Eerste indruk van Waikiki

Wat blijkt? In het Sheraton Hotel, ons tijdelijke verblijf voor de komende maanden totdat we een huis vinden, wemelt het van de Japanners. Het zijn er duizenden. Kennelijk komen ze hier allemaal om hun twinning fetisj uit te leven, want je struikelt werkelijk over de Japanse stelletjes die zich in hem-en-haar-Aloha outfits laten fotograferen tegen een tropische achtergrond. Ik hoor dat het hotel 1.600 kamers telt en 32 verdiepingen heeft, dus zo gek is het niet dat het hier een mierenhoop van vakantiegangers is. De lobby lijkt op sommige uren wel de stationshal van Utrecht CS.

Waikiki, het toeristische epicentrum van Hawaii

Waikiki, met z’n prachtige vergezichten over zee en de markante, inactieve Diamond Head krater, is het toeristische epicentrum en de meest dichtstbevolkte plek van alle zeven bewoonde Hawaiiaanse eilanden. Met een oppervlakte van slechts negen vierkante kilometer verdringen winkels, wolkenkrabbers en hotels zich in Waikiki in het gevecht om de meest kostbare vierkante meters op dit eiland. Tot de opkomst van het toerisme rond 1925 was Waikiki, wat ‘bruisend water’ betekent in het Hawaiiaans, een groot waterlandschap vol uitgestrekte rijstvelden. Het strand langs de kustlijn werd vooral bezocht door lokale vissers en een enkeling had er een buitenhuis. Het eerste -en nog steeds bestaande- hotel, de Moana Surfrider, werd er geopend in 1901. Vandaag de dag ligt Waikiki ingesloten tussen het zeewater van de Stille Oceaan (‘Pacific’) en de Ala Wai, een kanaal parallel aan de bergkammen van Ko’olau.

Wonen in Oahu

Er wonen op Oahu 1,5 miljoen mensen waarvan een miljoen inwoners zich in Honolulu en omliggende deelgemeenten bevinden. Tel daar de 10 miljoen jaarlijkse bezoekers bij op en je hebt een fraaie mierenhoop op een eiland dat ongeveer tien keer zo groot is als Texel, en de toepasselijke bijnaam The Gathering Place draagt. Overal treft je hordes vakantiegangers die veelal worden verplaatst in tourbussen en trolleys, op zoek naar winkels die de grote, vooral duurdere modemerken verkopen. Mijn nieuwe leven zal zich de komende maanden af gaan spelen in deze hectische omgeving van Waikiki en wat te doen tussen de vakantievierders als je zelf niet op vakantie bent? Ik doe een poging een nieuw dagritme op te bouwen dat enigszins doet denken aan mijn normale dagelijkse leven. Als eerste ga ik op zoek naar een adresje voor yoga.

Hawaiiaanse yoga

De yogales waar ik me via het hotel voor inschrijf wordt gegeven in de geweldige palmentuin van een van de oudste hotels van Waikiki, het poederroze Royal Hawaiian Hotel. In de tijd dat dit hotel werd gebouwd, werd er alles aan gedaan om de gasten zoveel mogelijk te trakteren op uitzichten over de hoteltuinen en de Ko’olau bergen in de verte. De hotelgasten hadden er anno 1927 immers vaak een dagen- of wekenlange zeereis opzitten bij aankomst in Honolulu, vaak gepaard gaand met hevige zeeziekte, waardoor menig gast geen zee mee wilde zien. Te grappig, als je bedenkt dat tegenwoordig hotels aan zee waar dan ook ter wereld het liefst zo dicht mogelijk aan zee gebouwd worden en dat ze kamers met het beste zeezicht tegen de hoogste prijzen aanbieden. In het Royal Hawaiian Hotel is in vele opzichten de tijd sinds 1927 stil blijven staan, en het is het enige hotel in Waikiki dat nog over een grote tuin beschikt.

In de palmentuin aan de zijkant van het hotel bevind ik me tussen voornamelijk Japanse toeristen en dito lerares. De yogales wordt tot mijn verrassing geheel in het Japans gegeven en aangezien ik de enige westerling in de klas ben, doet de lerares ook geen moeite op Engels over te gaan. Gelukkig zijn de houdingen en oefeningen hetzelfde, maar echt ontspannen kan ik niet omdat ik continue in de gaten moet houden wat de lerares voordoet, aangezien ik geen klap versta van wat ze zegt. Afgezien van de vervreemdende Japanse taal doen de vertrouwde poses waarin mijn lichaam zich buigt en strekt me goed en geniet ik intens van de sprookjesachtige omgeving. Daar lig ik dan, in een gigantische palmentuin op een handdoek in het gras in child pose. Er zijn slechtere yogaplekken te bedenken.

