Nationaal Park Sierra Nevada
Nationaal Park Sierra Nevada maakt deel uit van het gelijknamige gebergte dat zich in het zuiden van Spanje vlakbij Granada bevindt. Sierra Nevada betekent letterlijk ‘besneeuwde bergketen‘ en dankt haar naam aan een aantal bergtoppen die een groot deel van het jaar zijn bedekt met sneeuw. Je vindt hier de hoogste bergtop van het Spaanse vasteland, de Mount Mulhacén (3482 meter) en nog 15 andere bergtoppen die boven de 3000 meter hoogte uitkomen. Door de hoogte van de bergen is het er in de winter mogelijk om te skiën en is er vanaf de piste zelfs een uitzichtpunt waarbij je helemaal tot aan de Middellandse Zee kunt kijken. Buiten het winterseizoen leent het gebied zich bij uitstek voor bergwandelen en andere bergsporten en waan je je in een omgeving van een wilde flora en fauna met nauwelijks toeristen.
We zijn nu voor het winterseizoen in het gebied en willen uiteraard naar de hoogste top wandelen, maar voor we dat doen rijden we eerst naar Monachil. Dit bergdorpje ligt aan de westkant van het Sierra Nevada gebergte op slechts 8 kilometer afstand van het centrum van Granada. Te midden in de Monachil vallei die gelijk naast dit stille dorpje begint ligt de Cahorros kloof. Nadat we een stukje in een reisboek lazen over deze mooie kloof met watervallen en hangbruggen (waarvan één waterval maar liefst 55 meter naar beneden klettert) werd de drang om deze plek te bezoeken aangewakkerd. Het zonnetje zorgt overdag nog voor een graad of 18, een perfect weertje dus voor een wandeling door deze vallei.
Wandeling door de Cahorros Kloof
Via een onverharde weg loopt de route eerst langs een aantal huizen en volgt het pad daarna de kloof in. Er volgt een splitsing waarbij we rechts de eerste hangbrug en kleine waterval tegenkomen. Verderop komen we bij het gedeelte waar veel mensen een picknickpauze houden om de vele klimmers op de rotsen te aanschouwen. Het gebied is ooit ontdekt door een groep bergklimmers en tegenwoordig zijn er tal van klimroutes langs de verticale kalksteenwanden en worden de rotsen ook regelmatig gecontroleerd de Franse Bergsportverenigingen.
Na het klimgebied komen we aan bij de langste hangbrug van de wandelroute en tevens passeren we hier de 55 meter lange waterval. De hangbrug is ongeveer 100 jaar geleden gebouwd en door de tijd heen gerestaureerd. Toch ziet de brug er hier en daar wat gammel uit en mogen er slechts vijf mensen tegelijk overheen lopen. Na de hangbrug volgt er een prachtig pad door de kloof, over een pad vlak langs het water en de verticale rotswanden. Soms hellenn de rotsen over het pad waardoor we ons moeten vasthouden aan een ijzeren kabel in de rots om zo het pad verder te kunnen volgen.
Na ongeveer een half uur zijn we bij het einde van de kloof aangekomen en worden we verrast door een open veld wat omringd is door hoge rotsen. Hier en daar zien we mensen picknicken en we besluiten hier ook een pauze te houden.
Een kleine siësta in de zon geeft ons weer energie om verder te gaan, want we zitten pas op de helft. We passeren weer een brug die ons links de rivier over brengt en via een grindpad lopen we omhoog. De omgeving verandert nu naar een droog mediterraans ogend landschap met veel struikgewassen en amandel– en olijfbomen. Al wandelend langs de fruitbomen vul ik mijn tas met alle rijpe vruchten van de bomen. Ook pluk ik wat wilde lavendel voor mijn kampvuur thee en vind ik tijm en rozemarijn om onze maaltijd mee te kruiden de komende dagen. Nadat we het hoogste punt hebben bereikt kijken we terug naar de Cahorros kloof waar we eerder doorheen liepen. Het grindpad verandert nu in asfalt en we naderen weer langzaam de bewoonde wereld. Na drie uur keren we weer terug bij de auto en staat de zon al op een lage stand. We hebben nog net genoeg tijd om een kampeerplek te zoeken voor de komende nacht.
