Sportief Tenerife voor het voetlicht

‘Tenerife-Sur is verzadigd met toerisme’, zegt Paco. ‘Met toeristen die alleen voor de zon en het bier komen.’ Maar het kan ook heel anders. Ga mountainbiken, racefietsen en paragliden. Voor sportief genieten moet je vooral in het noorden zijn.

Mountainbiken op Tenerife

Onze mountainbikeroute start in een pijnboombos. De banden knerpen door het dikke tapijt van naalden. Af en toe hebben we een doorkijkje naar de zee diep beneden ons of op een kloof met steile hellingen. Onverwacht hebben we korte, maar prachtige uitzichten op het buureiland La Gomera.

Mountainbiken in de pijnboombossen van Tenerife met onverwachte uitzichten

Mountainbiken in de pijnboombossen met onverwachte uitzichten

Met een forse sprong halen twee jongens ons in, afkomstig uit de regio, en ‘half-professionele mountainbikers free style.’ Als uit één mond roemen ze het mountainbiken op hun eiland. ‘Je komt door verschillende klimaten – van alpien en mistig tot heet beneden. En je komt ook nog eens door verschillende landschappen: vlak onder El Teide heb je de vulkanische rotsvelden, dan de pijnboombossen en de laurierbossen, en tenslotte het strand.’

Mountainbiken op Tenerife boven de wolken

Mountainbiken boven de wolken

Sportief Tenerife

We stappen weer op, komen het bos uit en dalen af naar de zee. De rotsen liggen als een drakenstaart in het heldere water. Overal bloeien bougainville, oleander, en cactussen. In vele tinten groen steken de reuzen af tegen de blauwe zee. Maar de duizendjarige markante drakenboom, dé boom van de Canarische Eilanden, spant de kroon. Deze soms wel 18 meter hoge bomen zien er bijna prehistorisch uit.

Na afloop doen we ons te goed aan soep met gofio-ballen. Gofio is al eeuwenlang het basisvoedsel van de Canarios. Van het geroosterde graan is iedereen op het eiland sterk geworden. De stoere mannen die overzee zeilden, namen het graan mee. Ze kneedden het tot een deeg waar ze ballen van draaiden. Baby’s krijgen het in hun zuigfles. Iedere local heeft zijn eigen recept, de één eet het met suiker en wijn, de ander met kaas. Want gofio geeft energie. ‘Gofio is het beste van de wereld,’ zegt de plaatselijke verkoper in de kleine supermarkt.

Racefietsen boven de wolken

De oude vulkaantop El Teide is een icoon. Vanaf de noordzijde klimmen we lange stukken dwars door het Nationale Park del Teide omhoog. Afhankelijk van de wolken die op en neer gaan, hebben we nu  eens uitzicht op steile bergwanden dan weer op merkwaardige lavaformaties. Tegelijkertijd schieten de Canarische pijnbomen rechts en links aan ons voorbij. Deze pijnbomen kleuren het landschap intens groen. We snuiven hun geur op en horen het ruisen van de straffe wind door de bomen. Ineens steken we boven de wolken uit en hebben zicht op Pico del Teide (3.718 meter). Waren we een paar uur eerder nog in een landschap waar palmen en bananen groeiden, nu ligt de sneeuw aan onze voeten.

Racefietsen op Tenerife onder de vulkaantop El Teide

Racefietsen onder de vulkaantop El Teide

Racefietsen in de zon

We verruilen tijdelijk het noorden voor het zuiden. Binnen tien minuten hebben we de drukte van het massatoerisme achter ons gelaten en fietsen we over een secundaire weg. Rechts en links van ons ligt een droog landschap, met kaarscactussen en agaven, vijgen- en amandelbomen en percelen waar tomaten worden verbouwd. De weg gaat langzaam omhoog en niet veel later hebben we een panoramisch uitzicht over de kustlijn, met de rots Punta Roja en vulkanische stranden vol kitesurfers.

Racefietsen in de zon

Een geliefd trainingsrondje van 70 km

We beginnen aan een lange steile klim naar Granadilla. Kijken we omhoog, dan zien we de besneeuwde top van El Teide. Kijken we opzij, dan is er het alledaagse plattelandsleven met geitenkudden, zoals het nog maar 25 jaar geleden aan de kust moet zijn geweest. In Granadilla komen oudjes nog samen op het plein of onder een boom of in hun wijnkelder in en grot. Die dient vaak als opslagplaats voor kaas, graan en wijn. Grotten en Canarios horen bij elkaar.

