Het Canarische Eiland Lanzarote: meer dan zon alleen

Lanzarote is één van de vulkanische eilanden met de eeuwige lente. De zwarte parel van de Canarische Eilanden wordt het genoemd. Het eiland met zijn bizarre landschap telt meer dan 300 vulkanen en 100 kraters, talloze zwarte lavastranden, maar ook mooie witte zandstranden. De temperatuur schommelt hier het hele jaar tussen de 16 en 24 graden.

Arrecife

De geboekte extra beenruimte is een goede keuze. Het dwangbuisgevoel van de vluchten van vorige week naar Madrid en Dublin ben ik meteen vergeten. De vier uurtjes vliegen naar Arrecife, vliegen voorbij. Haha. Onze huurauto is een Corsaatje, met, jawel, ongelimiteerde kilometers! Alsof je op dit kleine eiland teveel meters zou kunnen maken. De Spaanse humor blijft toch leuk.

All inclusive

We rijden in een kwartiertje naar ons all-inclusive hotel aan de Costa Teguise. Ons hotelcomplex met de toepasselijke Spaanse naam “Allsun” ligt er prachtig bij. Mooie witte, ruime appartementen, allemaal laagbouw, schitterend aangelegde tuinen, vier zwembaden, diverse buitenbaden. Wij zitten op de begane grond, met een terras met ligstoelen en zeezicht. Prima!

We hebben wel het idee dat we in een Duitse deelstaat terecht gekomen zijn. Alles ist im Deutsch. Ondanks het feit dat we 60 zijn, drukken wij de gemiddelde leeftijd. All-inclusive, de lokale bieren en wijnen zelf tappen, dat kennen wij nog niet. Het bier, San Miguel, is prima. De wijnen mogen het predicaat wijn eigenlijk niet voeren. Er zit een druivensmaak aan, dat wel. Misschien zijn we te goede wijnen gewend. Lanzarote schijnt overigens wel hele goede wijnen te produceren.

De vooral grijze Duitse kolonie doet zich tegoed aan bier und wein. Het valt op dat veel corpulente exemplaren een heupprobleem hebben. Mijn verpleegkundige ziet dat natuurlijk meteen. Na het werkelijk uitstekende dinerbuffet, worden we op de Animationsbűhne, jawohl, getrakteerd op een Saturday Night Fever-achtige dansshow. Knetterharde muziek en uit de maat dansende enthousiastelingen. Gelukkig duurt het maar drie kwartier.

Het noorden van Lanzarote

Het is nu half negen en al heerlijk in het zonnetje. Na het ontbijt gaan we op ontdekkingstocht. Het eilandje heeft kennelijk hele mooie plekjes…

Als je het toeristencentrum uitrijdt, zie je meteen hoe bizar het landschap hier is. De ongeveer 300 vulkaankegels, de uitgestrekte lavavelden en de geometrische bijzonderheden geven het eiland een eigen karakter, staat er geschreven. Dat is niet minder waar. Door de vulkanische uitbarstingen in de afgelopen eeuwen ziet het landschap eruit als een uitgedoofd maanlandschap. Het eiland is nagenoeg bosloos. Plantjes en struiken hebben het hier moeilijk om te overleven.

We zijn naar Los Helechos gereden. De derde hoogste vulkaan van het eiland, 581 meter hoog. De wandeling langs de kraterrand is spectaculair. Flink klimmen en klauteren. Boven op de rand kijken we in de reusachtige dubbele ketel en hebben we fantastische uitzichten over de omgeving en de witte dorpjes in het dal. Via de rotsachtig getande oostrand lopen we balancerend over de losse steentjes en het gladde korstmos terug. Een rondje van ongeveer twee uur, zeer de moeite waard.

Los Helechos

Via een smal en steil landwegje rijden we het dal in. Op de gladgestreken en uitgedroogde sintelvelden van lavasteentjes zijn boeren toch in staat iets te laten groeien. Er zijn hier en daar wat wijnranken en er wordt wat groente verbouwd.

