Quadtour over Sal

Het eiland Sal staat er bekend om dat het kaal en dor is. Dat klopt ook. Bomen of groen vind je er niet. De enige overgebleven originele palmboom op het eiland is een attractie. Het verdwijnen van alle bomen komt door de houtkap om te koken, begin vorige eeuw. Er is werkelijk niets meer over van alle bomen die er ooit stonden. Het grootste deel van het vulkanische eiland bestaat uit woestijn en vulkaansteen. Dor en droog. Met een constante temperatuur rond de 27 graden en weinig regen kan dat ook niet anders. Maar wie verder kijkt en durft te ontdekken zal zien dat het eiland veel te bieden heeft.

Er is bewaking op elke hoek van het resort waar ik verblijf. Het zal vast nodig zijn, maar ik heb me op het eiland geen moment onveilig gevoelt. De bevolking is vriendelijk en behulpzaam.

Het eiland kent geen snelwegen. Slechts één hoofdweg van noord naar zuid voert je van de hoofdstad Espargos en het vliegveld naar de tweede stad in het zuiden, Santa Maria. Verder zijn er drie geasfalteerde zijtakken. Op die hoofdweg rijden niet alleen de mini-busjes en auto’s, maar je kunt er ook fietsen, wandelen of met een quad rijden. Levensgevaarlijk dus, maar aan de andere kant is het hier de gewoonste zaak van de wereld. De kinderen die uit school komen lopen hier naar huis. Gewoon over de hoofdweg. Omdat het kan.

Santa Maria

Santa Maria is een vriendelijk stadje op het zuidelijkste puntje van het eiland. Het is er gezellig druk en toch rustig. Zoals dat hoort in een Afrikaans land maakt men zich hier niet druk. De mannen zitten in de schaduw bij de haven en verkopen hun vers gevangen vis. De vrouwen zitten een stukje verder op de pier en verkopen schelpen en sieraden. In tegenstelling tot mijn ervaring op de Canarische eilanden wordt je hier niet lastig gevallen door verkopers. Uiteraard bieden ze hun waar aan en vragen ze of je een kijkje wilt nemen in hun winkel, maar agressief zijn ze niet. Ze pakken je niet beet en dringen niet aan.

Quadtour over het eiland

Tijdens mijn tocht op een quad over het eiland heb ik mijn ogen uit gekeken. Met een quad of buggy, welke overal te huur zijn, kun je zowel door het woestijngebied als over de verharde weg rijden. Wij volgden het pad door de heuvels en de canyon zoals de dame bij de verhuur het uitlegde. Wij vroegen ons verschillende keren af of “dit” nu de canyon was als we weer eens door een greppel ploegden, maar uiteindelijk zagen de canyon echt en dat was prachtig. Het vulkanische eiland heeft aan de westkust vooral lange stranden en luxe resorts, maar aan de oostkust vind je er geen bebouwing. Golven beuken hier op de rotspartijen en verlaten stukken strand maken het tot een zeer idyllisch geheel. Niet ver van Santa Maria aan de oostkust is het kitestrand. Hier zie je de hippe surfers en een nette strandtent.

Een stukje voorbij het kitestrand begint de stilte pas echt. Rotsformaties en heuvels waar als je goed kijkt een pad loopt. Geen keurig aangelegd pad, maar een pad ontstaan door de vele quads die hier rijden. Zomaar ineens komen we op een stukje verlaten strand bezaaid met prachtige grote schelpen en een zelfgemaakte hut. Wat ook op valt is de grote hoeveelheid plastic en afval die hier aangespoeld ligt. Aan de Westkust is alles keurig schoongemaakt. Hier ligt alles zoals het is. Het hoort er niet te zijn, maar het heeft ook wel iets. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat de wind altijd uit het Westen komt en aan deze zijde van het eiland ook het meeste aanspoelt.

We vervolgen onze tocht over de heuvels en ervaren de stilte. Het is hier echt verlaten. We rijden verder en moeten soms over een heuvel en soms door mul zand ploegen. Uren rijden we op het gemak door dit prachtige gebied en af en toe stoppen we om foto’s te maken. Dan komen we weer aan de kust. Deze keer een kust vol grote rotsen en tot onze verbazing zien we op een van de rotsen een man die aan het vissen is. Hoe deze man op de rots is gekomen, is ons een raadsel, want deze grote rots ligt los in het water en is niet verbonden met het vaste land. De zee beukt tussen de rots en het vaste land. Zwemmen of lopen is hier geen optie. Een bootje zien we niet. Tot op heden toe weet ik nog niet hoe deze man die plek heeft bereikt.

