Een land zo groot als de VS met 340 miljoen inwoners is gedoemd enorm divers te zijn en toch enorm veel gegeneraliseerd te worden. Eén van mijn persoonlijke generalisaties is dat Amerikanen meester storytellers zijn. Er is niets fijner dan naar een Amerikaan te luisteren die over iets praat waar hij veel van afweet maar er is niets minder fijn dan naar een Amerikaan te luisteren die over iets praat waar hij niets van afweet. En de realiteit is natuurlijk dat de meeste Amerikanen de politieke eigenschap hebben dat ze zullen doen alsof ze overal veel van afweten, waarbij je pas weet tot welke categorie iemand hoort tegen het einde van hun verhaal. Bovendien zijn Amerikanen niet zo terughoudend om aan een onbekende hun volledige levensverhaal te vertellen, al dan niet gevraagd.
Naar het station
Om 3:30 ’s nachts staat de Uber chauffeur voor de deur van mijn hotel. Hij legt onderweg zijn werkfilosofie uit waarbij hij van Uber een Tesla huurde, inclusief verzekering. Hij praat over de dalende inkomsten van chauffeurs, de lagere transparantie van Uber waarbij chauffeurs nu niet meer kunnen zien hoeveel een klant betaalt, maar enkel welk aandeel hen toekomt, terwijl Uber een groter en groter deel opeist. Vol walging spreekt hij over sommige absurde wetten die in het democratische California worden doorgevoerd, en spreekt vol trots over hoe Arizona het als republikeinse staat niet slecht doet met veel werkgelegenheid en vrijheid, maar dat er weinig bescherming is voor werknemers. Als zelfstandige Uber chauffeur verdien je zo soms minder dan het minimumloon omdat je geen werknemer bent.
Bij aankomst op het piepkleine treinstation van Maricopa, vertelt een andere treinreiziger me dat onze trein anderhalf uur vertraging heeft, waarna ik hem de wachtkamer binnen volg. Het is een klein, fel verlicht zaaltje waar een handvol mensen me vriendelijk begroet. Treinstations zijn, net zoals luchthavens, magische, bruisende reisknooppunten, een unieke samenloop van levenslijnen. Waarbij iedereen een dag ervoor en een dag erna volledig verspreid over de wereld gaat zijn, om nooit nog samen een moment te delen, is het een viering van onze diversiteit, een succesmoment van ons als mens verwezenlijkt transport systeem. Mensen vanuit verschillende hoeken van de wereld komen samen, elk met hun eigen unieke verhaal, bestemming, tijdschema en doel. Alle draden van toeval die voor één moment kruisen. Een mix van chaos van het haasten en verveeldheid van het wachten. Een unieke emotionele realiteit, met een mix van frisse starten, pijnlijke afscheiden, en hartverwarmende herenigingen. Het symbolisch openen en sluiten van vele deuren.
Een charmante, afro-Amerikaanse stationsbediende, onder de naam Hazel, komt de aankondiging verspreiden dat de trein nog wat extra vertraging heeft, maar komt vervolgens voor iedereen snacks rondbrengen, vermoedelijk voor de moraal. Een zwarte veteraan die carrière had gemaakt in de intelligentie diensten, gekleed in een comfortabel grijs trainingspak, met een mid-westers Chicago accent en een vertelstem die niet voor Morgan Freeman moet onderdoen, vertelt dat hij al sinds zijn 37e met pensioen is en de rest van zijn leven uitbetaald zal blijven worden. Hij had een privékamer op de trein geboekt, voor zijn 56 uur durende reis naar Chicago. Een andere zwarte veteraan die had gewerkt als bom-ontmantelaar, vertelde hoe hij was weggestuurd en zijn militaire geschiedenis was verwijderd nadat een bom foutief was afgegaan en hij hierdoor zwaargewond was geraakt. Hij vecht nu een rechtszaak aan tegen de Amerikaanse overheid om de miljoenen aan vergoeding en uitkering waar hij recht op heeft te eisen. Zijn verlegen-lijkende, roodharige vrouw, die naar eigen zeggen in een eerste huwelijk fysiek mishandeld was en nu dankzij hem gelukkig is in haar tweede huwelijk, knikt bevestigend over zijn verhaal.
