Achensee: berg en meer

In Achensee draait het om welzijn. Gezond genieten van het buitenleven, van de natuur, van sport. Het landschap nodigt uit tot naar buiten gaan. Tot wandelen, skiën, rodelen. Om dan weer op te warmen met een hapje en een drankje. Heerlijk.

Op het eerste zich heeft Achensee wel iets weg van een fjordenlandschap. Het langgerekte, smalle meer fonkelt azuurblauw tussen de bergen. Wanneer het waait, kan het best koud zijn bij het water, maar bij kalm weer worden de omliggende bergen haarscherp weerspiegeld in het water.

Wanneer ik in Achensee aankom, is het haast donker. De zon verlicht enkel nog de besneeuwde bergtoppen. Achter de ramen van hotel Zillertaler Hof branden uitnodigende lichtjes. Binnen is het lekker warm. Ik krijg een klassiek ingerichte kamer: schoon en met alles wat ik nodig heb. Na een snel diner in het hotel, trek ik mijn sneeuwbroek aan en stap ik buiten. Ik adem diep. De berglucht voelt lekker koel.

Het Achenmeer

De avondlucht is heerlijk koel, het uitzicht fantastisch!

Rodelen is wintersport!

Met de Hochalmlifte ga ik de berg op, een houten slee op sleeptouw. Twee keer per week in de rodelbaan ’s avonds open. Terwijl de vallei in duisternis gehuld is, zoef je langs de half verlichte bergflanken naar beneden. Je bestuurt de slee door tegen te leunen of je hielen in de sneeuw te drukken. Niet altijd even gemakkelijk, wel heel leuk!

Het eerste ritje doe ik voorzichtig. Ik ken de route niet en wil natuurlijk niet uit de bocht vliegen. Toch haal ik flink wat vaart. Voor ik het weet kom ik driftend tot stilstand bij het dalstation. ‘Nog een keer,’ gil ik. Ik ben minder voorzichtig nu. De ijskoude wind blaast tranen uit mijn ogen terwijl ik als een dolle naar beneden zoef. En dan gaat het mis. Ik verlies de toch al weinige controle over mijn slee en ga over de kop. Manlief, die me op de hielen zit, moet van zijn slee springen om me te ontwijken. Bedekt in stuifsneeuw en gierend van het lachen helpen we elkaar overeind. Om dan te ontdekken dat zijn slee alleen de berg afgegleden is.

Daar staan we dan. We zijn nog niet eens halverwege. Vertwijfeld kijken we naar mijn slee. Kunnen daar twee mensen op? We proberen. Als ik helemaal naar voor schuif, kan Manlief er nog net achter. De slee, die nu veel zwaarder geladen is, gaat sneller en is veel moeilijker te controleren. Twee keer kantelen we bijna om, en wanneer we beneden staan, zijn we allebei buiten adem. Hoe leuk we het ook vinden, we houden het maar bij twee ritjes.

Rodelen hoort bij de wintersport.

Leren langlaufen

Ooit had ik een les langlaufen, of cross country skiën, in Noorwegen. Die ervaring was zo chaotisch. Ik herinner me vooral die lange, dunne latten die alle kanten op gingen. Toch wil ik het nog graag een keertje proberen. Met lichte nervositeit ontmoet ik ’s ochtends mijn gids in sportwinkel Busslehner, waar ik latten, laarsjes en skistokken huur. En een helm, voor de zekerheid.

Mijn gids is een kekke dame met een vriendelijke, maar stevige aanpak. Kort legt ze me uit wat we juist gaan doen, voor we tezamen naar het oefentrack gaan. Daar stappen we op die gevreesde dunne latjes, en in het spoor dat elke ochtend opnieuw wordt getrokken. De volgende twee uur oefen ik. Knieën buigen, balanceren en vooruit!

Deze tweede ervaring met langlaufen is helemaal anders dan de eerste keer. Ligt het aan de heldere uitleg van de gids? Ik denk het wel. Na een tijdje oefenen op het oefentrack gaan we dieper de vallei in. Langlaufen voelt ineens natuurlijk aan. Tenminste, natuurlijker dan skiën. Ik geniet van de beweging, van het uitzicht op de bergen. Af en toe voelt het nog wat eng wanneer de route wat steiler wordt, en één keer verlies ik mijn balans en kom ik languit op de grond terecht. Maar ik vind het zo leuk. Dit wil ik vaker doen!

