Ignorance is bliss

You’ll go wherever you are meant to go

Het concept van srprs.me is even simpel als geniaal; je boekt een reis, zonder te weten waar je naartoe gaat. Een spontane duik in het onbekende zonder torenhoge verwachtingen. Hierbij heb je de keuze uit vijf verschillende reistypes: Broke, CityTripping, Sunsation, City Worldwide en Adventure. Dit zijn de enige ijkpunten voor het soort trip dat je boekt, verder is het bestemming onbekend. De reis op voorhand kapot googelen is daarom dus al niet mogelijk. Om de proef op de som te nemen besloot ik op blind break te gaan met srprs.me. Dol als ik ben op steden en met een paar dagen vrij op de planning, besloot ik voor City Tripping te gaan, wetende dat de supertoeristische steden zoals Parijs en Londen niet in het concept zitten.

Je geeft een datum door waarop je wilt vertrekken en verder doe je niets. Sterker nog, verder kan je niets, niets anders dan wachten. Wachten tot srprs.me je een kraskaart stuurt met daarin een post-it van de tijd dat je op de luchthaven wordt verwacht. Deze kaart wordt ongeveer een week voor vertrek toegestuurd. Ondanks dat ik van nature niet heel erg nieuwsgierig aangelegd ben, bekeek ik al vanaf een kleine twee weken voor vertrek iedere dag hoopvol naar de binnengekomen post. Negen dagen voor vertrek viel de langverwachte kaart dan eindelijk op de mat. En dan? Dan weet je nog niets.

Je krijgt een persoonlijke website waarop je kan zien wat de temperatuur en weersverwachting is op de jou nog onbekende bestemming. Verder zit er een mooie kraslaag op de kaart, die je pas op het vliegveld open dient te krassen. De code die onder de kraslaag vermeld staat dien je in te vullen op je site en dan zal de bestemming onthuld worden. Navraag gaf aan dat ruim 95% van de mensen die weggaan met srsprs.me inderdaad pas op het laatste moment de kaart open krassen.

Temperaturen tussen de 10 en 12 graden, overwegend bewolkt met kans op zon en ook af en toe neerslag. Na een frustrerend half uur de weerkaarten van Europa af te hebben gezocht, was ik er achter dat dit weerbeeld ongeveer overeen kwam met driekwart van Europa. Ook de vertrekvluchten rond de, naar eigen inzicht, geschatte vertrektijd bekijkend, moest ik concluderen dat ik overal uit zou kunnen komen, zelfs Groningen behoorde in mijn beleving tot de mogelijkheden. Uiteraard had ik de link naar mijn persoonlijke pagina op srprs.me gedeeld via social media en daarin gevraagd of men een schatting kon maken waar ik heen zou gaan. Vele leuke en positieve reacties op zowel het concept als op de mogelijke bestemming volgden, maar eens te meer kwam het besef dat ik de nieuwsgierigheid uit moest zitten tot de dag van vertrek. Het voelt een beetje alsof je weer kleuter bent en je ouders je verjaardagscadeau al een week van te voren prominent in het zicht hebben geplaatst. Eenmaal onderweg naar Schiphol wist ik dat het moment naderde dat ik mocht gaan krassen en realiseerde ik me pas goed hoe veel voorpret de aanstaande citytrip mij al had bezorgd.

Srprs.me had enkele dagen voor mijn vertrek een tijdelijke pop-up store geopend op Schiphol was mij verteld en dat was dan ook de ideale plaats om mijn kaart open te krassen en de code in te voeren om de bestemming te onthullen. Aangekomen in de pop-up store werd ik welkom geheten door het vriendelijk enthousiaste personeel. En toen was dan eindelijk het moment daar: krassen, krassen, krassen! De nummers 6526 verschenen van achter de zilveren rondjes. Snel met de smartphone naar de webpagina surfen en de code invoeren. En ja hoor, daar stond het dan: “Mark gaat naar… Istanbul, Turkije”. Zowel op de site als ook per email ontvang je gelijk na bekendmaking de vluchtgegevens en de gegevens van het hotel. En daar sta je dan vol energie na de ontlading, klaar om naar de gate te rennen en het avontuur in te springen.

