Het is al laat en donker wanneer het vliegtuig de landing inzet. Onder me zie ik de verlichte vissersboten die op de Middellandse Zee vissen. Dan maakt het vliegtuig een draai en zie ik de lichtjes van Malta. Niet veel later raken de wielen de grond.
Van de luchthaven neem ik een taxi naar hotel Mulberries, waar ik de komende dagen zal logeren. Mulberries is een boetiekhotel dat wat weg heeft van een landhuis, met een binnenplaats en dakterrassen. De kamers zijn heerlijk groot en luchtig ingericht. Ik kan me geen betere uitvalsbasis wensen om Malta te verkennen.
De Dingli kliffen
’s Ochtend neem ik de tijd om te bekomen van mijn nachtelijke aankomst. De ontbijttafel van Mulberries kreunt onder het gewicht van broodjes, huisgemaakte kazen, slaatjes en allerlei hartig en zoet gebak. Met een thee in mijn hand kijk ik uit over de moestuin en de olijfgaard achter het hotel. Gasten mogen de tuin betreden en ontspannen onder de olijfbomen.
Na mijn ontbijt, dat haast ongemerkt overgaat in een lunch van kazen en brood, stap ik door de grote poort van Mulberries en neem ik de taxi. Je kan de natuur van Malta gerust ruw noemen. De ondergrond bestaat uit droge zandsteen. Het binnenland is begroeid met taaie vegetatie die tegen de zeewind kan. In de zomer verdroogt het landschap, maar na de winterregens groeit alles weer aan en is Malta weelderig groen.
Nergens zie je die ruwheid beter dan aan de kust, waar de zee tegen het land beukt en zo kliffen van zandsteen creëert. Ik stop aan de Dingli kliffen en kijk een tijdje uit over de Middellandse Zee. Aan de kant van de weg staan kraampjes waar je cactusvruchten en likeur van Johannesbroodvruchten kan kopen.
Door de poorten van Mdina
In de loop der tijd hebben veel volkeren zich op Malta gevestigd. Volkeren die gewoontes, taal en architectuur uit hun eigen land introduceerden. In de 16e eeuw werd het eiland door Karel V geschonken aan de Johannieterorde, die vanaf dan de Maltezer Orde genoemd werd. De ridderorde bouwde vestingen, kerken en stadspaleizen die bijna allemaal de tand des tijds doorstonden.
Mdina is zo’n vestingstad. Ik wandel door de grote poort het historisch centrum binnen. De smalle straten, barokke stadspaleizen en kerken zijn allemaal gebouwd in die typische, honingkleurige zandsteen van Malta. Vooral ’s avonds, wanneer de zon zachtjes wegzakt, baadt de stad in een soort van warme, gouden gloed.
Het centrum van Mdina is niet groot. Het kost me nauwelijks een uurtje om het helemaal te bekijken. Vanop de vestingmuren kijk ik over het schemerige binnenland. In de verte zie ik moderne gebouwen, kranen en de wegen in volle spits. Wat een contrast met de middeleeuwse stad.
De beroemde stadspoorten van Mdina zijn zelfs te zien in de serie ‘Game Of Thrones’
De Drie Steden van Malta
De steden van Malta zijn naar officiële maatstaven te klein om steden genoemd te worden. Ze liggen soms zo dicht bij elkaar, dat het wel een grote stad lijkt. Na een rustgevende nacht in Mulberries rij ik naar de zogenaamde Drie Steden. De Drie Steden Vittoriosa, Senglea en Cospicua liggen op drie landtongen in de natuurlijke Grand Harbour. Om het helemaal verwarrend te maken, noemt eigenlijk iedereen Vittoriosa bij zijn oude naam: Birgu.
Een hele voormiddag lang dwaal ik door de achterstraatjes van Birgu. De smalle straten zijn afgelijnd in hoge huizen. Strengen lichtjes, vlaggetjes en waslijnen gaan van huis tot huis en geven de historische straten een mooi menselijk kantje. Birgu is geen openluchtmuseum, maar een plaats waar mensen leven.
Birgu is een glooiende stad. Na een poos slenter ik vanzelf de helling af en kom ik uit op de haven. Hier liggen zeilboten, jachten en plezierbootjes. Verderop zie ik hoe een loods een vrachtschip binnenleidt. Op het water dobberen verschillende kleurrijke gondels met een baldakijn, die hier Dgħajsa genoemd worden. Ik ga aan boord en laat me dwars de haven overvaren, naar de hoofdstad Valletta.
Het moderne Valletta
Valletta is de huidige hoofdstad van Malta en hoewel het stadscentrum net zo historisch is, voelt de stad moderner dan Mdina of Birgu. Je ziet er dezelfde stadspaleizen en kerken, maar evengoed hippe koffiehuisjes, restaurants en winkelketens.
Het meest prominente gebouw van Valletta is de Sint-Janscokathedraal. Gebouwd door de Maltezer Orde en nog steeds een van de belangrijkste gebouwen van Malta. Aan de buitenzijde ziet de kerk er net zo uit als de meeste kerken van Malta. De binnenzijde is magnifiek. Rijkelijk versierd met schilderingen, bladgoud en beelden. Je kan er zelfs een werk van de Italiaanse schilder Caravaggio bewonderen.
Even interessant, maar helemaal anders is het Casa Rocca Piccola, een palazzo uit de 19e eeuw. Het huis is nog steeds bewoond door de nobele familie De Piro, maar een deel ervan is opengesteld voor het publiek. Het biedt een uniek inzicht in de levenswijze van nobele families uit die tijd. De ondergrondse schuilkelders uit de Tweede Wereldoorlog geven het huismuseum een scherp kantje.
