GR20 Corsica met het hele gezin

De GR20, Grande Randonnée 20, staat bekend als Europa’s zwaarste lange afstand wandelpad. De route bestaat uit twee delen, het zuidelijke deel vanaf Conca naar Vizzavona en het noordelijke deel tussen Calenzana en Vizzavona. Het overgangsplaatsje Vizzavona heeft een treinstation.

De spectaculaire GR20 Nord

Dag 1 – GR20
Een goede ziel belt aan om 4 uur vanmorgen en als de deur opendraait, staar ik in een gezicht dat snakt naar cafeïne. Zijn drang wordt ingelost en een weinig later rijden we de E40 al op richting Brussel. Er is een flinke volksverhuizing aan de gang op de luchthaven, maar onze balie is lekker vrij. Rugzakken afgeven en hopen dat we ze later op de dag ook zullen terugzien. Het boarden gaat even vlot, dit dreigt helemaal goed te komen. Ongelooflijk dat je naar Corsica kan vliegen op zowat anderhalf uur, terwijl het toch een eiland in de Middellandse Zee betreft. Over land en zee ben je gauw twee dagen kwijt. We zien enkele van onze zakken uitladen door het vliegtuigraam in Ajaccio. Opgelucht komen alle zakken even later uit de onderbuik van de kleine luchthaven naar boven. Lang geleden dat we dit nog goed hebben gedaan, op naar de volgende uitdaging, een bus naar het centrum vinden. We hebben ons huiswerk gedaan en de eerste bus kunnen we nemen aan de P+R parking van de luchthaven. Blijkt dat de uurregeling op het internet niet voor zaterdag geldig is, dus moeten we meer dan een uur wachten. Prima gelegenheid om aan temperaturen van 38 graden te wennen.

Aangekomen in het centrum probeer ik brandstof in te slaan voor ons kookvuurtje. Wasbenzine is nergens te vinden, dus ga ik voor een product dat aangeraden wordt voor vuurtjes. Enkele liters water en belegde broodjes erbovenop en we kunnen al aanschuiven voor onze bus naar Porto Vecchio. Drie uur zwalpen door de bergen en we worden afgezet aan een hippe jachthaven. De thermometer zweeft ondertussen vooraan de veertig, dus een zeebriesje is meer dan welkom. Ik bel een navette op van de gite en een half uurtje later schodderen we opnieuw langs berg en dal richting Conca, ons startpunt van de GR. De tenten gaan vlot rechtop en ik ga de brandstof testen. Dikke tegenslag, want de spiritus of wat het ook mag wezen, is niet compatibel met ons kookstel, althans niet met de huidige verstuivers. Noodgedwongen verzamel ik alle brandstofflessen en vraag naar het dichtstbijgelegen benzinestation. Dat blijkt 6 km verderop onderaan de berg te liggen. Ik klamp een Zwitsers koppel aan dat de camping verlaat en mijn smeekbede om een lift werkt meteen. Ik word aan de pomp afgezet en ik flikker de wasbenzine in de emmer om de ruiten te lappen, dat zal daar beter werken dan in ons kookvuurtje. Ik vul de flessen met gewone benzine en stap tot aan de weg naar de gite. De tweede auto die voorbij komt stopt en neemt me mee. Een dikke Mercedes AMG met een half Siciliaan, half Corsicaan achter het stuur luistert naar mijn verhaal. Hij schrikt zich een hoedje als hij er achter komt dat ik benzine in zijn peperdure bolide aan het transporteren ben, maar hij zet mij toch netjes af bij de camping. 20 minuutjes later is onze eerste droogvoer maaltijd een feit en iedereen lacht nog. Nog even genieten van een glaasje wijn en een straaltje internet, want morgen begint het echte werk. Meteen een klepper van een tocht, zeker geen lachertje in deze temperaturen en met onze loodzware rugzakken, maar het moet nu eenmaal.

Dag 2 GR20: etappe Conca naar Refuge de Paliri

De wekker staat om 5 uur, maar ik word vroeger gewekt door gestommel rond onze tent. Door het muggengaas heen zie ik het aantal sterretjes van de hoofdlampjes aanzwellen. De tent naast ons gaat tegen de vlakte, we kunnen er ook beter aan beginnen. Met de hoofdlamp naar het toilet en dan starten met het ontbijt. Een mix van havermout, rozijnen en ander gedroogd fruit zorgt voor een ontbijtmix van 600 kcal. In het donker alles opplooien vergt nog wat oefening, vooral bij de kinderen, maar ook het vrouwtje moet haar systeem nog wat bijschaven. Simultaan maak ik de warme dranken klaar, zodat de stoof kan afkoelen vooraleer ze in de rugzak gaat. Rond 6 uur wordt het licht en starten we onze eerste dag op de GR. Het is een flinke bergop, eerst over asfalt, daarna over een goed begaanbaar grindpad. Verder gaat het nog steiler en verschijnen de eerste rotsblokken die ons voor de rest van de dag zullen vergezellen. Rond 7u40 komt de zon over de rotsen piepen, vanaf nu gaat de temperatuur gestaag de hoogte in. Fikse inspanningen worden beloond met schitterende panorama’s, maar elke klim eist een deel van de batterijcapaciteit. Aan het gezicht van sommigen te zien draaien ze nog niet op Duracell, een watervalletje is dan ook een welgekomen verstrooiing om een wat langere pauze te houden. De zwembroeken worden boven gehaald en de kommetjes onderaan de waterval fungeren als natuurlijke jacuzzi. Pruiken maken van mos en wilde spelletjes in de grootste poel, qualitytime met de boys. We kunnen er weer even tegenaan, maar de zon beukt nu meedogenloos op onze hersenpannen en alle inspanningen tellen dubbel. Onze jongste is KO en kan alle aanmoedigingen gebruiken, ook wat bagage wordt overgeladen. Een volgende halte is aan de ruïne van een oude bergerie, een ijskoud bronnetje en een waaier lommerbomen zorgen voor verfrissing. Ook de hoeden en petten worden in het ijskoude water gedrenkt voor afkoeling. We hebben nog een flink eind te gaan, maar we kunnen het niet forceren. Dankzij het vroege startuur hebben we gelukkig nog veel daglicht tegoed. We strompelen verder op weg naar Bocca di u Serdu, via een pad dat steeds verder achteruitgaat tot we slechts over grote keien klauteren. De fut is eruit en alle vier verzamelen we onze laatste moed voor een tocht waar geen einde aan lijkt te komen. Het is rond 18u als we de laatste steile klim naar de hut aanvangen. Het venijn zit in de staart, zoveel is duidelijk. Duidelijk aangeslagen melden we ons aan bij de receptie van het eenvoudige hutje. Er zitten nog lijken netjes op een rij, langzaam aan het bekomen van hun avontuur. Water halen aan het bronnetje gaat tergend traag, het straaltje stopt zelfs af en toe met stromen. De bivak staat behoorlijk vol en het is even speuren voor een plekje voor onze twee tentjes. Een droogvoer maaltijd om terug aan te sterken en vroeg onder de wol. Over één zaak zijn we het allemaal eens, de GR20 is vermoeiend.

