Mijn bestemming? Een voor-Europees Maoridorp niet ver van Rotorua, een stad in het noorden van Nieuw-Zeeland (door de Maori ook wel ‘het land van de grote witte wolk’ genoemd). Hier zullen Maori’s mij ontvangen in traditionele klederdracht en mij mee voeren naar een magische avond vol zang, dans en lekker eten.
Op weg naar het Tamaki Maori Village
Alles is tot in de puntjes geregeld. Bij het bezoekerscentrum zal een bus ons komen ophalen en ons naar het het dorp, Tamaki Moari Village, brengen. Onze bus, vandaag ook wel de teletijdmachine genoemd, is stipt op tijd. We zijn niet de enige tijdreizigers vanavond. Om de hele groep te vervoeren, moeten er wel vier bussen uitrukken. Meestal hou ik niet van drukte, maar vandaag stoort de grote groep me niet. Iedereen is vol verwachting. We zijn daar allen met hetzelfde doel: genieten van een unieke ervaring. De opgelaten sfeer die er heerst, blijkt een toegevoegde waarde aan het hele gebeuren. Ik voel me zweven op het enthousiasme van mijn medereizigers.
Een half uur later wandel ik op een zandpad dat door een dichtbegroeid regenwoud leidt. Als een mak kuddedier volg ik de groep naar een open vlakte. Aan de zijkanten is er een verhoogde staanplaats voor toeschouwers voorzien. Ik nestel me tussen enkele mensen tot ik een goede plaats veroverd heb. “Kia Ora”, met deze woorden verwelkomt een knappe, mannelijke Maori ons. Ik bewonder zijn brede postuur, de spieren die spannen in zijn strakke T-shirt en de talrijke tatoeages die zijn bruine lichaam versieren. Wat een aangename kennismaking met de moderne Maori! De knappe verschijning maakt geen deel uit van het spektakel, maar zal ons doorheen de avond gidsen.
De Maoristamhoofden heten ons welkom
Op weg naar het dorp moest elke bus een stamhoofd uitkiezen. De reden wordt nu duidelijk. Onze vier stamhoofden worden verzocht aan de ingang van het dorp te gaan staan om de begroeting van vijf Maoristamhoofden te ontvangen. Een eerder onaangename begroeting. Denk aan de bekende foto’s van Maori’s die met hun ogen gesperd de achterkant van hun tong laten zien. Denk er nu nog eens lawaai, hectische sprongen en het zwaaien van een speer bij, soms zo dichtbij dat je de adem van je tegenstander kan voelen. Deze indrukwekkende begroeting getuigde volgens de Maori’s van respect. Bezoekers met goede bedoelingen aanvaardden de groet en konden het kamp betreden. Bezoekers met kwade bedoelingen moesten door de groet afgeschrikt worden en het kamp verlaten. De vertolking is levensecht. Ik voel me een kleine vlieg, een verborgen bezoeker die stiekem getuige is van geheime rituelen uit lang vervlogen tijden.
Een wandeling door het dorp
Onze stamhoofden aanvaarden de begroeting: “We come in peace”. We krijgen de toelating om de Maoristamhoofden het dorp in te volgen. Een zacht getrommel komt ons uit het regenwoud tegemoet. Het ritme zet de massa in gang. Gedwee wandelen we door een houten constructie doorweven met palmbomen en rode palen waaruit gezichten met uitgestoken tong gesneden zijn. De avond is aan het vallen. Dit komt de magie van het gebeuren alleen maar ten goede. Het dorp bestaat uit enkele eenvoudige, houten hutten. Elke hut heeft een dak dat aan de zijkanten met zorg bewerkt is. De houtsnijwerken zijn heuse kunstwerken en ik bewonder ze met de aandacht die ze verdienen. Voor elke hut brandt een kampvuur, de enige verlichting in het dorp. Bij elke hut staan één of twee dorpelingen, klaar om een aspect van hun leven voor te stellen. De groep mag zich nu verdelen. Mijn eerste stop is bij twee vrouwen die vrijwilligers zoeken om een behendigheidsspel te demonstreren. Vier Chinese vrijwilligers krijgen elk een stok toegeworpen. Aan de hand van enkele eenvoudige instructies moeten ze proberen zo lang mogelijk in het spel te blijven. Mijn man is één van de gelukkige vrijwilligers. Met trots kijk ik toe hoe mijn man de wedstrijd wint. Zijn prijs? Een foto van ons en de twee Maorivrouwen.
Ik wandel verder naar een hut waar een exotische versie van Orlando Bloom zijn benen aan het tatoeëren is. Tatoeages waren een soort boek dat het levensverhaal van die persoon vertelde. Hoe meer je er had, hoe meer je gepresteerd had. Ook de bewerkte daken hadden een verhaalvertellende functie, weet de mollige Maori van de hut ernaast me te vertellen. Het houtsnijwerk van een hut vertelde de geschiedenis van het inwonende gezin. 
Het bewerken van één dak kon tot tien jaar duren. Je moet er iets voor over hebben om het verhaal van je familie te vereeuwigen!
