De schaduw van de wind, Carlos Ruiz Zafon
Vlak voor ik naar Granada ging voor een cursus Spaans, raadde mijn baas me dit boek aan. Ik was, moet ik toegeven, nogal sceptisch over deze boekentip. Zo goed kenden mijn baas en ik elkaar niet, en bovendien was hij van huis uit een beta, en ik een alfa. De kans dat we dezelfde boeken leuk vonden, leek me niet heel groot. Ik had in de boekhandel wel de achterflap gelezen, en die trok me niet erg.
In Granada bleek een klasgenote dit boek ook aan het lezen te zijn. Als we hadden afgesproken, wilde ze bijtijds naar huis om verder te lezen. Ze zat duidelijk helemaal in het boek, en kon het niet wegleggen of loslaten. Toen ze het uit had, heb ik het toch maar van haar geleend.
Anderhalve dag lang zat ik bijna non-stop te lezen op mijn balkonnetje, in de zon. Toen was het uit. En moest ik mijn huiswerkachterstand voor de cursus snel wegwerken. Daarna heb ik een jaar gewacht op de vertaling van het tweede boek uit de serie over “het Kerkhof der Vergeten Boeken”, Het spel van de engel. De cursus ten spijt was mijn Spaans niet goed genoeg het in het Spaans te lezen.
The Book Thief, Markus Zusak
Ook met dit boek had ik een wat moeizame start. Het verhaal leek me heel boeiend: een jong meisje in Nazi-Duitsland leert dankzij haar pleegvader lezen, raakt verslaafd aan letters, en steelt boeken waar ze kan om haar letterhonger te stillen, met alle risico’s van dien. Maar elke keer als ik het opensloeg, haperde ik. Het gekozen perspectief, namelijk dat van de Dood, kon me niet zo bekoren. Ik gaf het op, en bracht mijn exemplaar van het boek naar De Slegte.
Jaren later werd het me weer eens aangeraden, ik weet niet meer door wie, als een bijzonder aangrijpend boek. Toen er een goedkope uitgave verscheen die overal te vinden was, heb ik het opnieuw gekocht. En dit keer heb ik wel doorgelezen, grotendeels in de trein.
Het was verjaardagsseizoen in mijn familie en vriendenkring, dus regelmatig zat ik een paar uur achter elkaar in de trein. Die uren waren zo voorbij, omdat ik volledig in het boek gezogen was. De ontknoping las ik in het boemeltje van Utrecht naar Leiden, vlak voor station Alphen aan de Rijn. In een rumoerige coupé vol uitgelaten jongeren, las ik met tranen in mijn ogen de laatste bladzijde.
The Devil’s Star, Jo Nesbø
De volgende boekentip van mijn baas volgde ik wel meteen op. Ik las Jo Nesbø’s The Redbreast op Guernsey. Toen ik het uit had, wilde ik onmiddellijk het volgende boek in de serie lezen. Op naar de boekhandel dus. De dichtstbijzijnde was op het vliegveld, maar daar geen Nesbø te vinden. De volgende optie was St. Peter Port, ruim een uur fietsen van waar ik zat, over behoorlijk heuvelachtige wegen. Het was plakkerig weer, en regende pijpestelen.
Maar ik moest en zou weten wat Harry Hole in het volgende boek zou uitvreten, dus ik klom op mijn fiets. In de boekhandel bestond enige twijfel over welk boek het tweede deel was, maar op dat moment kon het me niet veel meer schelen. Ik kocht het derde deel uit de serie, The Devil’s Star en fietste terug.
Terwijl Harry Hole een moordenreeks in een opmerkelijk patroon oploste, las ik. Op mijn benauwde hotelkamertje ter grootte van een postzegel. De regen kletterde tegen mijn raam. Af en toe sprong ik op als Harry iets spannends deed en het tegelijkertijd onweerde. Engelse landschappen doen het goed met misdaadverhalen, ook als ze uit Noorwegen komen.
The Romance Reader, Pearl Abraham
Ik zie ook hier een patroon, want ook dit boek had ik al jaren in huis en las ik pas veel later. The Romance Reader kreeg ik cadeau voor mijn afstuderen. Ik las het uiteindelijk aan het Gardameer. The Romance Reader, Rachel, dochter van een rabbijn, mocht geen badpakken of dunne panty’s dragen, en al helemaal geen romans lezen.
Ik las op de ferry als ik van het ene plaatsje naar het andere voer, in de tuin van mijn hotel, op een ligbedje in de Spa. Ik droeg geen panty, want daar was het veel te warm voor, en soms had ik een badpak aan. Als ik aan het lezen was, was ik echter niet in zonnig en warm Italië, maar in de beklemmende Joods-Orthodoxe wereld van Rachel.
Life on Air, David Attenborough
Last, but certainly not least, de autobiografie van David Attenborough. Dit was een boek dat ik graag wilde lezen, want ik ben dol op de series van Attenborough. Ik las het met de wereld klotsend om me heen, en mijn spullen vliegend door mijn hut: ik voer de Hurtigruten van Bergen naar Kirkenes en weer terug. Vreselijk zeeziek ben ik die reis geweest, en ik denk er met gemengde gevoelens aan terug.
Aan Life on Air denk ik echter heel anders terug: terwijl ik dit boek las, zag ik in dat ik echt niet meer verder kon in mijn baan. Dat ik muurvast zat, en niet meer terug wilde. Dat ik iets moest gaan veranderen. En dat is precies wat ik heb gedaan.
Over een paar dagen stap ik op het vliegtuig. Onderweg hoop ik ook te kunnen lezen, maar er gaat maar één boek mee in mijn tas. Dat is The Adventures of Alice in Wonderland geworden. Klein, licht en symbolisch: ik ben benieuwd naar het wonderland dat ik tegemoet ga, en ook naar alle letters die ik tegenkom.
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