Bivak

Dag 3 GR20: etappe I Paliri – Asinau

We worden wakker onder een geladen hemel. In de verte flitsen er bliksemschichten van wolk naar wolk, boven ons hoofd is er een klare hemel. Ik besef dat ik gisteren mijn wandelstokken aan de receptie heb laten staan en ik haast me om ze op te halen. Ze zijn helaas van eigenaar gewisseld, weer een knauw in mijn vertrouwen in het mensdom. We hadden de wekker om vier uur gezet, maar vonden de motivatie niet om op te staan, dus is het vijf uur geworden, nog steeds ontiegelijk vroeg. Tegen zeven uur krijg ik onze karavaan op gang, richting Bavella. Een drietal uur later eten we panini’s op een terras in Bavella. Daarna door de drommen toeristen heen op Col de Bavella, waarna de rust op het GR pad terugkeert. We komen nog enkele wandelaars uit de andere richting tegen, verder niemand in onze richting. Misschien hebben ze het kortere pad over de bergtop genomen, wij hebben gekozen om met onze zware zakken de langere, doch minder steile route te nemen. Lang is ‘ie in elk geval, pas na 11 uur bereiken we de splitsing met het alpiene pad, de berghut is nog niet in zicht. Iedereen is bekaf en draait nog enkel op wilskracht. Om de zaken wat erger te maken, komt een onweer boven ons hoofd opzetten. Lichtspektakel en een flinke baspartij en helaas ook veel regen. De rotsen die sowieso al een uitdaging zijn, worden nog gladder dan voorheen en tijdens een rivieroversteek over grote keien valt onze oudste zoon ondersteboven in de rivier. Naast natte schoenen en een nat pak houdt hij er alleen een beschadigd ego aan over. De hut is na twaalf uur stappen nog niet zichtbaar, al hebben we er eerder wel al een glimp van kunnen opvangen. Na dertien uur en uitgeput staan we drijfnat voor de hut. Een primitief optrekje met slechts vijftien slaapplaatsen die allemaal bezet zijn. We moeten in de gietende regen dus onze tenten opzetten op de twee laatste plekjes van de bivak. Verkleumd storten we ons in de tenten om droge kleren aan te trekken. Koken doen we in de vestibule van onze tent, iets wat omzichtig moet gebeuren met een benzinebrander. Nog een nekmassage voor de oudste zoon en de klok slaat al 23u. We kunnen morgen gelukkig uitslapen tot zowat zes uur wegens een kortere tocht.

Col de Bavella

Dag 4 GR20: etappe Asinau – Matanza

Als de wekker zijn afgrijzende alarmdeuntje begint af te drammen, rukt de wind fors aan de lijnen van de tent. Het regent niet meer, maar de donsslaapzakken hebben deze nacht hun doel niet gemist. We hebben een drooglijn geïmproviseerd in de tent, zonder veel succes. Het comfortniveau in een kleine tent daalt exponentieel als het weer omslaat. Sombere gezichten, we hebben het startuur uitgesteld, maar zijn veel later gaan slapen door het stormweer, dus hebben we netto geen winst gehaald uit deze nacht. Ik kook weer in de vestibule zoals op Spitsbergen, alleen zit het tentzeil veel dichter bij de vlammen door de kleinere afmeting van onze tent. Ik kan wel bovenaan een verluchting maken om CO en zuurstof problemen tegen te gaan. Pas rond 9u is onze karavaan klaar om de steile klim naar de pas te beginnen. Het is nooit leuk om met koude spieren een forse beklimming aan te vatten, maar er is geen keus. De wind waait nog steeds fors en gestaag overwinnen we de 500 hoogtemeters op 1000 afstandsmeters, daar hoeft geen tekeningetje bij. Moeder de vrouw ziet een beetje purper als we eenmaal boven zijn aan de Monte Alcudina (2.025m). Ik doe wat McGyver herstellingen aan haar rugzak en die blijken later ook te werken. Onze oudste zoon krijgt wat speciale steuntape in zijn nek gekleefd, zo zijn de belangrijkste kwaaltjes momenteel onder controle. Het gaat de andere kant van de pas veel rustiger naar beneden en ons tempo gaat eindelijk de goede richting uit. We bereiken de bergerie van Croci rond 14u en een omeletje gaat er vlot in bij iedereen. Er volgt nog een rustige wandeling tot de bergerie Matanza langs groene weides en beekjes omzoomd met blauwe monnikskap. Eerder op de dag hebben we wilde zwijnen vlak langs het pad gezien en bijzonder schuw waren ze niet, ik vermoed dat ze op Corsica St. Hubert niet vereren, want ik vond ze er behoorlijk sappig uit zien. De zon is volop doorgebroken vanaf Croci, dus kunnen we onze natte spullen drogen en lekker rustig genieten van de rest van de dag. Tijdens het avondmaal komt een zwijn rustig voorbij wandelen, vandaar de afsluiting rond de camping denk ik bij mezelf. Er lopen ook halfwilde paarden rond de camping, een mooi stukje natuur hier in het zuiden van Corsica.

Dag 5 GR20: etappe Matanza – refuge d’Usciolu

De wekker staat lekker lui om 6 uur en er is geen wolkje te bespeuren, wel vier ezels die ons staan aan te staren vanaf de andere kant van de omheining. De eigenaar van Matanza heeft het niet zo op ezels begrepen en jaagt ze de varens in. Ik ben ondertussen ontbijt aan het koken op het fornuis van de refuge dat in een vierkante partytent staat opgesteld. De jongens zijn zoals gewoonlijk met geen stokken wakker te krijgen en klagen dat ze gisterenavond niet konden in slaap geraken door het rumoer op het terras. Ik kan mij enkel het rumoer herinneren, daarna ben ik als een blok in slaap gevallen om 20u30. We hebben een redelijk relaxte dag voor de boeg, dus starten we pas rond 8u45 aan onze etappe. Het eerste gedeelte is zacht glooiend en de talrijke bossen beschermen ons tegen de Corsicaanse zon. Een riviertje is onze picknick plaats, want we hebben brood en kaas aan een bergerie gekocht. We zijn niet geweldig opgeschoten, want er zijn wat kwaaltjes bij de jongens, vooral tussen de oren. Het zwaarste stuk komt eraan, we moeten klimmen tot op de graat van Punta d’Usciolu en dat gaat tegen een flink stijgingspercentage. Wat later valt ook de bescherming van de bomen weg en komen we voor het eerst in de ruige rotsformaties van de GR20. Klauteren over granietplaten, balanceren op grillig gevormde blokken en zoeken naar handgrepen op smalle passages. Mama is zeker onder de indruk van de techniciteit van bepaalde stukken, niet meteen haar favoriete onderdeel. Onze jongste daarentegen, die al de ganse dag aan het staartje bengelt komt in zijn biotoop en schiet er als een gems vandoor. Ik slaag er nog een keer in om hem in te halen omdat hij op me wacht, maar daarna gaat hij er weer vandoor. Ik laat hem de eer om ons breedgrijnzend te verwelkomen op het terras van de hut, zijn excuses van niet te kunnen volgen hoeft hij de komende dagen niet boven te halen. Rif d’Usciolu ligt op zowat 1.850 meter hoogte en is een echte hut met een winkeltje ernaast. Het is er druk, want deze hut valt moeilijk over te slaan. Wegens de steile helling staan de tentjes verspreid over een halve berg en de enige vrije plekken zijn natuurlijk onderaan te vinden. De kinderen slapen iets verder van ons, want twee plekken naast elkaar zijn niet meer te vinden. Onze oudste zoon heeft barstende hoofdpijn en gaat wat liggen om de medicijnen te laten inwerken. Eten doet hij niet, hopelijk recupereert hij tegen morgenvroeg, want er staat opnieuw een rotsetappe op het programma.

