Surfen bij Ho’okipa Beach
Als je in Hawaii woont bekruipt je meer dan eens het gevoel dat je letterlijk in the middle of nowhere woont, omringd door zeewater van de Stille Oceaan en het dichtstbijzijnde vasteland op een kleine zes uur vliegen. Hawaii doet zijn eer aan, als meest verafgelegen bevolkte eilandengroep ter wereld. Zo voelt het af en toe ook. Echt. Het doet me dan ook goed als ik op weg naar Maui over de buureilanden Lanai en Molokai vlieg en zie hoe dichtbij deze drie buureilanden liggen ten opzichte van Oahu. Het geeft me een geruststellend gevoel van ‘land in zicht’. Tegen elf uur ’s ochtends land ik op Kahului Airport en na een kort Uber-ritje sta ik even later oog in oog met Sarah Quita op het strand van Ho’okipa Beach, op een steenworp afstand van surfers hangout en hippiedorp Paia.
Wereld van de surfdudes
Eenmaal aan zee kom ik terecht in een andere wereld, die van de surfdudes zoals je ze in films en magazines ziet, het is bijna lachwekkend. Ze lijken allemaal aan eenzelfde soort stereotype-beeld te voldoen; gebronsde huid, touwachtig ‘zee-haar’, ogen die bijna licht geven (dat hebben ze stuk voor stuk, bizar), gespierd, en met een nonchalante strand-look. Er wordt op Ho’okipa een internationale surfwedstrijd gehouden en ik val er ergens halverwege in, er wordt al een paar dagen gevaren. Pakweg 46 mannen doen mee aan deze Aloha Classic surfwedstrijd en slechts 16 dames. In beide categorieën loopt de leeftijd uiteen van 18 jaar tot achterin de 40. De sfeer op het strand is enorm gemoedelijk en heeft wel iets weg van een hippie-commune. Iedereen drinkt verse kombucha uit eenzelfde tank, er lopen vrouwen rond met hun kind aan de borst, er is een sterke gemeenschapszin en iedereen kent en helpt elkaar.
Band met Aruba
Aangezien de Aloha Classic een PWA-wereldtoernooi is, komen deelnemers uit alle windstreken van de wereld naar Maui. Ik zie surfers uit Japan, Australië, Duitsland, Guadeloupe, Nederland (twee dames uit Friesland doen mee) en Spanje. Gezien mijn band met Aruba, waar ik 15 jaar heb gewoond, ben ik naar Maui afgereisd om de Arubaanse surfster en veelvoudig wereldkampioen freestyle Sarah Quita Offringa aan te moedigen. Uiteraard gewapend met Arubaanse vlag. Ondanks de wirwar aan surfers, busjes en auto’s die uitpuilen met allerhande surfplanken en aanverwante materialen en honderden bezoekers, heb ik Sarah-Quita snel gevonden. Ons weerzien is warm en ze neemt me direct mee naar het scorebord, waar haar naam inmiddels al op de eerste plek prijkt. Maar als ik kijk naar haar kleding (warme trui, grote zonnehoed) vraag ik me af of er vandaag wel gesurft gaat worden.
De zee is enorm ruig met golven tot wel 3 meter hoog en het loopt met name de deelnemende dames dun door de broek bij de aanblik van dat woeste water. Niemand heeft echt zin om te gaan surfen vandaag, al ploeteren de mannen voorlopig nog voort in de schuimende koppen. Meerdere heats zijn al afgelast wegens te brute omstandigheden en verschillende mannelijke deelnemers zijn vanochtend al op de rotsen in de branding naast het doorgangskanaal gekwakt. Er wordt een gewonde surfer uit het water gedragen, hij lijkt een beenblessure te hebben. Een meisje zit gelaten toe te kijken in de open laadbak van haar auto en laat me de diepe sneeën in haar voet zien, overgehouden aan haar aanvaring met de rotsen twee dagen eerder. Lekkere sport, dat surfen.
