Ze zeggen dat je er of een hekel aan hebt, of helemaal weg van bent. India, een land van contrasten.. In mijn geval zit het ergens tussen deze twee in. Of beter gezegd het is een constante afwisseling van deze twee. De eerste dagen kon ik gewoon geen woorden vinden om mijn indruk van dit land te beschrijven. Nu zal ik toch een poging doen. Belangrijk hierbij te vermelden is dat het slechts MIJN indruk is en dat ik er maar een week heb doorgebracht in een klein gebied wat natuurlijk geen volledig beeld geeft van dit gigantische land met honderden talen, religies, landschappen en soorten mensen.
De hysterische straten van New Delhi
India is alles!
India is kleurrijk, druk, prachtig, druk, vies, druk, rijk aan culturen, en oh, had ik al gezegd dat het druk is? In Delhi crossen de tuktuks, scooters, fietsriksja’s, auto’s, taxi’s en bussen allemaal even luid toeterend om je heen. Op een haar na aangereden worden door een van bovengenoemde voertuigen is orde van de dag. Denk er verder nog flink wat rochelende/schreeuwende/spugende mensen, honden, geiten, verstrooide koeien en een stel rondslingerende aapjes bij en je hebt een volledig Indiaas straatbeeld. Ook wordt er non-stop naar je geschreeuwd ‘Where are you going now? You want tuktuk?’. Beleefd nee zeggen werkt niet, evenals negeren (‘HELLO? MAM? Where are you goingggg?’). In mijn laatste dagen India (ik ben er slechts een week geweest, kun je nagaan..) zijn mijn vriendelijkheid en geduld op en begin ik tegen mensen terug te snauwen, dan zijn ze ineens verbaasd en zeggen ze dat IK rustig aan moet doen. De subtielere mensen vind ik minstens net zo vermoeiend, beginnend met een ‘gezellig’ praatje en ALTIJD eindigen met ‘By the way, my friend/father/cousin/brother/etc has a really nice shop…’. Gelukkig word ik op een van mijn laatste dagen vergezeld door de Amerikaanse Katie die nog genoeg glimlachjes en vriendelijkheid met zich mee draagt. Ik heb geen zin om dit verhaal te negatief te maken dus ik zal dit gedeelte kort houden. Overal proberen mensen je op te lichten; vervoer, wisselkantoor, zelfs hotels. Mijn tip voor een eventuele reis… Weet dit, check dubbel, onderhandel hard en probeer je humeur (in tegenstelling tot mijzelf soms) er niet door te laten verpesten.
Op naar Agra
Na Delhi als goede hectische introductie op India werd Agra mijn volgende stop. Agra is de thuisplaats van de wereldberoemde Taj Mahal; een wereldwonder, de ultieme ode aan de liefde en zoals de schrijver Rabindranath Tagore zo mooi beschreef.. ‘The Taj Mahal is a teardrop on the cheek of eternity’. En oh wat is de Taj Mahal prachtig! Je weet hoe mooi het is, je hebt er al 100 foto’s van gezien en dan toch wordt de adem je benomen bij de eerste aanblik van dit gebouw, wat niet voor niets het mooiste gebouw ter wereld wordt genoemd. Een moment om alle drukte en viezigheid ineens te vergeten en te beseffen dat het allemaal de moeite waard is. Bonusfeitje over de Taj Mahal: de 4 minaretten zijn licht naar buiten gebogen zodat in het geval van een aardbeving de minaretten richting de buitenkant zullen vallen en niet op de Taj.
Ultieme schoonheid: de Taj Mahal
Blijkbaar ben ik als westerling een minstens net zo interessante attractie als de Taj Mahal of het Rode Fort in Delhi. ‘One pic mam please, one pic’. Na een aantal dagen heb ik geleerd dat ‘one pic’ betekent een foto PER persoon van de groep. Alles komt voorbij.. Giechelende schoolmeisjes, oude traditioneel geklede tandloze Hindu vrouwtjes, kinderen, stoere jongens. Het voelt vreemd.. Oke als je een beroemdheid bent dan hoort het er bij, maar wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Het wordt snel irritant, maar ik blijf glimlachen (als een boer met kiespijn). Van mijn Couchsurf-host Neha in Delhi begrijp ik dat dit vaak toeristen zijn uit kleinere dorpen en ik weet dus nu dat mijn ongemakkelijk lachende foto’s heel India rond zullen gaan. Neha zelf heeft hier zelf ook mee te maken; wow iemand uit de grote stad is namelijk ook interessant (omdat ze moderne kleding draagt en een kort kapsel heeft is het blijbkaar meteen duidelijk dat ze uit de grote stad komt).
