Nieuwe dingen schrikken me af, maar tegelijkertijd wil ik alles uitproberen en mijn grenzen verleggen. Ik heb nog nooit in een kajak gevaren en besluit dat dit de ideale locatie is om het een kans te geven! (Tot groot genoegen van mijn avontuurlijke wederhelft.) Het Abel Tasman National Park ligt in het noorden van het Zuidereiland. Je kunt kajaktours boeken in Nelson, Marahau en Motueka. Wij vertrekken vanaf het plaatsje Marahau.
Om half 9 worden we bij het kantoor van freedom rentals verwacht. Daar zullen we de dag beginnen met een veiligheidsbriefing. Stipt op tijd rijden we de parking van het kantoor op. De zon schijnt fel, maar het ochtendgloren verbergt nog hoe warm het die dag zal worden (niet zo handig voor het kiezen van een outfit). In de verte zie ik een kleine, zongebruinde man bij de kajaks wachten. Hij heeft lang, lichtblond haar en staat op blote voeten met een touw te zwaaien. Wanneer hij ons ziet, reikt hij mij de hand en stelt hij zichzelf voor. Ik glimlach naar deze overjaarse hippie die mijn hart al vanaf het eerste moment gestolen heeft. Zijn naam weet ik niet meer, maar zijn uitstraling zal ik nooit vergeten.
De veiligheidsbriefing
Het is even wachten tot de groep van drie duo’s, mijn man en ik inbegrepen, compleet is. Intussen heeft de hippie ons een kajak toegewezen met het bijhorende materiaal: een regenjas, een skirt en een reddingsvest. Sexy en veilig; twee adjectieven die blijkbaar niet samen gaan. Met wat tegenzin trek ik de uitrusting aan. Toch ben ik tevreden wanneer ik in vol ornaat opmerk dat ik er sportief uitzie. Mijn zelfvertrouwen stijgt met de minuut! Dan moeten we echter in de kajak stappen en de skirt rond onze zitplaats trekken. Wat een karwei! Natuurlijk zit iedereen al lekker ontspannen te wachten terwijl ik nog volop met mijn skirt aan het vechten ben. Een gevecht waar nu zes andere mensen getuige van zijn. Daar gaat mijn gewonnen zelfvertrouwen. Opgeven is echter geen optie en uiteindelijk win ik het gevecht.
De eigenlijke briefing kan nu beginnen. De hippie legt ons, met de nodige portie Kiwihumor (de inwoners van Nieuw-Zeeland worden ook wel Kiwi’s genoemd), uit wat we moeten doen indien we kapsijzen. Stap één: je skirt losmaken. Stap twee: de drie b’s. Zoek je buddie, je boot en je blade (peddel). Stap drie: knel de peddel tussen je benen en kantel samen de boot om. Eerst kruipt er iemand achteraan in de boot, pas dan is de voorste aan de beurt. Ik probeer alles zo goed mogelijk te memoriseren want ik verwacht (terecht) een kleine demonstratie te moeten geven nadien.
De kajaks worden op een tractor geladen die ons naar de zee zal rijden. Spannend! Eindelijk komt het echte werk er aan! Na een korte rit spring ik in het zeewater dat op deze plaats ongeveer een meter diep is. De kajaks worden van de tractor gehaald en onze gids kruipt al gauw in zijn eenpersoonskajak. Hij legt ons uit hoe we moeten peddelen, draaien en remmen. Plots vaart hij ervandoor. Ik kijk vol bewondering hoe hij pijlsnel over het water glijdt; hij lijkt wel één met zijn kajak. Iedereen vraagt zich af wat de bedoeling is en even staan we aan de zeebodem genageld. Mijn man en ik springen dan maar in onze kajak om de gids te volgen. De rest komt al gauw achterna. Natuurlijk was dit het plan van de hippie. Hij heeft zich intussen omgedraaid en observeert hoe wij het in onze kajak redden. Wanneer we onze gids bereiken, knikt hij goedkeurend. Iedereen heeft de nodige technieken onder de knie en is klaar om te vertrekken.
Split Apple rock
In het midden van de kajak hangt een kaart van het gebied waarin we vrij mogen varen. Mijn man en ik beginnen met een kleine omweg zuidwaarts, naar een rots die je enkel kan bezichtigen met de kajak: Split Apple Rock. Een rots die er (rara) uitziet als een in twee gebroken appel. In het begin moet ik me nog erg focussen op het peddelen. Ik moet wennen aan het gevoel niet met mijn beiden voeten op de grond te staan. Na een half uur echter gaat het peddelen als vanzelf en we arriveren al gauw op onze eerste bestemming. Nu kunnen we ineens testen of we goed opgelet hebben daarstraks. De hippie heeft namelijk ook uitgelegd hoe we de kajak best aan land krijgen: frontaal op het strand af peddelen en voldoende snelheid maken. Je laat de kajak ver genoeg op het strand glijden, één iemand stapt uit en trekt de kajak verder op het land. (Gelukkig deed mijn man, de gentleman die hij is, dit zware karwei.)
