Onze eerste stop tijdens Springbreak was niet ver weg van huis. We (Eva, Thomas, Gwenda, Tessa en ik) hadden namelijk kaartjes voor het Bon Jovi concert in Oklahoma City. Natuurlijk gingen we voor de goedkoopste kaartjes en zaten we meer achter het podium. Maar niets bleek minder waar, we hadden eigenlijk hele goede plekken en hebben vooral hard mee gezongen en geschreeuwd met zowat alle hits.
The Grand Canyon
De volgende ochtend, heel vroeg, vertrokken we in ons klein doch schattig gehuurde autootje genaamd ‘Black Beauty’ richting the Grand Canyon. Maar ergens rondom Albuquerque (New Mexico) begaf onze Black Beauty het. Midden op de snelweg reden we ineens nog maar 50. Op het vliegveld van Albuquerque mochten we onze auto omruilen. Omdat onze Franse vriend, Thomas, Alberqueque uitspreekt als ‘Alberkoekje’ noemden we deze auto ‘Cookie’. Met goede moed gingen we weer verder richting the Grand Canyon waarin we vooral reden door grote lege vlaktes. Na anderhalve dag rijden kwamen aan bij het mooiste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien: the Grand Canyon. Het was zo onvoorstelbaar mooi en groot. We hebben een stukje gewandeld en zelfs een stukje geklommen waar we eigenlijk niet op mochten, maar waar je een nog mooier uitzicht hebt. Aangezien we een strak schema hadden, moesten we snel weer door richting jawel, Las Vegas!
Las Vegas, Sin City
Zand, rots, steen, nog eens zand en dan ineens….Licht! We reden van een donkere woestijn een soort van lichtbundel binnen. Met de auto door de stad heen racen is dan ook best een uitdaging. Bleken we eerst ook nog bij het verkeerde hotel te staan. Die avond heb ik samen met Tessa en Eva gekabelbaand over een drukke overdekte straat. Daarna nog een stuk van de welbekende ‘Strip’ bezocht waar we graag een cocktail wilden drinken, maar nee het is en blijft Amerika dus alles sluit rond een uur of twee. De dag erna besloten we een taxi te nemen terug naar de Strip en dat bleek een goede keuze. We werden, voor dezelfde prijs, gebracht met de grootste limousine die ik ooit heb gezien. Tv’s, champagne en luxe banken. Het was de meest relaxte rit ooit. Maar aan alle luxe komt een eind want we kropen die dag allemaal weer in onze auto Cookie om verder te reizen naar Los Angeles.
Los Angeles, The City of Angels
In het donker kwamen we aan in LA, de stad van de beroemde mensen, zon en strand. Het was een beetje een naargeestige buurt waarin ons hotel lag dus hebben we die avond niet meer veel gedaan. Iedereen wilde zoveel mogelijk zien in de twee volle dagen die we hadden dus besloten we een bus tour te doen. We hebben daarmee de meeste bekende dingen gezien, zoals: Beverly Hills en de Walk of Fame waar de sterren in de stoep liggen. Vervolgens naar Santa Monica Beach en Pier (jeweetwel waar Rocket Power altijd speelden). De dag erna, helaas alweer de laatste dag, zijn we naar het Hollywood sign gereden en kwamen we in de bergen erg mooie en luxe huizen tegen. Nog even Chinatown bezocht en een stukje van Downtown en toen….toen was het tijd om te gaan. In minder dan een week heb ik zoveel mooie dingen gezien dat ik echt helemaal kapot was toen we thuis waren.
Missouri School of Journalism
School begon weer en iedereen zag er tegenop om weer te beginnen, maar ik had nog iets leuks in het vooruitzicht. Samen met Robert mocht ik de beste journalistiek school van de wereld bezoeken. Deze lag in Columbia, Missouri. Helaas, Robert en ik hebben allebei geen rijbewijs. De bus was echter maar negen dollar, maar dan waren we alleen nog maar in Saint Louis dat ongeveer twee uur er vandaan lag. Ik besloot om mijn overhaalkwaliteit te gebruiken om Gwenda te overtuigen dat het erg leuk kon zijn om met ons samen te reizen en van Saint Louis naar Columbia een auto te huren. Dat ging gemakkelijker dan ik dacht, vooral omdat we bedacht hadden om erna door te reizen naar Chicago. Zo gezegd, zo gedaan.
Woensdagnacht vertrokken we met z’n drieën naar Saint Louis om in een belachelijk chique hotel te overnachten en de dag erna Saint Louis te verkennen. Saint Louis staat bekend om zijn grote boog, ook wel de Arch. Nou, meer dan dat heeft de stad ook niet te bieden. Het was niet erg levendig en de binnenstad erg klein. We zijn daarom ook vroeg gaan slapen want de volgende dag gingen we met de auto naar de Missouri School of Journalism. Met een witte dikke patserwagen kwamen we aan in Columbia waar we een afspraak hadden met Fritz, de Internationale begeleider. Helemaal trots vertelde hij over de geweldige school en gaf hij ons een korte rondleiding. Daarna volgden we een les, mega saai, over rechten in de journalistiek. Iets dat wij al in de eerste hebben gehad. Daarna kregen we nog meer uitleg over verschillende projecten, maar ik was niet echt in volle extase. De basis was precies hetzelfde als mijn eigen school, alleen hadden ze hier mooiere spullen en goede deals met bekende nieuwszenders. Nadat ik redelijk teleurgesteld uit de school kwam, bleek ook nog eens dat we een parkeerboete hadden gekregen. Het werd tijd om te vertrekken naar Chicago!
Chicago, The Windy City
‘s Ochtends heel vroeg kwamen we aan in ‘The Windy City’. En koud was het zeker. Maar we gaven niet toe aan de wind en kou, want in twee dagen hebben we zowat alles bekeken wat er zien viel. Een van de meest spectaculaire uitzichten was toch wel in de Willis Tower. Met een lift ga je 110 verdiepingen omhoog om vervolgens op een soort van uitstekende glasplaat te kunnen genieten van het uitzicht. Beneden, boven en alle zijkanten zijn van glas en het steekt ook nog eens uit het gebouw. Het lijkt alsof je zweeft in de lucht, maar soms kreeg ik toch ook een lichte paniekaanval omdat het leek alsof je viel. Verder hebben we een hysterisch theater/musical stuk bezocht. Vijf meiden zetten het hele publiek op z’n kop met de hits uit de jaren ’80 en ’90. Gwenda en ik hebben in een scheur gelegen, eigenlijk nog meer door het hysterische publiek dan de musical zelf. Ook hebben we nog een wedstrijd van de White Sox gezien en het bekende Millenium park en de Navy pier. Chicago is een stad waar ik echt zou kunnen wonen. Aangename mensen, leuke cafés en de perfecte sfeer. Maar ook hier was het weer tijd om te gaan. Met pijn en moeite hebben we gedag gezegd tegen een van de leukste steden in Amerika die ik tot nu toe gezien heb.
Ondertussen ben ik al weer druk bezig met mijn laatste weken school. Over vier weken is het allemaal voorbij en dat wil ik eigenlijk nog helemaal niet weten. Write to you soon!
Tekst en foto’s: Laika Swinkels
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