De regio Achensee heeft ’s winters ruim 200 kilometer langlauftracks voor elk niveau. Je kan op pad gaan met een gids, maar ook alleen. Veel langlaufers beluisteren muziek tijdens het beoefenen van hun sport, omdat het hun ritme helpt.

Langlaufen in Achensee

Langlaufen bleek helemaal mijn sport te zijn!

De Kaiserschimmeln van het Posthotel

Het Lippizaner paardenras is altijd verbonden geweest met Oostenrijk en is vooral bekend van de Spaanse Rijschool in Wenen. Lippizaners zijn doorgaans wit van kleur. Het zijn relatief kleine paarden, intelligent en met veel doorzettingsvermogen. Dat maakt ze uitermate geschikt voor dressuur. De dieren zijn karaktervol, en worden graag uitgedaagd in hun relatie met hun ruiter.

Het Posthotel in Achensee is deel van grootste privé stoeterij van Lippizaner paarden in Europa. Ze hebben wel negen Lippizaners en enkele andere dieren op stal. Paardrijden is mijn sport. Ik hou van de dieren, van de manier waarop je samenwerkt met het paard. In het Posthotel kan je, zowel als beginner of als ervaren ruiter, paardrijden. Vind je paardrijden wat eng, dan kan je een tocht maken met de slee, getrokken door twee Lippizaners.

Hoewel ik liever in het zadel had gezeten, trok ik er met de koets op uit. Met een dekentje op je schoot langs het meer rijden bleek romantisch. Koud, maar gezellig. De liefde waarmee de paarden behandeld worden, maakte het alleen maar mooier.

Ontspanning met Steinöl

Achensee staat bekend om zijn Steinöl, een olie die gewonnen wordt uit rotsen. De olie heeft talrijke heilzame eigenschappen en wordt daarom vooral gebruikt in cosmetica. Veel hotels in Achensee bieden wellness behandelingen aan met Steinöl. Ook het Zillertalerhof.

Met een badjas aan daal ik af naar de wellnesszone van het hotel. Beneden wacht een masseur me op. Met behulp van hittepakken en massageolie met Steinöl krijg ik een deugddoende behandeling van mijn rug en schouders. De olie dringt diep in mijn huid en maakt haar zacht. Mijn spieren, die toch een beetje leden onder het rodelen en het langlaufen, ontspannen langzaam. Dit is precies wat ik nodig had na mijn sportieve dag.

Het nieuwe Atoll, het wellness centrum van Achensee

Het nieuwe Atoll, het wellness centrum van Achensee.

Steinberg am Rofan

Hoog in de bergen ligt een vergeten dorp. Een plaats minstens even mooi als de vallei en zijn meer, maar veel rustiger. Steinberg am Rofan. Dit dorp, dat nog geen 300 inwoners heeft, lijkt het einde van de wereld. Het midden van niets.

Om in Steinberg te komen, rij je langs een kronkelende bergweg. Je klimt hoger en hoger, tot de bossen plaatsmaken voor een weidse vallei. In het midden staat een kerk, omringd door een handvol huizen. Wat meer achterin staan wat vakantiehuizen.

Steinberg heeft mijn hart gestolen. Het is er muisstil. Zo nu en dan hoor je wandelaars of een eenzame auto die over de golvende weg rijdt. Ik zag mezelf al in een vakantiehuis, met een warme chocomelk op het vuur en een knetterend haardvuur.

Steinberg am Rofan

Het kleine Steinberg am Rofan.

Plan je reis

Het Achenmeer ligt net over de grens tussen Beieren en Tirol, op ongeveer anderhalf uur rijden van München. Het meer -en de vijf omringende dorpjes- is een bezoek waard. Zo simpel is het. Er zijn verschillende hotels en vakantiehuizen in de regio van Achensee. Zo veel, dat het eigenlijk een kwestie is van er gewoon eentje te kiezen die het best bij jou past. En dat geldt ook voor de restaurants. Al zou ik zeker lunchen in Fischerwirt. Alleen het interieur is al de moeite!

Neem de tijd om te genieten van de omgeving. Er is genoeg te doen om een week zoet te zijn. Ga mee in het ritme van sportieve dagen en ontspannen avonden. Neem vooral een kijkje in het nieuwe Atoll complex, waar je geniet van wellness en zwemmen met uitzicht op het meer. Vooral ’s avonds, wanneer de ondergaande zon de bergen in vuur en vlam zet, is het uitzicht magnifiek.

Achensee

Bergwegen zorgen altijd voor het mooiste uitzicht.

Lotte

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>