Cartagena
Het vulkanische toeristencentrum van Cartagena, Colombia, begint na twee dagen al op mijn zenuwen te werken. De verkopers komen mij de neus uit. Even detoxen dan maar in de jungle, geen opdringerige verkopers, geen internet, geen telefoonbereik. Een heerlijke verandering, waarvoor ik alleen maar een paar uurtjes in de bus hoef te zitten. Een klein Colombiaans kwartiertje later dan afgesproken komt een klein busje voorrijden bij mijn hostel. Nog voordat we goed en wel uit een kleine file rijden net buiten Cartagena, begeeft de eerste versnelling het. Maar wat geeft het, zo nodig is die nou ook weer niet. Buschauffeurtje lijkt niet onder de indruk en gaat er eens even goed voor zitten.
De rechtervoet van mijn bestuurder blijkt nogal wat zwaarder dan die van de medeweggebruikers. Inhalen op de rechterrijbaan, gaten ontwijken via de baan van de tegenliggers, of gewoon bumperkleven terwijl je nog even een broodje onderuit je tas graait. Ik zal wel nooit gewend raken aan deze niet al te zuinige rijstijl.
Paniek
Inmiddels komen we bij de eerste stop van drie aan en heeft versnelling vier het ook begeven. Tenminste dat is wat we als passagiers denken wanneer de chauffeur met twee handen tegelijk de versnellingspook in een versnelling probeert te rammen. Helaas, dat was zonder succes. Bij de tweede stop van de dag is het bingo. Alleen versnelling drie blijkt nog te werken.
Dit weten we zeker aangezien de zweetdruppels van het kale hoofd van de bestuurder afrollen en de twee-handen-techniek voor de versnellingsbak niet werkt. Heftig roerend door de versnellingsbak probeert hij er nog wat soeps van te maken. Hoewel het duidelijk is dat er maar één versnelling over is, blijft de bestuurder het vurig proberen om de autobus in een andere versnelling te zetten. We kunnen in ieder geval niet zeggen dat hij het niet heeft geprobeerd.
We staan stil aan de kant van de weg. Opnieuw wordt de motor gestart en gaan we hortend en stotend weer een stukje verder. De snelwegen zijn in prima conditie en prima te bereiden met één versnelling, terwijl de wegen in de steden je kunstgebit uit je mond trillen. Even doorzetten, nog maar twee kilometer te gaan. Helaas werkt dat niet zo en we staan weer langs de kant van de weg. Achteraf blijkt: voorgoed. Vloeistoffen stromen vanuit allerlei slangen onder de autobus de straat op. Tijd om te wachten op vervangend vervoer.
Het begin
En dan sta je daar voor een piepklein kantoortje, grote backpack veilig opgeborgen en alleen een dagtasje mee met de hoogstnodige items om te overleven in de jungle. De groep, een jong bont gezelschap uit Zwitserland, Nederland en Nieuw-Zeeland gaat op pad met gids Comacho en vertaler Daniel. Terwijl de groep als een roedel jonge wolven aan elkaar ruikt en graait, worden we in een 4×4 opgesloten om uit de bewoonde wereld te scheuren. Op naar het avontuur.
Na twee uur in de 4×4 opgevouwen te hebben gezeten als een volleerd yogaguru, komen we als een stel bejaarden uit de auto strompelen. Klaar voor een lunch en vol adrenaline om te starten. Een aantal dagen de jungle in. De zon brandt er vol op los en alle gezichten lopen rood aan. Hoezo jungle, regen en luchtvochtigheid. Het lijkt wel een verhitte zomerse boswandeling.
Met een groep gezonde longen knallen we de ezelspaden over en komen we bij ons eerste kamp. Nog geen minuut zijn we er als de gids ons bij elkaar roept. Kijk, het regent; zegt Comacho met een stralend lachend gezicht. Niet begrijpend wat onze gids hier nu echt mee bedoelt kijken we in plaats van een stoere groep wolven nu als een stel schapen schaapachtig om ons heen. Gelukkig zorgt de regen wel voor wat verkoeling. De temperatuur daalt na een paar uur regen toch al snel van 29 naar 27 graden. Blijkbaar een prima temperatuur voor een aantal van ons om luide keelklanken de jungle in te snurken.
