Ik heb als kind nooit leren skiën. Zo. Het zou een zelfhulpgroep bekentenis kunnen zijn. Onder het motto dat men nooit te oud is om te leren, ging ik deze winter de uitdaging aan.
De pistes van Obereggen, in de Dolomieten, hebben zo’n mooi uitzicht!
Obereggen
Zoals je wellicht al hebt mogen lezen in een eerder artikel, verbleef ik deze winter voor een paar dagen in het Italiaanse Obereggen, een waar skiresort. Dat ik no nooit had geskied, was iets dat opgelost ging worden. Ik kreeg namelijk les van een heuse privé leerkracht. En dat ging zo:
Botten, ski’s en helm
De allereerste dag, toen ik vlak voor het avondeten aankwam in mijn hotel, moest ik nog snel even materiaal gaan testen bij Skiverhuur Siegfried. Ik kreeg wat helmen om te passen, moest mijn gewicht en grootte doorgeven en ook mijn schoenmaat. Al snel stond ik daar gekleed alsof ik al jaren ski.
De volgende ochtend werd ik verwacht mijn materiaal af te halen en klaar te staan, zodat mijn skileraar, van de Ski School Obereggen, mij kon oppikken. De man hielp me met het vastgespen van mijn botten en opla, ik stond op ski’s.
En daar was het eerste probleem al. Tegen dat ik met de skilift boven was, waren de spieren van mijn kuiten zo hard verkrampt, dat ik niet kon lopen en sterretjes zag. De schacht van mijn skilaarzen was te klein. Mijn arme leraar moest met mijn laarzen in de hand naar beneden skiën, om er grotere te halen.
Poging Twee
Eer dat probleem van de baan was, waren we drie paar laarzen en een uur verder. Ik werd boos en gefrustreerd, ik ben immers normaal gezien niet iemand die snel pijn heeft of flauw doet. Wat voelde ik me een watje.
Gelukkig trok mijn leraar zich dat niet aan, maar zette hij me gewoon op mijn ski’s en zei: ‘en nu naar beneden’. De rest van de les besteedden we aan het oefenen van bochtjes maken, ploegen en vooral: remmen. Het ging zo goed dat hij me mee de berg op nam om een tweede, moeilijkere piste te proberen.
Dag twee
De volgende dag stond er een lerares op mij te wachten, die al op de hoogte was van mijn kunnen. Ze liet me een paar rondjes opwarmen op de blauwe piste en nam me toen de berg op.
Ik had er enorm veel plezier in. En als ik ergens plezier in heb, dan vergeet ik al snel wat er mis kan gaan. Voor ik het wist, sjeesde ik die berg af alsof ik nooit anders had gedaan. Ik bezorgde mijn lerares een paar keer de schrik van haar leven, door te snel te gaan of spectaculair te vallen, maar na een uurtje of twee vond ze dat ik maar eens een rode piste moest proberen. En wat was dat leuk!
Dankzij mijn leraars, die allebei fantastisch waren, stond ik na twee dagen al op een rode piste. Ok, misschien ging ik niet zo snel als doorwinterde skiërs, maar ik deed het toch maar. Een teken dat de Ski School Obereggen een hele goede school is. Ze nemen enkel goede skiërs aan, en de meeste van hen wonen in de buurt. Ze leerden zelf als kind skiën op deze pistes, en leren de sport nu aan aan wie wil.
De dag ging veel te snel voorbij. Mijn lessen liepen af, ik gaf mijn ski’s terug en ging naar huis. Bah, ik had helemaal geen zin om al te stoppen. Ik zal dus snel terug moeten gaan, om mijn lessen verder te zetten en nieuwe pistes te overwinnen.
Mijn skileraar deed me voor hoe ik moest bewegen.
Oefenen doe je zo!
Volg de skileraar.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
