De grote aanjager
George S. Mickelson was eind jaren tachtig de geliefde gouverneur van South Dakota. Een joviale man, die in zijn pick-up naar het werk reed. De vredespijp rookte met de native Americans. En had gevochten in Vietnam. Na zijn eerste termijn werd hij herkozen. Mickelson maakte zich onder meer hard voor de transformatie van een oude spoorlijn naar een fietspad. In 1993 sloeg het noodlot echter toe. Op de terugweg van een handelsmissie kampte het propeller vliegtuigje waarin hij zat met een technisch mankement. Het verloor hoogte en boorde zich in een graansilo op een verlaten boerderij in Iowa. Geen overlevenden. Als eerbetoon werd de trail na voltooiing naar hem vernoemd.
Senator Mickelson maakte zich hard voor deze prachtige route
Glimmende locomotief
Hill City is mijn uitvalsbasis. Het stadje telt net geen duizend inwoners. In de zomer is het er druk. De centrale ligging in de Black Hills en de nabijheid van Mount Rushmore is daar debet aan. Dwars door Hill City loopt het spoor van de legendarische Chicago, Burlington and Quincy Railroad dat werd aangelegd voor de mijnbouw. Later werd de spoorlijn gebruikt voor vervoer zwaar materiaal voor het uithouwen van Mount Rushmore. Historische locomotieven en rijtuigen staan te glimmen op het station Hill City, dat tegenwoordig als museum wordt gebruikt. Burlington Northern Railroad staakte eind jaren tachtig als laatste maatschappij haar activiteiten op de spoorlijn, die vervolgens in ongenade raakte. En vervolgens, gesteund door gouverneur Mickelson werd getransformeerd tot een trail.
In haar gloriedagen tufte de locomotief dagelijks over de spoorlijn
Vandaag de dag geen dienstregeling maar uitsluitend toeristenritjes
Het spoorweg museum in Hill City geeft een leuke inkijk in het verleden
De slagbomen in Hill City gaan nog zelden open
Wild Bill eindigt in Deadwood
De volledige lengte van de trail is 109 mijl, gelijk aan 175 kilometer. Deadwood is het noordelijke vertrekpunt. Een stadje met een roemruchtig verleden. Wild Bill Hickok is één van de hoofdrolspelers van die tijd. De langharige Wild Bill was nogal handig met revolvers. Legendarische verhalen over zijn schietpraktijken als sheriff en opgelopen schotwonden deden de ronde. Waarmee hij een zekere status verwierf. Dat zijn oogzicht minder werd bleek wel toen Bill per ongeluk zijn hulpsheriff neerknalde. De schietijzers borg hij voorgoed op en begon een bestaan als professioneel gokker, dat hem uiteindelijk in Deadwood deed belanden. In saloon number 10 zat hij die avond wat gespannen te pokeren. Normaal altijd met zijn rug tegen een muur. Alleen de stoel voor de deur was nu nog vrij. Halverwege het potje vloog de deur open en werd het vuur op Wild Bill geopend. Kansloos zakte hij in elkaar in een plasje bloed. Bill werd begraven op Mount Mariah Cemetery in Deadwood. Later werd zijn vermeende vriendin Calamity Jane, bekend door haar mannelijke gedrag in het Wilde Westen, bijgezet. Nog steeds is Wild Bill een legende. Naast het bronzen borstbeeld op zijn graf staan twee kogels. Een hoog gietijzeren hek geeft Bill nog enige rust. Zijn graf wordt nog steeds druk bezocht.
Meerdere helden uit het wilde westen zijn begraven op dit kerkhof
Het bronzen borstbeeld van Wild Bill, met twee kogels, siert zijn graf
Naast Wild Bill ligt Calamity Jane. De twee hadden naar verluid een relatie
Muntjes op het graf om de aanwezigheid van rustende te bevestigen
Western stadje
Het ruige Wild West sfeertje hangt nog steeds een beetje in Deadwood. Vermengd met een geurtje commercie en een vleugje pretpark. De Main Street heeft het uiterlijk van een Western stadje behouden. Met iconen zoals het Bullock Hotel en het Franklin Hotel. Het winkelaanbod is nogal eenzijdig met platte souvenirswinkels en sfeerloze casino’s. Saloon number 10 is vermenigvuldigd. Op de nieuwe locatie wordt eens per dag de fatale dag inclusief moordpartij van Wild Bill als een toneelstuk opgevoerd. Even een half dagje Deadwood is genoeg om vervolgens de tweewieler van stal te trekken.
Deadwood is na een grondige renovatie naar haar oorspronkelijke stijl redelijk toeristisch geworden
Deurklinken in de stijl van het Wilde Westen
Het Bullock Hotel is vernoemd naar sheriff Seth Bullock die de orde in Deadwood moest handhaven
Dagelijks wordt de aanslag op Wild Bill in Salon 10 nagespeeld
De acteur hoopt nog steeds op een rolletje in de serie Deadwood
Rustgevend
Bandjes oppompen. Nog even de naar toilet. Om de zeven á acht mijl staat een trailhead. Een houten blokhutje of soms een afdakje dat bereikbaar is met de auto. Met een sanitaire voorziening, een bankje en wat gereedschap. Keurig voor elkaar. Bij trailhead Dumont begin ik samen met John aan de tocht terug naar Hill City. De eerste kilometers lopen parallel aan de doorgaande weg. Daarna verdwijnt de weg uit het zicht en slokt de natuur ons op. Formeel staat de trail te boek als onverhard. We fietsen over packed gravel, een soort kleine kiezelsteentjes. En dat is prima te doen. Gelukkig is John een ervaren fietsmonteur die een eventuele lekke band in een handomdraai repareert. Hij is openhartig en vertelt honderduit over zijn broer die voor zijn ogen op tragische wijze is verdronken, zijn onafwendbare scheiding en de liefde voor zijn kinderen. Als het kan fietst hij elke dag op de trail. Om tot rust te komen en na te denken. Ik kan het begrijpen. De omgeving is uitermate rustgevend en we komen het eerste uur geen mens tegen.
