In Ierland wonen Ieren. En dat zijn gewone mensen. Dus: zoals we in ons land geen klompen dragen en ons land niet vol met molens staat, zo zie je in Ierland weinig baarden en nog minder mandolines. De beroemde kliffen van Moher zijn verstopt achter toeristen, en een beetje Ier drinkt geen Guinness maar cider met een kleurtje. Zo, dan is dat maar vast duidelijk. Ga je mee? Ierland ontdekken? Weg van de kliffen?
Ierland – land van clichés
“We hebben onze marketing goed voor elkaar,” lacht de parkeerwachter bij de beroemde kliffen van Moher. Voorzichtig vraag ik of dit het normale beeld is. “Het is rustig. Maar 13 bussen. Maar wees gerust: iedereen blijft hier. Als je de wandelroute volgt loop je al heel snel helemaal alleen.” Ik zie de kliffen op heel veel cd-hoezen met Ierse muziek staan. Nog zo’n cliché: alsof iedere Ier met een accordeon of een mandoline rondloopt. Het zijn vooral studenten die muziek maken; om hun studie te bekostigen.
“We hebben de kliffen goed in de markt gezet”, vertelt de parkeerwachter trots.
De kliffen van Moher zijn een betaalde toeristische attractie geworden.
‘Signals of Change’ zijn overal.
Ik kom tijdens mijn roadtrip langs de Atlantische kust veel Amerikanen tegen. De meesten zoeken hun roots – ze hebben nog wat Iers bloed in de aderen. Half Amerika komt tenslotte uit Ierland en de Titanic vertrok niet voor niets van hier. Ierland was voordat er Europese subsidies bestonden een straatarm land. Nu is Ierland gewoon een modern land en de vervallen huisjes van vroeger zijn moderne onderkomens geworden die alleen in vorm nog aan vroeger doen denken.
Een warm welkom. Dat is Ieren wel toevertrouwd.
De kleine huisjes zijn inmiddels modern en van alle gemakken voorzien.
De snelweg van Dublin naar de Atlantische kust is een moderne weg waarvoor je tol betaalt. Maar eenmaal bij de kust wordt het toch wat meer basic. Ik heb het gevoel dat ik een eeuw terug in de tijd ga. De wegen zijn smal (zeer smal), bermen om uit te wijken bestaan niet, plekken om te stoppen voor een foto zie ik nauwelijks en eigenlijk is de weg alleen geschikt voor paard en wagen. Toch rijdt iedereen hier 100 km/u – ook de grote touringcars. Een autoverzekering kost de eerste paar jaar dan ook jaarlijks €2000…
Langs de Atlantische kust
Ik blijf de hele trip goed tussen de witte lijnen, en mijn tegenliggers gelukkig ook. De Wild Atlantic Way doet wat dat betreft zijn naam eer aan: enerverend. De weg kronkelt zich langs de hele westkust en ieder stuk is anders: The Bay Coast, The Cliff Coast, Southern Peninsulas – die namen zeggen genoeg. De kliffen trekken veel toeristen, zelfs dagtochten vanuit Dublin. Maar landschappelijk zijn ze voor mij niet het hoogtepunt.
Het logo van de Wild Atlantic Way zie je overal.
De wegen zijn smal maar je mag er gewoon 100 km/u.
Mijn roadtrip van bijna duizend kilometer begint in het zuidelijke Cork. Daarna trek ik naar het noorden. Recent ging Reishonger.nl al eens kijken in het beroemde Dingle, dus dat stukje sla ik over. Ik ga van Cork omhoog naar Limerick en daar schrijf ik, ja echt, een limerick! Dan via de kliffen-route naar Doolin en door naar Galway. Onderweg zie ik het beroemde Doonagore Castle en meer dan 50 kleuren grijs en groen.
Doolin trekt veel toeristen.
Studenten spelen Ierse muziek in Limerick om wat bij te verdienen.
Als reisschrijver bezoek ik nu Limerick:
nooit eerder in Ierland, oh slimmerik.
Ik reis heel m’n leven,
ver weg is het streven,
maar minder ver geeft steeds vaker een kick!
