Deze sneeuwweg, die in de zomer gewoon open is, is nochtans een van de mooiste routes in Noorwegen. Een echte aanrader!
Stijgen
Manlief en ik reisden tussen de plaatsjes Hafslo en Ål. We hadden al genoeg van tunnels en veerboten, maar moesten door de Lærdalstunnel om bij Ål te geraken. Niets aan te doen. Of toch? Ik herinnerde me een flard tekst over de Snøvegen. Ik herinnerde me het stukje tekst, maar kon het niet terugvinden. Maar alles leek ons beter dan 24 kilometer aan tunnel. En dus, met een grove wegenkaart en op goed geluk, keerden we de auto richting Lærdal.
De Snøvegen is aangeduid als toeristische route, dus was het al bij al redelijk eenvoudig hem te vinden. We keerden van de rijksweg naar links en begonnen onmiddellijk te stijgen. We beklommen de helling, met veel geraas van de arme auto en af en toe een gezonde portie schrik, wanneer een andere auto om de bocht heen kwam zoeven, of wanneer we dicht langs de afgrond reden.
Het uitzicht was hoe dan ook adembenemend. We volgden de lijnen van een dal, langs diepe afgronden, prachtige vergezichten en over bulderende watervallen. Vaak stopten we de auto, gewoon om te kijken. Het hielp dat er weinig andere reizigers waren.
Vlak
Eenmaal boven, op de hoogvlakten, zagen we een rijk, laag begroeid landschap. De toppen golfden om ons heen, begroeid met mossen en grassen. We hadden de boomgrens al lang onder ons gelaten. Hier en daar zaten staalblauwe meren in het bruingrijze landschap. Een bijzonder effect, die verschillende kleuren.
We stopten zo vaak als we wilden. Wanneer manlief een uitzicht wou bekijken (van achter het stuur is dat namelijk niet altijd even veilig) of wanneer ik foto’s wou nemen. Soms gewoon even om de beentjes te strekken. Rijden in zo’n toestand van verrukking is uitputtend.
Om ons heen zagen we eeuwige sneeuw en op de top van een extra hoge berg, konden we in de verte de toppen van Jotunheimen National Park zien.
Dalen
Plots, net wanneer we ons begonnen af te vragen hoe lang de weg eigenlijk was, zetten we de afdaling in. Er waren weer bomen en de schaarse vakantiehutten maakten plaats voor echte bewoning. De bruin getinte, kale toppen werden diepgroen en het blauw van de fjorden nam weer de overhand.
Halverwege de helling stopten we bij het uitzichtpunt boven Aurland. Deze constructie leunt ver over de helling, waardoor we door de plexiglazen platen een schitterend uitzicht hadden over Aurdal en zijn fjorden. Maar eerlijk? Het uitzicht werd wat belemmerd door de toeristen die met bussenvol werden aangevoerd. Wij hadden al veel mooiere dingen gezien.
Beneden
Aurdal bleek druk. De weg naar beneden werd dikwijls afgesloten door een bus die niet goed kon draaien in de haarspeldbochten. We kwamen net aan het andere eind van de Lærdalstunnel uit en het was duidelijk dat Aurdal een rustpunt was voor de vermoeide chauffeurs. En dus haastten wij ons er doorheen, om elders rust te vinden.
We hadden onze reistijd met minstens drie uur verlengd. Maar of we ons dat beklaagden? Nee, de rit over de Snøvegen werd uiteindelijk een van de hoogtepunten van onze reis. Onze enige spijt was dat we de weg open hadden gezien. In de winter, wanneer de weg ondergesneeuwd is, wordt hij vrijgemaakt door bulldozers. Dan rijd je tussen metershoge muren sneeuw, helemaal geïsoleerd van de wereld. Dat moet prachtig zijn.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
momamundi zegt:
Afgelopen mei hebben wij deze route ook gereden met de motor en ik herken helemaal jouw verhaal. Wat was het hier geweldig! Deze weg staat bij ons hoog op het lijstje. Wat ik gelukkig niet herken is de drukte; wij waren zo goed als alleen.
Lotte Wildiers zegt:
Dat moet mooi zijn, de Snovegen in de lente!
Gelukkig voor ons zagen we de meeste toeristen pas op het uitkijkpunt boven Aurland. De weg zelf was vrij en zonder veel andere reizigers.
Voor ons is het ook een van de mooiste dagen geweest. We zouden zo teruggaan 🙂