Wandeltocht naar de Mount Mulhacén
Voor de wandeltocht naar de Mount Mulhacén rijden we vanuit de Monachil vallei oostwaarts naar het skidorp Pradollano een half uur verderop. We arriveren op ongeveer 2500 meter hoogte net voorbij het dorp bij de Albergue Universitario, een soort berghut die er vanaf de buitenkant eerder uitziet als een hotel dan een berghut met stapelbedden. Hoewel het er verlaten uitziet staat de voordeur open en binnen vinden we een beheerder die bezig is met wat kluswerk. Als we vragen of we de nacht mogen doorbrengen op de parkeerplaats vindt hij dat geen probleem. De parkeerplaats van het hotel is vlak en dus een perfecte plek om onze tent op te zetten. Deze berghut is zo gebouwd dat je aan de ene zijde uitzicht hebt op het hooggebergte en aan de andere zijde op de vallei. Met helder weer kun je in de verte Granada zien liggen. De heldere nacht zorgt voor een hemel met ontelbaar veel sterren en vanaf de parkeerplaats hebben we uitzicht op de schitterende lichtjes van alle bergdorpjes in de vallei en Granada in de verte.
Het is een ijskoude nacht en ik word wakker met lichte hoofdpijn en misselijkheid. Dit heeft te maken met de hoogtemeters. Hoogteziekte ontstaat door een tekort aan zuurstof op hoogtes van boven de 2000 tot 2500 meter. Ons lichaam heeft tijd nodig om zich aan de omgeving aan te passen. Hoewel ik hier toch al een aantal uur vertoef, gaat het gevoel pas weg na een stevig ontbijt en na enige tijd actief te hebben gewandeld.
We zijn extra vroeg opgestaan omdat we halverwege de middag weer terug willen zijn zodat we nog naar het dal kunnen rijden voordat de zon weer onder gaat. We bergen onze kampeerspullen op in de auto en dan zijn we er klaar voor. Volgens onze GPS-tracker begint de wandelroute richting de Mount Mulhacén vlak naast de berghut en duurt het vanaf dit punt vier uur om de top te bereiken. Er zijn verschillende manieren om de top van de berg te bereiken, namelijk via de noord-, zuid- en westkant. Omdat wij al aan de noordkant hebben overnacht is het voor ons een makkelijke keuze om ook langs deze weg naar de top te lopen.
De route begint op een onverharde slingerende grindweg die ooit diende voor 4×4 terreinwagens om door de Sierra Nevada heen te rijden. In tegenstelling tot de kleurrijke vergezichten is de directe omgeving waar we ons in bevinden niet meer dan een grauwe rotsachtige vlakte met weinig begroeiing. We zitten hier boven de boomgrens en ‘s winters is het hele gebied bedekt met sneeuw.
Na anderhalf uur de slingerende weg te hebben gevolgd passeren we de 2750 hoogtemeters en een bord met een verwijzing naar de tweede grote top de Pico del Veleta (3396 meter). We blijven de Mulhacén volgen en verderop zien we dat de onverharde weg over gaat in een geitenpad dat dwars over het berglandschap loopt. Er zijn nauwelijks markeringen, maar de weg in het kale landschap is duidelijk zichtbaar.
Er volgt een steile weg omhoog en het landschap bestaat nu slechts uit rotsblokken. Na een paar uur klimmen zijn we bijna op de top aangekomen en komen we de eerste sneeuw tegen.
Dan komen we na bijna vijf uur eindelijk aan op de top. De top is niet echt een bergtop maar meer een rotsachtig plateau met op het allerhoogste punt een betonblok. We genieten van een picknick en het uitzicht en denken zelfs Noord-Afrika te kunnen zien. Dezelfde weg terug gaat nu dalend in een vlugger tempo en zo staan we drie uur later weer terug op de parkeerplaats van het hotel.
Informatie wandelingen in de Sierra Nevada
Ben jij binnenkort in de buurt van Granada en wil je ook wandelen in de Sierra Nevada? Kijk dan voor meer informatie en tips op de toeristenpagina van Granada. Ook schreven wij eerder over een roadtrip van 800 km rond de Sierra Nevada. Indien je de wandeltocht naar de Mount Mulhacén gaat ondernemen is het aan te raden de weersverwachting te bekijken en je goed voor te bereiden met een kaart of GPS, thermokleding, regen- en windkleding, stevige bergschoenen en voldoende eten en drinken voor een hele dag.
- Zomer in Zeeland - 15 juni 2020
- Dwalen door historisch Middelburg - 15 juni 2020
- De Outback van Tenerife - 11 oktober 2019