Varansi by train
Op het treinstation in Agra zoekend naar mijn trein naar mijn volgende bestemming, Varansi, zie ik dat deze twee uur vertraging heeft. Ik fantaseer over een fijn cafeetje waar ik deze twee uur door zou kunnen brengen maar dat is te veel gevraagd. Op straat wordt er naar me geschreeuwd en word ik bijna aangereden (the usual things..). Dan maar terug naar het station. Het hele station ligt (ligt!) vol mensen. Het huilen staat me dichter dan het lachen en wanneer een vrouw mijn wanhopige poging ziet om een plekje te zoeken tussen alle mensen, waar niet gespuugd of geplast is, wenkt ze me bij haar op het kleedje. Zo probeer ik twee uur lang te communiceren met deze vrouw, die geen woord Engels spreekt. En toch krijg ik het voor elkaar om te delen welke plaatsen in India ik heb gezien, waar ik vandaan kom, waar ik naartoe ga. Zij laat me foto’s zien van haar familie bij de Taj Mahal. Ik laat mijn foto’s bij de Taj Mahal zien en ook foto’s van mijn familie. Deze vrouw heeft me gered van een korte zenuwinzinking. Maar de zenuwinzinking duurt niet meer lang…
De mevrouw op het station samen met dochter/nichtje/ander familielid?
Een gemiddeld Indiaas treinstation…
Twee dagen breng ik door in Varanasi; een van de heiligste steden voor de Hindu’s, gelegen aan de heilige Ganges. Het straatbeeld is hier nog ongelofelijker dan wat ik in Delhi en Agra heb gezien; overal bergen vuilnis, krabbende straathonden, plassende mensen, koeien (inclusief heel veel koeienpoep) en er zwermen vliegen in de smalle straatjes. Geloof me, van de geur van dit alles in combinatie met bijna 40 graden wordt niemand vrolijk. Aan de rivier min of meer hetzelfde, maar hier zie ik ook vrouwen in kleurrijke gewaden, halfnaakte mannen en kinderen baden/wassen/zwemmen/spelen in het water. De rivier is niet veel schoner dan de straten en ik beeld me in dat ik waarschijnlijk na 5 minuten zwemmen in de Ganges zou bezwijken aan wat voor infectie dan ook. Al deze taferelen vinden plaats aan zogenaamde ‘ghats’, specifieke stukken van de kade. Uiteindelijk kom ik tijdens een wandeling aan bij de ‘burning ghat’. Ik weet wat me te wachten staat en toch ben ik in complete shock. Een jongen spreekt mij en drie andere reizigers aan. ‘Kijk kijk, daar kun je het verbrande hoofd nog zien!’. Ik kijk.. En ik zie inderdaad een verkoold zwart gezicht aan een nog zwarter lichaam met vlammen die eromheen dansen. Ik begrijp van de jongen die ons wenkte dat dit een van de heiligste plaatsten is voor Hindu’s om gecremeerd te worden. Als je hier gecremeerd wordt dan bereik je direct de staat van ‘nirvana’. Deze mogelijkheid is er echter alleen voor mensen die aan een natuurlijke dood overleden zijn, mensen die aan een ziekte overleden zijn hebben dit blijkbaar ergens aan verdiend (slechte karma) en worden met een steen aan hun lichaam gebonden in de rivier gegooid. Ik ben verbijsterd. ‘Daar geloof ik dus echt niet in..’ zeg ik stellig. ‘Jij niet, wij wel’ zegt de jongen. Een kritisch gesprek over religie zit er niet in. Bijna iedere Hindu wordt uiteindelijk ergens naar de Ganges gebracht ter crematie, vertelt de jongen, door familie, vrienden, buren. Desnoods door vreemden, als er niemand anders over is. Ik vraag hem wat dan het praktisch nut is van goede karma verkrijgen tijdens je leven, als je toch wel bij de Ganges gecremeerd zult worden en dus toch wel ‘nirvana’ zult bereiken. Hij haalt zijn schouders op.. ‘Om de mogelijkheid te krijgen om hier gecremeerd te worden’. Ik vind dit niet een erg sterk argument, aangezien hij net heeft verteld dat er toch altijd wel iemand is die je hiernaar toe zal brengen, maar ik hou wijselijk mijn mond.