En dan gaan we echt op pad voor een fraaie tocht
Rust en ruimte, dat is één van de kenmerken van South Dakota én de trail
De trail leidt ons dwars door verschillende natuurgebieden
Spoortunnels zijn nu koele en donkere fietstunnels geworden
Langzaam verandert het landschap van licht glooiend naar heuvelachtig. De Black Hills doen haar naam eer aan, ondanks dat de herfst al is ingetreden. Hoge bruggen en tunnels wisselen elkaar af. Het maakt de trail erg afwisselend. Ook is goed voor te stellen hoe de trein vroeger door tunnels en over bruggen tufte. Het moet een prachtig traject zijn geweest. Kabbelende beekjes met helder water slingeren door het landschap. Trailhead Mystic komt in zicht. Het gaat vlotjes, we zijn al halverwege de route voor vandaag. Tijd voor meegebrachte lunch. Een goede voorbereiding is best essentieel. Langs een groot deel van de route zijn geen winkeltjes of kraampjes. Ook het netwerkbereik is zeer beperkt. Een pick-up draait de parkeerplaats op. Het is de veredelde boswachter weer. Hij knikt, leegt de prullenbakken, controleert de toilet en vertrekt weer.
Meerdere stormen hebben vorig jaar tot wat kaalslag onder het groen geleid
Iedere mijl is met een paal aangegeven waardoor afstanden goed in te schatten zijn
Onderweg is het regelmatig even stoppen om van de prachtige omgeving te genieten
Oude spoorbruggen zijn vaak vervangen door keurig nieuwe bruggen
Zweetdruppeltjes komen tevoorschijn
‘Vanaf hier is het zeker 10 kilometer klimmen’, bereidt John me voor. Vals plat heet dat. Met een aantal wat steilere stukken. Het net nog aangename zonnetje wordt ineens een vijand. Zweetdruppeltjes parelen langs het voorhoofd van John. Het tempo blijft stevig. Een ontspannen fietstochtje krijgt ineens een wedstrijdelement in de beklimming. De strijd wordt gestaakt als een groep wilde kalkoenen de trail oversteekt. De domste dieren ooit volgens John, maar ontzettend moeilijk om op ze te jagen. Ontspannen trappen we naar de top. Vanaf daar is het één lange downhill naar Hill City.
Op naar Hill City, maar eerst nog een gemene beklimming
De trailheads zijn keurige rustplekken voorzien van sanitair
Onverminderd mooi blijft de omgeving op weg naar Hill City
Naar verluid zijn wilde kalkoenen nogal domme dieren
Het klimwerk zit er op, tijd voor de afdaling naar onze eindbestemming
The Black Hills verkennen
Iets meer dan 53 kilometer staat op de teller. Ik heb slechts een fractie van de Mickelson Trail afgelegd. Na Hill City slingert de trail verder zuidwaarts naar Custer, met onderweg een prachtig uitzicht op het Crazy Horse Memorial. Het landschap verandert langzaam van heuvelrijke bossen naar uitgestrekte weiden. Pringle is de laatste nederzetting voor eindbestemming Edgemont. De trail is toegankelijk van dusk to dawn. Theoretisch is de 175 kilometer in een dag af te leggen. Dat is wel stevig doortrappen. En geeft weinig tijd om echt van de route te genieten. Het is dan ook niet ongebruikelijk om de trail in twee of drie etappes op te knippen. Veel voorzieningen en een goed onderhoud van de trail door de zorgzame South Dakota Department of Game, Fish, and Parks brengt kosten met zich mee. De aanschaf van een trail pass is dan ook verplicht. De day pass kost vier dollar en voor vijftien dollar kan het hele jaar gebruik van de trail worden gemaakt. Fietsverhuur is op een aantal plekken mogelijk. Onder meer bij Rabbit Cycles in Hill City, daar waar John aan de fietsen sleutelt. Voldaan parkeren we de fietsen achter de winkel. Het was een mooi tochtje.
De aanschaf van een trail pass is verplicht
Rabbit Bicycles biedt prima huurfietsen aan en stuurt indien gewenst John als kundig gids mee
Op uitnodiging van Travel South Dakota bezocht ik de jaarlijkse Buffalo Roundup en reisde ik een week door South Dakota. In samenwerking met Hill City en Rabbit Bicycles legde ik een deel van de Mickelson Trail af.
Wil jij ook op reis naar de Verenigde Staten?
Check onze speciaal geselecteerde reizen naar de Verenigde Staten in de reisshop.
- Vier tips voor de fraaie Vlaamse Westhoek - 2 augustus 2022
- Citytrip Aken - 3 juni 2022
- Emirates met kids - 25 mei 2022