Muggen: update 1
Trouwens, heb ik jullie al verteld dat er muggen in de jungle wonen…? Heel veel muggen. Zelfs zoveel muggen dat de helft van het gezelschap, te sterk ruikend naar Deet, nog steeds wordt lek gestoken. Waarbij op de lichaamshuid meer muggenbulten dan goed gezond vel te zien is. Nee, nog niet verteld. Oww..
Ongelovigen
Onze volgende dag moet ons zo gezegd even op onze plaats zetten. De jungle zal ons overtuigen dat er niet mee te spotten valt; aldus onze gids. De wekker gaat om 05:00 uur, pijnlijk maar vooruit dan maar. En om 05:30 uur proppen we vol goede moed gebakken eieren met brood en salade naar binnen. 06:00 Uur: we beginnen onze wandeling terwijl de zon langzaam haar gezicht laat zien. De ongelovige groep gaat lekker op deze prima weersomstandigheden. Hop hop hop en we springen van steen naar steen.
Hier lijkt nog niets erop dat het weer weleens heftig zou kunnen omslaan…
Inheems
Snelle voetjes schieten langs mijn zij en rennen snel de bocht om. Het bruin-grijze hoedje met zwarte band lijkt wat te groot en hobbelt op een net wat langzamere snelheid mee op het hoofd. Het jonge lichaam is bedekt met een gelijk gekleurde jurk, getailleerd als een vuilniszak. Wanneer ik de hoek om draai blijf ik even staan. Het is voor het eerst dat ik een inheemse stam daadwerkelijk mag begroeten. De meeste van de met blad gemaakte daken lijken in brand te staan, zoveel rook komt er doorheen. Blijkbaar zal het wel meevallen aangezien de kleine snelheidsduivel, die mij nota bene rechts inhaalde, gewoon naar binnen rent zonder erbij na te denken.
Hoewel de rookpluimen gewillig uit het bladerdak puffen als rooksignalen lopen de dames er rustig in en uit. De rook zorgt ervoor dat het dak waterdicht blijft en de muggen wegblijven. De hutten zonder rook zijn de verblijfplaatsen voor de mannen, want er wordt gescheiden geslapen en aangezien de vrouwen zorgen voor het eten is de optelsom snel gemaakt. Inmiddels is de tolk erbij gekomen en komt de snelle-voeten-fluisteraar toch even poolshoogte nemen. De taal is een verbastering van Spaans en Afrikaans en een behoorlijke beproeving voor een Nederlandse avonturier. De armen gaan vol overtuiging over elkaar heen en een glimlach is nog nergens te bekennen. Even hebben we oogcontact en zeg ik hola. Ja Roger, lekker smooth zo met je gebrekkige Spaans. Mijn eerste indruk op een inheemse stam zal ongetwijfeld onuitwisbaar zijn geweest.
Kriebels
Eindelijk is het lunchtijd, 10:30 uur tikt het klokje aan. Ons hele leefpatroon gaat direct overboord. Snel nog even alle was op de waslijn hangen om te drogen in de zon. Een duik in de ijskoude rivier zorgt vervolgens voor een prima sfeer. Ok, tijdens het eten willen we wel toegeven aan de gids dat de luchtvochtigheid zodanig hoog is dat je wat aanpassingen moet doen. Je kleding wordt haast nog vochtiger gedurende de nacht. Dus vooruit, de gids heeft een kleine overwinning te pakken. Maar de glimlachen staan weer op de gezichten als we de droge kleding van de waslijn af vissen. De jungle is zo gek nog niet.
Het kriebelt. Ja echt, wat ik ook doe het blijft toch weer kriebelen en ik laat het maar achterwege om er wat aan te doen. Elke twee seconden is een herhaling van bewegingen toch weer nodig. Wederom rolt er een druppel van mijn voorhoofd tergend langzaam langs mijn neus naar beneden om vervolgens via het topje van mijn neus de huid te verlaten. De klim omhoog is zo steil dat ik er geen moment aan denk om ook maar mijn ogen van mijn voeten en de berg af te halen. Het hartje rikketikt er hartlustig op los en je raadt het antwoord al… Alle zorgvuldig gedroogde kleding is weer volgezogen met zout zweetvocht. Van bilnaad tot kruin, van kleine teen tot borsthaar, als wandelende watervallen zwoegen we ons een weg naar boven.