Istanbul dus! En dan?
Istanbul dus, een schitterende stad waar ik ooit al een keer eerder was geweest. En precies op de manier waarvan srprs.me zegt dat dat de spontaniteit uit je trip haalt. Ik had me toen inderdaad helemaal suf gesurft op internet om de leukste barretjes en eettentjes te zoeken, reviews te lezen, de toeristische trekpleisters te lokaliseren en betaalbare slaapplekken te vinden. Gezeten in het vliegtuig van de KLM, waar de vriendelijke stewardess me zojuist een voor vliegtuigbegrippen prima maal had voorgeschoteld, liet ik in gedachte mijn vorige bezoek aan Istanbul nogmaals de revue passeren. Ik had in Nederland al geld gewisseld, me enkele praktische basisbegrippen van de taal machtig gemaakt en was tijdens het verblijf in de stad zelf eigenlijk voornamelijk bezig geweest met het nalopen van alle zaken die ik thuis al netjes op een blaadje had gezet als leidraad. Drie uur later zette ik voet op Turks grondgebied en kon het avontuur beginnen. Het avontuur begint al gelijk wanneer je de terminal uitstapt, want het hotel mag dan geregeld zijn, hoe je er komt dat is geheel aan jou om te bepalen.

Nagenietend van de kamikazestijl die de meeste taxichauffeurs lijken te hanteren, meldde ik me aan het einde van de middag in het centraal gelegen Galata la Bella hotel. De toegewezen hotelkamer was ondanks zijn beperkte omvang zeer netjes en schoon en bevatte alles wat je nodig hebt op een hotelkamer. Bij binnenkomst had ik al gezien dat het hotel beschikte over een schitterend dakterras/restaurant. Met het vallen van de avond leek dit me de ideale plaats om onder het genot van een drankje en de ondergaande zon eens even te bezinnen over wat ik zou willen ondernemen de aankomende dagen. Het uitzicht was even betoverend als inspirerend.

“Hoe ga ik Istanbul ontdekken op een spontane avontuurlijke manier, zonder uiteindelijk toch weer te belanden in de voor toeristen gangbare dingen?”, “Wat heb ik nodig om mijn verblijf tot een onvergetelijke ervaring te maken?” Deze en andere vragen speelden door mijn hoofd terwijl zich voor mij een zee van lichten ontvouwde. Doelloos scrolde ik door de apps in mijn telefoon heen en plots kreeg ik een ingeving. Zoals ik mijn bestemming uit handen had gegeven aan srprs.me, zo kon ik ook proberen de invulling van mijn verblijf uit handen te geven. Tinder, een mobiele applicatie voor op de telefoon om in contact te komen met andere personen leek mij hiervoor uitermate geschikt. Deze app bleek ook in Turkije beschikbaar en zodoende veranderde ik de tekst onder mijn profiel naar het volgende: “Dutch tourist is looking for a local to show me the city non-touristy like.”

