Dawson City in hartje winter

Afzichtelijk ziet het eruit. In een bedje van zout ligt een teen voor me. Op de bar. Een bijna gitzwarte teen. Een grote teen, met nagel en al. 'Do you want Yukon Jack or tequila to go with that', vraagt de bardame van the Sourdough Saloon in Dawson City routinematig.

Lugubere traditie

Mijnwerker Louie Liken verloor een teen in een strenge winter in de jaren ’20. Stijf bevroren, amputatie was onvermijdelijk. Louie was best wel gehecht aan zijn teen. In een glazen pot met alcohol hield hij zijn teen als souvenir. Vijftig jaar later werd de teen gevonden en kwam uiteindelijk in de kroeg terecht. Daar werd het idee opgevat om voor hen die durfden de teen in hun drankje te dompelen. Bij het opdrinken moesten de lippen de teen raken. De Sourtoe Cocktail zag het levenslicht. Ik zie teen nummer acht voor me liggen. De vorige exemplaren werden per ongeluk en met opzet doorgeslikt of zelfs gestolen. De boete voor het doorslikken is opgekrikt naar 2.500 Canadese dollar. Bardame Jane snijdt een citroentje, legt de teen in het glas en beschenkt het met Yukon Jack. Ze legt de spelregels nog een keer uit. ‘You can drink it fast, you can drink it slow, but the lips have got to touch the toe.’ Ik gooi het glas in één keer achterover en raak de teen met mijn lippen aan. ‘Congratulations, welcome to the club’, feliciteert ze me lachend. Als een echte bikkel verlaat ik smalend met mijn certificaat en tien dollar lichter de Sourdough Saloon.





Ver weg van de bewoonde wereld

Zo’n gekke traditie past wel bij het eigenzinnige Dawson City. Het is na Whitehorse de tweede grootste nederzetting in Yukon. Een dorpje met een schamele 2.000 inwoners. Vriendelijke inwoners, dat zeker. Dawson heeft karakter en is in het niets vergelijkbaar met Whitehorse. Daar wonen de city people. De wereld buiten Yukon omschrijft men als ‘Outside’, met een hoofdletter ‘o’. Minstens eens per jaar gaat men Outside, om inkopen te doen of voor ziekenhuisbezoek of iets dergelijks. Vancouver en Edmonton zijn de dichtstbijzijnde steden. Eventjes tuffen naar Vancouver zit er niet in. Met de wagen is het bijna 3.000 kilometer. Anderhalve dag sturen. De prachtige rit naar Whitehorse over de Klondike Highway kost alleen al zes uur. Het schattige Dawson Airport biedt uitkomst. Vanaf dit knusse vliegveldje met een twaalf stoelen tellende gate gaan dagelijks vluchten naar Whitehorse. Een vlucht van een uurtje en dan nog 2,5 uur naar Vancouver. De ietwat afgelegen ligging draagt ongetwijfeld bij aan het karakter van het stadje.





Op zoek naar goud

Een dikke eeuw geleden was Dawson City hot and happening. De vondst van goud door een aantal mijnwerkers in de nabijgelegen Bonanza Creek leidde tot chaotische taferelen. Tienduizenden goud- en gelukszoekers trokken door het onherbergzame landschap voor de barre tocht naar Dawson. In twee jaar tijd werd Dawson City door de goldrush echt een stad met meer dan 30.000 inwoners. Een drukte van belang voor die tijd. Maar de omstandigheden waren zwaar. Na de lange reis, waarbij het meenemen van proviand om het een jaar uit te kunnen zingen verplicht was, stuitte men op veel lotgenoten en een stijf bevroren aarde. De beste plekjes waren allang geclaimd. Slechts een handjevol mensen werd echt rijk. De vondst van goud in West Alaska betekende drie jaar na de uitbraak van de goudkoorts meteen het einde van de Klondike goldrush. Massaal verlieten de goudzoekers Dawson City en omgeving. De restanten van de goldrush zijn nog zichtbaar. Indrukwekkend is de enorme goudbaggermachine met de mooie naam dredge number 4 in Bonanza Creek. Het is met acht verdiepingen hoog de grootste in zijn soort. Per seizoen verplaatste de machine zich een dikke kilometer. En veranderde daarbij het landschap voorgoed. Dredge number 4 drijft op een dikke laag sneeuw waardoor de echte omvang nog niet eens goed zichtbaar is. ‘s Zomers worden er rondleidingen over het houten bouwwerk georganiseerd. Nu is het verlaten. De verbindingsbrug is gevuld met een dikke pak verse sneeuw. Ook nabijgelegen Claim 33 waar zelf naar goud kan worden gezocht kent geen winterseizoen. Het water bevriest al voordat het door het zeefje gaat. Dawson City Museum geeft een mooi overzicht van de Gold Rush. Op afspraak is het museum in de winter te bezoeken.