Close encounter met een zeeleeuw
De pauze is eerder aan de korte kant aangezien mijn man en ik niet kunnen wachten om verder te varen. De route loopt nu noordwaarts, naar twee kleine, onbewoonde (lees: niet door mensen bewoonde) eilanden. Op weg naar de eilanden mogen we getuige zijn van een prachtig schouwspel: een (kolossale) zeeleeuw is een grote vis heen en weer aan het zwieren. Nog nooit heb ik een dier zoals dit in het wild gezien. Hij is zo druk bezig met zijn prooi dat onze aanwezigheid niet opgemerkt wordt. Muisstil observeer ik de zeeleeuw terwijl een stralende glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik geniet ervan getuige te zijn van dit unieke schouwspel.
Picknicken op een onbewoond eiland
De zeeleeuw is na een tijdje verdwenen en we peddelen, nog steeds diep onder de indruk, verder. Intussen voel ik in mijn schouders spieren waarvan ik het bestaan tot nu toe niet kende. Ik ben dan ook opgelucht als er op één van de eilanden een strandje blijkt te zijn waar we onze middagpauze kunnen nemen. Terwijl ik een boterham met echte Kiwiham eet, neemt mijn man een frisse duik in het water. Hij komt al gauw enthousiast teruggezwommen om te vertellen dat er zeesterren en mosselen op de rotsen groeien. Weer iets dat ik nog nooit eerder gezien heb (behalve in een zoo). Eten lijkt plots minder belangrijk en ik stap de zee in om dit natuurschoon te bewonderen. Ik voel me net een ontdekkingsreiziger!
Wildlife in Abel Tasman
We laten het ene eiland achter ons en kajakken naar het eiland ernaast. In deze omgeving zouden we zeehonden kunnen spotten. Voorlopig geen zeehonden te zien maar op de rotsige kusten zie ik wel een hoop kleine stippen. Naarmate we dichterbij komen, merk ik dat de stippen vogels zijn. De aalscholvers lijken wel een kruising tussen een pinguïn en een zeemeeuw. Hoe dichterbij we komen, hoe meer vogels het blijken te zijn. Ze maken een krijsend geluid; alsof ze ons willen waarschuwen dat we hun territorium betreden. We houden dan ook respectvol afstand.
Aan de andere kant van het eiland zien we een zeehond slapen op een rots in de zon. Een tweede zeehond springt boven water. Ik probeer mijn fototoestel snel te pakken zodat ik de spelende zeehond kan fotograferen. Tevergeefs. Met het fototoestel in mijn handen merk ik op dat zeehond intussen tientallen meters ver is.
Een laatste tussenstop
We laten de twee eilanden achter ons en peddelen richting kust. Het einde van de route komt in zicht. Intussen is het namiddag; nog twee uur te gaan voor we aan het meetingpoint moeten zijn. Hier zullen ze ons en de kajak komen oppikken. We ‘parkeren’ onze kajak voor een 
derde en laatste keer op een strand. Terwijl ik nog iets eet, geniet ik van de zon en het uitzicht dat me doet denken aan een ansichtkaart van een exotisch, onbewoond eiland.
Na deze laatste stop vertrekken we rustig naar het eindpunt van onze tocht. In de verte zien we al enkele mensen op ons wachten. Teleurgesteld peddelen we zo traag we kunnen. We willen deze ervaring nog niet loslaten. Aan alle mooie liedjes komt echter een einde en niet veel later bereiken we de kust. Een enthousiaste, blonde vrouw verwelkomt ons. Ze heeft twee mannen bij zich die onze kajak op een aanhangwagen plaatsen. We mogen in een busje stappen dat ons naar het kantoor van vanochtend brengt. De vrouw is natuurlijk benieuwd om te horen hoe onze tocht verlopen is. Tijdens de autorit maakt ze ons jaloers met verhalen van jonge zeehondjes die op de kajak springen en kunstjes doen. Zo veel geluk hebben we niet gehad.
Bij de opbergplaats van de kajaks is een warme douche, waar mijn man en ik gretig gebruik van maken. Zon, zee en strand zijn heerlijk, maar de zandkorrels die zich stiekem overal verstoppen iets minder. Onder de douche begin ik te dagdromen. Hoe zou het zijn om hier te wonen? Het is nu herfst in Nieuw-Zeeland en toch is het in deze regio nog 26 graden. Blijkbaar wordt het in dit deel van het land nooit echt koud. Moest ik hier wonen, dan kocht ik mijn eigen kajak waarmee ik regelmatig een tocht zou maken. Dan ontmoette ik elke dag dieren in het wild (en ooit zou er ook wel een jong zeehondje op mijn kajak komen spelen). Dan kon ik elke dag zwemmen en vertoeven op een strand dat door God zelf ontworpen leek, zo perfect. Wat een hemelse droom…
Dankbaar voor een onvergetelijke ervaring stap ik de auto in op weg naar onze slaapplaats. Morgen trekken we zuidwaarts; weer een stukje van Nieuw-Zeeland verkennen. Benieuwd welke unieke ervaringen dit wondermooie land nog voor mij in petto heeft!
Tekst en foto’s: Ann Wouters
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
Claudia zegt:
Een prachtig avontuur en heerlijk geschreven.
Mark Blaak zegt:
Abel Tasman National Park is met recht een van de mooiste Nationale Parken ter wereld! Erg toegankelijk, goede voorzieningen en uiteraard waanzinnig mooie natuur! Wij bezochten Abel Tasman voordat we de overtocht naar het Noordereiland van Nieuw Zeeland maakten (het natuurpark ligt in het noorden van het Zuidereiland.) Mooi verhaal en prachtige foto’s Ann!