Dag 6 GR20: etappe Refuge d’Usciolu – Refuge de Prati

We hebben het buitenzeil niet over de tent gelegd, zodat we door het muggengaas kunnen genieten van de sterrenhemel. Lang duurt dat helaas niet, want het zandmannetje staat al klaar om ons naar dromenland te begeleiden. Tijdens de nacht lopen er een troep paarden en muildieren met een bel rond hun nek in galop door het tentenkamp. Ik schrik mij een hoedje en hoop dat ze niet over onze tent denderen. We hebben gisteren een droogvriesmaaltijd van minstens 20 jaar oud klaargemaakt voor onszelf en die bleek nog OK te zijn, althans we zijn er deze morgen niet ziek van. Onze oudste zoon daarentegen staat te spuwen naast zijn tent, de medicijnen en de korte nachtrust hebben het probleem niet opgelost. Ontbijt krijgt hij ook niet binnen en ik begin te vrezen voor deze etappe. We hebben geen wekker gezet om batterij te sparen op de gsm, ervan uitgaande dat we wel zouden wakker worden door het gestommel op de bivakplaats. Dat blijkt te werken, want het is nog pikdonker als ik wakker word door lichtflitsen van hoofdlampjes op ons tentzeil. De droogvries ontbijtpaketten worden klaargemaakt terwijl Louise de tent opruimt. We gaan nog wat picknick inslaan in het winkeltje en ik koop een Coca-Cola voor Simon en laat hem wat suiker smelten in zijn mond, kwestie van toch een energiebron binnen te hebben. We starten zeer traag aan de klim vanuit het kamp, met rustpauzes om de 50 meter, zodat Simon niet buiten adem geraakt. Hij krijgt nog wat extra Motilium toegediend en langzaam maar zeker vorderen we op de berg. Eenmaal boven klauteren we tot op de top van de Punta Bianca, daarna dalen we tot op de kruising van het mare-mare pad op Bocca di Laparo. We nuttigen een picknick van brood, kaas en chocolade en Simon kan voor het eerst weer voeding naar binnen werken. Hij ziet er beter uit en ons tempo gaat gestaag omhoog. De namiddag brengt een forse klim naar Punta della Cappella, waarna we nog beslissen om familiaal de top van de Punta della Capella te beklimmen. We laten onze rugzakken beneden liggen, want ondanks dat de top vlakbij ligt, is het een klim op handen en voeten over gigantische rotsblokken. De kinderen schieten als hagedissen naar boven, ikzelf doe het wat rustiger aan om zeker niet tussen de blokken te tuimelen. Als ik omkijk, zie ik de twijfel in de ogen van Louise, maar ze zet dapper door tot op de top. Een zalig momentje aan het kruis, een steen net groot genoeg voor ons vieren. Het is een bescheiden topje van 2.041 meter, maar toch is er geen enkele berg in de buurt die hoger is en dan krijg je dat speciale gevoel dat je niet uitgelegd krijgt. Wij genieten er met volle teugen van en beginnen dan aan het laatste stuk richting Prati. Nog even op de tanden bijten en dan is er weer een etappe achter de rug, bijna een derde van de tocht gedaan en blij dat we het gehaald hebben ondanks de slechte start vanmorgen. Een fles tafelwijn voor bij de droogvries en alle inspanningen van vandaag worden weer gerelativeerd. Ik krijg nog een barbiersessie van de jongens en we staren naar het minikruisje dat bovenop het piekje prijkt dat we vandaag bedwongen hebben. Van hier lijkt het een alvast een stevige klomp berg. Nog snel een verslagje typen met 6% batterij en dan is het enkel wachten op het zandmannetje.

Dag 7 GR20: etappe Refuge de Prati – Refuge Capannelle

We hebben bij gebrek aan batterij de wekker opnieuw niet gezet en omdat we een beetje aan de buitenkant van het kampement staan komt het eerste licht al in de dag als we wakker worden. Zoals steeds geen zin om op te staan, maar uiteindelijk wint de goede geest het en hijs ik mezelf in mijn onfris ruikende kleren voor het ochtendtoilet. De jongens zijn al even gemotiveerd en als ik terugkom van de wandeling naar het enige toiletje op de alm liggen ze nog steeds te snoezen. Good cop, bad cop, ik neem met verve de rol van bad cop op me en jaag ze uit hun slaapzak, goed wetende dat ik net hetzelfde gevoel heb om me nog even te wentelen in de slaapzak. We zijn wel de laatsten om onze tent samen te plooien en de zon schijnt al volop als we de etappe aanvatten. Een stukje bergop, maar niets uitzonderlijk is het begin van deze tocht. Even later gaat het alsmaar bergaf naar Col de Verde, waar we een cola nuttigen. De grote groep die dezelfde kant uitstapt laadt hun rugzakken in een aanhangwagen, die worden netjes naar de eindbestemming vervoerd. Wij moeten ze echter op onze rug binden en ondanks dat er al wat eten uit verdwenen is, vermoed ik dat die van mij nog tussen de 18 en 19 kilo weegt. Vandaag is een lange etappe, zonder veel technische stukken. Vooral kilometers maken en vechten met de hitte. Vanaf de col gaat het weer bergop en dat betekent zweet met liters. Na de tweede klim komen we aan een nieuwe bergerie met een bronnetje. We vullen voor alle zekerheid onze watervoorraad aan, want de zon is volop van de partij. Er grazen koeien, ezels en paarden op de alm, onze klokhuizen worden gretig aanvaard door de schattige ezeltjes. De kinderen zijn minder enthousiast van de koeien die stevige hoorns gemonteerd hebben. Als er een ruzie ontstaat tussen twee van die forse dames is het even spannend. De kolossen chargeren rakelings langs onze rustplaats, ons signaal om verder te trekken. Het duurt zeer lang tot het pad de asfaltweg kruist, onze jongste zoon is dan al uitgeteld. We hebben nog een laatste steile klim van 270 hoogtemeters tegoed en dat kruipt in ieders kleren. Mama en Simon verkiezen een sneller tempo, maar raken het spoor van het pad kwijt, zodat Sander en ik uiteindelijk toch als eersten bovenaan de klim komen. Voor het eerst ben ikzelf ook uitgeteld en we besluiten bij aankomst in de gîte om hier ons avondmaal te nuttigen. We hebben sowieso onvoldoende droogvries mee voor de hele tocht, dus is dit een ideale gelegenheid. Een dienstertje wenkt mama met de tip dat ze met de kinderen best in de gîte mag douchen, ikzelf ga voor de ijskoude douche op de bivak. Best verfrissend,maar het blijft ijskoud. Het avondmaal wordt naar binnen gewerkt tot op de laatste druppel saus, net als vanmiddag bij de picknick. Toen hadden we droog brood en een stuk beschimmelde geitenkaas op het menu. Thuis zouden ze vriendelijk bedanken voor deze combinatie, maar nu graaien de handjes gretig naar meer droog brood en meer schimmelkaas. Een stuk chocolade met droog brood is het boeket van de picknick, een vaste waarde ondertussen. Na ons avondmaal en een liter tafelwijn, die onze oudste zoon helpt ledigen, is het tijd voor het verslagje op een vers geladen telefoon. 20u15 op de klok, ons bedje wenkt. Morgen staat Vizzavona op het programma, het einde van het zuidelijk gedeelte van de GR20 en een waar dorp inclusief treinstation. Een laatste kans op een supermarkt en hopelijk wifi, zodat we het thuisfront gerust kunnen stellen dat we nog leven. Daarna volgt het noordelijk gedeelte en de tabellen liegen er niet om, the best is yet to come.

