ervaringen daar, verwarmde wc-brillen en hectische gamehallen.
Dit keer is het al licht. Het is zo een stuk minder spectaculair dan de heenreis, maar we zijn eigenlijk toch nog te slaperig om echt van deze rit te genieten. Daarbij is onze chauffeur nogal een praatgraag patsertje en Fenske trekt die gozer totaal niet. Zeker niet op dit vroege tijdstip. Hij laat me Guns n’ Roses horen alsof het de nieuwste rage is en ik kan er wel om lachen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en kijk om me heen. Het is wel wat regenachtig, maar dit keer is er geen onweer. Bijna een teleurstelling na alle onweersbuien die we tot nu toe hebben bij onze grensovergangen. Maar ja, hoe lang kan zo’n toeval nog aanhouden?
Alles verloopt redelijk zoals gepland en het is een mooie vlucht. Het begint nogal bewolkt, maar als we eenmaal boven Japan vliegen, wordt de lucht juist weer erg helder. Dat komt heel mooi uit, want we vliegen in de lengte over het eiland heen. Zo kunnen we mooi het Japanse landschap van bovenaf bekijken. Dat was over de grond nog een behoorlijke tocht geweest.
Verwarmde wc-brillen in Tokio
Rond een uur of twaalf ’s middags landen we in Tokio. We komen er meteen al achter hoe ongelofelijk groot deze stad is. Het centrum blijkt nog ruim anderhalf uur rijden van het vliegveld te zijn, dus we besluiten ter plekke om twee kaarten te kopen voor de Airport Limousine. Dat is een soort busservice die vanaf het vliegveld richting de binnenstad rijdt en daarbij langs de grootste hotels gaat. Gelukkig staat ons hotel ook op de lijst, dus we zitten hier meteen goed.
We worden netjes voor de deur afgezet bij het Grand Prince Hotel en daar worden we zeer aangenaam verrast door een mooie, ruime kamer met een fijn balkon op één hoog. En een tweepersoonsbed! Hiervoor sliepen we vaak stukken hoger en op losse bedjes, dus Fenske is meteen helemaal in haar nopjes met deze kamer. Dit geeft echt het gevoel van een huwelijksreis. Zelfs het toilet is ongelofelijk luxe met een verwarmde wc-bril en een speciaal spuitsysteem, dat na het poepen je achterwerk schoonspuit. Heel apart. Het lijkt me eigenlijk een beetje vies juist. Ik spring meteen op het grote bed en val als een blok in slaap. Ik ben doodmoe van de korte nacht en de lange reis die we net achter de rug hebben.
We doen nog een poging om naar het centrum te lopen, maar hebben nog geen idee hoe groot Tokio is
Als het ’s avonds donker is, gaan we pas weer naar buiten om de stad te verkennen. We zitten duidelijk in het zakelijke gedeelte van Tokio. Overal lopen mannen met kleine, zwarte koffertjes in nette pakken rond. Er zijn een paar winkeltjes, restaurantjes en een McDonald’s om de hoek, waar ik een vreemde, maar zeer lekkere garnalenburger probeer. Verder valt er eigenlijk niet zoveel te beleven in deze buurt. We doen nog een poging om naar het centrum te lopen, maar hebben nog geen idee hoe groot Tokio is.
Achteraf gezien blijkt Tokio uit 23 losse wijken te bestaan, die elk als een op zichzelf staande stad bestuurd worden. Er wonen hier bij elkaar ongeveer net zoveel mensen als in Nederland. Er is dus ook niet zoiets als ‘het centrum,’ maar er zijn er een heleboel. We hebben nog geen kaart of boekje, dus we doen maar wat. Na vier uur rondlopen tussen saaie kantoren en flats vinden we het wel mooi geweest. We moeten echt meer informatie hebben, want zo ontdekken we niets bijzonders in deze gigantische stad.
