IJsklimmen: het beklimmen van bevroren water(vallen)

Vanuit Chamonix zijn er vele mogelijkheden om te klimmen. Chamonix zelf, over de grens in Zwitserland en natuurlijk Cogne. Cogne ligt op een uurtje rijden in Italië en heeft in goede winters ruim 100 watervallen, in allerlei verschillende niveaus. Samen met de rustige Italiaanse cultuur en goede koffie maakt dit Cogne tot een van de beste ijsklimgebieden van de regio. Dit kan op verschillende niveaus: voor zowel beginners als gevorderde klimmers zijn er watervallen te vinden.

Repentance, Valle d’Aosta

Het is vroeg in de ochtend als Pim en ik op stap gaan. De thermometer in de auto geeft -12 aan. Het is koud dat voelen we, maar omdat we nog ruim 1,5 uur moeten lopen naar onze waterval weten we dat we wel warm gaan worden. We lopen Valnontey in, een van de twee hoofddalen in Cogne, in het Nationaal park Gran Paradiso. Al meteen zie je de watervallen links en recht in het dal: lange steile glinsterende slangen die tussen de sneeuwvelden en de bomen omhoog kruipen.

Er ligt een goed pad wat onze wandeling iets eenvoudiger maakt. Na een goed half uur lopen kunnen we langzaam de contouren van onze waterval zien: Repentance, een van de meest beroemde watervallen van dit gebied. Maar het duurt nog ruim een uur voordat we onder de waterval zelf staan. maar het is de wandeling meer dan waard: ruim 100 meter hoog torent deze waterval boven ons uit. Steil, bijna geheel verticaal. Een geweldig gezicht, maar toch ook wel een beetje intimiderend.

De gordel gaat aan, stijgijzers onder, helm op, ijsbijlen in de hand. We zijn er klaar voor! De eerste lengte is voor mij: het begin is niet verticaal en ik probeer zo snel mogelijk hoogte te maken. Het ijs heeft allerlei vormen: verticaal en glad, maar ook grote bollen als bloemkolen kom ik tegen. Iets hoger wordt het ijs steiler en ik klim door totaan de eerste standplaats.

Pim klimt achter mij aan en geniet van het ijs. De volgende lengte is voor hem en ook hij klimt via het steile ijs naar boven. Als ik achter Pim aanklim, kijk ik verder naar boven en zie de sleutel lengte: die is voor mij en gemengde gevoelens kriebelen in mijn buik. Het is de steilste lengte, bijna geheel verticaal. De condities zijn niet slecht, maar het ijs is op plaatsen erg vochtig: in het midden van de waterval druppelt het water over een strook van bijna een meter breed.

Op de standplaats krijg ik van Pim de ijsboren, controleer ik mijn stijgijzers nogmaals en begin ik met klimmen. De eerste meters zijn niet zo moeilijk en niet extreem steil: na 10 meter zie ik rechts in de rots een boorhaak en die gebruik ik om een tussenzekering te maken. Vanaf hier traverseer ik over grote ijsbloemkolen naar links, onder het water door. Ik kom links naast het water terecht en rust even uit. Het vocht op mijn jas bevriest direct en ik ben plotseling helemaal bedekt met een dun laagje ijs. Boven mij zie ik de laatste 20 meter recht omhoog, en onder mij gaat het 80 meter verticaal naar beneden. Ik bedenk me dat ik alleen maar aan water hang en dat mijn ijsbijlen en stijgijzers maar enkele centimeters in het ijs zitten. Het zijn vreemde gedachten want ik weet dat ik niet aan het materiaal moet twijfelen. De gedachten zet ik van me af en concentreer me op de laatste meters: ijsbijlen in het ijs slaan, stijgijzers hoger zetten, enzovoort. Ik klim door en in de laatste meters wordt het ijs minder steil: uiteindelijk zie ik de standplaats en maak ik me vast aan de haken. Ik heb het gehaald, ik ben veilig boven!

Mijn handen zijn koud en gevoelig als het bloed weer naar mijn vingers stroomt. Maar het uitzicht over de vallei en het heerlijke gevoel in mijn lichaam laten mij de koude vergeten. Wat een geweldige ervaring, wat een mooie omgeving, en wat een fantastische sport.

Cold Couloir, Valle d’Aosta

Roeland van Oss is een van de weinige Nederlandse Ski & Berggidsen. Vanuit Chamonix werkt hij als gids door heel de Alpen, zowel in de zomer als de winter. Voor meer info kijk op Into The Alps of e-mail Roeland.