Geleid door de gloed van verschillende kampvuren beland ik bij een man die meer haar op zijn kin heeft dan op zijn hoofd. Kinderen werden bij de Maori’s al van jongs af aan voorbereid op de strijd, legt de Maoriman uit. Dit begon al spelenderwijs. Naarmate ze ouder werden, moesten ze intensief trainen tot ze bepaalde technieken onder de knie hadden. De man is geen vlotte spreker. Het gestotter en de twijfel in zijn stem doen me even terugkomen naar de realiteit. De Maori’s van vanavond zijn acteurs die in een reconstructie van een Maoridorp toeristen entertainen. De tot nu toe opgebouwde illusie wordt pijnlijk doorbroken met deze gedachte. De acteurs spreken echter met zo veel passie en trots over hun cultuur dat ik me al gauw met alle plezier opnieuw aan de illusie overgeef.
De Hangi
De wandeling door het dorp komt ten einde. We worden naar de hangi geleid, de ondergrondse oven waarin ons avondeten aan het garen is. Het principe: een put in de grond waarin geweven manden hangen met onder andere aardappelen, wortelen en kip. Deze manden hangen boven hete stenen. De put wordt afgedekt en het eten wordt gaar in zijn eigen stoom. Twee mannen hijsen met brute kracht het deksel van de put omhoog. Naarmate het deksel verder open gaat, ontsnapt een steeds intenser wordende geur. Dit heb ik nog nooit geroken! Gerookt vlees, gerookte groenten en een kruidenmix die mij onbekend is. Benieuwd hoe dat zal smaken!
Ritmes uit een ver verleden…
In het hart van het dorp staat een wharenui of ontmoetingsplaats, groot genoeg om elk groepslid te voorzien van een welkome zitplaats. Ik hou van muziek en ben benieuwd of ook de Maorimuziek mijn hart zal kunnen bekoren. De dorpelingen komen op: vijf vrouwen en vijf mannen. Het volgende half uur vaar ik op een zee van exotische klanken. Een Maoriman en -vrouw zingen een lied over twee geliefden die naar elkaar verlangen. 
Hun rechterhand beeft gedurende het hele lied tot ze elkaar weerzien. Dan vinden de bevende handen rust bij elkaar. Na een romantische start, klinkt een aanstekelijk ritme voorgebracht door tien paar stokjes. Niet bewegen is geen optie. Zang, dans en verhalen wisselen elkaar af. Als afsluiter wordt de haka ingezet, de bekende oorlogsdans van de Maori. De mannen roepen, steken hun tong uit, stampen luidruchtig met hun voeten op de grond en slaan met hun handen op de borst. Ik kan hun woorden niet verstaan, maar de boodschap is begrepen.
Tijd om te gaan eten!
De ritmes zitten in mijn lijf. Ik ben verslaafd! Hier hoeft geen einde aan te komen! Een half uur later echter is het eten klaar en moet ik (met tegenzin) mijn zitplaats verlaten. De eetzaal is nog ruimer dan de ontmoetingsplaats. Mijn man en ik nemen plaats aan één van de lange tafels naast twee oudere koppels. Het buffet wordt geserveerd. Ik ruik de geur die een uur geleden uit de hangi omhoog rees. Mijn geduld wordt op de proef gesteld wanneer ik watertandend moet wachten tot het de beurt is aan onze tafel om naar het buffet te gaan. Gerookte aardappelen (zoete en gewone), kip, lam, gemengde groenten (warm en koud), vis (waaronder grote mosselen) en een variatie aan sauzen. Alles lijkt lekker, alles ruikt lekker. Met een kleine berg op mijn bord (alles behalve de vis is vertegenwoordigd) ga ik schaamteloos terug aan tafel zitten. Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe lekker het was! Tijdens het eten raken we verwikkeld in een aangenaam gesprek met de koppels naast ons. Praten met medereizigers, een verrukkelijke Maorimaaltijd en een glaasje rode wijn: wat heeft een mens nog meer nodig om gelukkig te zijn?
Aan alle mooie liedjes komt een einde…
Het personeel van de keuken en onze buschauffeurs zingen nog enkele Maoriliederen. We worden uitgenodigd om mee te zingen en vanavond doe ik dat met alle plezier. Ik besef echter dat deze liederen het einde inluiden van een unieke avond. Een besef dat me motiveert extra te genieten nu ik nog kan! Niet veel later wandel ik in een roes van geluk (en rode wijn) het dorp uit, op weg naar de bus die ons opnieuw aan het bezoekerscentrum zal afzetten. De Maori hebben mijn hart veroverd met hun levenswijze, hun passie, hun ritmes en hun eten. Ik kan niet anders dan het toegeven: ik ben verliefd op deze inwoners van het land van de grote witte wolk.
Tekst en foto’s: Ann Wouters
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
Claudia zegt:
Prachtig geschreven. Puur.
Ann Wouters zegt:
Bedankt seg. Wat een fijne reactie.
Dennis zegt:
Wat houden wij toch van Nieuw-Zeeland, fantastisch land!!
Ik heb weggedroomd bij je reisverhaal An, zeer fraai.