Tegen het middaguur houdt de wedstrijdleiding het voor gezien. Dit zijn geen omstandigheden om een wedstrijd in te varen en de rode vlag gaat omhoog. Ergens heel jammer natuurlijk want ik ben hier naartoe gevlogen om Sarah Quita aan te moedigen en in actie te zien, maar anderzijds heb ik wel een indruk gekregen van dit bijzondere, internationale surfwereldje en kunnen we de rest van de middag nog wat van Maui zien. We laten Ho’okipa Beach voor wat het is: een kolkende watermassa met een stilleven op het strand van surfzeilen -en een zeehond- in ruste. Voordat we echter aan een klein rondje over het eiland kunnen beginnen, wordt Sarah Quita gestopt door de vakpers die allemaal even een foto of een quote van haar willen. Leuk om te zien. Ze is zo extreem gewoontjes onder haar prestaties en alle aandacht dat je bijna vergeet dat ze een hele bijzondere sportvrouw is, eentje die zeker op Aruba de status van icoon en volksheldin heeft bereikt.
Rondje eiland
Omdat de kosten zo hoog zijn in Hawaii, hebben Sarah Quita en haar vriendin, de Duitse surfster Lina Erpenstein, samen tegen een zeer schappelijk prijsje via-via een auto gehuurd. Nou, auto, zeg maar rijdend magazijn. Zodra ik de schuifdeur open, zie ik een enorme stapel surfplanken en ander surfmateriaal, verdwaalde kledingstukken, huisraad, boeken en wat niet opgegeten ontbijt. Lekker studentikoos. We stappen in en willen wegrijden van de parkeerplaats maar de auto wil niet starten. Kennelijk was dit gisteren ook al het geval. Dus we moeten op zoek naar startkabels, die werkelijk niemand bij zich blijkt te hebben. Grappig genoeg heeft de kustwacht wel startkabels en die rukken even later uit om ons te helpen. Hoera, we kunnen weg. De auto staat al hele dagen pal aan het strand geparkeerd, dus de voorruit en met name de zijspiegels zitten onder een dikke waas van zout en er valt amper doorheen te kijken. Ik vraag me hardop af of we die misschien niet even schoon moeten maken, maar er komt geen reactie.
Sarah Quita rijdt ons kennelijk op gevoel, want we zien geen klap door de voorruit, naar het dorpje Paia, wat lijkt op een in pasteltinten geschilderd filmdecor. Het is er dromerig en idyllisch, met veel kleine boetiekjes en koffietentjes onder de boom, kunstige muurschilderingen en overal waar je kijkt surfkleding, surfplanken in alle soorten en maten, surfspullen en surfers. Er is hier veel te zien en het is een uitgelezen plek om een lekkere lunch te scoren. Wij eten een pannenkoek in een knusse crêperie, waar overigens ook vegan curries op de kaart staan.
Eilandcharme
In de namiddag maken we een volgende stop bij een verlaten spot op het langgerekte strand van Kanaha Beach Park. Deze prachtige baai ligt ingeklemd tussen de groene bergtoppen van de West Maui Mountains aan de linkerzijde, en het Kahului vliegveld aan de rechterhand. Er staat een eenzame visser in zee geduldig te wachten tot hij beet heeft, terwijl de lucht langzaam zachtroze kleurt en de palmbomen er als donkere pluimen tegen afsteken. Als het eenmaal volledig donker is rijden de meiden me naar de airport. Lina rijdt nu en komt er achter dat door de zijspiegels niets te zien is (goh..), dus we maken een stop bij een supermarkt om wat water en papieren zakdoekjes te kopen. Goed plan. In de supermarkt staat een ellenlange rij voor de kassa, omdat er een Amerikaanse dame enorme stampij staat te maken om een krop sla. Ze wil de krop sla die ze enkele dagen eerder heeft aangekocht in deze winkel, terugbrengen en eist haar geld terug, omdat de bladeren slap zijn geworden. Ik vraag je toch. Geduldig wachten we onze beurt af, terwijl een winkelwagen vol verse, net geplukte kokosnoten mijn oog trekt. Eilandcharme komt in verschillende vormen en maten, is mijn conclusie.
