Populairste stranden op Oahu
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: heb je zin om de stranden van Hawaii te ontdekken, dan hierbij de top vijf van populairste stranden op Oahu.
#1 Kailua Beach
Deze uitgestrekte baai met een lengte van 4 kilometer heeft prachtig uitzicht over de bergen, heerlijk turquoise water en een gemiddelde golfslag. Dit strand is zeer geschikt voor een vakantiedag aan zee, om een lange strandwandeling te maken, te windsurfen en kiteboarden, en om te zwemmen. Hou je niet van een ruige(re) branding en wat golfslag, zorg dan dat je bij het Kailua Beach Park parkeert op de ruime, gratis parkeerplaats en ga hier de zee in. Door de kromming van de baai en de veranderde stroming in deze hoek van het strand is de zee hier beduidend rustiger met minimale golfslag.
Sunrise Kailua Beach
#2 Lanikai Beach
Op een steenworp van Kailua Beach Park maar niet aan elkaar verbonden, ligt het prachtige zandstrand van Lanikai Beach. Groot voordeel hier is dat het water lang ondiep blijft en er geen golven zijn waardoor je in een veredeld zwembad ligt. Er is behoorlijk wat koraalrif voor de kust waardoor je hier mooie vissen en zeeschildpadden tot vlak bij de kust langs ziet zwemmen. Groot nadeel van dit strand is de overpopulatie van dagjesmensen tussen 10-17 uur. Als je een paradijselijke ervaring wil hebben hier, ga dan of vroeg, of juist laat naar het strand. Parkeren in Lanikai is erg lastig; het beste parkeer je op de grote parkeerplaats bij Kailua Beach Park en loop je de laatste 10 minuten naar Lanikai Beach.
Het kalme water van Lanikai Beach met diens koraalrif vlak bij de kust
#3 Sunset Beach
Geweldig zandstrand met een lengte van 3,5 kilometer, gelegen aan de Northshore en een trekpleister vanwege diens iconische pipeline. Sunset wordt ook wel de hoofdstad van het golfsurfen op Oahu genoemd. Je vindt hier met gemak de grootste concentratie surfers van het hele eiland en dat varieert in niveau van beginnende body boarder tot professionele golfsurfer. Op dit strand vind je in tegenstelling tot Kailua Beach geen windsurfers of kiteboarders; er wordt puur en alleen op golven gesurft. In de wintermaanden zijn de golven hier het hoogst, op een wilde dag wel tot 10 meter hoog. Het langgerekte strand vormt een natuurlijke tribune voor toeschouwers die zich de hele dag door kunnen vergapen aan de kunsten van de golfsurfers in zee. Verkijk je niet op de stroming en de kracht van de zee hier, en hou waarschuwingsborden en vlaggen goed in de gaten. When in doubt, stay out is hier het motto.
Sunset Beach is het grootste verzamelpunt voor surfers op Oahu
De imponerende pipeline golven op Sunset Beach
#4 Waikiki Beach
Al is er amper genoeg zand aanwezig om alle toeristen en dagjesmensen op te huisvesten en hangt er een tacky zweem om dit gebied heen wegens de hoge concentratie hotels en aanverwante toeristische activiteiten, je moet naar dit stand als je op Oahu bent. Het uitzicht op de inactieve Diamond Head vulkaan alleen al is meer dan de moeite waard, evenals de rijen golfsurfers die verderop in zee op hun ene perfecte ride wachten en even later staand op hun surfboard met de golven mee richting de kustlijn komen aangevaren. De surfers concentreren zich in het gebied rond ‘Queens’ wat genoeg ruimte laat voor zwemmers om ongedwongen in de zee te dobberen of een baantje te trekken. Daarnaast valt er genoeg te zien en ervaren; je kunt er de hele dag ongegeneerd mensen kijken, op elke drie meter wel iets eten of drinken, meevaren op een sunset sail of in een traditionele outrigger canoe. Altijd leven in de brouwerij in Waikiki.