Klimmen en klauteren

Dag 8 GR20: etappe Refuge Capannelle – Vizzavona

Deze nacht schrikken we beiden wakker door een indringer in onze tent. Er rukt iets aan mijn rugzak die plots onderuit gaat in de vestibule. Ik spring rechtop in de tent, maar plots is alles weer stil. Ik zie geen rits openstaan, dus denk ik dat ik het me heb ingebeeld. Wat later hoor ik opnieuw geritsel en mijn vrouw verzekert me dat ik het niet gedroomd heb. Het blijft een mysterie tot aan de ochtend, dan zien we dat de afvalzak die aan mijn rugzak hing opengereten is en alle inhoud verdwenen. Ik vermoed dat een vos op bezoek is geweest met een culinaire voorkeur voor korst van schimmelkaas. Koken en opplooien gaat al wat georganiseerder dan in het begin en als de zon boven de einder komt, zetten we ons in beweging naar Vizzavona. Onze fantasie van een stap terug in de beschaafde wereld laat ons dagdromen van een supermarkt met volgeladen rekken en wasserettes en pizzeria’s, eerst nog even twee cols over en dan bijna 900 meter dalen. Op de tweede col zie ik cumuluswolken en ik vertel de groep dat dit geen goed nieuws kan betekenen. De kinderen kijken me verbaasd aan, want voor hen zijn het witte wolken. Mijn ervaring laat me (helaas) niet in de steek, want ondanks mijn aanmoedigingen om op te schieten, breekt de hemel open op een half uurtje van Vizzavona. De regen breekt opnieuw de stemming en onze verwachtingen van Vizzavona waren, zacht uitgedrukt, iets te rooskleurig. Geen supermarkt, geen wasserette en ook geen pizzeria.

Op de Col de Vizzavona aangekomen is er geen cabane beschikbaar, ligt de gîte vol en zijn we weer op onze tent aangewezen. Ik probeer wat aankopen te doen voor het tweede deel van de tocht, want we hebben nog slechts droogvries voor twee dagen. Het hotel wat verderop brengt ook geen soelaas, ik krijg er enkel te horen dat er een kruideniertje is aan het station, onderaan de berg. Liften lukt hier veel minder goed dan in het zuiden; na drie kwartier stopt een Spaanse kerel die hier komt gidsen met een huurcamionette. Hij zet me af aan het station en ik kraam “mucias gracias” uit. De kruidenierszaak is een tuinhuis met een opa erin die breed glimlachend zijn beperkte koopwaar aan woekerprijzen aan de man brengt. Ik koop o.a. voor 22 euro aan Snickers-repen, naast bouillonblokjes (60 cent per stuk), enz… Terugliften gaat nog moeilijker, na een uur stap ik gefrustreerd te voet de hele weg terug naar de bivak. Omdat we de eerste bivaks in het dorp gemist hebben, zijn we doorgestapt tot op de col, daardoor hebben we een dik uur van de etappe van morgen reeds achter de rug. Best een goed idee, want we moeten morgen 1.200 meter stijgen naar de volgende refuge. Mijn chocoladerepen liggen veilig in een houten kast op de kampplaats, samen met onze rugzakken. De uitbaters hebben ons verwittigd dat er vossen in de buurt zitten die de tenten komen beroven en soms zelfs met schoenen aan de haal gaan, na vannacht zijn we overtuigd dat dit geen fabeltjes zijn. ‘s Avonds een menu met ajuintaart en grote witte Corsicaanse bonen, een gevaarlijke combinatie als je het mij vraagt.

Dag 9 GR20: etappe Col de Vizzavona – refuge de l’Onda

Een verwittigd man is er twee waard. Deze nacht worden onze beide tenten opgeschrikt door een bezoek van meneer of mevrouw de vos. Zijn komst was aangekondigd door een reeks luide gillen vanuit een tent wat hogerop op de bergflank. De eerste keer dat hij bij ons langskomt kunnen we hem wegjagen, de tweede keer ziet Louise zijn kop en oortjes in de vestibule steken. De kinderen reageren gelaten en zijn gelukkig niet erg onder de indruk. Een wijs besluit dus om alle eetbare zaken in de houten kast op te bergen. Als ik ‘s morgens ga informeren bij de kinderen over hun vos avontuur loopt de vos doodgemoedereerd voorbij tussen onze twee tenten. Zelfs als Simon enthousiast uit zijn tent springt om te komen kijken, is hij nog steeds niet onder de indruk. We hebben weer chocomelk voor het ontbijt dankzij mijn aankopen van gisteren. De zon zit aan de overkant van de vallei, dus is het nog stevig fris tot aan het vertrek. We gaan terug even omlaag naar de Cascades des Anglais om de GR20 opnieuw te vervoegen. De watervallen zijn niet bijzonder spectaculair, zeker als je Noorwegen en IJsland al bezocht hebt, maar ze blijken wel een lokale attractie. Voor ons is het vooral het begin van een steile klautertocht over keien en bolders die eindigt op de Punta Muratello (2.064m). Een klim van 1.000 meter omdat we vanaf Col de Vizzavona starten. De zon die we in het begin van onze tocht zo vervloekt hebben, schittert nu in haar afwezigheid. De wind waait stevig de wolken over de kam, dus beslissen we te picknicken net voor de top. Aan de andere kant zijn we volledig aan de wind en de vochtige wolken blootgesteld, waardoor de gevoelstemperatuur daalt tot 6 à 7 graden. Tot overmaat van ramp laat Louise haar slaapmatje liggen op de top, bij aankomst in de bivak ziet ze het niet zitten om terug 500 hoogtemeters omhoog te klimmen om ernaar te zoeken. In de refuge de l’Onda krijgt ze wel een rubber matje aangeboden die ze mag houden, verre van nieuw, maar beter dan op de grond slapen. Er zijn dus nog echte randonneurs te vinden die elkaar helpen i.p.v. elkaar te bestelen, stukje vertrouwen hersteld bij deze. De kindjes zijn uitgehongerd en ik maak voor iedereen eerst warme soep met de bouillonblokjes van gisteren. Deze gaat vlot van de hand en ook de droogvries is snel uitverkocht. De bivakplaats stroomt langzaam vol, we hebben voor de zekerheid wat extra lijnen gespannen om de windvlagen te trotseren. We hebben etappe 8 achter de rug, we zijn dus halfweg de GR20. Geen tijd voor een feestje, de zwaarste kleppers moeten nog komen.