In de hoek van de wachtkamer zit een Amerikaan met Japanse roots die recent de schoonheid van reizen heeft ontdekt en nu met de trein zoveel mogelijk staten wil doorkruisen om te kunnen zeggen dat hij die dan gezien heeft, begint me te ondervragen over hoe mijn backpack mij bevalt en of het een aanrader is om mee te reizen. In het moment besef ik niet dat ik mij mogelijk in het meest heilzame, hartverwarmende wachten uit m’n leven bevind. Dankzij het gemeenschappelijke slaaptekort en de nieuwsgierige anticipatie heerst er een verbroederde solidariteit, waarbij in het vroege ochtenduur de dag nog puur is en het gewicht van de wereld nog niet is neergedaald over de realiteit.
Amtrak train – Met de trein door het hart van de VS
Een hele tijd later is het dan zover. Een blauwe, ouderwetse trein vertrekt stokkend uit het station, waarbij de nieuwe vrienden van de wachtkamer al verspreid zijn over de verschillende wagons. “Good morning folks and welcome to this Amtrak train,” klinkt het door de luidsprekers. De wagons zijn uitgerust met oplaadpunten en bieden zowel tweezitters als vierzetels. Amtrak is deze dagen de enige passagierstrein die lange afstanden tussen steden in het continentale VS aflegt. Passagierstreinen zoals Amtrak bieden een ontspannen en milieuvriendelijke manier om het land te verkennen. Treinreizen is de kunst van het vertragen en het onthaasten door het langzame avontuur te kiezen. In ruil voor een portie van je autonomie, bieden treinreizen een diepere blik op het landschap zonder de stress van stadsverkeer of de eentonigheid van snelwegen. In de lange-afstandstreinen zijn de overstappen erg miniem en kan je gewoon urenlang op dezelfde kalme trein het landschap in je opnemen.
Er is een eetwagon, waar men een niet zo goedkoop ontbijt, middagmaal, en/of avondmaal kan genieten. Ook is er een observatiewagon met superieur zicht, waar de ramen extra groot zijn en ook het dak van glas is. Passagierstreinen delen in de VS de rails met goederentreinen waarbij voor economisch belang de goederentreinen de voorrang krijgen op gedeelde sporen, met een reputatie van talloze vertragingen voor passagierstreinen tot gevolg.
De observatiewagon met superieur zicht
Echte Amerikanen ontmoeten
De conducteurs laten een enorm klantvriendelijke indruk na. Dankzij een kaartje boven je zitplaats met je bestemming, komen ze gedurende de hele rit de passagiers wakker maken wiens halte eraan komt. Eén peuter, die jammer genoeg in de zetel naast de deur van onze wagon zit, roept “hiii” tegen elke persoon die voorbij wandelt. Met slechts een gangpad ertussen, zit naast me een bleke ex-veteraan met lang grijs haar vol tattoos die tegen iedereen aanpraat, ongeacht of er interesse is. Hij toont graag foto’s van zijn Hells Angels Europese motorcollectie met naakte strippers en hij benadrukt graag dat zijn huis nog nooit overvallen is, en dat het mogelijk iets te maken heeft met dat hij elke zondagochtend zijn geweren op zijn stoep poetst. Aan de jongere, iets gezettere man met wat schaars verspreide baardhaartjes naast hem lijkt evenals een vijsje te schelen. Hij was met z’n moeder aan het bellen, en praatte luid genoeg zodat de hele trein wist dat hij in California de liefde van zijn leven had leren kennen, dat hij op de trein naar Indiana was, daar een job wou vinden, genoeg geld wou sparen om een truck te kopen, om terug naar California te rijden, haar op te halen en mee terug naar Indiana te nemen om dan met haar te trouwen. Hij stuurt zijn moeder haar profielfoto door en probeert voor een volle 30 minuten aan de telefoon uit te leggen hoe ze van elkaar een facebook vriendschapsverzoek kunnen accepteren. De bleke ex-veteraan en de hopeloos verliefde jongeman vertellen elkaar verhalen waar de ander met alle moeite van de wereld probeert niet te onderbreken. Zo vertellen ze elkaar volledig ongerelateerde verhalen terwijl ze ongeduldig wachten tot de ander is uitgepraat om zelf terug een ander verhaal af te kunnen steken.