Surf capital of the world

En overal in het straatbeeld zie je surfers met surfborden, die ze vasthouden onder hun arm, op hun hoofd, op de fiets, al skateboardend, of in de laadbak van hun truck. In Waikiki houden de surfers zich op in zee, in grote groepen wachtend op die ene perfect rollende golf. Waag het niet als buitenstaander of toerist ‘zomaar’ een golf te pakken met je surfboard, want er heerst een heuse pikorde onder de lokale surfers. Surfen is hier tot levenskunst en een lifestyle verheven, met aanhangers in alle leeftijden en uit alle lagen van de bevolking. Je moet niet vreemd opkijken als werknemers in de middag spoorloos verdwijnen om zich er de volgende dag vanaf te maken met een “er waren perfecte golven, dus ik moest naar zee”. Zo dus. Surf’s up. Je hebt hier trouwens ook surfboard stallingen langs de weg, zoals je in Nederland fietsenstallingen ziet. Hawaii heet in de volksmond dan ook niet voor niks ‘surf capital of the world’.

Surfen schijnt hier ‘uitgevonden’ te zijn door de lokale bevolking die zich voor vervoer en vermaak op lange houten planken door de golven verplaatsten, op zogenaamde longboards. Wie het surfen als nationale volkssport op de kaart heeft gezet, en gepromoot heeft tot ver buiten de eiland grenzen, is Duke Kahanamoku. Duke won in de jaren ’20 van de vorige eeuw vijf Olympische medailles, waarvan drie gouden plakken, voor zijn zwemkunsten, maar verkreeg in Hawaii vooral grote populariteit voor zijn surfkapriolen. Er hangt in menig hotel langs Kalakaua Avenue in Waikiki een keur aan zwart wit foto’s waarop Duke surfend en sjansend te zien is: met gemakt tilde hij jonge Amerikaanse toeristen op zijn schouder en liet hen zo mee surfen op de golven van de Stille Oceaan. De lokale surfheld wordt vandaag de dag met een gigantisch standbeeld geëerd in Waikiki, en dagelijks door lokale en bezoekende voorbijhangers behangen met lei van verse bloemen, een Hawaiiaanse traditie.

Lees hier meer over Duke Kahanamoku.

Trouwen in Waikiki

In Waikiki wordt ook veel en graag getrouwd, met name door Japanners. Alleen al in het Sheraton hotel waar wij tijdelijk wonen trouwen per dag gemiddeld 10 bruidsparen, in twee aparte trouwkappellen. Het is er dan ook een komen en gaan van Japanse bruidjes in identieke bruidsjurken, voorgereden in witte limousines, begeleid door elke dag weer dezelfde wedding planners die dagelijks op dezelfde plek aan de rand van de infinity pool worden geparkeerd voor het beste achtergrondplaatje: een eindeloze Grote Oceaan en de inactieve vulkaan Diamond Head. Doordat je de hele dag door eenzelfde soort bruidjes ziet die in massaproductie worden afgewerkt, krijg je bijna een aversie van trouwen.

Na de trouwerij bestaat de honeymoon vooral uit shoppen, veel alcohol drinken en volledig aangekleed dobberen in zee of zwembad. Met name de Japanse dames laten geen streepje huid onbedekt en duiken zonder blikken of blozen het water in, gekleed in een lange broek, ja je leest het goed, en een shirt met lange mouwen en liefst een opstaand colletje, een grote zonnehoed en daaronder soms ook nog gezicht bedekkende stof. Een schril contrast met de Amerikaanse, Australische en Europese toeristen die je hier hele dagen ziet bakken in de zon tot ze letterlijk zo rood zijn als een kreeft. Verschil moet er zijn.

De lange reis naar Hawaii, de continue warmte en de nodige drankinname maken loom en slaperig. Dat zorgt voor tal van onflatteuze slaapsessies op openbare plekken. Met wijd opengesperde mond en dito beenstand hangen Japanse toeristen in banken van hotellobby’s, in winkelcentra en op ligstoelen van strand en zwembaden. Ben je eindelijk op je droombestemming in Hawaii, ligt je continue te slapen. Nou ja, ieder z’n lol.