De zoutmijnen van Pedra Lume

In het midden van het eiland komen we bij het plaatsje Pedra Lume. Hier is ook de ingang van de zoutmijnen die we willen bezoeken. Het dorpje is klein en oogt verlaten. Er is een soort schoolpleintje waar kinderen in fel gekleurde kleding spelen. Een school zien we niet. Aan de overkant is iets wat op een gebouwtje lijkt en daar voetballen wat grotere jongens. Niet netjes op een grasveld zoals bij ons, maar op de kale stenige ondergrond. Sommigen op blote voeten, anderen hebben versleten gymschoenen aan. Ze zijn verdeeld in drie groepen en dragen rode, groene of gele hesjes. Ik vind het geweldig om hier even naar de kinderen te staan kijken. Ze vermaken zich met niets. Geen dure speeltoestellen, geen voetbalgoals, geen grasveld. Stenen en gravel en dat is het.

Een stukje verderop is een scheepswerf waar een aantal oude en roestige schepen staan. Er staat ook een grote trimaran (soort catamaran, maar dan met drie rompen). Deze wordt opgeknapt en is duidelijk bedoelt om aan toeristen te verhuren. Onder de boot uit de zon zit een groep mannen op houten kratjes. Ze praten, lachen, drinken en zwaaien naar ons. Alles gaat hier op het gemak. De trimaran is waarschijnlijk de enige serieuze klus die ze in jaren hebben gehad. De andere schepen zien eruit als vergane glorie en ik kan me niet voorstellen dat daar ooit nog aan gewerkt wordt.

De mannen wijzen ons de ingang van de zoutmijnen. De zoutmijnen zijn niet meer in gebruik en dienen nu als toeristische attractie. 5 euro per persoon moeten we betalen. Het parkeerterrein is verlaten en wij kunnen de quad hier achterlaten. We lopen door een gleuf in de rosten en zien onder ons de zoutmijnen liggen. Het valt mij een beetje tegen. Het is kleiner dan verwacht en het ligt in een diepe groeve tussen de heuvels. Onderaan de heuvels is een restaurantje. De medewerksters van dit restaurant, allen voorzien van fel oranje gekleurde shirts, sjokken al naar boven. Wij zijn laat. Het is al tegen vijven en we hebben niet veel tijd meer om de zoutmijnen te bewonderen. We proeven van het water en het is echt zout. Je mag erin zwemmen, maar wij beperken ons tot pootje baden. Er staan wat oude roestige tractoren en je ziet nog de houten skeletten van wat ooit de mijnliften waren. Dit is duidelijk alleen nog een toeristenattractie. Mij valt het tegen en we besluiten dan ook na een minuut of 10 weer terug naar boven te lopen en terug te rijden naar Santa Maria. Deze keer maken we gebruik van de hoofdweg en zoeven we met 70 kilometer per uur terug naar het zuiden.

Boven het dorpje Pedra Lume is niets meer. Een dorre kale vlakte zonder enig bereik op je telefoon. De verhuurder van de quad heeft ons op het hart gedrukt om niet verder te gaan dan daar. Mocht je pech krijgen kun je geen hulp meer bereiken. Jammer, want dit “verboden” gebied in het noorden van Sal beslaat een behoorlijk groot gedeelte van het eiland.

Relaxen op de witte zandstranden

De volgende dag wandel ik vanuit het resort over het strand naar een lagune. Een prachtige inham waar de golven tegen de rotsachtige kust aanbeuken. Golfsurfers zijn hier actief. Beginners en ver gevorderden. Leuk om naar te kijken. De lokale bevolking sjokt met surfplanken door het zand. Sommigen zijn in het bezit van een 4-wiel aangedreven auto met laadbak, anderen hebben een oude quad. Haast schijnt niemand hier te hebben. Als de golven goedgekeurd zijn gaat men het water in, maar ik heb ook gezien dat de surfers weer rechtsomkeert maken als het niet naar de zin is. Een klein en oud houten gebouwtje dient als surfschool. Alles is oud en kapot, maar het hindert niet. De toerist komt hier aan zijn trekken en voor de lokale bewoners is het genoeg. Uren kan ik staren naar de hoge golven aan de oostkust van het eiland. Mooie rollers en felle kleuren.

Ik heb me geen minuut verveeld op dit eiland. Ik heb genoten van de goede kwaliteit van het eten, de luxe van het appartement in het resort, maar vooral van de lokale bewoners die hier op dit eiland, waar het altijd rond de 27 graden is, zich ogenschijnlijk nergens druk om maken. Ik had graag nog meer van de lokale gewoontes en levenswijze willen zien, maar helaas was de tijd al om. Ik zou graag nog eens terug gaan.

• Over
• Laatste berichten

Follw me

Digna

Boswachter publiek bij Staatsbosbeheer

Digna pleit al jaren voor de schoonheid van de prachtige natuur in Europa, maar ook het verre avontuur blijft lokken en haar wens is samen met haar partner met een rugzak de wereld over te trekken.

Follw me

Laatste berichten van Digna (alles zien)

• De metamorfose van Schouwen Duiveland - 16 juni 2020
• Hoe het koraalrif in Bonaire wordt vernieuwd - 23 augustus 2019
• In de voetsporen van de Engelse Kustwacht - 27 januari 2019