Doorzetten
Ik durft het aan en kijk eens naar mijn mede bergbeklimmers. Grimassen met starende ogen is het enige wat ik zie. Ze gunnen me nog geen blik waardig, het is overleven. Onze focus is zo groot dat we het totaal niet doorhebben. Geen van ons heeft het gezien. En wat kan ons dat nou schelen, er staat watermeloen en ananas klaar als we boven aan de berg aankomen. Voor het eerst in Colombia ben ik blij met een rustplek waar een local het fruit al heeft klaargezet. Nomnomnom.
Survival
BOEM! We zijn net een paar seconden op de top en boven ons gaat er een Noorse God met zijn hamer er eens even goed voor zitten. Alsof hij het malle mollen spel is begonnen. Er valt er niet één, niet twee of drie. Nee, dikke wolken zijn langzamerhand bij elkaar gekropen en het onweer gaat hevig tekeer. Zonder dat we er oog voor hadden zijn alle wolken samen gekomen. De paden veranderen in rivieren en met goede moed pakken we alle tassen en spullen in plastieken zakken, raincovers en poncho’s. De voorbereiding is gestroomlijnd en snel, bijna professioneel te noemen.
Het komt met bakken uit de hemel, wat voor de komende twee uur nog zal aanhouden. Al glijdend, plassen ontwijkend en druppels afschuddend van onze kleding en covers wandelen we verder. Goh, wat waren we naïef in die tijd.
Plassen ontwijken in de jungle terwijl Thor als een klein kind staat te rammen op de donkere wolken deken, serieus…. wat was ons plan…? Om de 150 meter moeten we springen van steen naar steen op de stenen die in de rivier liggen, die door de waterval is gecreëerd. De rivieren ondergaan een dreigende metamorfose en transformeren in kolkende massa’s met te veel water. Mijn ogen dalen nogmaals af richting mijn schoenen die ver onderwater zijn gedompeld in de rivier. Wat waren we naïef om te denken dat we dit wel even gemakkelijk gingen doen met droge schoentjes. De expeditieleiders kijken ons eens doordringend aan en zonder iets te zeggen weten we het. De knop gaat om.
Noodbel
Veiligheid voor alles is ons motto. Schoenen zakken diep in de modder en worden daarna gewassen in de stromende rivieren. Veilig naar de volgende slaapplek is alles wat we maar hoeven te doen, met in ons achterhoofd dat ene lullige zinnetje. Dat ene lullige zinnetje wat ons vanochtend was verteld. Dat kleine zinnetje: aan het einde van de dag moeten we een grote rivier oversteken. De noodbel galmt als een sirene in ons hoofd terwijl Thor Duracell in zijn malle mollen spel blijkt te hebben.
Voor mijn ogen zie ik het water kolkend langs mij heen komen. In de middag hadden we al een touw nodig om überhaupt in de rivier te kunnen blijven staan zonder door de stroming mee te worden gesleurd. Nu staan we voor de rivier die tien keer in kracht is toegenomen. Een levende mensenketting is zelfs onmogelijk. Gelukkig blijkt er een oplossing. We gaan al “rodelend” in de lucht over de rivier. Wat een geluk. Rodelen over een kolkende rivier, in een ijzeren bak terwijl Thor de onweer over ons heen laat razen. Inderdaad, Buenvenido al Colombia waar dit soort acties normaal zijn. De jungle heeft ons in haar greep, de kleding is nat en zal voorlopig niet meer drogen. Ondertussen blijken diverse backpacks al veranderd te zijn in aquariums en de plastieken zakken zitten vol water. Thor heeft ons tegen het canvas gewerkt, maar we zijn nog niet K.O.
Fermentatie
Naïef of niet, we halen het kamp na 2,5 uur soppen in de schoenen. Na een koude douche plof ik in de hangmat. Mezelf even verlossen uit deze vochtige gelegenheid en dromen van parelwitte stranden met palmbomen. Mijn ogen schieten open na al het lawaai om me heen. Gisterenavond heb ik met een brede glimlach toch een setje droge kleding aangetrokken. Met meer geluk dan wijsheid was het toch gelukt met een heerlijke nachtrust tot gevolg. Hoewel mijn ogen net dicht waren blijkt de nacht alweer voorbij. Tijdens het ontbijt heb ik gehoord dat Thor tot zeker een uur of drie ’s nachts heeft doorgespeeld, schandalige nachtbraker dat ie is. Die Noorse opvoeding is hopelijk tegenwoordig wel wat verbeterd. Mij kan het nauwelijks wat doen tot hoe laat hij is doorgegaan. Ik sliep als een roos.