Waikiki Beach is ook een surfers hotspot, te zien aan de lange lijn surfers verderop in zee wachtend op de ultieme golf
#5 Sandy Beach
Sandy Beach heeft ook de duistere bijnaam ‘neckbreak beach’ vanwege het uitzonderlijk hoge aantal ongelukken dat zich hier in de golven voordoet, ondanks de vele waarschuwingen, borden, vlaggen en bay watch uitkijkpost op het strand. De grote aantrekkingskracht van dit strand is het sensationele golvenspel. Op het eerste oog zien de golven er hier een stuk minder intimiderend uit als op de North Shore dus men denkt al gauw, oh, dit lukt mij ook wel. Vooral de ervaren local surfers, inclusief president Obama die op dit eiland opgroeide en tot op de dag van vandaag Sandy’s als zijn favoriete strand beschouwt, komen heel graag surfen hier. Vanwege de gunstige golfcondities, minder drukte dan Waikiki en relatief dichtbij Honolulu gelegen. Ter vergelijking: voor de golven van Sunset Beach moet je vanuit Honolulu al snel een uur naar het noorden rijden terwijl je vanuit de stad in een kwartier op Sandy Beach staat. Ook dit strand beschikt over een langgerekte zandoppervlakte waar je heerlijk van het uitzicht en de surfkunsten in zee kunt genieten. Alleen voor avontuurlijke en ervaren zwemmers een aanrader in de zee te gaan.
Sandy Beach met tal van waarschuwingen aan de kustlijn
Strandleven in Kailua
Het is wellicht moeilijk geloven, maar voor iemand die op ongeveer struikelafstand woont van Kailua Beach, een van de allermooiste stranden van de wereld, of toch in elk geval het mooiste c.q. beste strand van de Verenigde Staten, aldus de peiling van de zelfverklaarde strandexpert Doctor Beach, kom ik belachelijk weinig aan zee. Ik hoor de zee ruisen en de golven met kracht het strand op rollen vanuit mijn kantoor aan huis terwijl de zon lieflijk door de ramen schijnt, de tropische vogels er vrolijk op los kwetteren en de hoge palmbomen zachtjes heen en weer zwiepen in de wind. Toch blijf ik stoïcijns achter mijn bureau zitten, doe dagelijks mijn werk en leg ook meermaals geduldig uit op Zoom calls en in andere zakelijke gesprekken met werkrelaties in Nederland dat wonen en werken in Hawaii nagenoeg hetzelfde is. Naar het strand gaan, laat staan op het strand liggen, is niet mijn eerste levensbehoefte en ik kom eigenlijk alleen voor speciale gelegenheden aan zee, of als we bezoek hebben.
Uitzicht op de baai van Kailua Beach met op de voorgrond Kailua Beach Park
Wonen aan Kailua Beach
Wij wonen in het knusse stranddorp Kailua aan de windward side, ofwel de oostkust van Oahu, het dichtstbevolkte eiland van de zeven bewoonde Hawaiiaanse eilanden. Ons huis ligt aan een straat die uitkomt op zee en het uitgestrekte strand van Kailua Beach. Voor de zonsondergang moet je niet in Kailua wezen, die zie je namelijk op de zuidelijke en westelijk gelegen stranden. Op Kailua Beach heb je echter een geweldig uitzicht op de zonsopkomst, en zeker rond volle maan of bloedmaan is ook de opkomst van de maan vanaf dit strand een indrukwekkend schouwspel. Als we bezoek krijgen uit het buitenland zetten onze gasten zelfs de wekker om rond half zes ’s ochtends op het strand de zonsopkomst te zien. Daarnaast wordt er gesurft, gezwommen, en veelvuldig een strandwandeling gemaakt.
Elke keer als ik die enthousiaste blikken zie en mooie verhalen hoor, schuurt er iets in mijn binnenste. Hoezo ga ik zelf niet vaker naar zee vraag ik mezelf dan weer af. Het is toch ronduit schitterend? Even lekker uitwaaien, met altijd wel een verkoelende zeebries? En het is toch heerlijk om een strandwandeling te maken? Wie kan dat nou doen op loopafstand van huis en dan ook nog met een geweldig uitzicht over een turquoise gekleurde zee, en groene bergen.
Ikzelf tijdens een strandwandeling op Kailua Beach
In heel 2023 welgeteld twee keer in de vroege ochtend het strand gehaald en een kopje koffie gedronken
De Mokulua eilanden
Ook kijkt dit strand uit op diverse kleine eilanden voor de kust. Eén van die eilandjes draagt de idyllische bijnaam Birdshit omdat de rotsen op het eiland volledig onder de witte vogelstront zitten. Rechts daarvan liggen twee bijna identieke eilandjes knus bij elkaar met de toepasselijk naam ‘de tweeling’, ofwel mokulua in het Hawaiiaans, door de locals afgekort tot Mokes. Op een korte afstand van deze eilandjes ligt Flat Island, en je raadt het al, dit eiland is zo plat als een pannenkoek, in tegenstelling tot de heuvelachtige Mokes en Birdshit. De Mokes zijn zo gezichtsbepalend geworden voor Kailua Beach en het aangrenzende Lanikai Beach dat het logo van een lokaal kledingmerk met de contouren van deze twee eilanden inmiddels ook het beeldmerk van Kailua is geworden.