Dagelijkse rituelen aan de Ganges
Die avond gebaart Raja, de eigenaar van het hotel waar ik verblijf, me om even te komen zitten. ‘Je vindt Varanasi niet leuk he..’. Ik probeer mijn gevoelens uit te leggen, zonder hem en/of Varanasi te beledigen. We krijgen het onder andere over de dieren (koeien die ‘grazen’ in vuilnisbelten en schurftige zielig-kijkende hondjes met open wonden). Hij vertelt over de ideeën die de mensen van Varanasi hebben over het samenleven tussen dieren en mensen; er wordt gedacht dat mensen dieren in hun waarde moeten laten en niet hun leven voor hen zouden moeten bepalen. Dit vind ik een mooie gedachte, toch blijf ik er bij dat ik de uitvoering wat minder vind. De volgende ochtend verlaat ik Varanasi, maar eerst ga ik nog naar een indrukwekkend ochtendritueel kijken aan de Ganges. In het pikdonker op weg naar dit ochtendritueel glijd ik met backpack en al uit in de derrie.. Is dit karma? Wie zal het zeggen.. Het uitzicht over de rivier in de vroege ochtend is wel adembenemend mooi.
Het lot van koetjes en hondjes in Varanasi..
Varanasi in de vroege ochtend
India love it or hate it
India… India is als een bi-polaire stoornis, zo zou ik het me tenminste voor kunnen stellen. Het ene moment voel je je fantastisch; alles is prachtig, kleurrijk, lekker en het andere moment voel je je verschrikkelijk en wil je niets liever dan zo snel mogelijk wegwezen uit de goorheid en drukte. Maar he.. Ik ben niet aangereden/niet aangerand/niet beroofd/en last but not least… Ik ben niet ziek geworden! Wie wordt er nu niet ziek in India? Ik ben een gelukkig mens en een onvergetelijke ervaring rijker. Op weg naar de grens met Nepal beland ik in een busje met een groep jonge reizigers. Ik raak met een Duits meisje aan de praat en ze vertelt me dat ze een georganiseerde groepsreis India/Nepal doen. Ze laat me haar perfecte van uur-tot-uur uitgestippelde reisschema zien en dan weet ik het 100% zeker.. Ik had geen seconde van mijn reis door dit land anders willen doen. Ik ben trots en gelukkig hoe ik het heb mogen ervaren; puur, rauw en helemaal zelf geregeld.
Het rode fort in New Delhi!
Tekst en foto’s: Jessica Groenestijn
- TUI vakantiepeiling 2024 - 17 april 2024
- Top 5 vakantieparken van Center Parcs in het buitenland - 15 maart 2024
- Met de camper door IJsland, onze tips! - 12 maart 2024
Yvonne zegt:
Fantastisch geschreven, ik heb me kostelijk vermaakt. En was even terug in India (okee dat was niet moeilijk, want net een weekje terug 🙂 ) Maar echt super zoals je precies hebt beschreven hoe het land is en gelukkig heb je je humor weer terug. Ik herken me volledig in je bipolaire stoornis gevoel… en toch ben ik dus net voor de 4de keer terug geweest… met inmiddels 2 kinderen… gek he?! 😉 Thanks voor dit heerlijke verslag van jouw belevenissen!!
Jessica zegt:
Bedankt! Fascinerend dat je toch maar terug blijft gaat, en wauw wat stoer met 2 kinderen! Ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik weer ga..
Cindy zegt:
Hi Jessica, ik reis binnenkort rond in Noord-India en lees overal over schouders en benen bedekken, maar zie jou ook in een hemdje. Wat zijn jouw ervaringen/tips qua kleding?
Jessica zegt:
Hallo Cindy,
Ik denk dat het heel erg verschilt per situatie en hoe prettig jij je zelf voelt. Ik heb zelf wel eens commentaar gekregen en soms kijken mensen ook wel heel veel dus ik heb het eigenlijk alleen maar gedaan als ik het echt niet uit hield met de hitte.
Veel plezier!!!!
Yvette zegt:
Wat een heerlijk verhaal! “Ach, dat is gewoon India”/ Wij moesten in het begin ook echt even wennen aan de drukte en chaos van het land. Na een paar dagen konden we er zowaar van genieten en vond ik het uiteindelijk zelfs één van de mooiste landen die we ooit bezocht hebben.
Het is inderdaad zo puur en intens….haast niet te beschrijven!
Jessica zegt:
Wat leuk om te horen! 🙂 Wil je nog eens terug? Ik wel namelijk!