Maar de Azoren hebben ook een geheel eigen geschiedenis. De eilanden stonden er immers om bekend dat ze de beste walvisvaarders hadden. De hele economie was gebaseerd op walvisvangst, totdat deze eind 20e eeuw werd verboden.
Whalewatching
De hele walvisvangstcultuur sloeg om naar walvistoerisme. En maar goed ook. Er zijn per eiland tientallen kleine bedrijven die je aanbieden de zee op te gaan in de hoop een walvis te zien. En door de dichte populatie van deze zeezoogdieren is de kans dan ook zeer hoog dat je er eentje zal zien.
Je gaat aan boord in een kleine vissersboot of een nog kleinere rubberboot. Op de vissersboot kan je redelijk comfortabel over de zee uitkijken. Je loopt geen risico nat te worden en je hebt een fikse kans om vanop de boot een walvis te zien. Maar een tocht op het rubberbootje is veel leuker.
Rubberbootje
Ik kreeg de kans om per rubberboot de zee op te gaan. Bij vertrek was ik nerveus, want ik ben geen liefhebber van boten. Ik hoef maar naar een boot te kijken om zeeziek te worden. Ik beschouwde het rubberbootje dan ook als mijn persoonlijke hel. Wat was ik verkeerd!
Het bootje biedt plaats voor een man of 15. Dicht bij elkaar en eng dicht bij de rand. Voor vertrek krijg je dan ook een reddingsvest om en de raad om een regenjas aan te doen. De saltspray, het water dat opspat wanneer je bootje door de golven klieft, kan je doornat maken. Ik ging aan boord, nerveus en op voorhand slechtgehumeurd. Maar dat veranderde snel. Onze overtocht was woelig, want de wind stak op. De golven waren hoog en de saltspray was eigenlijk een douche. Het bootje schoot door de golven en danste als een wild paard. Ik moest me stevig vasthouden en werd doorweekt door de golven. Maar wat was het leuk!
De wind op zee was lekker warm, zelfs het zeewater was warm. Het maakte helemaal niet uit dat je nat werd. Ik zag de meest prachtige vergezichten, over het eiland Pico en São Jorge.
Uiteindelijk zag ik helemaal geen walvis, dolfijn of zelfs maar een sprotje. De zeelui die het bootje bestuurden vertelden achteraf dat de zee maar net rustig genoeg was om te varen en dat het erg moeilijk is om met zulke golven een walvis te spotten. Maar dat wanneer je er een ziet, je met het rubberbootje zo dichtbij kan komen dat je het dier bijna kan aanraken. Een ervaring die je nooit kan evenaren vanop welke vissersboot dan ook!
Walvisvangst
De eilandbewoners van de Azoren, Pico in het bijzonder, zijn opgegroeid in een walvisvangstcultuur. Hoewel de huidige generatie de jacht, die in de jaren ’80 gelukkig verboden werd, niet meer meemaakte, kunnen de ouderen er nog steeds over vertellen.
En dan heb je de verschillende museums nog. Op Pico kan je het Whaling Museum bezoeken, een museum dat opgebouwd is in een oude fabriek waar men walvissen verwerkte na de vangst. Met foto’s, artefacten en zelfs de eigenlijke ketels waarin het vet van de walvis werd gekookt, krijg je een heel goed beeld hoe het er in die tijd aan moet gegaan zijn.
Ook het Scrimshaw Museum boven Peter’s café in Horta is een stille getuige van de walvisvangst. Scrimshaw is een term die wordt gebruikt voor het graveren van tekeningen en beeltenissen in ivoor, in dit geval afkomstig van walvistanden. De graveringen zijn erg fijn uitgevoerd en werkelijk kunst. Natuurlijk bloedde deze kunst bij het stoppen van de walvisvaart bijna dood, maar het blijft boeiend om een kunstvorm als deze te zien. Het museum heeft dan ook een collectie die erg uitgebreid is.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