Ik bestelde wat lokale hapjes en deed nog een paar drankjes op het dakterras, terwijl ik in gesprek raakte met ene Cansu, een dame van achter in de twintig die redelijk bereisd bleek, op Tinder. Na enige tijd heen en weer berichten gestuurd te hebben, kwamen we overeen dat we elkaar de volgende dag rond 11 uur zouden ontmoeten. Sinds ik toch niet al te vroeg op hoefde te staan, besloot ik nog maar even de stad in te trekken. In een stad, de grootste van Europa, die qua omvang net iets groter is dan de provincie Gelderland en vrijwel evenveel inwoners heeft als ons totale kikkerlandje, kan een bruisend nachtleven uiteraard niet ontbreken. Dwalend door de straten kom ik op het Taksim plein, waar ik mijn weg weer terug inzet naar beneden in de richting van Galatasaray. Moe van het slenteren tussen de nog massaal op de grote winkelstraat aanwezige menigte, besluit ik een barretje in een zijstraat in te duiken. Ik word naar een barkruk gedirigeerd aan een hoge tafel waar nog twee personen aan zitten. Ik vraag in het Engels waar ze vandaan komen en krijg Amsterdam te horen als repliek. Hoe groot is de kans? We kletsen gezellig over van alles en nog wat terwijl de avond zich voort sleept. Tegen twee uur vind ik het welletjes. Ik zou door kunnen gaan tot de zon weer op komt, maar wil de volgende dag toch graag fit ten tonele verschijnen. Tevreden terugkijkend op de reeds gepasseerde dag val ik als een blok in slaap.

Dag drommen toeristen, hallo lokale bevolking
Half negen geeft mijn horloge aan. Een mooie tijd om lekker uitgebreid te badderen alvorens aan te schuiven bij het ontbijt. Kwart over negen sta ik beneden bij de receptie en zie dat de laatste ontbijtspullen naar de keuken worden gebracht. Niet begrijpend kijk ik naar de receptionist. ‘Till 10”, zegt hij, wijzend naar de klok. Ik bleek dus even geen erg gehad te hebben in het gegeven dat er één uur tijdsverschil is tussen Istanbul en Nederland. Dat werd nog even doorwandelen naar het punt waar ik had afgesproken met Cansu. Google maps voorspelde dat de zeven kilometer lange wandeling van Karakoy naar Ortakoy een uur en twintig minuten in beslag zou nemen, dus ik berichtte mijn aanstaande gids dat het een half uurtje later zou worden. De wandeling naar Ortakoy was heerlijk. Het was eigenlijk de gehele weg langs de Bosporus aflopen tot voorbij de wijk Besiktas. Ik passeerde de mooiste gebouwen en genoot van de mooie uitzichten over de rivier.

Wachtend op een klein pleintje in Ortakoy, leek de zon het genoeg te vinden voor vandaag en werd het grauw en grijs aan de hemel. In de verte zag ik iemand zwaaien, Cansu. Een korte wederzijdse introductie volgde, waarna ze vroeg wat ik graag wilde zien en wat mijn planning was. Ik legde haar dat ik hier via srprs.me gekomen was en hun slogan de volgende was; ‘you’ll go wherever you’re meant to go’, kortom ik legde mijn lot in haar handen. Doordat ik nergens hoefde te zijn, was ik in staat overal heen te gaan; niets moet, alles mag. Via Kurucesme en Arnavutkoy liepen we naar Bebek. Bebek is een van de duurste gebieden om te wonen in Istanbul. Het maakt daar niet uit hoe slecht de staat van het huis is, je betaalt er altijd de hoofdprijs door de perfecte ligging aan de Bosporus. Het was inmiddels begonnen met regenen en de weersverwachting gaf aan dat dit de rest van de dag niet meer zou veranderen. We doken een gezellig koffietentje in en bespraken wat we verder gingen doen deze dag.

De keuze was gemaakt. Tijdens mijn vorige bezoek had ik niet de tijd gehad het Aziatische deel van Istanbul te bezoeken. Hoog tijd dat ik dit gedeelte dus ook zou ervaren, zo vond mijn privé-gids. Omdat ik er inmiddels al een kleine 20 kilometer wandelen op had zitten, besloten we de bus te nemen naar Besiktas, alwaar we de boot zouden nemen naar Üsküdar. Bij de mooie oude gebouwen die ik vanochtend per voet was gepasseerd kreeg ik uitleg wat er in gehuisvest zit. Hier was genoeg tijd voor, omdat deze weg zo druk is dat het tempo van de bus niet al te hoog lag. De overtocht per boot gaf een schitterend beeld van de stad. Aangekomen in de haven liepen we druk pratend richting Kuzguncuk, een rustige artistieke wijk vol kleine galerijen en rustige straatjes. De sfeer en relatieve rust in het Aziatische deel, was niet te vergelijken met de hectiek van alledag aan de andere kant van de Bosporus in het Europese deel.

