Net als bijna alle mensen hier loop ik een uur voor zonsondergang over een zandweggetje naar het strand. Slippers, zwembroek, t-shirt; die draag ik hier eigenlijk de hele dag, tot ik naar bed ga. Het pad wordt geflankeerd door palmbomen met groene kokosnoten. Bij de toegang tot het strand staan een stuk of tien karretjes volgeladen met flessen rum, gin, cachaça en wodka. Boven die flessen hangen bananen, aardbeien, ananassen en limoenen. Een man aan de andere kant van een van die karretjes vult op mijn verzoek een plastic beker met ijs, suiker, limoen en een ruime hoeveelheid cachaça. Met het bekertje caipirinha vervolg ik mijn weg naar de grote duin op het strand. Veel mensen hebben hun plekje al opgeëist. Het feest kan beginnen. Net als gisteren. En de dag ervoor. En de dag daarvoor.
Zonsondergang in Jericoacoara
Jericoacoara is een dorpje aan de kust in het noordoosten van Brazilië. Het is hier elke avond feest, simpelweg omdat er elke avond iets gebeurt wat de mensen bijzonder genoeg vinden om er een feestje van te maken: de zonsondergang. Iedereen verzamelt zich dan bovenop de Duna do Pôr do Sol om met elkaar het einde van de dag te vieren.
Sommigen staan al wel heel vroeg klaar op de duin…
En is dat hier in Jericoacoara nou echt zo bijzonder, die zonsondergang? Als je de reisgidsen en de lokale toeristenbureaus mag geloven, dan is dat zeker het geval. Ze zeggen dat dit een van de weinige plekken ter wereld is waar je de zogenaamde Emerald Sunset kunt bewonderen. Net voordat de zon ondergaat, zou er een groen licht boven de horizon te zien zijn. Bovendien gaat de zon hier onder in zee. Dat zie je in Brazilië niet vaak, aangezien de volledige Braziliaanse kustlijn in het noorden en oosten van het land ligt.
Ik moet eerlijk zeggen: de zonsondergang op zichzelf vind ik niet heel bijzonder. Gewoon het einde van de dag, zoals ik wel vaker heb gezien. Die groene gloed heb ik niet waargenomen, al heb ik er ook niet heel erg naar gezocht. Maar ik doe niet moeilijk en feest lekker mee. Want dat is het fijne van die laid-back sfeer hier. Het hoeft allemaal niet heel spectaculair te zijn om er iets gezelligs van te maken in Jericoacoara.
Zonsondergang vanaf de duin
Jericoacoara: een afgelegen bestemming
Tot 40 jaar geleden was Jericoacoara een vissersdorpje zonder elektriciteit en geld. Het dorp, dat uit een paar zandwegen bestaat, is omringd door duinen. Geleidelijk aan werd het ontdekt door steeds meer reizigers, die erop afkomen om in de omgeving te surfen, te chillen en in buggy’s rond te rijden. De verborgen parel die het 20 jaar geleden nog was, is het allang niet meer. Jericoacoara is bijna volledig ingericht op toeristen en moet het economisch ook vooral van het toerisme hebben. Maar doordat het wat afgelegen ligt en niet voorzien is van alle gemakken, blijft het (voorlopig) uit de grip van het massatoerisme dat je op veel andere strandbestemmingen tegenkomt.
Dit is een van de hoofdwegen van het dorpje
En dit een zijweggetje
Je vindt er een supermarkt, wat restaurants, hostels, hotels en kantoortjes waar je dagtrips in de omgeving kunt boeken. Wat je er echter niet vindt, zijn pinautomaten, verharde wegen en straatlantaarns. Hierdoor blijft het afgelegen dorpje relatief rustig. Met regulier openbaar vervoer of eigen vervoer kom je er niet. Vanuit Fortaleza zit je al snel zes uur in de bus naar Jijoca. Vanaf daar wacht nog een hobbelige rit van een uur in een pickup truck door de duinen en over het strand.
Het is pikkedonker als ik onderweg ben, maar nog altijd behoorlijk warm. Als ik de volgende ochtend wakker word in een hostel in Jericoacoara, merk ik pas hoe heet het hier overdag is. De harde wind zorgt voor wat verkoeling en zand in mijn ontbijt.
