Ik had het nog nagevraagd: ‘Hoe is Jordanië in de winter?’ Een beetje van alles wat: zonnig en warm in Aqaba, wat koeler rond Amman en aan de Dode Zee. De verloren stad Petra zit er tussen in. Maar het prachtige natuurgebied Dana – waar ik wil gaan hiken – werd niet genoemd. En Dana ligt hoog… Het is er kaal en bergachtig en 15 graden kouder dan op zeeniveau. Hoe twee hele zware dagen begonnen uit onwetendheid.
Jordanië – woestijnland in het Midden-Oosten
Jordanië is prachtig. De mooie kleuren en het warme licht – op de foto’s spat de warmte er vanaf. Maar dit is Jordanië in de winter. Ik was hier twee keer eerder – terwijl het warm was. Het echte woestijnleven ervaren, baden in de Dode Zee en de historische plaatsen uit de bijbel zien. Maar hoe is het hier in de winter? Ik weet dat woestijnen ’s nachts kunnen afkoelen. Maar echt koud? Ik geloof het niet en ik heb tenslotte de Noordkaap overleefd in februari. Dus Jordanië kan ik zéker aan – denk ik optimistisch…
Dana, onder nul, windkracht 10, kerstavond, kamertje op het dak…
Dit is mijn derde bezoek aan Jordanië. Ik wil van de gebaande paden, dus o.a. naar het ongerepte natuurgebied Dana, in de bergen ten noorden van de stad Petra. Er leven wilde lynxen, honderden soorten vogels en het is er ruig. Mooi om te hiken en om te overnachten in het ruïne-dorpje. Twee dagen lijkt me goed: één dag in Dana en één dag hiken met een bedoeïenengids. Ik lees mooie verhalen over die tocht van 16 km.
Jordanië in de winter – ongerepte bergen, weinig bescherming
Onze chauffeur zwaait nog even als hij wegrijdt met onze bagage. Hij pikt ons twee dagen later weer op onder aan de kloof. Want wij gaan wandelen in Jordanië. Het is 15 graden als we ’s ochtends vertrekken richting Dana. Maar Dana ligt 1600 meter boven de Dode Zee. En elke 100 meter omhoog gaat de temperatuur één graad omlaag. Dus reken maar uit! En reken dan ook even uit hoe windkracht 10 daarbij aanvoelt. Zó koud…
Een romantische maar ijzige kerstavond en ons kerstdiner bij windkracht 10.
De bergen rond Dana zijn prachtig. De ongerepte natuur, de kale omgeving en de diepe kloven zijn indrukwekkend. Ver van de bewoonde wereld, alleen maar stilte en fantastische kleuren. Her en der een bedoeïenentent, een paar geiten en een herder. Zo staat het in de boekjes. Maar vandaag is die stilte ver te zoeken. De storm buldert. Ons primitieve hotel (met op het dak een bedoeïenentent als eetzaal) staat te schudden in de wind. En al onze warmte is binnen 2 seconden uit ons gewaaid.
Dana – teruggeworpen op onszelf
Ik heb een beetje spijt. Helemaal als het hotel niet op ons blijkt te hebben gerekend – op kerstavond! We belanden in een piepklein chauffeurskamertje op het dak, met kierende ramen en deuren, drie oude doorgezakte metalen bedden en een plafondhoogte van 1,60 meter. Het werden onze koudste 24 uur ooit: onder nul, windkracht 10, alle warmte weg. Maar wel een kerstnacht in stijl. Dat dan weer wel.
Het begin van onze bijna 20 km wandeling – koud, erg veel wind, laagstaande zon.
We zitten bij een klein gaskacheltje maar we blijven koud. Van Dana zien we vandaag niet veel. We drinken thee, kijken even buiten, drinken nog meer thee en we hopen dat het de volgende dag – onze wandeldag – beter zal zijn. En dat is zo! Het waait nog steeds onbehoorlijk maar de zon doet goed haar best en met een winterjas en capuchon is het te doen. En als dan, na een paar honderd meter dalen, voor het eerst de wind wegvalt krijgen we het zowaar weer warm. En kan de jas op de ezel van onze gids.
Onze tocht voor vandaag. De gids wijst vooral – zijn Engels is beperkt.
Dana Biosphere Reserve – met zonder gids
Onze bedoeïenengids (met ezel voor zijn eigen terugtocht die avond) probeert met handen en voeten uit te leggen wat in Dana Biosphere Reserve allemaal te zien is. Zijn Engels bestaat uit nog geen 10 woorden. Het frustreert hem zichtbaar dat wij er niets van snappen… ‘No English?’ roept hij wanhopig tegen ons. Uh, dat is geloof ik niet echt het probleem. Maar met onze papieren reisgids komen we vandaag verder.
Jordanië, wandelen in Dana. Uit de wind kan de jas op de ezel.
Totdat onze gids stopt voor de lunch… Dan zien we ineens zien de bedoeïen in hem. Helemaal in zijn element heeft hij geen woorden meer nodig om ons te onderwijzen. Hij zoekt een goede plek in de schaduw (dát had voor ons nu even niet gehoeven) en sprokkelt droog gras en geschikt hout voor het vuur. De ezel wordt uitgeladen en een zwartgeblakerde theepot wordt gevuld met water, suiker en een handvol saliethee. Op een paar stenen kookt de thee razendsnel.
Thee maken is, zeg maar, helemaal zijn ding!
Vuur gedoofd – brood op de gloeiende kooltjes.
Thee en warm brood – meer heeft een mens eigenlijk niet nodig!
Daarna worden de meegenomen platte broden ‘af gebakken’ in de smeulende kooltjes van het gedoofde vuur. Wat is dat smullen zeg! Primitiever kan het niet, maar het voelt als een sterrenrestaurant. Onze gids is zijn taal-frustratie helemaal vergeten. Hij geniet van ons genieten, en ligt in het zand op zijn lange bedoeïenenjas. En als hij dan ook nog ‘collega’ bedoeïenen spreekt is hij helemaal in zijn element.
In deze kale omgeving leven bedoeïenen met hun vee.
En weg is de gids…
We lopen verder naar het einde van de kloof. Langs een paar bedoeïenententen en ineens zijn we beneden. Onze gids draait zich om, loopt terug de kloof in, zonder nog maar één keer om te kijken. Terug naar huis. Weg van die gekke toeristen. Terug naar het echte leven. Hij heeft zijn (waarschijnlijk) eerste dag als gids overleefd. Verbouwereerd zoeken we onze chauffeur op en onze bagage. Voor een droog t-shirt. Het zweet staat inmiddels op onze rug. Jordanië in de winter…
En weg is onze gids. Terug naar zijn vertrouwde bergdorp Dana.
Meer info
- Dana Biosphere Reserve
- Mijn avontuur met kamelen in Wadi Rum lees je hier
- Ook op avontuur in Jordanië? Check Jordan-Desert-Journeys.com
- Nachttrein naar Praag – groen, snel en comfortabel - 12 april 2024
- Interlaken – winterpret voor niet-skiërs - 20 februari 2024
- Beleef Bologna via Interrail - 22 november 2023