De bus en de Marmaray, zoals de metro in Istanbul heet, brachten ons naar Kadikoy. Hier was het een stuk drukker, maar nog steeds relatief rustig in vergelijking met de andere kant van de rivier. We liepen in alle rust door verlaten straten waar blinde muren beschilderd waren met kleurrijke tekeningen en waar de kans dat je een andere toerist tegen het lijf zou lopen vrijwel nihil was, tenzij deze verdwaald zou zijn.

Mezes uit de Anatolische keuken
Tegen het einde van de middag liepen we hartje Kadikoy in en vond ik het tijd om te gaan eten. Cansu nam me mee naar Ciya, haar favoriete eetgelegenheid in het Aziatische gedeelte. Dol als ik ben op lokaal eten en de lokale eetgewoontes, werd ik blij als een kind toen de tafel vol kwam te staan met allerlei mezes uit de Anatolische keuken, bij elkaar gezocht en gekozen door mijn gids. Een meze is een klein voorgerecht, maar een verzameling van diverse mezes kunnen gezamenlijk ook een hoofdgerecht vormen. Als afsluiter namen we Turkse koffie. Dit is ongefilterde koffie die je maar ten dele op kan drinken. In de drab die er op de bodem van het kopje achterblijft, zou men de toekomst kunnen lezen. Mijn toekomst leek donkerbruin en stroperig, maar misschien heb ik het verkeerd gezien. De kilometers waren na het eten in de kuiten gekropen en het liefst had ik een dutje gaan doen. Maar ik vond het veel te leuk om op deze manier een stad te verkennen. Lopen, kijken, praten en luisteren, ondertussen geen idee hebbende waar ik me bevond en waar ik heen zou gaan.

Twee uur lang slenterden we door straatjes waarbij ik te horen kreeg waar ze goede chocola verkopen, waar ze de beste Turkse wafels hebben en waar je lekker kon eten en drinken. Via de wijk Moda liepen we de boulevard op, hopende dat we de Prinseneilanden konden zien liggen in de zee van Marmara. Helaas was het te bewolkt en grijs om ze allemaal te kunnen zien. Slechts de contouren van het grootste eiland waren waar te nemen terwijl de rest was opgeslokt door de boven het water hangende mist.

Inmiddels begon mijn lichaam dezelfde verschijnselen te vertonen als na de eerste dag wandelen van de vierdaagse van Nijmegen, het begon langzaam op te raken. Ik vroeg Cansu me mee te nemen naar een barretje om de dag gezellig af te sluiten, voordat ik weer terug zou keren naar Europa.

Op een klein kwartier lopen zat een leuk biercafé waar ze me naartoe gidste. Ondanks dat het een drukke bedoeling in de Zeplin bar was, waren er nog precies twee plekken beschikbaar aan de bar. Een Paulaner voor de gids en een Guiness voor de toerist werden geserveerd en we praatten nog wat over de dag en over het leven. Het was al lang niet meer als gids en toerist, het was veel meer een beginnende vriendschap. Hoe gezellig het ook geweest was, voor mij was de tijd gekomen om terug te keren naar het hotel en alle indrukken van de dag rustig in te laten zinken en te verwerken. De boot bracht me terug naar Karakoy vanwaar ik nog een kleine tien minuten moest slenteren tot aan het hotel in Galata.