Hectiek als ontspanning in de Pachinkohal
Hoewel: vlakbij het treinstation bij ons hotel lopen we langs een Pachinkohal. Dat is een soort speelhal waar allemaal oudere mannen in nette pakken, kettingrokend achter een soort fruitautomaten zitten. Ik loop door de deur naar binnen en sla bijna stijl achterover van de sigarettenwalm en de keiharde housemuziek die boven alle bliepende automaten uittettert. De zakenmannen, die in lange rijen achter de machines zitten, kijken niet op of om. Alsof ze in trance zijn, gooien ze allemaal zilveren balletjes in de automaten, die voor ons onbegrijpelijke mangafilmpjes activeren. Dit is een soort bizarre combinatie tussen flipperen, gokken, film kijken, gamen en uitgaan. Ik ben blij dat ik weer buiten sta en uit de stank en herrie ben ontsnapt. Ongelofelijk dat Japanse mannen zoiets hectisch als ontspanning ervaren.
We zijn voorlopig wel even klaar met het lopen door de stad en besluiten van onze mooie hotelkamer te genieten. Op tv kunnen we CNN in het Engels ontvangen, dus we kijken naar het nieuws. Tot onze verbazing haalt Nederland twee keer het wereldnieuws. Geert Wilders met de verkiezingen en Joran van der Sloot laat ook weer eens van zich horen. Hoera voor Nederland. Maar wat me nog het meest verbaast, is het nieuwsbericht dat er vandaag (op de dag van ons vertrek) een zeer hevige onweersbui in Shanghai is geweest. Dus toch! Ik kijk verbaasd op van dit bericht. Dit is toch ongelofelijk?
Ik laat me heerlijk wegzakken in het grote bed en denk na over onze eerste indruk van Tokio. Zelfs als het saai is, is een eerste indruk toch nog een beetje spannend. Je loopt hoe dan ook voor het eerst door een vreemd land en hebt nog geen idee van wat je te wachten staat qua mensen en situaties. Wat me opviel was dat er in de lange straat, die vanaf het treinstation naar het noorden loopt, een rij taxi’s stond van zo’n drie kilometer lang.
Dat was wel even anders dan Shanghai gisteren, waar juist honderden mensen stonden te wachten en er bijna geen taxi’s waren. Ik moest weer even glimlachen om de snorder die ons een ritje voor vijf keer de prijs aanbood. Die afzetter was mooi aan het verkeerde adres. Ik loop liever. Toch kunnen die rare snorders soms verdomd goed van pas komen.
Hulp bij het station in Tokio
Gelukkig is vandaag weer een dag waarop we heerlijk kunnen uitslapen en volop kunnen genieten van onze luxe kamer met een tweepersoonsbed, bureautjes en een ruime zithoek. We kunnen er zelfs koffie en thee zetten, dus met wat broodjes van de supermarkt hoeven we ons ook niet druk te maken om de ontbijttijden.
Die middag verkennen we op ons dooie gemak de stad. We proberen eerst om bij ons in de buurt een Engelstalig boekje over Tokio te kopen, maar dat blijkt onmogelijk. Bij een broodjeszaak vragen we aan het jonge meisje dat ons helpt waar er een groot winkelcentrum is. Zij stuurt ons naar Shibuya. Dat is te ver om te lopen, dus we moeten ons eerst maar eens goed in het complexe netwerk van treinen en metro’s verdiepen. En dat blijkt nog vrij ingewikkeld te zijn. Vooral omdat ons plattegrondje in het Engels is, alle stations in het Japans worden aangegeven en het kaartensysteem weer met getallencodes werkt. Fenske en ik staan samen naar dat bord te kijken en kennelijk zien we er nogal hulpeloos uit.
Een Japanse jongen, die zichtbaar verstandelijk gehandicapt is, ziet ons namelijk stuntelen en biedt spontaan zijn hulp aan. Hij brengt ons naar de juiste plek binnen het gigantische Shinagawa Station. Dit station wordt ook wel the Salaryman Station genoemd, vanwege alle nette pakken die er rondlopen. De jongen laat ons uitgebreid zien hoe de kaartjesautomaat werkt. Hij kan vrijwel geen Engels, dus het wordt een hoop gedoe met wijzen en gebaren.
