Niet Wenen

Interrailen

Gehaast baande ik mij een weg tussen de wildvreemden die onderweg leken naar hun werk. Ik kon linea recta de metro inlopen, waardoor er tijd genoeg was om een dubbele espresso te bestellen alvorens ik de trein in zou stappen voor de vier uur durende rit naar Wenen. Terwijl de cafeïne mijn oogleden stukje bij beetje verder open deed gaan las ik een berichtje op mijn telefoon. De vriendin die ik op zou zoeken in Wenen moest zich excuseren; haar werkzaamheden voor de VN stonden het niet toe om mijn bezoek in haar schema te passen. Niet Wenen, besloot ik in een fractie van een seconde. Daar zou ik ongetwijfeld nog wel een keer heen gaan. Dit bood mij een onverwachte kans om spontaan een andere route richting Ljubljana in te zetten, maar via waar? Terwijl de trein naar Wenen langzaam onder mijn neus weg reed, gaf Google maps uitkomst: Graz.

Ik kende het slechts van de voetbalvereniging Sturm Graz, verder zei het me niets. Maar het lag goed op de route en ook bij het intikken van Graz Oostenrijk op de zoekmachine, leek het mij een mooie stad om een klein etmaal door te brengen. De reisplanner van InterRail gaf aan dat er om kwart over acht een trein naar Klagenfurt ging en dat er van hieruit een bus naar Graz zou rijden. Deze bus, ingezet door de Oostenrijkse NS (ÖBB genaamd), was ook toegankelijk met het InterRail ticket. Ik was er inmiddels achter dat met het ticket ook vele andere manieren van vervoer inbegrepen zaten, zoals bussen en ook bijvoorbeeld verschillende veerboten. Ik wilde mijn nog in slaapmodus verkerende lichaam zo snel mogelijk in een coupé hebben en besloot me naar het spoor te begeven. De trein stond er al en ik zette mij, met een ondertussen lauwe espresso, in een van de vrije zitplaatsen. Het was rustig in de trein en daar waar de eerste warme slokjes espresso mij leken te doen ontwaken, sloten mijn ogen zich bij het met frisse tegenzin wegdrinken van de laatste lauwe slok.

De vrijheid van de trein en de door tijd gegijzelde reiziger

Kortstondig had ik al even met ze geflirt en er stiekem naar staan gluren vanaf de Frauenkirche; de Alpen. Iets minder dan twee uur waren de luiken toe geweest, maar toen deze eenmaal weer langzaam open gingen was het alsof ik in een andere wereld was beland. Bergen om je heen, een prachtige najaarszon die de mist uit het dal probeerde te verdrijven, bossen, een redelijke snelstromende rivier en de trein die tussen dit landschap doorkroop als een rups door een veld van sla.

De trein stopt niet overal, maar staat toch met regelmaat stil op kleine perronnetjes in pittoreske dorpjes. De reiziger, de liefhebber van het onbekende in mij schreeuwde: UITSTAPPEN!! Kanoën op de rivier, tentje op een bergkam, hiken, mountainbiken, je wassen in een bergstroompje; maak gebruik van wat deze schitterende omgeving je biedt. Plots was ik me echt volledig bewust van de vrijheid die het Interrailen je geeft, je kan eruit wanneer je wil, hoewel de conducteur mij wist mede te delen dat dit het beste gaat als de trein stil staat. Dit schijnt ook de voorkeur te hebben.

Het uitnodigende karakter daarbuiten en de wilde ideeën in mijn hoofd werden echter snel de kop in gedrukt door iets dat zwaarder weegt, de beschikbare tijd. Voor een reiziger met een planning en slechts een weekje de tijd, voelde het toch aan als een milde vorm van zelfkastijding, een teken van berouw. Klagenfurt naderde en het was tijd om over te stappen naar de bus. Hoe schitterend de rit ook was geweest, ik was blij dat ik over een kleine twee uur zelf weer iets mocht ondernemen.