Het hippe Galway
Over Galway ben ik in één woord enthousiast. Wat is dit een dynamische en hippe stad. Tijdens mijn trip is het Ierse weer nogal grijs en somber en de meeste plaatsjes hebben hooguit één café. Maar in Galway voel ik de vibe van jonge mensen, van genieters op leeftijd en ook van kleurrijke winkeltjes. Ik slenter rond en ik geniet van de vele muzikanten op straat. Een volgende keer moet ik echt in Galway overnachten!
Muziek hoor je in Galway overal op straat.
De cliché-beelden vind je in Ierland echt nog wel, als je goed zoekt.
En dan naar de meest afgelegen plek!
“Je bent hier op één van de meest westelijke plekken van Ierland,” vertelt mijn gastheer in Clifden. “Hier landde de eerste non-stop trans-Atlantische vlucht vanuit Amerika na 17 uur vliegen. En Marconi, de uitvinder van de radio, stuurde van hieruit het eerste bericht over de Atlantische Oceaan naar Canada.” Ik ben na een prachtige rit van honderd kilometer vanuit Galway via moerasgebieden aangekomen in het westelijke Clifden. Ik heb de meeste toeristen achter me gelaten.
Ver naar het westen bij Clifden: hier ben ik eindelijk alleen.
Het Ierland uit de folders bestaat toch nog!
Hier landde de eerste non-stop trans-Atlantische vlucht en werd het eerste radiobericht naar Canada verstuurd.
In een kasteel-hotel geniet ik in stijl van deze afgelegen plek. Hier is champagne gratis, een hemelbed standaard en de slingerende kustweg mooier dan bij Moher. Vind ik. Ik kies er zelfs voor om in 45 minuten naar een afgelegen eilandje voor de kust te varen. Het is bijna onmogelijk om rechtop te blijven staan op de ferry. Dit is het echte oceaangevoel. De Atlantische oceaan laat niet met zich spotten! Op het eiland Inisbofin (Inis Bō Finne in de Keltische taal) zie ik eindelijk geen toeristen meer. Hier kan ik lekker uitwaaien op een eilandje met maar een paar huizen en een piepkleine begraafplaats waar iedereen Burke heet en minstens 88 wordt – heerlijk.
Ierland – turf stoken en whiskey drinken
En zo blijkt Ierland een land van contrasten. Waar in het hippe Galway jonge studenten wat bijverdienen met muziek wordt op het platteland soms nog turf gestookt. En waar de kliffen van Moher een gestroomlijnde toeristische attractie zijn, zijn sommige B&B’s de laatste 30 jaar niet veranderd. Ierland bestaat dus niet alleen uit tradities. Traditioneel is nog wel ontbijt: eieren, bacon, bonen in tomatensaus en bloedworst. Vaak is het mijn enige maaltijd – calorieën voor de hele dag!
Veel Ieren stoken nog turf om hun huis te verwarmen.
Slapen in een kasteeltje zoals dit is heerlijk!
Het Ierse ontbijt vormt een goede bodem voor mijn whiskey-proeverij. Ierse whiskey is uniek in de wereld, omdat het drie keer wordt gedistilleerd. Maar dan blijkt bij de rondleidingen in Kilbeggan en Tullamore dat ook het unieke van de Ierse whiskey op goede marketing is gebaseerd. Ieren gaan gewoon met hun tijd mee. En tradities? Die verkopen goed…
Ierse whiskey – nog zo’n geslaagde marketingactie.
Een Ierse traditie waarmee beslist niet wordt gespot is de eigen taal: het Keltisch. Verkeersborden, plaatsnamen, de aanduidingen op het vliegveld en gesprekken in de kroeg zijn in het Keltisch. Maar gelukkig ook in het Engels. Dus als ik op het vliegveld naar eitiltí críochfort 1 moet (vertrekhal terminal 1) lukt dat prima. Alleen jammer dat ik daar niet mag ghrianghrafadóireacht (fotograferen)…
Het Keltische dialect…
Meer info:
- Verkeersbureau Ierland
- Overnacht bv. in Abbeyglen Castle Hotel
- Alles over whiskey? Kilbeggan stokerij
- Nachttrein naar Praag – groen, snel en comfortabel - 12 april 2024
- Interlaken – winterpret voor niet-skiërs - 20 februari 2024
- Beleef Bologna via Interrail - 22 november 2023