Via het dorpje Ye weer omhoog naar Mirador del Rio. Een uitkijkpunt op het noordpuntje van Lanzarote. Op een hoogte van 479 meter boven de oceaan is een fantastisch uitzicht over de oceaan en de eilandjes aan de overkant van de zeestraat. Het dichts bijzijnde is La Graciosa, dat als enige bewoond is. In de diepte liggen de pastelkleurige zoutpannen van El Rio, die vanaf boven op een make-up doos lijken… Vroeger was dit een strategische uitkijkpost van het leger en was er een artilleriestelling. Nu is er een klein panoramarestaurant, ontworpen door de lokale architect Manrique. Een bijzondere plek, die je voor € 4,50 p.p. mag bezoeken.

Het voordeel van het kleine eiland is, dat je in 20 minuten weer terug bent op de basis. Daar staan de gratis drankjes en hapjes alweer voor ons klaar.

Mirador del Rio

Panoramarestaurant Lanzarote

Het zuiden van Lanzarote

Wat een weertje, 2, 23 graden is het weer. Het ochtendzonnetje is zo heerlijk. Met een bakkie koffie, de digitale krant en een boek is het weer goed uit te houden. Het ontbijtbuffet is hier zo uitgebreid, dat we zonder te lunchen tussen de middag op pad gaan. Nu naar het zuiden van het eiland. Het beeld bleef hetzelfde. Kaal en dor. Hier en daar wat palmbomen, weinig vegetatie. Ook weinig dieren, dat valt op. Hier en daar een verdwaalde Lanzarot-mus en een duif. Onderweg zie je ook Lanzarot-bussen en Lanzarot-taxi’s rijden. Niet echt goede reclame voor je eigen business.

In het gebied rond La Geria liggen de meeste wijngaarden. De boeren hebben in de lavagronden trechtervormige gaten uitgegraven, waar de wijnranken in staan. Rondom die gaten zijn halfcirkelige muurtjes gebouwd om de stronken als een soort windscherm te beschermen. Bijzonder hoe ze de lavagronden op die manier vruchtbaar hebben gemaakt. Het lijkt wel of ze die gaten met een hele grote wok in de bodem gestempeld hebben. We vragen ons af wat de opbrengst per vierkante meter zou zijn. In elk gat staat namelijk maar één wijnrank.

La Geria wijnvelden

Wijnrank Lanzarote

Een kwartiertje verder komen we aan de zuidpunt van het eiland, in Playa Blanca. Het stadje heeft een heuse zeepromenade. Vanuit de haven vertrekken de veerboten naar de omliggende eilanden. Heel veel eettentjes en winkeltjes, waar men probeert je naar binnen te lokken. Je kent het wel. Vervelende Indiamannen die je van alles in je handen willen drukken en Afrikanen met nep zonnebrillen, tassen, kettinkjes etc. Wel gezellig om even doorheen te banjeren.

Vanuit Playa Blanca rijden we links langs de kust naar boven, via de zoutpannen van Salinas de Janubio, naar Los Hervideros. Een in zee uitstekende rotsformatie, die ooit door een lavastroom is ontstaan. De branding beukt en perst zich met enorme kracht door de gaten spleten van het lavagesteente. Schitterend om dat geweld te zien en te horen. Echt weer een wow moment, dit natuurgeweld. Fantastisch, gigantisch en meer van dat soort superlatieven. Iets om de hele dag naar te kijken. Dan wel op stoelen, want van die puntige lavastenen krijg je ontzettend zere billen.

Los Hervideros

Verder noordelijk rijden we langs El Golfo. Daar zijn de resten van een reusachtige, 60 meter diepe vulkaankrater met dezelfde naam. In de loop der tijd heeft de oceaan de helft van de krater opgeslokt. In het midden van de krater, ligt een klein, groen meertje. Lago Verde, dat aan een diep-zwart strand ligt. Algen zorgen voor de groene kleur van met meertje.