Ik sluit mijn dag in Valletta af in het Iniala Harbour House, een vijf sterren boetiekhotel met uitzicht over de Grand Harbour en de Drie Steden. Met een glaasje champagne in de hand kijk ik hoe de zonsondergang de haven in vuur en vlam zet.
Het drukke Valletta
Het luxueuze boetiekhotel Iniala Harbour House in Valletta
Van Malta naar Gozo
Het land Malta bestaat uit verschillende bewoonde en onbewoonde eilanden. Ik neem de ferry naar het eiland Gozo, dat ten noorden van het eiland Malta ligt. Onderweg zie ik het prachtige eiland Comino, met zijn azuurblauwe baaien.
Gozo lijkt erg op Malta. Dezelfde ruwe natuur, dezelfde architectuur. Toch heeft Gozo een ander karakter. Het is iets minder druk bebouwd. Boven de kleine dorpen torenen imposante Basilieken uit.
Ik neem de taxi naar de megalithische tempels van Ġgantija. Het wordt algemeen aangenomen dat de tempels ouder zijn dan de piramides van Egypte en zelfs ouder dan Stonehenge. Bovendien zijn ze in opmerkelijke staat. Je kan de vorm nog goed zien, waardoor je je eenvoudig kan voorstellen hoe ze gebouwd werden en wat hun doel was.
Van Ġgantija rij ik naar het kustdorp Xwejni. Het dorp ligt bij een kleine baai met laag, helderblauw water. Naast de baai wordt er al eeuwen zeezout gewonnen. Het zeewater wordt verzameld in ondiepe, vierkante zoutpannen in de rotsen. De hete zomerzon verdampt het water, waarna er zuiver zeezout achterblijft. Dat zeezout wordt handmatig verzameld, verpakt en verkocht in een klein winkeltje dat in de levende rots gehakt is.
De temples van Ġgantija
De citadel van Rabat
In de namiddag bezoek ik de vestingstad Rabat, die eigenlijk Victoria heet. De hoofdstad van Gozo. De stad bestaat uit een levendig centrum vol pleintjes en drukke winkelstraatjes, en is gekroond met een citadel met hoge vestingmuren.
Hoewel de bruisende pleintjes en straatjes van Rabat aanlokkelijk zijn, neem ik eerst de tijd om de citadel te bezoeken. Ik kijk uit over het hele eiland, loop een rondje over de vestingmuren en bezoek de souvenirwinkeltjes in de smalle straten.
Dan, wanneer ik genoeg gezien heb, daal ik de trappen af naar het centrum. In de smalle straatjes bezoek ik winkeltjes vol lokale producten. Ik herken het zout van de zoutpannen van Xwenji en andere lokale producten. Toegegeven, Rabat is een tikje toeristisch. Maar stiekem vind ik dat niet erg. Het zomerse sfeertje is uitnodigend.
De Blue Grotto
Op mijn laatste dag in Malta ontdek ik de Blue Grotto. Een rotsformatie aan de zuidkust van Malta. Ik stop bij het uitkijkpunt boven de Blue Grotto en zie hoe de zee tegen de rotsen spat. Op dagen dat de zee kalm is, kan je de Blue Grotto met een vissersboot of zelfs een kajak bezoeken.
Een tijdlang sta ik te kijken naar de Blue Grotto. Naar de zee. Naar de kleine eilanden in de verte. Malta is mooier dan ik me had kunnen voorstellen. Het is druk en chaotisch, maar vooral prachtig. De culturele mix is zo rijk, dat ik me nu weer in Italië, dan weer in het Midden-Oosten waan. De drukte op de weg en de huizen die willens-nilles tegen elkaar opgebouwd zijn, doet me zelfs wat denken aan Aziatische landen.
Na een kleine week op het eiland heb ik de highlights wel gezien, maar tegelijk heb ik het gevoel dat er nog zoveel te ontdekken is. Niet voor het eerst neem ik me voor snel terug te komen.
Reis naar Malta
Malta is een eilandstaat in de Middellandse Zee, tussen Tunesië en Italië. Je bereikt het eiland het gemakkelijkste door van Amsterdam Airport Schiphol of zelfs Brussels Airport met Air Malta naar Malta International Airport te vliegen.
Op het eiland neem je best een huurauto of de taxi. Hou er wel rekening mee dat je er links moet rijden. Dat is op zich niet zo moeilijk, maar het kan even verwarrend zijn. Malta is voorzien van een busnetwerk waarmee je het eiland goedkoop kan verkennen. Hoewel het busnetwerk redelijk goed is, hou je er best rekening mee dat de bussen soms vertragingen oplopen of te vol zitten. Maar eerlijk, dat zijn we gewend in de Lage Landen, toch?
Malta is een culinaire bestemming. Kleine, lokale restaurants serveren Maltese specialiteiten zoals schapenkaas, konijnenstoofpot en vis en zeevruchten. Het hoeft niet te verbazen dat de Maltese keuken flink wat invloeden van zijn buurlanden kent. In de meeste restaurants staat er pasta op het menu. Ik vond zelf restaurants Il Pirata Senglea en Verbena fijne restaurants. Op Gozo at ik heel smakelijk in restaurant Qbajjar in Xwejni.
Hoewel Malta een populaire toeristische bestemming is, vind je er niet zo veel grote hotels of resorts. Je vindt er wel veel kleinschalige boetiekhotels. Vooral in de historische steden. Ik logeerde in het informele en sfeervolle Mulberries. Het luxueuze boetiekhotel Iniala Harbour House in Valletta is een goede keuze als je op zoek bent naar wat meer comfort.
Plan je reis met de website van Visit Malta.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
