Aan land
Vaar je rond Spitsbergen dan zie je van een afstand vooral majestueuze ijslandschappen. Ruige toppen, een vlakke zee en een bewolkte hemel zorgen voor een landschap dat zich nog het best laat beschrijven als 50 tinten blauwgrijs.
Vijftig tinten blauwgrijs
De Mijenfjorden bij Collinderodden
‘Loop op de stenen en probeer het groen te vermijden’ zegt gids Sarah als we voor het eerst landen. Het groen is het ontdooide bovenste laagje op de permafrost, waaruit in het voorjaar een veelkleurig heideachtig leven ontspruit. Het zijn lage plantjes, en er zijn zelfs soorten die tot de bomen gerekend worden, vooral horizontaal groeien en niet hoger worden dan enkele centimeters. Het harde klimaat krijgt het leven klein maar krijgt het er niet onder. En knopjes in paarse en oranje kleuren, soms slechts enkele millimeters groot zijn bijna brutale accenten in het groen. En op sommige plekken vind je langs de waterlijn uitgebleekt wier als een doorzichtig perkament.
Kleurenpracht op de vierkante centimeter
Knopjes uit het groen
Een ander opvallend element zijn de rotsblokken die door bevriezend water in grillige stukken zijn gesplitst en ogen als een complexe drie dimensionale legpuzzel.
Gespleten gesteente
Gedroogd zeewier oogt als doorzichtig perkament
De fauna
Behalve planten weten ook dieren te overleven in dit harde klimaat. We zien sneeuwvosjes, een paar jonge rendieren bij wie vrees en nieuwsgierigheid zich afwisselen, zeeleeuwen en groepjes walrussen. En vogels, veel vogels, die op zee leven en slechts aan land komen om te broeden.
Nieuwsgierige walrussen
Vanaf het schip zien we een groep Beluga’s, een kleine walvissoort. Gekromde bruine ruggen vooral. Er ontstaat een zekere opwinding als we een grote walvis ontwaren. Een vin, die af en toe boven water komt, de karakteristieke fontein uit het bovenop het dier gelegen neusgat. Zeezoogdieren zijn vanuit het land weer het water ingegaan en vandaar verder geëvolueerd. Toch wel opzienbarend dat in dat proces het neusgat is verschoven tot boven op het hoofd. En zowaar is er een staart te scoren.
Walvis in klassieke pose
En ja, de ijsbeer. We gaan er actief naar op zoek. En het lukt er een te spotten. Op een strandje achter een ijsvlakte. Een bewegend stipje, zichtbaar met de verrekijker. Helaas zit een meer fotowaardige ontmoeting er niet in.
De Antigua
Als ik later mijn foto’s terugkijk valt meteen op hoe vaak ik de Antigua op de plaat heb gezet. In soms bijna surrealistische landschappen is het schip als een anker, een vertrouwd element, een veilig element dat je doet wortelen, een drijvend behouden huis als veilige houvast. En natuurlijk: fotogeniek. Alsof het je houvast is, je connectie met de wereld van de mensen, zonder welk je verloren bent in een vijandige omgeving.
Weer de Antigua
Spiegellandschap
Het is de laatste ochtend op zee als de wind gaat liggen en de lucht wat heiig is en Spitsbergen zijn visuele meesterstukje uithaalt met fraaie spiegelwerkstukken.
Spiegeling in de zee
Spiegeling Spitsbergen
Spiegellandschap Spitsbergen
Over de overtocht van de Lofoten naar Spitsbergen: zeilen naar spitsbergen
Meer over het schip de: Antigua.
Foto’s over de reis rond Spitsbergen worden tot begin maart geëxposeerd bij Bagels and Beans in Utrecht.
Theo
Latest posts by Theo (see all)
- Kies je pad en mijd de massa - 19 januari 2020
- De Vogezen – ook in het najaar - 4 november 2019
- Nazomeren in de Algarve - 22 oktober 2019