Van goud zoeken naar boeken

Ook Jack London wilde een graantje mee pikken van de goudkoorts. Hij was beter in schrijven dan in graven. Inspiratie voor zijn wereldberoemde boek the call of the wild deed hij op in Yukon. In zijn eenvoudige blokhut ten zuiden van Dawson City zette hij de eerste letters op papier over Buck, een sledehond die ten tijde van de Gold Rush moest overleven in de wildernis en leader of the pack werd. Een replica van het blokhutje is verstopt op een rustig hoekje aan de rand van Dawson City en ingericht als een museum. Eigenlijk voelt heel Dawson City als een reis terug in de tijd van de Goldrush. Met iconische gebouwen zoals bijvoorbeeld het paarse Westminster Hotel, de Red Feather Saloon, Lowe’s Mortuary en natuurlijk de Kissing Buildings. Veel gebouwen zijn gerenoveerd en worden nu goed onderhouden. De nogal vervallen Kissing Buildings, die vroeger in gebruik waren als een hotel, zijn in oorspronkelijke staat gelaten. Zonder een degelijke fundering zijn ze gebouwd op permafrost. Immers, de ondergrond is altijd bevroren. De kachels in het hotel verwarmden niet alleen de kamers, maar zorgden er ook voor dat de permafrost langzaam ontdooide. Met verzakkingen tot gevolg. Alle wegen in Dawson City zijn onverhard. Dat scheelt veel asfalt reparaties. De gebruikte gravel is deels afkomstig als afval van de mijnwinning. En zit vol met onzichtbaar kleine gouddeeltjes. De straten van Dawson zijn letterlijk bezaaid met goud.





De witte wereld onder ons

De Midnight Dome steekt met zijn piek op ongeveer 880 meter boven Dawson City uit. Deze berg is een populaire plek om van het uitzicht te genieten. Of van het noorderlicht bij een heldere nacht. In de zomer vormt de hike naar de top een mooie wandeling. Nu ligt er zo’n dik pak sneeuw dat de enige weg omhoog met de auto is. Een andere optie om een mooi zicht op de omgeving te krijgen is door het hogerop te zoeken. Op het knusse Dawson City airport staan een aantal propeller vliegtuigjes gestationeerd. Deze worden, als het weer het toelaat, ingezet voor rondvluchten boven Tombstone Territorial Park. Of om de omgeving van Dawson City te bewonderen. En dat gaan we doen. Ondanks de aanhoudende ijzige kou draagt piloot Darryl slechts een fleece vestje en een muts. Met luid kabaal komen de propellers in beweging en warmt de Cesna langzaam op. De ruiten zijn aan de binnenzijde licht bevroren. Voor vandaag zijn alle lijnvluchten vanwege het weer geannuleerd.



Meteen draait Darryl de verlaten startbaan op. Het witte landschap schiet ons ons onder. Hij volgt de slingerende lijn van de Klondike Highway op weg naar Dawson City. Twee elanden grazen op een heuvel. Ze kijken wat onverschillig omhoog als we een rondje boven hen maken. We maken hoogte en zien In de verte de imposante besneeuwde bergtoppen van Tombstone Park. Het zonnetje probeert zich tevergeefs tussen het dikke wolkendek door te wringen. Het uitzicht op de witte wereld blijft fascinerend. Mushers en hun lijn sledehonden die deelnemen aan de Yukon Quest signaleren we op de machtige en stijf bevroren Yukon River op de terugweg naar het vliegveldje. Soepeltjes zet Darryl de kist weer op het sneeuwvrije asfalt. Terug naar Dawson City en tijd voor een drankje. Dit keer zonder teen.








Op uitnodiging van Travel Yukon bezocht ik Dawson City. Met Icelandair vloog ik naar Vancouver en met Air Canada naar Whitehorse.

Jos
Laatste berichten van Jos (alles zien)
  1. Hans Kanters zegt:

    Ik heb familie wonen verspreid over Canada en omdat ik in mijn eentje de tocht maakte besloot ik de trein te nemen. Met Via Rail kun je dwars door Canada. Dat heb ik ook gedaan in 2017.
    Ik ben naar Halifax gevlogen daar woont een nicht van me. En vervolgens naar Montreal. Daar ben ik opgehaald door familie en naar Toronto gereisd. Van daaruit via Winnipeg naar Jasper. Met de bus naar Banf .Daar werd ik opgehaald door familie uit Calgary. Die mij na een paar dagen weer afleverde op het treinstation in Edmonton. Waar ik de laatste etappe begon naar Vancouver. In vier weken tijd zoveel gezien en mogen beleven. Dat in combinatie met familiebezoek. Was onvoorstelbaar mooi.

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>