El Golfo Lago Verde Lanzarote

Een prachtige middag, met veel natuurschoon. Dat was het. Wie zei er nou dat er op Lanzarote niet al te veel te doen is?

La Graciosa

Het enige bewoonde eiland van de vijf eilandjes die boven Lanzarote liggen, is La Graciosa. Vanuit het vissersdorp Orzola varen we met een kleine veerboot in 20 minuten naar het eiland. Vanaf de boot heb je een mooi uitzicht over de noordelijke kliffen van Lanzarote. Op La Graciosa wonen maar 600 mensen, voornamelijk in het havenstadje Caleta del Sebo. De kubusvormige huizen staan letterlijk in het zand, het is er rommelig en stoffig, er is niet één weg geasfalteerd.

We huren mountainbikes om een rondje over het eiland te gaan fietsen. Eerst brood en water ingeslagen, want op het verlaten eiland is verder niets te krijgen. Meteen buiten het stadje is een kale, stoffige, heuvelachtige vlakte, tussen de overblijfselen van ooit werkende vulkanen. Het bekende beeld zoals we dat inmiddels van Lanzarote kennen.

Na een kilometer of 7 fietsen kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid aan: Playa de los Conchas. Een wit poederzand strand over een lengte van 400 meter, glashelder turkooiskleurig water en een imposant rotsachtig eiland op de achtergrond. Door de felle branding en de sterke onderstroom mag hier nooit gezwommen worden. Wat een plaatje. Hier kan zo een aflevering uit Lost zijn opgenomen.

Playa de los Conchas

Een kilometer of vier verder noordelijk komen we bij Playa Lambra. Weer zo’n mooi stukje wit strand, omringd door bizarre basaltformaties. Basaltbruggen overspannen hier en daar het water. Een bezienswaardigheid die niet in de ANWB gids vermeld staat.

Los Arcos, Playa Lambra

De fietsroute voert verder over een prachtig pad met lage zandduinen, bezaaid met miljoenen kleine slakkenhuisjes. Na nog zes kilometer heuveltje op (af en toe een stukje wandelen), heuveltje af (soms met 40 kilometer per uur), zijn we weer terug bij het startpunt. Een prachtig rondje.

Caldera de los Cuervos krater

“Deze behoort met zijn wijd opengespreide krater tot de meest fantastische vulkanen van Lanzarote”, stond er in een reisgids. Een rondje van iets meer dan een uur rond de krater, over pikzwarte gravelpaden. Na een tijdje kunnen we via een opening naar de kraterbodem lopen. Zo midden in de kraterbodem staan is een geweldige ervaring. De enorme wanden zijn indrukwekkend. Wat een geweld moet hier in 1700-zoveel tijdens de uitbarsting zijn geweest! En die eruptie duurde maar liefst 6 jaren…

Het landschap van Lanzarote blijft verbazen. Dit stukje heeft iets apocalyptisch. De uitgestrekte en grillige zwarte lavavelden blijven heel bijzonder om te zien. Een schitterend contrast met de omliggende roestrode vuurbergen. Het lijkt wel of er sinds 1700-zoveel niets veranderd is.

De apocalyptische Caldera de los Cuervos krater

Caldera de los Cuervos

Lanzarote. Als je voor de zon gaat en in een van de prachtige resorts gaat liggen, is het een prima plek. De natuur is er ook fantastisch. Wandelen over oude herderswegen en muilezelpaden door pikzwarte lavavelden, langs basaltkusten, in en rond de vulkanen en beklimmingen in het steile Farmara-massief. De door kunstenaar Manrique vormgegegen lavagrotten en cactustuin en de overal op het eiland aanwezige door hem gefabriceerde kunstwerken zijn ook zeer de moeite waard om te bezoeken.