Op het dakterras zette ik mij in een zetel, bestelde een drankje en luisterde naar de lokale zanger welke op het kleine podiumpje zat met zijn gitaar. Prima stem, zuivere gitaarspel, en een volume dat het onmogelijk maakte om je verstaanbaar te maken. De luidheid werd me na een half uur teveel. Ik besloot mijn drankje op te drinken en nog even de straat op te gaan omdat ik inmiddels weer wat trek had gekregen. Bij een klein tentje niet ver van het hotel bestelde ik een heerlijk pide en genoot van de rust om me heen. De dag was zo goed als ten einde. Morgen nog een halve dag, voordat de ijzeren vogel me weer terug naar Amsterdam zou brengen.

Basilica Cisterne
De laatste ochtend, na een prima nachtrust, zat ik keurig op tijd aan het ontbijt. Nou ja, alles stond er nog, maar ik was alsnog wat aan de late kant. Goed gevuld stapte ik half elf de deur van het hotel uit. Met de wetenschap dat ik rond de klok van twee uur weer naar het Atatürk vliegveld toe moest, gaf mij dat nog ruim de gelegenheid één van de mooiste bezienswaardigheden in Istanbul te gaan bekijken, de Basilica Cisterne. Tijdens mijn eerdere bezoek was dit er bij ingeschoten en nu had ik er de ruim de tijd voor.

De Basilica Cisterne is een ondergronds waterreservoir dat is aangelegd in de zesde eeuw. Het reservoir heeft een capaciteit van 80.000 kubieke meter water en de opslagplaats wordt overeind gehouden door 336 zuilen die afkomstig zijn uit Griekse en Romeinse tempels. Door al deze zuilen lijkt het net op een basiliek wanneer je er binnen over de aangelegde looppaden loopt. Twee zuilen wijken achterin de Cisterne wijken af van de rest. Het sokkel waarop deze twee pilaren rusten zijn uitgerust met het hoofd van Medusa, een figuur uit de Griekse mythologie. Binnen een uur stond ik weer buiten, nog nagenietend van deze prachtige bezienswaardigheid, mijn favoriet in Istanbul kan ik zeggen.

Weer buiten liep ik naar het plein waar zich onder andere de Hagia Sophia en de Blauwe Moskee bevinden. Ook deze gebouwen zijn zeer zeker een bezoek waard, hoewel ik vermoed dat de meeste toeristen dit ook wel zullen doen. Omdat ik ze al eens bezocht had, besloot ik naar een nabijgelegen panorama-restaurant te gaan voor een kop koffie en de twee gebouwen eens van een ander perspectief te bekijken.

Een ervaring rijker
Het uitzicht over de stad was werkelijk prachtig vanaf het dakterras, ondanks het feit dat de regen nog steeds niet was gestopt. Na de koffie was het tijd me rustig terug te begeven richting het hotel om de bagage op te halen en me een weg naar het vliegveld te banen, maar niet alvorens eerst nog even te genieten van een heerlijke Ottomaanse Kebab bij een gezellig tentje in een van de vele zijstraatjes. Reishonger deed zijn naam nog een laatste keer eer aan.

Eenmaal weer thuis op de bank kan ik niets anders dan concluderen dat het een onvergetelijk weekend is geweest. Weg met srprs.me kan ik iedereen aanraden, zelfs, of misschien wel juist, wanneer je wat huiverig bent voor het onbekende. De manier waarop je vertrekt en hoe het concept in elkaar zit, zorgt ervoor dat je echt volledig vrij het vliegtuig in stapt. Het nodigt uit tot creativiteit en vrijheid bij de invulling van je trip, omdat je stiekem niet alsnog terug wilt komen met dezelfde verhalen als de personen die op een volledig georganiseerde en zorgvuldig afgebakende reis naar dezelfde bestemming als jij zijn gegaan.

• Over
• Laatste berichten

Mark

Laatste berichten van Mark (alles zien)

• De nieuwste culinaire adressen op Bonaire - 16 november 2022
• 30 uur in Jaipur, de roze stad - 11 oktober 2017
• Van Schiphol naar Bangalore met Jet Airways - 12 september 2017