Op en rond Spitsbergen

Landen op Spitsbergen

Vaar je rond Spitsbergen dan zie je van een afstand vooral majestueuze ijslandschappen. Ruige toppen, een vlakke zee en een bewolkte hemel zorgen voor een landschap dat zich nog het best laat beschrijven als 50 tinten blauwgrijs.

Vijftig tinten blauwgrijs

De Mijenfjorden bij Collinderodden

‘Loop op de stenen en probeer het groen te vermijden’ zegt gids Sarah als we voor het eerst landen. Het groen is het ontdooide bovenste laagje op de permafrost, waaruit in het voorjaar een veelkleurig heideachtig leven ontspruit. Het zijn lage plantjes, en er zijn zelfs soorten die tot de bomen gerekend worden, vooral horizontaal groeien en niet hoger worden dan enkele centimeters. Het harde klimaat krijgt het leven klein maar krijgt het er niet onder. En knopjes in paarse en oranje kleuren, soms slechts enkele millimeters groot zijn bijna brutale accenten in het groen. En op sommige plekken vind je langs de waterlijn uitgebleekt wier als een doorzichtig perkament.

Kleurenpracht op de vierkante centimeter

Knopjes uit het groen

Een ander opvallend element zijn de rotsblokken die door bevriezend water in grillige stukken zijn gesplitst en ogen als een complexe drie dimensionale legpuzzel.

Gespleten gesteente

Gedroogd zeewier oogt als doorzichtig perkament

De fauna van Spitsbergen

Behalve planten weten ook dieren te overleven in dit harde klimaat. We zien sneeuwvosjes, een paar jonge rendieren bij wie vrees en nieuwsgierigheid afwisselen, zeeleeuwen en groepjes walrussen. En vogels, veel vogels, die op zee leven en slechts aan land komen om te broeden.

Nieuwsgierige walrussen

Vanaf het schip zien we een groep Beluga’s, een kleine walvissoort. Gekromde bruine ruggen vooral. Er ontstaat een zekere opwinding als we een grote walvis ontwaren. Een vin, die af en toe boven water komt, de karakteristieke fontein uit het bovenop het dier gelegen neusgat. Zeezoogdieren zijn vanuit het land weer het water ingegaan en vandaar verder geëvolueerd. Toch wel opzienbarend dat in dat proces het neusgat is verschoven tot boven op het hoofd. En zowaar is er een staart te scoren.

Walvis in klassieke pose

En ja, de ijsbeer. We gaan er actief naar op zoek. En het lukt er een te spotten. Op een strandje achter een ijsvlakte. Een bewegend stipje, zichtbaar met de verrekijker. Helaas zit een meer fotowaardige ontmoeting er niet in.

De Antigua

Als ik later mijn foto’s terugkijk valt meteen op hoe vaak ik de Antigua op de plaat heb gezet. In soms bijna surrealistische landschappen is het schip als een anker, een vertrouwd element, een veilig element dat je doet wortelen, een drijvend behouden huis. En natuurlijk: fotogeniek. Alsof het je houvast is, je connectie met de wereld van de mensen, zonder welk je verloren bent in een vijandige omgeving.

Weer de Antigua

Spiegellandschap

Het is de laatste ochtend op zee als de wind gaat liggen en de lucht wat heiig is en Spitsbergen zijn visuele meestersstukje uithaalt met fraaie spiegelwerkstukken.

Spiegeling in de zee

Spiegeling Spitsbergen

Spiegellandschap Spitsbergen

Over de overtocht van de Lofoten naar Spitsbergen: zeilen naar spitsbergen

Meer over het schip de: Antigua.

About
Latest Posts

Theo

Ik hou van reizen en fotograferen. Liefst lang en naar verre oorden, al ‘doe’ ik natuurlijk ook stedentrips. De mogelijkheid om mijn herinneringen te kunnen ondersteunen en delen zorgde ervoor dat fotografie een heel belangrijk element is geworden tijdens het reizen. Ik heb gemerkt dat ik er ook anders van ga kijken. En uit kijken en beleven volgen verhalen.