In de plaatselijke bar hangen mannen over de toog. Kroegbaas Paco reikt ons een espresso aan en zegt: ‘We juichen actief toerisme toe. Het fietsen vinden we helemaal prachtig.’ Hij vertelt dat het 70 km lange rondje vanuit Los Cristianos naar Granadilla populair is onder racefietsers, of het nu amateurs zijn of profs. Het schijnt dé ideale trainingsroute te zijn voor de Tour de France.

Parapenten: Da Vinci’s droom

We zijn op weg naar de startplaats van het parapenten, op 2.200 meter hoogte. De Teide toornt boven ons uit en een kloof gaapt onder ons. De lava is als overgekookte melk uit de kraters gevloeid en pas in zee afgekoeld. Waar de lava langzaam gestold is, zijn de steenvlakten ruw; waar de lava snel is gestold, zijn de oppervlakten glad. Soms ligt het in prachtige ribbels op een vlakte. Te midden van al dat zwart valt het veldje met de kleurige parapenten op. ‘We vliegen vandaag naar de noordkant,’ zeggen de piloten met wie we in tandem gaan vliegen. Ik zie vooral de diepte vlak voor ons…

Parapenten op Tenerife

Parapenten vanaf 2.200 meter hoogte

Ik krijg een helm aangereikt van Acaymo, een jonge eilander. Hij haakt een karabijn aan mijn canvaszitje vast, we zijn startklaar. De eerste, de tweede en de derde gaan in duo’s vlak na elkaar de lucht in. ‘Vooruit, rennen!’ roept Acaymo. Verrassend snel komen we van de grond los. Als vanzelf ga ik zitten. We zweven. En dat aan niet meer dan een vlieger van lichte stof.

Paragliden in Tenerife

De andere vier parapenten zweven hoog voor ons uit langs een verticale zwarte lavawand. Net zoals grote roofvogels gebruiken ook wij opstijgende warme lucht om hoger te komen. Want in tegenstelling tot parachutespringen, is de bedoeling van parapenten om zo lang mogelijk te vliegen. We zweven over de zwartgeblakerde vulkanische hellingen.

Acaymo geeft me een moment de stuurlijnen aan om te voelen hoe makkelijk het is om te sturen. ‘Het is niet anders dan vliegeren. Alleen dalen en stijgen vergt enige kunst.’ Zijn vader introduceerde als één van de eersten parapenten op Tenerife. Als we wolken doorklieven – met een vaartje van 40 km per uur – is het alsof we in een luchtzak terecht komen. Beneden ons liggen pijnboombossen en een enkel dorpje.

We naderen Santa Cruz. De felblauwe zee, de huizen met zwembaden, de bananenplantages. Via zijn walkie talkie bespreekt Acaymo met de andere piloten waar ze zullen landen: een zwart strandje. ‘Als we landen, zeg ik of “benen vooruit” of “staan”’, zegt hij. Zo vlak bij de aarde merk je hoe snel parapenten eigenlijk gaat: voordat ik het besef landen we in het zwarte gruis.

Paragliden op Tenerife

Geland op een zwart lavastrand

Ik kijk naar de lucht en naar El Teide. Ineens schiet me de uitspraak van Leonardo da Vinci te binnen, die zijn leven lang heeft geprobeerd te vliegen. ‘Als je eenmaal heb geprobeerd te vliegen, zal je altijd naar de hemel blijven kijken en naar vliegen blijven verlangen.’

Na afloop drinken we een Dorada biertje in een bar in Garachico, ooit het belangrijkste havenstadje van Tenerife. De kroegbaas: ‘Er zitten maar weinig kilometers tussen de zuid- en de noordkant. Toch is het een wereld van verschil. In het zuiden loopt de snelweg, is het massatoerisme, en zijn de internationale winkelketens. In het noorden is het rustige plattelandsleven. Aan dezelfde tafel kun je mensen uit het zuiden en noorden hebben, de één van alle laatste technieken voorzien, de ander heeft nog nooit een mobieltje in zijn handen gehad. En toch delen ze samen iets. Nog steeds ruilen we dingen met elkaar.’

Tekst en foto’s: Karin Anema

Informatie en met dank aan

Karin
reis mee met

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>