In het spoor van Dixie Dansercoer

Het mailtje gaat verder over een driestappenplan om zelf poolreiziger te worden, telkens de lat een beetje hoger leggend. Stap 1 is een introductie weekend in de Ardennen, een spoedcursus over materialen, polaire omstandigheden en zoveel meer. De nieuwsgierigheid neemt de bovenhand en het inschrijvingsformulier wordt ingevuld, de data worden vastgeprikt op de kalender.

Niet wetende wat te verwachten, staan een tiental enthousiastelingen geduldig te wachten op de trappen van de herberg in Villers St. Gertrude. Dixie begroet iedereen hartig en ontspannen, zodat ‘meeting your hero’ een alledaags karakter krijgt. Het weekend is een afwisseling van workshops, wandelingen en informele gesprekken bij de onvermijdelijke Belgische pint. De poolhonger is duidelijk aangewakkerd bij de groep, maar de financiële gevolgen moeten toch even onder de loupe genomen worden. Poolreizen zijn nu eenmaal niet de goedkoopste reizen omdat je gebruik maakt van niet alledaags materiaal, veelal hoogtechnologisch en bijgevolg prijzig. Logistiek ligt het ook niet voor de hand om al je spullen ter plaatse te krijgen en eens ter plaatse zijn de accommodaties schaars, eenvoudig en eveneens duur.

Het proces neemt enkele weken in beslag, maar YOLO (You Only Live Once) haalt het uiteindelijk, de bestelbon gaat de deur uit en een fysiek trainingsprogramma wordt opgestart. We schrijven november 2014, nog 5 maanden de tijd om overtollig gewicht te verliezen en de basisconditie op te tillen naar het niveau dat nodig is om een loodzware pulka (slede voor materiaal) over het ijs te zeulen. De sportagenda wordt opgeschroefd naar 4 dagen per week, naast badminton en volley komen er nu ook 2 looptrainingen bij. Wegens een behoorlijke basisconditie behoort 20 km/week van in het begin tot de mogelijkheden en de vetmassa smelt als sneeuw voor de zon. De basisprincipes van een vorig dieet helpen mee om het gewicht gestaag naar beneden te halen.

In februari volgt een echte wandeltraining door een solotrip naar Patagonië met rugzak en tent. De fuelbrander gaat mee en de droogvrieskost wordt voor het eerst uitgetest. Meteen is duidelijk dat je met een degelijke basisconditie een dag stappen met een loodzware rugzak vlot verteert. Na terugkomst wordt de training nog opgedreven naar 3 loopsessies per week van 10 km elk. Met de beste fysieke conditie sinds jaren en 10 kg lichter dan in november staan we klaar voor de mini-expeditie naar Spitsbergen.

Negen trappelende veulens staan vertrekkensklaar in de vertrekhal van Zaventem. We schrijven 22 maart 2015, op onze boarding cards staat Oslo als eerste bestemming. Wegens geen aansluiting, zal de groep noodgedwongen een nachtje doorbrengen in een hotel nabij de luchthaven van Oslo. Het ontbijt kan niet snel genoeg gaan, want iedereen wil zo snel mogelijk naar Spitsbergen. Een onverwachte tussenlanding in Tromsø zorgt voor wat verwarring, maar de luchthaven van Longyearbyen komt toch in zicht kort na de middag. De piloten hebben gebruik gemaakt van het schitterende weer om laag aan te vliegen, zodat de eindeloze ijsvlakten van Spitsbergen reeds op ons netvlies gebrand staan.

Dixie staat ons op te wachten in de luchthaven, voor wie hem niet kent, kan het net zo goed een taxichauffeur zijn. Bescheiden en oprecht vriendelijk tegen elk levend wezen is zijn huisstijl, niets dat laat vermoeden dat deze man poolgeschiedenis heeft geschreven en menig wereldrecord op zijn naam heeft staan. Alle bagage, behalve die van mij heeft de eindstreep gehaald, een lost bagage claim later kunnen we de groep achterna reizen per taxi. Je kan op Spitsbergen enkel te voet de baan op als je vergezeld wordt door een geweer of revolver. Het eerste verkeersbord dat je te zien krijgt bij het verlaten van de luchthaven is er een met een ijsbeer erop. Alom tegenwoordig op Spitsbergen, groter in getale dan de inwoners zelf. Vorige week nog zijn voetsporen van een volwassen dier achter het cultureel centrum gevonden, een gewaarschuwd man….