Surfkampioen Wave
We nemen afscheid op de airport alsof we weken samen zijn opgetrokken, en ik spreek de hoop uit dat beiden hun goede posities in het toernooi weten te behouden. Lina staat voor dit Aloha Classic toernooi momenteel op de vierde plaats en is daar mega-blij mee. Ze surft al 6 jaar in PWA Wave toernooien en bereikt over het algemeen de vierde of vijfde plek, zo vertelt ze me. Twee dagen na thuiskomst uit Maui krijg ik een berichtje binnen van Sarah Quita. “I gooooooot iiiiiit”, schrijft ze, met een foto van haar op de nummer 1 positie op het erepodium van de Aloha Classic. Haar eerste wereldtitel in Wave. Klasse. Wat bijzonder, en geweldig dat ik er een klein beetje van heb mogen proeven deze week. Lina is vierde gebleven en ook enorm tevreden. De dames gaan nu op naar het volgende toernooi, in Brazilië. Wat een leven.
SarahQuita op het erepodium van de Aloha Classic in Maui, 2019
Noot voor de lezer: anno 2023 heeft Sarah Quita al 19 wereldtitels in Freestyle op zak. Tijdens mijn bezoek aan de Aloha Classic op Maui in oktober 2019 stond de teller nog op 16 titels en was Sarah Quita hard op weg naar haar eerste wereldtitel in de categorie Wave. Hier vind je meer over Sarah Quita en meer over Lina.
Top 3 – zeker gaan doen en zien in Maui
Hierbij nog een klein overzicht van mijn favoriete plekken op Maui, verzameld gedurende verschillende bezoekjes:
- Road to Hana – een must als je op Maui bent en werkelijk een onbeschrijfelijke rit van 103 kilometer langs baaien, watervallen, door het regenwoud en met meer dan 600, ja je leest dit goed, zeshonderd haarspeldbochten. Mensen die snel last hebben van autoziekte doen dit beter niet. Helaas is de Road to Hana, mede door de komst van social media, enorm populair geworden dus af en toe is het wegens grote drukte meer stilstaan dan rijden op deze wonderschone autoroute. Eenmaal in het plaatsje Hana aangekomen is er niet veel te doen of zien; het gaat puur om de weg er naartoe. Vanuit Hana kan je overigens via de kustweg over de Hawaii Route 31 door Kihei; ook deze weg is schitterend en haalde in het verleden al eens de cover van National Geographic.
- Iao Valley State Park – een ruim opgezet natuurpark waar je via verharde wandelpaden omhoog kunt klimmen naar een plateau dat uitzicht geeft op de Iao Needle, een puntige, groene bergtop die tot staatsmonument is uitgeroepen; voor wie al eens op Machu Pichu is geweest, daar doet het een beetje aan denken, minus de Inca bouwwerken. Toegang tot het park is gratis.
- Papakolea Beach – een van de slechts vier stranden ter wereld met groen zand, dat z’n kleur krijgt van de nabij gelegen Mauna Loa vulkaan, die niet meer actief is dus wees gerust. Aangezien het zo’n uniek strand is, vind je erg veel toeristen hier dus probeer zo vroeg mogelijk in de ochtend al te gaan zodat je het strand, evenals het omliggende park en indrukwekkende grotten voor jezelf hebt.
- Dol op de ukelele, symbolisch snaarinstrument van Hawaii - 29 maart 2024
- Roadtrip in Californië over de Pacific Coast Highway - 29 februari 2024
- Laupahoehoe, het land van fruit en honing - 17 februari 2024
