Groen als Graz

De touringcar reed door een heuvelachtig landschap, waar kleine dorpjes het uitzicht afwisselden met leegte en landbouw. Na anderhalf uur werd het steeds stedelijker. De laatste twintig minuten van de rit deden mij nog het meeste denken aan de keer dat ik Praag binnen reed.

Groen als Graz

Overal autodealers, garages en allerhande bedrijven in treurig ogende gebouwen. Grauw en armoedig, schoot het door me heen. Hopelijk was dit geen voorbode voor wat de stad mij zou brengen. De bus zette de passagiers af bij het gloednieuwe centraal station van Graz. Een fraai staaltje moderne architectuur, hoewel mijn voorkeur uitgaat naar de klassieke stations, de stations met een geschiedenis en een verhaal.

Het autoluwe centrum van Graz

Het autoluwe centrum van Graz

Pal naast het station lag hotel Daniel waar ik had besloten te verblijven. Als ik me weer eens zou verslapen, hoefde ik in ieder geval niet ver te reizen om bij het station te komen. Een eerste blik gaf een simpel betonnen gebouw van zes verdiepingen weer. De in rood en groen gekleurde klimop die vanaf de grond tot aan het dak was geklommen, gaf het gebouw echter een warm aanzicht. Eenmaal binnen in de lobby was de stijlvolle, hippe en frisse aanblik het eerste dat me opviel. Het vriendelijke personeel gaf me voor nog geen € 70,- een kamer op de bovenste verdieping. De kamer had een prima bed en een heerlijke stortdouche en zag er fris uit, alles was aanwezig en mooi verpakt in een designvol geheel. Met uitzicht op het stationsplein en het spoor was ik even bang voor geluidsoverlast, maar de dubbele beglazing hield alles goed buiten. Uiteindelijk is een hotelkamer niet meer dan een hok om de door het lichaam als noodzakelijk geziene slaap te kunnen verkrijgen, dus ik besloot snel weg te gaan. Voor ik de deur van het hotel uitstapte moest er eerst een beetje benzine in het lijf. Een dubbele espresso in de bar gaf me energie om de dag door te komen. Het was tevens een van de beste espresso’s die ik in lange tijd op had. Weense koffiecultuur oversteeg tot Oostenrijkse koffiecultuur.

De Schlossberg

Daar stond ik dan in de grootste stad na Wenen, zonder ook maar enig idee wat ik zou gaan doen. Gewoon sightseeing en slenteren leek me prima op deze nazomerdag. Het kwik gaf 20 graden aan en vrolijk verliet ik het moderne stationsplein en begaf me in de richting van de stad. Na wat informatie ingewonnen te hebben, kwam ik er achter dat het een hele oude stad is; de eerste verwijzingen naar de stad dateren van 1128. Wanneer je door de stad loopt, ontkom je haast niet aan het zicht op de Schlossberg, een berg gelegen aan de rand van de binnenstad. Boven op de berg staat de Uhrturm am Schlossberg, ofwel de klokkentoren die zo kenmerkend is voor Graz. Deze toren betekent veel voor de inwoners, getuige het gegeven dat ze zich zonder verzet en met betaling aan Napoleon hebben overgegeven met als voorwaarde dat de klok gespaard zou worden. De berg zelf heeft ook zijn nut gekend in latere oorlogen. Het gangenstelsel dat in de bergen aanwezig is diende als schuilplaats voor de bevolking tijdens luchtaanvallen. Door diezelfde gangen rijdt nu een treintje als attractie voor kinderen, aangelegd door het kindermuseum van Graz ‘FRida & freD’. Dit treintje neemt je mee door een wereld van raadsels, schatten en vreemde wezens. Naar het schijnt een ware stimulans voor de jeugdige fantasie.

De beroemde klok op de Schlossberg

De beroemde klok op de Schlossberg

Voordat ik te vermoeid zou zijn van het slenteren door de stad, besloot ik eerst de berg te gaan beklimmen. De wandeling naar de voet van de berg gaf al een goede indruk van het centrum en ik was gelijk enthousiast. Bij de berg aangekomen kwam ik erachter dat er drie manieren zijn om naar boven te gaan; per treintje, te voet of met de lift. Sportief als ik ben koos ik ervoor om een paar euro neer te tellen en met de lift te gaan.