Als de volgende dag mijn bagage nog niet aankomt met de volgende vlucht zit er niets anders op dan in een outdoor shop een volledige pooluitrusting aan te kopen. De expeditiegroep is reeds vertrokken zonder mij, enkel twee co-gidsen met geweer zijn achtergebleven om me te begeleiden naar de groep. De creditcard doet overuren en de winkelierster kijkt me vreemd aan als ik vraag om alle etiketjes van de kleren te knippen en ze onmiddellijk aantrek. We hebben 4 uur achterstand op de groep, gelukkig is er daglicht in overvloed deze tijd van het jaar. In een sneltreintempo halen we Kosdalen, waar de rest van de groep zijn tenten heeft opgeslagen. Er wordt per twee een tent gedeeld en omdat we oneven zijn, mag ik vier nachten met Dixie in de tent. Door het hoge tempo hebben we zweet verzameld en dat begint nu als een ijslaag op te stijven bij temperaturen rond de -18°C. De enige manier om dit te ontdooien is door je eigen lichaamswarmte, een zure les die we niet licht zullen vergeten. Het proces van sneeuw smelten voor drinkwater en voedselbereiding is volop aan de gang, onze tent is de enige die nog niet opstaat omdat ik de helft in mijn pulka steken heb.

De eerste nacht op het ijs komt eraan en ik kruip, gehuld in thermisch ondergoed, Noorse sokken en muts, de donzen slaapzak in. De natte kleren gaan mee de zak in en dat zorgt er nu net voor dat het niet meteen lekker warm wordt in deze cocon. Steeds dieper en dieper kruip ik in de zak, totdat slechts een klein ademgaatje over blijft. De temperaturen zakken tot in de buurt van -30°C die nacht en het wordt een hobbelig parcours van slapen en ontwaken. De ochtendstond brengt zon over het kamp, tijd voor het ochtendtoilet dat je best geen vijf dagen kan uitstellen. Met de billen bloot op de zelfgegraven hudo tegen de wind in, ben je zeer sterk gemotiveerd om deze gebeurtenis zo kort mogelijk te houden. Even terug de tent induiken om terug op te warmen en dan kan het proces van sneeuwsmelten herbeginnen voor het ontbijt.

Alles is hier tijdrovend, vooral omdat de meeste handelingen met handschoenen moeten uitgevoerd worden om frostbite tegen te gaan. Enkele dagen terug is er hier een Vlaamse man opgehaald door de reddingsdiensten na slechts enkele dagen op het ijs. Het kamp opbreken en de pulkas laden met slechts twee basislagen zorgt ervoor dat je handen en voeten vreselijk kou lijden na de trage ochtendstart. Een paar korte sprintjes rond het kamp brengt de bloedsomloop op gang en dat is de enige verwarming die je bij hebt op het ijs. Het eerste half uurtje met de pulka gaat tegen een stevig tempo, zodat iedereen het warm krijgt van de inspanning. Zweten mag dan ook niet, dus is het zoeken naar een evenwicht van ventileren en tempo aanpassen; een moeilijke oefening, zo blijkt.

De derde dag moeten we wegens een sneeuwstorm noodgedwongen een dag pauze houden in de tent. Tijd voor reflectie en goede gesprekken, een zeldzame commoditeit in onze jachtige maatschappij. De groep loopt nu ook elke nacht om beurt een uurtje berenwacht, gewapend met een flare gun. Ons kamp staat op slechts 6 km van het waterfront, het jachtterrein van de witte beer. Tijdens de nachtelijke patrouille is het pas duidelijk hoe stil het hier wel is, mocht de wind ooit volledig gaan liggen, zou de stilte oorverdovend zijn. Het licht speelt rare spelletjes met je geest, wat een witte wolk lijkt boven het kamp is in feite het enige gat in de wolken, waar het maanlicht doorheen valt. Geen telefoons, geen internet, geen postbode op een fiets, dit is zowat het verst van onze leefwereld als je maar kan geraken. Hier ben je op jezelf en op je teammakkers aangewezen als het fout gaat. Natuurlijk heeft Dixie alle nodige apparatuur mee om een reddingsactie op touw te zetten, maar het voelt toch al een beetje aan als echt op expeditie zijn. Mijmerend in de donzen slaapzak vraag ik me af hoe het moet aanvoelen als je tent op slechts een meter dikke ijslaag dobbert op de Noordelijke Poolzee. De man in de slaapzak naast mij gaat binnenkort voor de twaalfde keer richting Noordpool, een voorrecht dat slechts weinig mensen te beurt valt. Als de financiële kant kan opgelost worden, hoop ik ooit in zijn spoor te kunnen volgen.