Dag 10 GR20: etappe – refuge de l’Onda – refuge Petra Piana

Vannacht is de wind aangezwollen tot stormkracht. Voor het eerst hebben we de lijnen van de tent moeten verankeren om de storm te trotseren. Onze tent is gebouwd om een storm te doorstaan, die van de kinderen is vooral licht gemaakt. Ze staat dan ook nog een keer verkeerd geörienteerd zodat de wind tussen binnen- en buitenzeil vrij spel heeft. Deze tent moet blijkbaar met de ingang naar de wind gedraaid worden, een bizarre opstelling. Simon staat ‘s nachts op om het buitenzeil met keien te verzwaren, maar de wind blaast nog steeds doorheen de tent. Ze krijgen het zo koud dat ze met kleren en al in de slaapzakken kruipen. Wij hebben vooral last van het kabaal dat zo’n tent maakt in een storm. Niemand staat dus uitgeslapen aan de start van etappe 9 naar Petra Piana. We kiezen voor het eerst voor een variant van de GR over de rotsen. Een kortere en zogezegd snellere route dan de GR die langs de valleien trekt. Meteen gaat het pad steil omhoog en we volgen nu gele strepen ipv wit-rood. Er komen rotspassages en de wind waait nog steeds hard. Er is geen wolkje te bespeuren, maar het is koud vanwege de wind. Een fleece jas en muts is onontbeerlijk en stoppen doen we enkel in de luwte van de wind achter een rots. We vinden een paar plekjes waar we in de zon en uit de wind kunnen bekomen van enkele lastige technische passages. Op sommige stukken moet er echt geklommen worden en dat valt tegen met een zware rugzak, vooral het evenwicht bewaren valt moeilijk. De kinderen hebben gelukkig geen schrik in de bergen, ze zien enkel af van het klauterwerk. Als we aan het laatste stuk naar de hut beginnen passeren we een richel waar ik enkele keren bijna omver geblazen word. De kinderen zetten zich schrap, maar het is moeilijk stappen. Het hutje is klein en eenvoudig zoals altijd, maar we mogen de keuken van de refuge gebruiken. Ik koop pasta en saus in en sla aan het kokkerellen in het keukentje voordat de grote meute arriveert. We gebruiken enkele kommen en bestek en zo hebben we eens geen droogvries naar binnen. Een ijskoude douche later ben ik weer kwik, Louise en Simon zijn echter als een blok in slaap gevallen in onze tent. De GR20 begint zijn tol te eisen, ik begin al plannen te maken om de monstertocht van overmorgen op te splitsen en met wat geluk te kunnen overnachten in een hotelletje.

Gele strepen in plaats van wit-rood, een variant van de GR over de rotsen

Dag 11 GR20: etappe Refuge Petra Piana – Refuge Manganu

Net als gisterennacht is het een stormachtige nacht met felle windstoten. Ik ben het lawaai al wat gewend en slaap toch beter dan gisteren, net als Louise. We hebben 10 uur slaap gehad en dat doet deugd, de kinderen zijn nog steeds met geen stokken wakker te krijgen. Net als gisterenavond kook ik in het keukentje van de refuge, er zitten is onmogelijk, want alles zit nokvol met gasten die slapen in de refuge. Zij kunnen wat langer slapen omdat ze geen kamp hoeven op te breken. Velen slapen ook in de huurtenten van de refuge, meestal worden die ook niet afgebroken, met dezelfde tijdswinst. We zijn laat vandaag, 9u15 als we aanzetten en meteen dient zich een steile klim aan. Puffend en hijgend komt onze trein in beweging. De eerste bocca gehaald, op naar de tweede. De wind teistert ons nog steeds van opzij, een fleece is te warm tijdens het klimmen, een T-shirt te koud. Na de derde col gaat het fors omlaag richting Lac Melu, waarna we over grote bolders moeten balanceren. Op de Breche de Capitella hangen Nepalese gebedsvlagjes die ons voorspoed moeten wensen op het technische stuk naar Bocca alle Porte. Er komt een ketting aan te pas, maar onze jongste komt in Alpiene stijl netjes naar boven. Louise heeft geen topdag, ze komt langzaam vooruit en is geen liefhebber van het klimwerk. Vanaf Bocca alle Porte is het vooral dalen tot aan de hut, maar er zijn toch nog heel wat ‘duimpjes’ af te werken. Mijn duim is even breed als 500 meter op de kaart, dus refereren we afstanden vanaf de start van de GR in duimpjes. Niet dat dat alles zegt, want het ene duimpje is het andere niet. Vandaag hebben we veel technische stukken en veel hoogtemeters gedaan, niemand is er rouwig om dat de hut in zicht komt. De wind is gaan liggen en het is begonnen te regenen, vlug de tenten opzetten voordat alles doornat is. Ik kook wat bouillonsoep onder het houten afdakje in afwachting van het avondmaal dat we deze keer van de hut gaan nuttigen, zo hoeven we niet buiten te koken en hebben we eens wat afwisseling. 19u30, we hebben lekkere pasta met groentjes gegeten in de refuge, de eerste groentjes in 11 dagen. Een flesje tafelwijn gekocht en die stijgt snel naar het hoofd. Ik wil slapen en het is niet eens 20u. Morgen staat de wekker om 4 uur, de monstertocht van vier bladzijden en ontelbare duimpjes staat op het programma.

