Washington Place in Honolulu, Hawaii

Ik ben nog geen week geland of er staat al een etentje op de agenda in Washington Place, een van de meest iconische en historisch beladen plekken in downtown Honolulu.

In de nazomer van 2018 emigreerde Karin Calame naar Hawaii. Via haar blogs op Reishonger vertelt Karin hoe het is om op Hawaii te wonen en deelt ze tips wat er op Hawaii zoal te ontdekken en beleven valt.

De geschiedenis van Washington Place

Ooit was dit de residentie van Hawaii’s laatste monarch, koningin Liliuokalani (1838 – 1917). In latere jaren (1894-1898) werd het pand tijdelijk haar ‘gevangenis’ toen ze er in ballingschap moest toezien hoe een groep nazaten van Amerikaanse missionarissen, inmiddels rijke rederij- en plantage-eigenaren, de monarchie de das omdeden en Hawaii tot Republiek uitriepen. In lokale termen wordt deze periode de overthrow genoemd en door nazaten van de allereerste bewoners van de Hawaiiaanse eilanden nog altijd als een dieptepunt in hun geschiedenis gezien. In 1898 werden de eilanden officieel geannexeerd door de Verenigde Staten en in augustus 1959 werd Hawaii de 50ste en tevens jongste Amerikaanse staat.

Washington Place Hawaii

Koningin Liliuokalani zal nooit meer de troon bestijgen en vindt in de koninklijke residentie Washington Place op 11 november 1917 haar laatste rustplaats. Tegenwoordig is dit adres de formele ontvangstlocatie voor recepties, functies en partijen van de regerend gouverneur. Tot in de dagen van gouverneur Ben Cayetano (1994-2002) was Washington Place eveneens het woonhuis van de zittende gouverneur, en zijn vrouw, voormalig first lady Vicky Cayetano, is vanavond zo vriendelijk om een persoonlijke rondleiding te geven door vertrekken waar zij ooit leefde, waar ze at en sliep. Het oude huis, met een zekere White House achtige allure, heeft twee verdiepingen en is tegenwoordig een museum en voor rondleidingen te bezoeken. Zie voor meer informatie www.washingtonplacefoundation.org.

De Kennedy’s, Elvis Presley en Princess Diana

Vicky wijst ons op het originele sterfbed van de ongekroonde koningin in diens voormalige slaapkamer. Het bed is erg klein en de kamer is sober ingericht. Alles is nog zo intact alsof ze er gisteren haar laatste adem heeft uitgeblazen. Aan de muren een verdieping lager hangen vooral veel ingelijste foto’s die de rijke historie van deze plek uitbeelden, met bezoeken van staatshoofden en beroemdheden, de meesten reeds lange tijd overleden. Zo sta je er oog in oog met de Kennedy’s, Ronald Reagan, Queen Elisabeth, Princess Diana, Elvis Presley en zo nog wat iconen. Raar idee om hier nu zelf rond te lopen terwijl ik nog totaal geen binding voel met het eiland, de stad, of deze plek. Voel me eerder een toerist die per ongeluk op totaal het verkeerde adres terecht is gekomen.

Queen Washingtonplace

In de tuin verzamelt zich ondertussen een bonte groep genodigden voor het jaarlijkse liefdadigheidsdiner, bedoeld om geld in te zamelen voor het behoud van Washington Place. Veel van de aanwezige vrouwen zijn gekleed in de totaal onflatteuze, maar erg traditionele muumuu, een jurk zonder taille of welke vorm dan ook met een bloemmotief of anderszins kleurrijke print. Alle mannen, behalve die van mij, dragen een aloha shirt, liefst losjes uit de broek. Tom is duidelijk overdressed in zijn pak en stropdas, geheel in lijn met alle ongemakkelijkheden waar je als nieuwkomer tegen aanloopt: je kent de gebruiken en lokale code nog niet en zeg nou zelf, wie wordt er nou bij een gouverneur uitgenodigd? Ik heb zeker geen muumuu aan maar mijn redelijk onopvallende jurkje lijkt geen vraagtekens te wekken.

Hula Washington Place

We worden aan tafel geplaatst bij first lady Dawn Amago-Ige, oud-gouverneur Ben Cayetano en zijn vrouw Vicky, diens zus Ginny, en naast mij zit de weduwe van Jim Burns, jongste zoon van wijlen gouverneur John Burns. Ik voel me erg gewoontjes tussen alle hooggeplaatsten en rijkgekleurde persoonlijke geschiedenissen van onze tafelgenoten. Ginny, een hele energieke, spontane en lieve vrouw, blijkt er al een heel leven als entertainer op het hebben zitten en danste als kind al in films van Elvis Presley. Ik bedoel maar.

Iedere gast aan tafel krijgt een lei, waarvan het de bedoeling is dat je die liefdevol, ofwel met aloha, bij een ander omhangt, en vooral niet zelf om je eigen nek drapeert. Weer een les geleerd. We worden getrakteerd op heerlijk eten en diverse optredens van klassieke combo’s en trio’s tot authentieke hula en haka dansvoorstellingen. De vrouwen zien er betoverend mooi uit, compleet met prachtige bloemenkransen van verse witte plumeria, rieten rokjes en pakken lang en onwaarschijnlijk dik haar. Ik denk alleen maar ‘hoe kunnen deze vrouwen niet smelten van de hitte met zo’n enorme broeimat op hun rug in deze tropische temperaturen’, maar geen van allen toont ook maar de minste sporen van zweet. De mannen zijn zo goed als naakt met een bungelend lendenlapje van een soort bananenblad tussen hun benen en een haku van varenblad op hun hoofd.

Haku dansers Hawaii

Aloha ‘oe

Terwijl de meest exotische dansen recht voor onze tafel worden opgevoerd, zegt Tom ineens ‘’die gozer hier vooraan is de director of room operations in mijn hotel”. Ik kijk nog eens naar de jongen recht voor me die blootsvoets een krijgersdans uitvoert met weinig meer dan een bladerenkrans op zijn hoofd en een banaanblad-rokje op zijn heupen en bedenk me dat we toch echt wel geland zijn op een zeer bijzondere plek. We sluiten de avond af met een lied, je zou het de zwanenzang van de laatste koningin kunnen noemen, Aloha ‘oe, dat ze schreef in ballingschap.

Header foto: Washingtonplacefoundation.org

Kaaloha

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>