De glimlach van Nicaragua

Swingende parade

Het is een stralende zaterdagochtend. De zon staat hoog aan de strakblauwe hemel. In Matagalpa is het een drukte van belang. Al vroeg in de ochtend werden de straten afgezet. Het is een belangrijke dag in dit provinciestadje. Bijna niemand is thuis vandaag. Op straat swingt het. Letterlijk. De Fiesta Patronales is een religieus katholiek feest ter ere van de beschermheilige van het bisdom. Kilometerslang is de muzikale optocht door de straten van de stad. Talrijke kleurrijke paraplu’s steken boven de mensenmassa uit. Ik kijk mijn ogen uit.

Behendig zwaait een groep tienermeisjes gestoken in een smetteloos groen uniform met hun baton. Een brede glimlach verschijnt op haar gezicht als ik voor haar kniel voor een goede compositie. Het lokale televisiestation belast met de verslaglegging krijgt me in het vizier. Veel buitenlandse toeristen ziet men hier niet. Nieuwsgierig informeert de verslaggever of een interview mogelijk is. Ik knik. ‘What do you think about the people here’, trapt de presentator af terwijl hij de microfoon onder mijn neus duwt. Dat ik tot dusver in Nicaragua veel vriendelijke mensen tegenkom kan ik niet ontkennen.

Varkenskop vanavond?

Op een zwartgeblakerd rooster liggen een aantal ondefinieerbare stukken vlees te sudderen. Ruikt eigenlijk helemaal niet verkeerd. Aan de lange smalle tafeltjes zitten tientallen mensen in het schaarse daglicht te eten. Ruikt eigenlijk helemaal niet verkeerd. Bananen, varkenskoppen en tandpasta. Alles is op de lokale markt van Matagalpa te koop. Een labyrint van donkere smalle gangetjes leidt me langs alle koopwaar, geuren en kleuren. Lachende gezichten. Iedereen lijkt zo tevreden.

Oprecht

‘Ga bij de tank rechtsaf’. Duidelijker kon de routebeschrijving niet zijn. En jawel, daar op een rotsblok staat een verweerde groene tank, nog voorzien van een bescheiden kanon. De lange oprijlaan leidt langs hoge bomen naar de Salva Negra Ecolodge, op zo’n tien kilometer ten noorden van Matagalpa in een bergachtige omgeving. Milieuvriendelijk en duurzaam met een autarkisch tintje staan bij Salva Negra centraal. Zoveel mogelijk leven van de natuur. Een bungalowpark in de nevelwouden van Nicaragua. Het is meer dan dat. Ook bijvoorbeeld een boerderij, koffieplantage en kaasfabriek maken onderdeel van uit van het enkele hectares omvattende landgoed. En daarmee werkgelegenheid.

Bloedfanatiek wordt gestreden om de winst. Na een vernietigende uithaal verdwijnt de bal hoog in de touwen. Een luid gejuich volgt. De bal gaat op de middenstip en het spel wordt vervolgd. Het klinkt als een scenario op een trapveldje in een willekeurig plattelandsdorpje. Dat is het ook, zij dat dit een compleet dorpje binnen de poorten van Salva Negra is. De inwoners zijn werkzaam op de lodge en de landerijen. De van beton opgetrokken huisjes in het dorpje zijn eenvoudig en knus. Elektriciteit en stromend water zijn aanwezig. Trots laat de vrouw des huizes haar onderkomen aan me zien. Natuurlijk snapt ze goed dat het wenselijk is voor haar werkgever en tegelijkertijd huurbaas om vriendelijk en tevreden over te komen op de bezoekers. In haar ogen zie ik dat ze oprecht gelukkig is.

Fijn volk

Geschat wordt dat zo’n derde deel van de bevolking van minder dan twee dollar per dag moet rondkomen. Analfabetisme is niet ongewoon. De situatie en leefomstandigheden op het platteland zijn soms schrijnend. Toch merk ik overal waar ik kom de opgetogenheid. Vriendelijkheid. De bevolking heeft duidelijk veerkracht, ondanks dat ze met hun rug tegen de muur staan. Ze vertegenwoordigen de glimlach van Nicaragua.

Over
Laatste berichten

Jos

Jos verkent graag nieuwe plekken, landen en culturen, om vervolgens zijn ervaringen te delen. Hij heeft een lichte voorkeur voor het westelijk halfrond, maar wil de hele wereld zien, onder het motto; ‘the world is my playground’.

Laatste berichten van Jos (alles zien)