Nationaal Park Les Écrins, vijfde park van Frankrijk
Nationaal Park Les Écrins is in 1973 ontstaan door een initiatief van alpinisten en bergbeklimmers en is met een oppervlakte van ongeveer 90.000 hectare het vijfde grootste nationaal park van Frankrijk. Om het park te creëren zijn meerdere natuurgebieden samengevoegd en rondom het park ligt nog een beschermde zone die twee keer zo groot is als het park zelf. In het park waan je je in een wereld van gletsjers, bergvalleien, naaldbossen en vind je er een hooggebergte met een reeks van 150 bergtoppen die boven de 3000 meter hoogte uitkomen. Naast de La Meije (3982 m) en de Ailefroide (3954 m) vind je hier ook de twee zuidelijkste vierduizenders van de Alpen, de Barre des Écrins (4102 m) en de Dôme de Neige des Écrins (4.015 m). Voor wandelaars, alpinisten, bergbeklimmers en andere natuurliefhebbers is er tussen al deze toppen een wandelnetwerk aangelegd van ruim 700 kilometer.
Camping in Ailefroide
We verblijven inmiddels al een paar dagen in het park en hebben met de auto wat sightseeing gedaan, de omgevingskaart grondig bestudeerd, mooie kampeerplekjes gevonden en al een uitdagende via ferrata gedaan, dit is een klimroute via een ijzeren kabel langs een rotswand. Via een Franse website vinden we coördinaten van een andere via ferrata route die wat hoger in de bergen ligt. Na een uur rijden over bergpaden door het park die ons langzaam naar hoger gelegen gebied leiden begint de omgeving steeds meer te lijken op winterse bergen. Als we het bergdorpje Ailefroide hebben gepasseerd loopt de weg nog steiler naar boven en dan wordt ons duidelijk dat een via ferrata hier in deze tijd van het jaar niet meer mogelijk is. Dat is ook eigenlijk wel te verwachten als je in november de Alpen gaat bezoeken. Na wat rond te rijden in de buurt van de via ferrata stuiten we op een verlaten camping. Het campingveld ligt aan de voet van een bergmassief en we hebben hier prachtig uitzicht op het gebergte. Er is verder werkelijk niemand te zien en het water op de camping is helaas ook al afgesloten. Gelukkig hebben we genoeg water bij en ligt er voldoende hout voor vuur dus besluiten we om hier de tent op te zetten. Het hout dat we vinden is ook nog lekker droog en het duurt dan ook niet lang voor we een heerlijk warm kampvuurtje hebben. En dat hebben we hard nodig, want ‘s avonds koelt het flink af tot het rond vriespunt.
Ondanks de kou is het een prachtige avond. Het is pikkedonker en de enige lichtvervuiling is ons eigen kampvuur. Dit is een perfect moment voor het fotograferen van sterren en zelfs de Melkweg is goed te zien.
Als ik bezig ben met mijn groentesoep te bereiden op het kampvuur worden we plots opgeschrikt door een gedaant achter ons. Het blijkt een grote nieuwsgierige vos die de geur van mijn gehaktballen waarschijnlijk niet kon weerstaan. Hij is totaal niet schuw en Chris kan hem zelfs bijna aanraken. Hij blijft even naar ons kijken, snuffelt de grond af en dan loopt hij achterlangs het kampvuur weer verder. Even later komt hij nog even terug en proberen we een gehaktbal aan hem te voeren maar zonder te eten schiet hij er toch weer vandoor. De volgende ochtend is de gehaktbal weg.
Wandeltocht naar het bergmassief
De nacht verloopt ijskoud en ’s morgens maken we meteen het kampvuur weer aan om warm te worden. De grond is flink bevroren en zelfs de autoruiten zijn bevroren. Om het warm te krijgen en om onze tenen weer te voelen besluiten we een wandeltocht te maken richting dat mooie bergmassief waar we al een dag naar staren. Naast de camping is een parkeerplaats met een bord van het park waar een wandelroute staat beschreven die leidt naar de Pelvoux berghut vlak onder de gelijknamige berg met een hoogte van 3946 meter. Het Pelvouxmassief is de vijfde hoogste berg van het park. Het is een uitdagende wandeltocht met een redelijk steile klim naar een sneeuwhoogte van 2704 meter. Vanaf de berghut is er een 360 graden uitzicht en zie je naast de Pelvoux top ook de Dôme de Neige des Écrins en Barre des Écrins, de hoogste toppen van het park.
We starten de tocht vanaf de parkeerplaats op een hoogte van 1300 meter en volgen een pad door een naaldbos in een nauw dal. We zijn omringd door steile wanden van omliggende bergen en her en der zien we watervalletjes met smeltwater langs de steile wanden naar beneden kletteren. Het is er vredig en adembenemend mooi, de herfstkleurige bossen geven een mooi contrast naast de zwarte rotswanden en witte bergtoppen in de verte.
Na een tijdje langzaam stijgen verdwijnen de bossen en verandert het dal in een rotsachtig terrein rondom de stromende rivier. We steken de rivier over en volgen deze verder omhoog. Na anderhalf uur lopen zien we in de verte een gletsjer liggen. Hij is al ver weggesmolten en aan de grote massa’s rotsblokken te zien heeft hij flink wat weggeduwd in het verleden. De weg vervolgd niet richting de gletsjer maar gaat rechts de bergen in en zigzaggend beginnen we aan de klim van 1000 meter richting de berghut.
Hoewel we het pittig hebben met stijgen genieten we enorm van de omgeving. We zien meerdere malen chamois geiten voorbij komen, zowel grazend als spelend. Halverwege springt er zelfs een hermelijn vrolijk van rots naar rots vlak voor ons neus. Zijn vacht is al helemaal voorbereid op de winter en heeft zijn witte kleur met warte punt op de staart al aangenomen.
Na tweeëneenhalf uur stijgen komen we boven op de berg aan en zien we de berghut liggen. De hut ziet er keurig uit en biedt plaats aan zeker 50 mensen, maar buiten het seizoen zoals nu heb je het rijk dus alleen. Onze vermoeidheid van het klimmen wordt direct vervangen door de verbazing van het geweldige uitzicht. We kunnen helemaal rondom kijken en tellen zeker 50 bergtoppen.
Na een tijdje chillen zien we vanuit het oosten wat rollende sneeuwwolken aankomen. Dat ziet er dreigend uit en omdat we nog zeker 3 uur terug moeten wandelen besluiten we onze terugreis maar snel te starten.
En met geluk bereiken we net op tijd de camping. Nog geen half uur later vallen de eerste sneeuwvlokken en liggen wij heerlijk warm in onze tent.
- Zomer in Zeeland - 15 juni 2020
- Dwalen door historisch Middelburg - 15 juni 2020
- De Outback van Tenerife - 11 oktober 2019