Het logo met de twee Mokes is symbool gaan staan voor Kailua
De Mokulua eilanden ofwel Mokes, gezien vanaf Lanikai Beach
To beach or not to beach, that is the question
Maar terug naar de vraag waarom ik niet, of althans veel te weinig, gebruik maak van het strand. Laten we beginnen bij mijn vorige leven op Aruba. Daar heb ik met tussenpozen over een periode van 15 jaar gewoond sinds 2004 en toen ik rechtstreeks vanuit ons koude kikkerlandje in de Caribbean aankwam wist ik niet wat me overkwam met al dat warme zeewater binnen handbereik en die eindeloze, witte zandstranden overal. Ik was dus niet weg te slaan van het strand en bracht er jarenlang elk vrij uurtje door. Tegen de tijd dat ik in 2018 aan zee kwam te wonen in Kailua, was mijn strandbehoefte op z’n zachtst gezegd wel verzadigd. We kwamen ook niet in Hawaii wonen omdat we zulke strand- en zonaanbidders zijn overigens, maar voor het werk van mijn man.
De tweede reden dat ik niet vaak op het strand te vinden ben, is het zwembad in onze tuin. En dat is niet zomaar een zwembad, nee, het heeft een belachelijke omvang van maar liefst 100m2, dus ik trek graag baantjes in eigen achtertuin. Lekker snel, heerlijk rustig en vooral geen zand. Ten derde heb ik twee honden die zich niet weten te gedragen op het strand en rond andere honden. Kailua Beach staat met stip op 1 als beste uitlaatplek voor honden in de wijde omtrek, dus ga maar na hoeveel tientallen honden hier tegelijkertijd op het strand rondrennen, vaak niet aangelijnd, ondanks de regels die anders voorschrijven. Dat maakt de crisis om de honden mee te nemen naar zee alleen maar groter want die willen niks liever dan spelen met andere honden en los rondrennen.
Met Prince in ons zwembad
Een uitzonderlijke foto; zwemmen in zee doe ik amper maar heel af en toe komt het er van
Met honden naar zee
Met onze jongste en ‘kleinste’ hond Prince, een labrador, heb ik een paar keer geprobeerd hem los te laten op het strand, maar het dringt niet tot zijn dartelende hondenbrein door dat hij moet komen als ik hem roep, hij geen wandelaars of kinderen omver mag springen of beuken en uit dol enthousiasme niet met zijn volle lichaamsgewicht van 40 kilo schoon aan de haak in volle vaart op andere honden mag springen, die misschien wel stokoud zijn en worstelen met heupdysplasie. We hebben alle scenario’s intussen wel een keer meegemaakt en geloof me, het is niet voor herhaling vatbaar. De oudste van onze twee honden, Duke, is een reus van een rhodesian ridgeback, en gedraagt zich gevaarlijk intimiderend in de buurt van andere honden dus die laat ik echt niet los, en neem ik liever ook aangelijnd niet mee naar het strand. En zo is er altijd weer een excuus om niet met de honden, maar ook niet alleen naar het strand te gaan. Wat nu volgt is het verslag van een dag waarop ik besloot de stoute schoenen of liever gezegd mijn teenslippers aan te trekken en me met Prince, toen nog een 6 maanden oude puppy, naar zee te begeven.
Het zandpad dat vanuit onze straat naar de zee en het strand leidt
Met Prince aan de wandel op het strand
Samen op pad
Mijn vriendin Kristy die een paar deuren verderop in een strandhuis pal aan Kailua Beach woont en de boel grondig aan het verbouwen is, heeft me gevraagd even langs te komen om de vorderingen van de verbouwing te bekijken. Ik besluit dat een strandwandeling zowel Prince als mij goed zal doen en het is ten slotte maar tien minuutjes lopen over het strand naar Kristy’s huis dus ik ga op haar uitnodiging in. Dapper ga ik op pad, midden op de dag. Het is rond de 31 graden Celsius schat ik. Goed ingesmeerd in factor 70 en met de hond aan de lijn loop ik richting strand. Mijn slippers schop ik aan het eind van onze straat op het strandpad al uit en door het natte zand in de branding loop ik richting het huis van mijn vriendin. Alles gaat goed en er is vanwege de hitte verder letterlijk geen hond op het strand te bekennen wat de ervaring met Prince aan zee er een stuk rustiger op maakt.