Dag 12 GR20: etappe refuge Manganu – refuge Ciottoli di I Mori

Geen gewapper van het tentzeil en geen getokkel, dus het is gestopt met waaien en met regenen. De wekker loopt af om 4 uur om onze monstertocht aan te vatten, maar de plannen worden meteen aangepast. Dit is niet het juiste uur om op te staan, er wordt een nieuwe target gezet. Die halen we ook niet, dus is het al licht als we uiteindelijk genoeg moed hebben verzameld om op te staan. We jagen de kinderen uit hun slaapzak onder het mom dat we ons verslapen hebben, in de hoop dat dat ze iets sneller doet reageren dan gewoonlijk. De zon schijnt aan de andere kant van de vallei, waardoor het bij ons nog berekoud is. Ik herinner mij nog het hoongelach toen ik mijn fleece muts aan het inpakken was voor Corsica, maar nu lacht niemand meer. Het zogezegd bloedhete eiland heeft ons tot nu toe slechts twee warme dagen bezorgd. Rond 8u15 staat onze karavaan bepakt en bezakt klaar voor vertrek, vrij laat voor onze tocht van 4 bladzijden en ontelbare duimpjes, maar we zien wel. Er zijn mogelijkheden om de tocht in te korten, alleen komt onze rustdag van morgen dan in het gedrang. De tocht start op de hoogvlakte en voor het eerst hebben we een autostrade van een pad. Geen keien en bolders, maar een effen mooi wandelpad. Ongezien op de GR tot nu toe en we leggen ons meteen in vijfde versnelling. De kilometers vliegen eraf en in no time is de eerste bladzijde achter de rug en staan we aan het pittoreske Lac de Nino. Omdat Louise een stukje voorop heeft gelopen zijn we wel het pad kwijt, maar we staan wel op een bocca met prachtig zicht op het meer. We eten een eerste energiereep en ik bekijk ondertussen de kaart om het juiste pad terug te vinden. We steken de groene weide dwars over om weer op de GR terecht te komen. Voorbij de Bocca a Reta verschijnen opnieuw prachtige panorama’s als in een diavoorstelling. Met stip de mooiste tocht tot nu toe en er moet nog veel komen. We bereiken Castellu di Vergio rond 14u. Hier bevindt zich het hotel en de kruidenierszaak die we op het oog hadden. Omdat de omstandigheden ideaal zijn en we nog daglicht over hebben, besluiten we inkopen te doen en verder te stappen. Een kruidenierszaak veroorzaakt commotie, want iedereen wil de hele winkel meenemen. Budgettair kan dat niet en het moet allemaal op onze rug mee naar boven. We kopen toch royaal in, voor het eerst charcuterie en vers brood, melkpoeder en ijsjes voor de kinderen. We verwennen onszelf met een yoghurt, hier voelt dat zelfs aan als een traktatie. Weer wat zwaarder trekken we ons opnieuw op gang richting Bergerie de Radule waar we nog kaas bijkopen. Op heel de GR is er geen enkele geldautomaat en overal in de hutten moet je cash betalen. We hebben dat wat licht ingeschat, dus moeten we nu strikt budgetteren om de eindmeet te halen zonder honger te lijden. Vanavond maak ik groentesoep en puree met cassoulet in een geleende kom van de refuge. Zoals gewoonlijk blijft er geen greintje van over, tijd voor de afwas want om 21u gaat de watertoevoer dicht. We hebben vandaag 10 uur over de etappe gedaan, inclusief pauzes. Niet slecht voor een etappe van 8 uur in de gids, we komen tijdsgewijs nu dichter in de buurt van de richttijden dan bij de start van onze GR. Morgen lekker uitslapen en een rustig tochtje van 4 uur naar de volgende hut.

Dag 13 GR20: etappe refuge Ciottoli di I Mori – refuge de Tighjettu

Etappe 12 vandaag, we slapen zonder wekker tot het licht wordt en na mijn ochtendtoilet zie ik de zon opkomen. Geen wolk in zicht en windstil, even genieten van dit moment. Van zodra de zon op de tent schijnt kunnen we onze donszakken even laten opdrogen, net als de onderkant van de tent. Iets waar we de vorige dagen niet zijn toe gekomen. Een etappe van 4 uur is een rustdag op de GR, maar het blijft een etappe die moet gestapt worden. Dat merken we al snel na de beklimming van de eerste twee colletjes. Een vervaarlijk uitziend technisch stuk ligt voor ons, vol met scherpe rotsen en losse stenen. Nog geen tien minuten later gebeurt het, Sander blijft met een van zijn voeten haperen en duikt voorover de rotsen af. Mama probeert hem tegen te houden en duikelt ook voorover. Als je met een zware rugzak voorover valt, komt deze over je hoofd te hangen en kan je niet meer zelf recht komen als je ondersteboven ligt. Het duurt dus even voordat iedereen weer rechtop staat en de bilan kan opgemaakt worden. Mama heeft schaafwonden en Sander lijkt er vanaf te komen met een verzwikte pols. We klauteren even verder tot een vlak stukje en leggen een rektape rond de pols van onze jongste. Handig spul waar je veel kanten mee uit kan, die rektape. We moeten verder klauteren en het duurt even voor het vertrouwen terugkeert. Ons tempo is al de hele dag laag en door dit voorval gaan we nog langzamer. Rond 13u bereiken we de Bergerie de Vallone en bestellen omelet voor iedereen. Nog een korte klim scheidt ons van Refuge de Tighjettu. De campingplekjes zijn piepklein en onze tent die toch al mini is past niet in het plekje. Een beetje improviseren, want de plekjes zijn schaars en de meesten die de GR lopen uit het noorden moeten nog arriveren. Wat inkopen doen voor het avondmaal en ons voorbereiden voor de zwaarste klip van de GR, de omleiding rond de Cirque de Solitude via Monte Cintu, met een hoogte van 2.706 meter de hoogste berg van Corsica. Cirque de Solitude werd enkele maanden geleden afgesloten toen er 7 doden vielen tijdens een aardverschuiving, veroorzaakt door een onweer. Vreemd om hier nu vlakbij te zitten, omgeven door zoveel wandelaars net als zij. Er gaan geruchten de ronde van een warme douche, ik hoop op een lauwe douche. Ik kom terug van een koude douche, zoals gebruikelijk, maar we zijn toch eens van het zout verlost. Een warme douche en een zachte handdoek die naar waspoeder ruikt is als een oase vinden in de woestijn.