Inmiddels ben ik met mijn echte wake-up call bezig. Een zeiknatte boxershort schuurt langs mijn kuiten schrapend omhoog om vervolgens via mijn bovenbenen uit te komen bij de edele delen die langzaamaan in een vochtig schraal fermentatieproces worden gedwongen. Daarna is het tijd voor mijn andere zeiknatte kleding, niets is droog gebleven van de wandelkleding voor overdag.
Zonnestralen vallen geometrisch correct door het bladerdak van de jungle. Het is tijd voor waar we nu daadwerkelijk voor zijn gekomen, de verloren stad. Na nogmaals een rivier te hebben getrotseerd, gevolgd door 1200 traptreden zijn we er dan echt, La Ciudad Perdida.
La Ciudad Perdida
Het verhaal optekenen met woorden doet geen recht aan deze heilige plek. Zelfs de foto’s doen de schoonheid te kort. Mocht je er nog eens een goed verhaal over willen horen, vraag het me als je me ziet. Even ter informatie: La Ciudad Perdida is elk jaar niet bereikbaar in de maand september. Dan komen de inheemse stammen, vijf in totaal, gezamenlijk bijeen op deze voor hun heilige plek om rituelen en zegeningen uit te voeren.
La Ciudad Perdida wordt door veel mensen vergeleken met Machu Picchu in Peru, maar dat is niet terecht. Hoewel ik pas over een aantal weken hierover een eerlijk antwoord kan formuleren, als ik het wereldwonder zelf mag aanschouwen, lijkt mij de vergelijking volledig nutteloos. De verloren stad trekt nog geen schijntje van de bezoekersaantallen die Machu Picchu behaalt, maar of het daarom echt minder mooi is… Over een aantal weken kan ik je een antwoord geven.
Muggen update 2
Heb ik je al verteld dat er muggen bestaan die eitjes in je huid leggen wanneer ze je steken? Een van onze Zwitserse ontdekkingsreizigers kan je er alles over vertellen. Hij had drie levende wormen in zijn hoofd die hij steeds fanatieker kon voelen bewegen. Na wat zalf en inheemse kruidenmengsels zijn ze vakkundig gedood. Maar wees gerust als je richting La Ciudad Perdida vertrekt, die muggen komen hier niet voor. Onze vriend had twee weken eerder in een andere jungle een paar muggenbeten opgelopen. Inderdaad, hij heeft twee weken met drie levende wormen in zijn hoofd rondgelopen. Smakelijk eten alvast.
Einde
Tijdens de terugweg komen we allemaal veilig aan bij ons startpunt. Hoewel de vermoeidheid inslaat als een bom besluiten we onze trip ’s avonds in de kroeg af te sluiten, waar we nog één keer gezamenlijk al onze laatste restjes energie vol overgave persen in de perfecte Salsa. De soepelheid is ver te zoeken, we zijn tenslotte geen Zuid-Amerikanen, maar daar gaat het niet om. Bij Salsa is het belangrijker om met elkaar te genieten van het leven, dan geen enkel voetfoutje te maken. De jungle van Colombia wringt alle energie uit je, maar wat houden we zielsveel van je.
Wist je dat…
Gelukkig zijn er tijdens deze trip geen doden of gewonden gevallen. Hoewel de guerrillastrijders sinds 2003 niemand meer hebben ontvoerd zijn ze nog wel in deze jungle aanwezig. Ja inderdaad. In 2003 zijn westerse toeristen 100 dagen gevangen gehouden in deze jungle. Honderd dagen duurde het voordat ze werden vrijgelaten. Door de bijna onbegaanbare paden zijn de guerrillastrijders moeilijk te vinden of te bevechten. Laten we dat maar zo houden zodat iedereen kan genieten van deze prachtige plek.
Wil jij ook op reis naar Colombia?
Check onze speciaal geselecteerde reizen naar Colombia in de reisshop.
Colombia van het gebaande pad
Avontuurlijk Colombia
Hoogtepunten van Colombia
Rondreis Verrassend Colombia
- Ecuador: op zoek naar de ultieme Instagram foto - 14 oktober 2022
- GR655: Wandelen van Parijs naar Bordeaux - 18 mei 2019
- Uyuni: van ’s werelds grootste zoutvlakte tot Dakar rally - 30 januari 2019