Een rij voor dit merkwaardige duo zit een slanke, zwarte man van de staat Lousiana met een vreselijke ringtone die meermaals per uur afgaat, en die tegen elke conducteur en passagier die voorbij wandelt een one-liner als beklag doet over zijn treinervaring. De rij achter het merkwaardige duo zit een jonge, zwarte vrouw met twee bulldog honden. Ze laat een heel gefrustreerde indruk na, vooral wanneer de trein langere tijden moet wachten om voorrang te verlenen. Elke halte stapt ze even uit om haar honden een plasje te laten doen. Tijdens een van deze hondenplaspauzes komt een obese, onvriendelijke vrouw van middelbare leeftijd op de stoel van de hondendame zitten. Wanneer iemand haar er vriendelijk op wijst dat deze plaats reeds is ingenomen, schreeuwt ze voor de hele trein: “respecteer je ouderen”. Een hip, langharig, getatoeëerd, veganistisch uitziend koppel komt te hulp en vindt een nieuwe, lege stoel voor haar in de wagon. Elke treinhalte loopt de Japanse Amerikaan opgewekt de trein uit en begint in een minieme radius van de treindeur gefascineerd foto’s te nemen van de halte, om zijn episch treinavontuur vast te leggen.
Een 28 uur durende treinreis door het hart van de VS
Treinreizen: slow travel ten top
Als mensen denken aan reizen, denken de meesten aan het bezichtigen van unieke monumenten, het maken van vrienden van over de hele wereld in hostels, het uiteten in gezellige restaurantjes, enzovoort. Slechts weinigen zullen denken aan het niet-glorieuze fysieke reizen, de uren die stilzittend worden doorgebracht. Het onderweg zijn. Het wachten. De verveling, het hopen zo snel mogelijk in slaap te kunnen vallen om toch maar zoveel mogelijk uren bewusteloos te kunnen overbruggen. Het moe zijn van het stil zitten. De stress van het uitzoeken niet-familiaire plaatsen. En net dan heeft treinreizen het voordeel van de luxe van comfortabele zetels, het kunnen rondwandelen, het ongestoord van landschappen te kunnen genieten.
En zo blijft treinreizen toch mijn favoriete transportmiddel als stressvrij, traag vervoersmiddel. Mijn doel, om op een niet-Amerikaanse manier van reizen echte Amerikanen te ontmoeten, is alvast geslaagd. Terugblikkend was het een unieke ervaring om een passieve getuige te zijn van een aantal van de meest absurde persoonlijkheden met de meest bizarre levens, die zelf niet lijken te weten hoe absurd hun leven is, of dat wel weten, maar het niet erg vinden om in de schijnwerpers te staan. Het was een treinreis door mogelijk het meest verdeelde land ter wereld. Een tweepartij, gepolariseerd politiek systeem. Een geloof in de maakbaarheid van hun succes. In hun eigen superioriteit. Een focus op zichzelf, een sterke identiteit. Een achterhaalde Amerikaanse droom. Extreme ongelijkheid. Maar naast de pendelende Amerikaan heeft de trein toch ook iets te bieden voor de ecologische fundamentalist en de nieuwsgierige wereldreiziger.
Tekst en foto’s: Jonas Mareels
Amtrak route van Phoenix naar Austin: 28 uur in de trein
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