Dag 14 GR20: etappe refuge Tighjettu – refuge d’Ascu Stagnu

De wekker loopt af om 4 uur en deze keer kunnen we er niet onderuit, de etappe van vandaag is het epicentrum van onze GR. Vanwege de omweg die we moeten lopen is het pad veel technischer, veel langer en vooral veel steiler. We moeten klimmen tot op 2.600 meter, werk aan de winkel dus. Koplampjes op en in het pikdonker het toiletblok zien te vinden, het geurspoor is een handige leidraad. Ontbijt koken onder het afdak van deze praktische hut is best handig als je snel wil vertrekken. Er is een openbare kookplaats met een gaspitje zoals op alle bivaks. Op dit uur hoef je niet aan te schuiven, twee gaspitten voor mij alleen. Wij eten nog steeds droogvries ontbijt met lekker veel calorieën erin, de jongens zijn overgeschakeld op choco en brood of Corsicaanse koekjes of wat er ook te krijgen is. Tenten opbreken met de koplampjes vergt wat geduld, maar geleidelijk aan flitsen er meer lichtjes aan rondom ons. Bij het eerste licht zijn we vertrekkensklaar voor de langste etappe van de GR20. Deze variant is dubbel geel gemarkeerd en vertrekt onmiddellijk vanaf de hut. Na een korte opwarming gaat het ongelooflijk steil omhoog tot op de eerste bocca op 2.450 meter. Omdat deze variant niet in ons boekje staat, hebben we geen idee waar het pad heen gaat en hoever we opgeschoten zijn in de etappe. Nog een uur later komen we op het hoogste punt van vandaag, 2.600 meter met zicht op Monte Cintu. Ik overtuig mijn oudste zoon dat dit wel eens a once in a lifetime opportunity kan zijn en ondanks zijn zere knie van een val tijdens de klim gaat hij samen met mij de uitdaging aan, de top van Monte Cintu. Mama en Sander die nog steeds zijn pols in het verband heeft, blijven uithijgen op 2.600 meter tot we terug zijn. Het gaat een stuk makkelijker zonder rugzak, maar het blijft een klauterpartij om op de ruim 2.700 meter hoge berg te geraken. Een uur later zit Simon met het topboek in zijn handen, gelukkig dat hij deze kans gegrepen heeft, we eten een energiereep en snellen terug naar de rest van de familie. In 2 uur tijd zijn we heen en terug geraakt, tijd om aan de afdaling te beginnen, meestal het moeilijkste onderdeel van de tocht. Ik leg even uit hoe men best een steile helling afkomt met een zware rugzak maar ofwel hebben ze het niet begrepen, ofwel slaat de vermoeidheid toe, want om de haverklap schuift er wel iemand onderuit. Mama heeft ondertussen een indrukwekkende verzameling blauwe plekken bij elkaar gespaard, haar afdaalstijl laat vermoeden dat de beste pijlen verschoten zijn. Ik heb vandaag super benen en laat iedereen vlot achter mij, af en toe controlerende of ze het pad niet kwijt raken, iets wat ons al vaker is overkomen op de GR. De afdaling is eindeloos en als ikzelf dan ook nog eens het spoor van het pad kwijtraak, is de fut eruit bij iedereen. Ik slaag erin het terug op te sporen en op de laatste benzinedampen bereiken we het skistation Ascu. We reserveren een tafeltje voor vanavond in het hotel, want we kunnen met de kaart betalen. Slapen doen we zoals steeds in onze tent naast de refuge. Ik kan niet wachten op die warme douche na een dag als vandaag, maar kom letterlijk van een koude douche thuis. Business as usual dus, ook al ligt de refuge aan een goed bereikbare weg met elektriciteitsvoorzieningen. Met de laders in de aanslag trekken we richting restaurant, wie weet valt er wel wifi uit de lucht. Met geladen batterijen, maar zonder internet keren we terug van het hotel, onze buiken rond gegeten en lachende gezichten alom.

Dag 15 GR20: etappe refuge d’Ascu Stagnu – refuge Carrozzu

We slapen zonder wekker en daardoor zijn we de laatste twee tenten op de bivak. Het is na achten als de zon op onze tent begint te schijnen, we nemen de tijd voor een lazy breakfast en drogen de tentzeilen in de ochtendzon. Na de koninginnenetappe van gisteren resten ons nog drie etappes op de GR20. We vertrekken pas om 10u30 en draaien rechts achter de refuge. Onmiddellijk gaat het pad tering steil omhoog, om het in termen van de kinderen uit te drukken. Na slechts 100 meter staan we alle vier te hijgen als een zieke koe, beseffende dat dit geen lachertje gaat worden. De marteling duurt 600 hoogtemeters tot op Bocca di Stagnu. Ons team is uit elkaar geslagen en het is lang wachten tot de laatste telg boven komt. Een lange pauze dringt zich op, maar ik zie wolken verschijnen die ik niet vertrouw. Ik spoor het team aan om te vertrekken, want we gaan het niet droog houden. Tot op Bocca di Muvrella blijft het nog droog, maar daarna begint het te druppelen. De grote platte rotsen veranderen in spekgladde schaatsbanen en het pad is opeens dubbel zo gevaarlijk geworden. De meest technische passages moeten dan nog komen, de kabels en kettingen komen in dit weer pas echt tot hun recht. Er is echter geen ontsnappen aan, iedereen moet een keer tegen de vlakte. Mijn beurt komt als we een plaat moeten kruisen, ik probeer grip te vinden, maar mijn steunbeen schuift genadeloos weg. Ik beland anderhalve meter dieper, gelukkig zonder veel schade. Doordat we de laatste passanten op het pad zijn, komen we wel op twee gelegenheden mouflons tegen, telkens een moeder met kalf die ons laten naderen tot op 30 meter afstand. Dan schieten ze er vandoor over de steile gladde rotsen alsof het niets is, wijzelf sukkelen verder op onze rubberen zolen alsof we op ijs staan. Het stopt met druppelen en anderhalf uur later beginnen stukken van de rotsen op te drogen, zodat ons tempo toch een beetje de hoogte in gaat. We zijn meer dan tevreden dat we de spectaculaire hangbrug Passerelle de Spasimata halen met enkel een paar blauwe plekken. De tocht die normaal 4h45 had mogen duren heeft er ongeveer 8 geduurd. Alle plekjes op de bivak zijn bijna bezet, het duurt even voor we een piepklein plekje vinden voor onze twee tenten. Vlak onder de septische tank van de bivak, vandaar dat ze nog vrij waren. We koken onze laatste vriesdroog alsook de laatste bouillonsoep. Het einde nadert, morgen nog een zware etappe, daarna volgt de finale afdaling naar Calinzana.

