Landen op Spitsbergen
Vaar je rond Spitsbergen dan zie je van een afstand vooral majestueuze ijslandschappen. Ruige toppen, een vlakke zee en een bewolkte hemel zorgen voor een landschap dat zich nog het best laat beschrijven als 50 tinten blauwgrijs.
‘Loop op de stenen en probeer het groen te vermijden’ zegt gids Sarah als we voor het eerst landen. Het groen is het ontdooide bovenste laagje op de permafrost, waaruit in het voorjaar een veelkleurig heideachtig leven ontspruit. Het zijn lage plantjes, en er zijn zelfs soorten die tot de bomen gerekend worden, vooral horizontaal groeien en niet hoger worden dan enkele centimeters. Het harde klimaat krijgt het leven klein maar krijgt het er niet onder. En knopjes in paarse en oranje kleuren, soms slechts enkele millimeters groot zijn bijna brutale accenten in het groen. En op sommige plekken vind je langs de waterlijn uitgebleekt wier als een doorzichtig perkament.
Een ander opvallend element zijn de rotsblokken die door bevriezend water in grillige stukken zijn gesplitst en ogen als een complexe drie dimensionale legpuzzel.
De fauna van Spitsbergen
Behalve planten weten ook dieren te overleven in dit harde klimaat. We zien sneeuwvosjes, een paar jonge rendieren bij wie vrees en nieuwsgierigheid afwisselen, zeeleeuwen en groepjes walrussen. En vogels, veel vogels, die op zee leven en slechts aan land komen om te broeden.
Vanaf het schip zien we een groep Beluga’s, een kleine walvissoort. Gekromde bruine ruggen vooral. Er ontstaat een zekere opwinding als we een grote walvis ontwaren. Een vin, die af en toe boven water komt, de karakteristieke fontein uit het bovenop het dier gelegen neusgat. Zeezoogdieren zijn vanuit het land weer het water ingegaan en vandaar verder geëvolueerd. Toch wel opzienbarend dat in dat proces het neusgat is verschoven tot boven op het hoofd. En zowaar is er een staart te scoren.
En ja, de ijsbeer. We gaan er actief naar op zoek. En het lukt er een te spotten. Op een strandje achter een ijsvlakte. Een bewegend stipje, zichtbaar met de verrekijker. Helaas zit een meer fotowaardige ontmoeting er niet in.
De Antigua
Als ik later mijn foto’s terugkijk valt meteen op hoe vaak ik de Antigua op de plaat heb gezet. In soms bijna surrealistische landschappen is het schip als een anker, een vertrouwd element, een veilig element dat je doet wortelen, een drijvend behouden huis. En natuurlijk: fotogeniek. Alsof het je houvast is, je connectie met de wereld van de mensen, zonder welk je verloren bent in een vijandige omgeving.
Spiegellandschap
Het is de laatste ochtend op zee als de wind gaat liggen en de lucht wat heiig is en Spitsbergen zijn visuele meestersstukje uithaalt met fraaie spiegelwerkstukken.
Over de overtocht van de Lofoten naar Spitsbergen: zeilen naar spitsbergen
Meer over het schip de: Antigua.
- Beieren anders: Augsburg en Regensburg - 11 januari 2024
- Pyrénées-Orientales: Mountainbiken in de Albères - 5 oktober 2023
- De Carian Way: erfgoed in Turkije - 23 augustus 2023
Margreeth zegt:
Hallo Theo,
Leuk om de verhalen over de Antigua en Spitsbergen te lezen. Zelf ben ik 4 keer met de Antigua mee geweest! Als ik je verhalen lees krijg ik weer heimwee. Vandaag ben ik bezig geweest om een serie van 10 foto’s in elkaar te zetten over het werk op een driemaster voor mijn fotoclub! (Ik heb 2 keer de oversteek meegemaakt: van Nederland naar Spitsbergen en terug van Spitsbergen naar Nederland)
Het blijft heerlijk om veel te reizen en ik ben ook gefascineerd door de Arctic. In de winter van 2020 een fotoreis gemaakt op het Baikalmeer…
Hartelijk groet,
Margreeth
Theo zegt:
Hallo Margreeth,
Dank. Het was een bijzondere reis, die ik misschien nog wel eens zou willen doen. Ik snap dat je het meerdere keren hebt gedaan. Reizen met de Antigua is speciaal. Mooie foto’s trouwens, ook van het Baikalmeer. Interessante off the beaten pad bestemming, iets dat me wel aanspreekt.
Groet,
Theo