Zo ziet de omgeving er een beetje uit (die voetstappen in het zand zijn van mij)
Zon, zand en niks doen
Twee weken lang doe ik vrijwel niets. Normaal gesproken wil ik op reis altijd zo veel mogelijk zien en ondernemen. Bang om iets te missen. In Jeri heb ik dat gevoel totaal niet. (Jeri; zo wordt dit dorp genoemd door alle reizigers die ik tegenkom, waarschijnlijk omdat ze net als ik geen idee hebben hoe ze Jericoacoara horen uit te spreken).
Het lijkt te kloppen, dat niks doen. Pas als ik weer weg ben, de drukke Braziliaanse steden in, merk ik hoe weinig ik in twee weken heb gedaan. In totaal ben ik twee dagen op pad geweest, het dorp uit. De eerste keer op eigen houtje, te voet naar een rots met een gat erin. De tweede keer samen met anderen in een buggy over de zandduinen naar twee lagunes (en langs een pinautomaat in een dorp verderop).
Deze rots (de Pedra Furada) ligt op een paar kilometer van het dorp en is daarom prima te voet te bereiken
Ik ben bij Lagoa do Paraíso geweest, dat bekend staat om de hangmatten in het water
En ik heb wat gedronken in het water van Lagoa Azul, waar vooral veel Braziliaanse vakantiegangers komen
Met een buggy rijden we door de duinen van en naar de lagunes
Op die twee dagtripjes na zien mijn dagen er als volgt uit: Ik lig na het ontbijt een beetje in zee tot het te heet wordt. Serieus zwemmen zit er niet in aan het strand van Jeri. Ik ben voor mijn gevoel een paar honderd meter de zee in gelopen en nog kwam het water maar tot mijn navel (in de buurt zijn overigens meerdere stranden waar je perfect kunt zwemmen en surfen). Rond het middaguur wordt het te heet op het strand. Ik koop dan wat snacks en water in de supermarkt en zoek een hangmat in de schaduw op om een boek te lezen. Na een paar uur sta ik op en loop ik met een briefje van 20 Reais voor caipirinha’s en bier naar de Duna do Pôr do Sol voor het dagelijkse feest van de zonsondergang.
Banana Pancakes
Als het te donker wordt om het feest op het strand voort te zetten, verplaatst iedereen zich 100 meter terug naar het dorpje. Daar word je geconfronteerd met langharige, blootbastige reizigers met gitaren in hangmatten, die na een hele dag surfen liedjes van Jack Johnson zingen.
Tja… dat hoort dan ook weer bij zo’n plek als Jericoacoara. Gewoon genoeg caipirinha’s drinken en dan is het nog leuk ook. Beetje meezingen. Je zit nu eenmaal in zo’n roes als je een tijdje in Jeri verblijft.
De volgende ochtend begint met een ontbijt van pannenkoekjes met banaan, watermeloen en ananas, waarna weer precies eenzelfde dag als de dag ervoor aanvangt…
Op dit strand, in deze zee, heb ik twee weken lang elke ochtend een paar uur doorgebracht en helemaal niks gedaan
Voetnoot bij dit artikel
Het is inmiddels een paar jaar geleden dat ik in Jericoacoara was, maar ik verwacht eigenlijk niet dat er veel is veranderd. Niet qua sfeer in ieder geval. Ongetwijfeld zijn er weer wat hotels bijgekomen en waarschijnlijk hebben ze in de supermarkt tegenwoordig een iets grotere voorraad wisselgeld. De caipirinha’s zijn wellicht wat duurder. Maar die zandweggetjes zullen niet ineens geasfalteerd zijn. En die luie dagen aan het strand die worden afgesloten met een feestelijk samenkomen tijdens zonsondergang… die zullen vast niet ineens verdwenen zijn. Wel is er een vliegveld in de buurt geopend. Dus misschien is het nu wachten op de luxe vakantieresorts die daarop volgen? Dat zou jammer zijn, want juist het tegenovergestelde is natuurlijk de grote aantrekkingskracht van Jericoacoara.
Na Jericoacoara ben ik naar Teresina gegaan, waar ik heb kennisgemaakt met een geweldig pre-carnavalsfeest.
- Drukte in Praag vermijden: 5 tips - 3 augustus 2023
- De Bodensee fietsen met kinderen - 28 mei 2023
- Leestips van de Reishonger-redactie - 17 juni 2020