Toch slaagt hij er in om alles duidelijk te maken, door steeds aan te wijzen wat we moeten doen. Ik vind het grappig dat uitgerekend een verstandelijk gehandicapte ons uitlegt hoe alles werkt in Tokio. Maar eerlijk is eerlijk, hij doet het geweldig en daar is hij ook zichtbaar trots op. Ik bedank hem hartelijk en hij staat helemaal te glunderden en te stralen van trots.
Shinagawa
Even later komen we keurig bij Shinagawa aan en daar vinden we gelukkig vrij snel een bruikbaar boekje over Tokio. We gaan meteen een bar in om ons boekje met de bijbehorende kaart te bestuderen. We voelen ons meteen niet meer zo verloren nu we eindelijk een beetje overzicht hebben en ons per trein kunnen verplaatsen. Wat een gigantische metropool is dit weer. Met dit onmisbare boekje kunnen we vanaf nu gerichte uitstapjes maken.
Omdat we er toch zijn, brengen we de hele middag in Shibuya door. Dat blijkt een ontzettend leuke wijk te zijn. Die avond eten we daar sushi bij een typisch Japanse sushibar, waar alles vers voor je neus wordt klaargemaakt. ‘Fu Kin’ heerlijk! Daarna doen we in onze eigen buurt nog wat boodschappen om de late avond op onze kamer extra leuk te maken. We maken uitgebreide plannen en stippelen routes uit op onze nieuwe kaart. We genieten van alle lekkere hapjes en drankjes die we hebben gehaald en doen alles wat een pas getrouwd stel behoort te doen in een luxe bruidssuite.
Daarna zit ik even heerlijk ontspannen op onze verwarmde wc-bril. Gelukkig zit er zelfs een deodorantfunctie op het toilet om ongewenste geurtjes te verbloemen. Het is wel even schrikken als het apparaat opeens mijn achterwerk begint schoon te spuiten! Heel sjiek allemaal, maar na afloop jas ik er voor de zekerheid toch nog eventjes wat wc-papier doorheen. Noem me ouderwets, maar ik kan je verzekeren dat je daarmee niet je bril had willen poetsen.
Overstromingen
Later op de avond kijken we nog even naar het nieuws. De heftige bui in Shanghai is kennelijk niet meer opgehouden, want ze hebben nu allerlei problemen met hevige regenval en overstromingen. Daar zijn we dus net op tijd weg. Ook in Polen zijn er overstromingen en in Duitsland schijnt er zelfs een orkaan te hebben gewoed. Best wel opvallend nieuws als je daar net doorheen bent gereisd. Dat heb ik trouwens wel vaker: dat vlak nadat ik ergens geweest ben, op die plek van alles misgaat. Rellen, bomaanslagen, noodweer, dat soort dingen. Is dat toeval? Ik weet het niet. Sommige mensen beweren dat toeval niet bestaat, maar als ik daar serieus over nadenk, wordt deze theorie al snel te vaag en te zweverig.
De andere helft van dit hoofdstuk is te lezen in het boek Heen en Onweer van Def P, waarin de avonturen van zijn wereldreis worden gekoppeld aan verhalen uit het leven van Def P. Behalve de landen en gebieden die hij aandoet tijdens zijn treinreis (Duitsland, Polen, Wit-Rusland, Rusland, Siberië, Mongolië, Tibet, China, Japan en Canada) bevat het boek ook bijzondere uitstapjes naar onder meer het Cuba van Fidel Castro, een Bosnië in puin, het Spanje van de toeristen, de achterbuurten in de VS begin jaren ’90 en de sloppenwijken van Zuid-Afrika.
- Boogschieten in Mongolië (Heen en Onweer deel 10) - 14 maart 2023
- Van China naar Japan: Shanghai – Tokio (Heen en Onweer deel 16) - 18 november 2022
- Luchtkastelen in Lhasa en wolkenkrabbers in Shanghai (Heen en Onweer deel 15) - 14 juni 2022