Kunstmatig eiland in rivier de Mur

Kunstmatig eiland in rivier de Mur

Binnen een minuut stond ik boven op de berg. De prachtige kleuren van de bomen verraadden dat het stiekem toch al herfst was en gaven extra cachet aan deze toch al schitterende omgeving. Het uitzicht over de stad was prachtig. Aan de overkant van de rivier de Mur, welke Graz doorkruist, nam ik een wel heel eigenzinnig pand waar. Het leek een beetje op een omgekeerde voetbalschoen, de noppen naar boven gericht. Navraag leerde me dat dit futuristisch aandoende gebouw de kunsthal van Graz was en dat het pand door de architecten ‘friendly alien’ genaamd was. Daarnaast domineerden de vele rode daken, glinsterend in de zon, het gezichtsveld en waren er slechts enkele gebouwen zichtbaar die niet pasten in het beeld van een oude stad. Daarbij opgeteld het vele groen dat in en zeker rondom de stad zichtbaar was gaven de stad een mooie, haast serene, uitstraling. Groen als Graz, hier moest ik zeker eens terugkomen om een wijntoer door de regio te ondernemen.

Graz

Nergens moeten zijn

Na op de berg uitgestapt te zijn, besefte ik me dat ik nergens meer hoefde te zijn en dat ik daardoor overal kon zijn. Deze invalshoek gaf me een gevoel van onvervalste vrijheid. Over een uur of twee zou het alweer donker worden, dus was het tijd om het centrum te gaan verkennen. In een stad met 250.000 inwoners, waarvan 50.000 studenten, verwachtte ik een leuk en levendig centrum aan te treffen. Ik slenterde door de straten zonder enige haast. Dames met looprek haalden me in, om aan te geven in welk tempo ik me verplaatste. Dat de stad door de eeuwen heen onderdeel was geweest van verschillende overheersers in verschillende tijdsgeesten, kwam mooi naar voren in de architectuur. Een variatie van gotisch naar barok tot aan nouveau art was zichtbaar. Doordat er in het centrum geen auto’s rijden, heb je rustig de tijd om de mensen en de gebouwen goed in je op te nemen.

De stad had een uitnodigende sfeer. Vele eetgelegenheden en winkels wisselden zich af. Terrassen zaten goed gevuld en de vele kleine wijnbarretjes hadden veelal een aantal lange tafels buiten staan die uitnodigden je te mengen in de gesprekken die er gaande waren. Helaas bleek Oostenrijks toch minder op Duits dan ik had gehoopt, waardoor het meepraten een heikel punt bleek. Daarnaast vielen de vele koffiebarretjes in het centrum op. Ook hier was de koffiecultuur rijkelijk aanwezig. In Nederland is het erg in opkomst, maar hier was goede koffie al de standaard. Gewoon een kop koffie maken is niet meer genoeg. Hier was iedereen die met koffie werkte een barista, zo leek het haast. De cappuccino die ik voorgeschoteld kreeg smaakte dan ook heerlijk.

De gezellige straatjes van Graz

De gezellige straatjes van Graz

Als een tevreden mens liep ik rond in deze prachtige stad, terwijl de zon langzaam verdween en schemering zijn intrede deed. Ik nam nog een heerlijk regionaal wijntje bij een klein barretje verscholen in een zijstraatje achter het aan het centrale plein gelegen stadhuis. Inmiddels was het echt avond en dit was ook het lichaam niet onopgemerkt gebleven, getuige een knagend gevoel in de buik. Tijd om eens wat te gaan eten in een van de vele gelegenheden die de stad rijk is. Via een brug over de rivier verliet ik de schitterende binnenstad van Graz en liep richting het hotel.

Onderweg liep ik langs een eetgelegenheid welke een uitnodigend karakter had. Bij binnenkomst was er rechts een slijterij waar het boordevol verschillende wijnen stond, terwijl er aan de linkerkant gegeten werd. Ik genoot van een typische maaltijd uit Stiermarken, de provincie waarin Graz ligt. Om lekker regionaal te blijven liet ik het eten begeleiden door een heerlijke wijn uit een van de nabij gelegen wijngaarden. Ik dacht aan de mooie en ontspannen dag die ik had gehad en keek alvast vooruit naar morgen, wanneer de trein mij naar Ljubljana zou brengen.

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>