Op hete kolen
We komen na een kleine tien minuten op de plaats van bestemming aan. Gezien de grote verbouwing die er gaande is, staat het hele huis afgeschermd met grote hekken en kan ik er via de strandzijde niet in. Dan maar omlopen via het openbare zandpad aan de zijkant van het huis. Ik sta nog geen drie stappen op het zand van dat openbare pad of ik voel een extreme pijn aan mijn voetzolen, alsof ik op hete kolen sta of in een speldenkussen vol naalden trap. Het is echt mega-heet aan mijn voeten en ik weet even niet waar ik het zoeken moet. Als een kip zonder kop hop ik van het ene been op het andere, naarstig op zoek naar plekjes op het pad met schaduw of iets dat op gras of andere begroeiing lijkt, maar alles blijkt even heet. Het is niet te doen. Ik raak nu ook in de stress omdat ik bang ben dat Prince zijn voetzolen ook aan het verbranden is. Honden kunnen hun lichaamswarmte alleen maar kwijt via hun tong en hun voetzolen, dus die verbranden is helemaal geen goed plan.
Pijnlijke les
In volle vaart hol ik verder over het zandpad met Prince in mijn kielzog, alsof sneller rennen het pad koeler maakt, wat niet het geval is, en kom jammerend van de pijn bij mijn vriendin aan. Daar staat haar man net beton te storten op de nieuw aan te leggen oprit dus ik kan ook aan de voorkant van het huis niet naar binnen sprinten en sta nog altijd hupsend op het gloeiend hete pad. Ik schreeuw nu moord en brand, ‘Doe iets, breng wat water!’, waarop mijn vriendin in allerijl met de tuinslang aan komt zetten. Daar komt echter loeiheet water uit want de slang hing al de hele dag in de zon te koken, dus zo gaat ie lekker. Eindelijk, eindelijk begint het water dan af te koelen en zet ik zowel mijn voeten als het hele lichaam van Prince onder de tuinslang. Zo. Dat was even een lesje ‘eens maar nooit weer zonder slippers midden op de dag op pad’.
Genezen
Ondertussen sta ik nu blootsvoets aan de zijingang van het huis-in-verbouwing dat gewoon een volledig bouwterrein is, met overal rondslingerende bouwmaterialen, spijkers, beton, brokken steen enzovoorts en waar een leger aan bouwvakkers op een soort Timberlands rondloopt. Ik dus niet. Op mijn blote voeten met gehavende voetzolen baan ik me nu een weg over het bouwterrein, terwijl ondertussen een hard trekkende puppy me continue uit mijn evenwicht brengt. Het gaat allemaal heel soepel dus. De hele reden voor mijn komst was dat mijn vriendin vol trots de voortgang van haar verbouwing aan me wilde laten zien maar met een trekkende, druipende puppy en mijn eigen blubbervoeten die nog steeds in de fik staan, is de rondleiding snel bekeken. Binnen een minuut hou ik het voor gezien en kom tot de hoogst intelligente conclusie dat dit niet het beste plan van de dag was en kus mijn vriendin vaarwel. Die heeft nog wel de helderheid van geest om de poort in het bouwhek aan de strandzijde voor me te openen zodat ik niet nog eens over Het Pad Van De Hel terug hoef. Snel trek ik een sprintje over het zand naar de branding. Terwijl de zee mijn verbrande voetzolen kust en de hoognodige verkoeling brengt, bedenk ik me dat ik voorlopig weer genezen ben van mijn innerlijk sluimerende wens om vaker naar het strand te gaan.
Met vriendinnen Kristy (links) en Anette aan het genieten op Kailua Beach met de Mokes op de achtergrond
- De wondere wereld van de lei - 31 augustus 2024
- Dol op de ukelele, symbolisch snaarinstrument van Hawaii - 29 maart 2024
- Roadtrip in Californië over de Pacific Coast Highway - 29 februari 2024