Dag 16 GR20: etappe refuge Carrozzu – refuge d’Ortu di u Piobbu

Het is vandaag zeker geen rustdag. Na de etappe van gisteren weten we dat de stukken in het noorden een stuk technischer zijn en dus meer tijd vergen. Vandaag slagen we erin om rond 6u30 uit de tent te geraken om de ochtendrituelen af te werken. Starten doen we rond 9 uur, het zonnetje is al van de partij. Het gaat meteen bergop zoals gebruikelijk, maar niet aan een moordend percentage. Toch duurt het een hele poos voor de Bocca Innumitata in zicht komt. Het pad is tegen dan veel steiler geworden en er moeten weer technische stukken afgewerkt worden. Vanop de bocca zien we het traject dat volgt, een indrukwekkend parcours langs de Col d’Avartoli en tenslotte de Bocca di Pisciaghja. Allemaal klauterwerk rond de 2.000 meter hoogte en geen meter is gewoon vlak. Wandelen kan je dit niet noemen, klauteren en klimmen is een betere omschrijving. Vanuit de andere richting komen we veel wandelaars tegen voor wie dit de tweede etappe is. De ontgoocheling is af te lezen op hun gezichten, dit hadden ze duidelijk niet verwacht. Een stel Amerikanen kan niet geloven als ik zeg dat de hut nog minstens 3 uur stappen is. Ze dachten er bijna te zijn en ze waren nauwelijks op hun eerste bocca. We vinden een stuk wandelstok van een Franse dame op gevorderde leeftijd die ons net voorbij is gestapt. We roepen naar de dame dat we haar onderdeel gevonden hebben, maar ze ziet het niet zitten om de helling weer af te dalen, zo vermoeid is ze ondertussen. Onwaarschijnlijk hoe slecht voorbereid sommige stappers zijn, sommigen hebben niet eens een kaart bij. Voor ons is het een stevige etappe die opnieuw een aanslag op de knieën pleegt, maar terzelfdertijd weten we dat het einde nadert. Iedereen is toch opgelucht dat we na 9 uur inclusief pauzes de laatste hut in het vizier krijgen. Sander die al de hele dag aan het staartje bengelt, schiet als een pijl uit een boog vooruit en steekt zelfs een stel wandelaars voorbij, tot ergernis van de man die alles op alles zet om Sander nog in te halen. Tevergeefs, want dit kereltje heeft een missie. Hij loopt wel straal voorbij de bron die nog voor het kamp ligt. Wij stoppen wel om alles vol te tanken, dan hoeven we deze trip alvast niet meer te doen. Met onze laatste centen bestel ik ons avondmaal in de refuge, alsook taboulé voor morgen wegens gebrek aan brood of Corsicaanse koekjes in het winkeltje. We hebben nog 70 euro over voor een taxi van Calenzana naar Calvi en hopelijk een biertje in de Bar du GR20 als we aankomen. Er rest nog een afdaling van 1.350 meter, een laatste aanslag op onze knieën. Een ding is zeker, als we morgen gezamenlijk Calinzana binnen wandelen hebben we een ongelooflijke prestatie geleverd als individu en als gezin. Een prestatie waar we trots op mogen zijn en die zeker een speciaal plekje in ons geheugen zal krijgen.

Dag 17 GR20: etappe refuge d’Ortu di u Piobbu – Calinzana

Zestiende en laatste etappe vandaag, we moeten er niet over liegen, we hebben afgeteld. We zijn gisterenavond getrakteerd op een lichtspektakel, het begon met een prachtige zonsondergang, gevolgd door een elektrische storm boven de noordkust van Corsica. Bliksemschichten om de vijf seconden en sterren die schitteren boven ons hoofd, een vreemd gegeven. We slapen zonder het buitenzeil en enkel met het muggengaas gesloten wegens de warmte. De wind is wederom de stoorzender die onze nachtrust fors inkort. We staan onderaan de bivak bij gebrek aan een vrij plaatsje bovenaan en dat zorgt voor een spannende spurt voor het ochtendtoilet. De kinderen staan nog lager opgesteld en ze breken dan ook meteen hun tent op voor ze komen ontbijten. We verdelen de laatste poedertjes van koffie en chocola en genieten van een laatste portie droogvries ontbijt. Vijf uren scheiden ons van Calinzana en we gaan ervoor. Het eerste gedeelte verloopt vlot, maar daarna laat de GR een laatste keer zijn tanden zien, klauterstukken, bolders en zelfs een ketting vormen voor ons de laatste hindernissen richting beschaving. De wandelaars in de andere richting hijgen zich een weg naar boven, ze ruiken allemaal nog fris en hun kleren schitteren nog. Onze kleren zijn grauw en dof en we ruiken allemaal naar schapenstal. We nuttigen onze taboulé op de Bocca a u Saltu en na een korte en steile afdaling effent het pad zich, zodat we ons in de hoogste versnelling kunnen gooien. Het zicht op de kerk van Calinzana geeft ons vleugels, zelfs met pauzes van braambessen plukken en verse vijgen ronden we de etappe in 4u45. Het voelt raar aan om weer onder de mensen te zijn, om weer opzij te moeten springen voor aandenderende auto’s en bestelwagens. We laveren door de smalle steegjes tot aan de Bar du GR20 waar ik mijn eerste biertje op Corsica bestel, samen met een lekkere maaltijd voor iedereen. De kinderen gaan voor pizza, waar ze al vanaf de start van de GR van dromen. Een taxi brengt ons naar het appartementje dat we gehuurd hebben tot het einde van de week. Ontgoocheling bij de kinderen als blijkt dat het zwembad alleen voor de grote villa bestemd is. Het zicht op een toilet mét WC-papier waar je niet boven hoeft te hangen, een inloopdouche met regenkop, elektriciteit en internet brengt hun al snel op andere gedachten. De zee is vlakbij, alsook een supermarkt die alles te bieden heeft wat we gemist hebben, verse groentes en fruit in alle soorten en maten. We slaan voldoende proviand in en gewapend met een douchecrème stevenen we af op onze eerste hete douche in meer dan twee weken. Onze kleren gaan allemaal de wasmachine in, zodat we enkele uren in onze zwembroek moeten rondlopen. Aperitieven en een lekkere maaltijd doen ons al snel vergeten dat we deze ochtend nog ergens in een klamme tent op een alm lagen.

Tips voor de GR20

• De wandelroute is volledig gemarkeerd met de voor GR-paden gebruikelijke rood-witte verfstrepen. Uiteraard heb je ook nog een wandelkaart nodig
• De GR20 is ‘open’ in juni, juli, augustus en september. De overige maanden zijn de hutten onbemand en kan er dus geen eten en drinken gekocht worden. Ook zijn de borden vaak onleesbaar door de sneeuw
• Langs de paden van de GR20 is in de zomermaanden in sommige hutten proviand te koop, maar het aanbod is niet genoeg om op te vertrouwen. Neem dus voldoende eten mee en vul je voorraad aan op plaatsen waar het pad bij de weg komt. Je kan ongeveer om de 3 dagen bevoorraden in plaatselijke winkeltjes
• Onderweg overnacht je op bijzondere plekken, maar met basic voorzieningen. In eenvoudige berghutten van het PNRC (reserveren!) of in je eigen tent. Op verschillende plaatsen langs de route kun je in een gîte of hotel slapen
• GR20 betekent bergen en dat betekent onvoorziene omstandigheden. In de zomermaanden kan het erg heet zijn, maar een plotselinge onweersbui is goed mogelijk
• In verband met de drukte en het weer, zijn juni en september over het algemeen de beste maanden om de GR20 te hiken, maar hou er rekening mee dat het ‘s nachts flink afkoelt
• De GR20 is niet goedkoop. Neem voldoende geld mee, want er zijn geen pinautomaten langs de route! Uiteraard kun je altijd afdalen naar een dal
• Onderschat het niet, maar geniet er wel van! De GR20 is een once in a lifetime ervaring!

Tekst en foto’s: Kris Verhofstadt

• Over
• Laatste berichten

Martijn

Digital Storyteller, Off-The-Beaten-Path Traveller & Adventure-seeker never far from a camera, bacardi and coffee. Let's cheers and see the world!

Laatste berichten van Martijn (alles zien)

• Ontdek de diversiteit van Kaapverdië - 11 april 2024
• The Iceland Trail – een spectaculaire hike door IJsland - 7 april 2024
• De nieuwe hotspot van Zuid-Amerika: fascinerende metropool Lima - 5 april 2024