Eens in de twee jaar
Iets minder dan twee uur daarvoor klonk het startschot in de smalle straten van Millau. Het was vroeg al goed druk op straat. Grijze onheilspellende wolken die vluchtig langs elkaar dreven vulden de lucht. Zou het droog blijven? Ongeveer 15.000 lopers stonden al huppend en springend te wachten. Samen met hen had ik de eer om het viaduct van Millau twee keer te voet te mogen oversteken. Iedere twee jaar is het viaduct één ochtend gesloten voor gemotoriseerd verkeer. Dan is het tijd voor La Course Eiffage du Viaduc de Millau; de Millau Viaduct Race.
Het is wat dringen als de mensenmassa zich door de smalle straatjes van het in een vallei gelegen Millau perst. Het is een kleurrijk en bont gezelschap, waarvan velen met de Franse nationaliteit. Een wat oudere man gekleed in het gewaad van een non passeert me. Het zweet gutst al langs het zwarte kapje dat zijn kostuum afmaakt. Op de voet wordt hij gevolgd door een hofnar met rinkelende belletjes op zijn hoedje. Het is niet alleen een wedstrijd, maar ook een feestje.
Volle bak klimmen
Na vier kilometer is het voorbij met de pret als we de voet, of eigenlijk de pilaar, van het viaduct bereiken. Onvoorstelbaar hoog als je er recht onder staat. Gestaag stijgt de hartslag gedurende de kilometerslange steile beklimming die in een spiraal naar de top van het viaduct leidt. Een lang lint van lopers zie ik onder en boven me zwoegen. Eindelijk komt het wegdek en de toegang tot het viaduct in zicht. Alhoewel het stijgingspercentage afneemt zorgt een krachtige wind ervoor dat versnellen niet mogelijk is. Met oranje pionnen is de vluchtstrook op het viaduct afgezet zodat een kijkje over de rand niet mogelijk is. Dit, in combinatie met het verbod op rugzakjes, moet voorkomen dat basejumpers, vermomd als hardlopers, de felbegeerde sprong in de diepte gaan maken. Desalniettemin is het uitzicht tussen de vuistbrede staalkabels door fantastisch.
Vliegende vaart
Tweeënhalf kilometer lang is het viaduct. Een groep drummers zweept met felle slagen op hun instrumenten de sfeer bij het keerpunt aan het einde van het viaduct op. Nu begint het psychologische voordeel en de herstelfase. Ploeterende deelnemers aan de ene zijde, terwijl ik zelf vooruit geblazen door de wind aan de terugweg ben begonnen. Die terugweg is eigenlijk één lange afdaling waarbij ik continue het gevoel heb af te moeten remmen om niet naar rollend en tollend het dal te bereiken. Veel lopers met duidelijk meer ervaring razen me voorbij.
Als we Millau weer binnen rennen, zijn de meeste van de 24 kilometers afgelegd. Het onthaal is hartelijk. Zienderogen groeit het aantal toeschouwers en neemt het volume van het gejuich toe. ‘Allez, allez!’. Het park komt in zicht. À bientôt, tot in 2018!
- Vier tips voor de fraaie Vlaamse Westhoek - 2 augustus 2022
- Citytrip Aken - 3 juni 2022
- Emirates met kids - 25 mei 2022
