Avonturist Felix van Hoften beschrijft dit gevoel als geen ander in zijn boek ‘De golven en de Kaap’, een spannend verhaal over escapisme, verwondering, vrijwilligerswerk en ongelijkheid. Hij neemt je mee op pad in zijn eerlijke gedachten en zijn langzame besef dat ongelijkheid niet op te lossen valt, maar dat we er wel iets aan kunnen doen. We spraken Felix over zijn reispassie en natuurlijk zijn boek, en wat een interview was het!
Felix, vertel wie ben je?
‘Dat vind ik altijd zo’n moeilijke vraag. Mensen hebben de neiging om in het antwoord op zoek te gaan naar iets unieks in zichzelf. Maar ik ben een gewone jongen uit een boerengat, opgegroeid in een veilige omgeving. Met de paplepel heb ik wel de fascinatie voor de wereld meegekregen. Zo was mijn moeder fan van Afrikaanse kunst en klonken Zuid-Amerikaanse ritmes heel de dag door de speakers. Ik wist al vrij jong dat ik de wereld wilde zien, ook om diezelfde complexe wereld beter te begrijpen. Ik ben een dartelaar, maar niet de klassieke flierefluiter. Meer een dartelende vastbijter. Ik móet begrijpen hoe iets werkt.’
‘Daarnaast, hou ik van verhalen vertellen. Ik heb jaren plaatjes gedraaid in het studentenleven en op festivals en daar vertelde ik ook altijd een verhaal, over onbezorgdheid en de boel de boel laten. Als je die twee eigenschappen combineert kom je op mijn ideale baan: docent-onderzoeker. En dat ben ik dus geworden. Ik vertel verhalen en ik doe onderzoek naar de (economie van de) wereld.’
Je bent twee jaar de wereld over getrokken en hebt daar een boek overgeschreven. Waarom?
‘In eerste instantie omdat reizen natuurlijk geweldig leuk is. De geuren, de smaken, de ongrijpbare natuur, de bijzondere mensen. Reizen is een zintuigsoep als geen ander. Ik vind het vreselijk verslavend ook. En mijn Spaans-Colombiaanse vriendin Caro denkt daar precies hetzelfde over. We zijn met zijn tweeën het avontuur aangegaan.’
‘Maar, zoals gezegd, wil ik ook beter begrijpen hoe en waarom de wereld werkt zoals hij werkt. Ik pretendeer zeker niet dat ik daar hét antwoord op heb in mijn boek, maar ik probeer de lezer mee te nemen in de complexiteit van andere landen en misschien ook te raken met een soort van nederigheid en bescheidenheid. Wij Nederlanders denken het allemaal zo goed te weten, maar in andere landen weten ze het net zo goed, zo niet beter. Ik bedoel, hoe kan het toch zijn dat Afrikaanse landen in 2022 nog steeds zó arm zijn? In Afrika weten ze dat beter dan hier.’
Panne in een oerwoud
Vertel eens iets over je reis. Wat was je route en hoe hebben jullie het aangepakt?
‘We zijn dwars door Afrika getrokken, met een flinke pauze in Malawi waar we hebben gewerkt als duikinstructeurs. We hebben onze ogen uitgekeken in het Midden-Oosten, ons geïrriteerd en verwonderd in India, ons ondergedompeld in de prachtig natuur van Zuidoost-Azië en gesurft en gewerkt in Australië. Dat heeft alles bij elkaar bijna twee jaar geduurd. Om financiële redenen hebben we vrijwel alles met het openbaar vervoer gedaan. Dat is soms billen knijpen en ronduit gevaarlijk. Maar meestal mooi, want je maakt oprecht contact met de lokale bevolking in de bus. Je moet natuurlijk ook wel als je samen 35 uur op elkaar geplakt zit!’
‘We wilden eigenlijk niet vliegen, door vanuit Spanje Afrika in te trekken, maar onrust in de regio dwarsboomde dat plan. We houden allebei van kamperen en dat is in bijna heel Afrika en Australië echt een uitkomst. Langs de kant van de weg, midden in de jungle, tussen hoge gebouwen in wereldsteden, tegenwoordig kun je echt op veel plekken kamperen. En het maakt je veel vrijer, want je hebt altijd een slaapplek.’
Beach cleanup in Lake Malawi
Je noemt De golven en de Kaap een klassiek avonturenboek?
‘Ja! Onze reis is per toeval een soort Jules Verne meets Life of Pi geworden (zonder mezelf overigens met die mastodonten van schrijvers te vergelijken). We hebben een aantal keer de dood in de ogen gekeken, werden met onze westerse neus op de feiten gedrukt en ervoeren moeder natuur in haar oervorm. We overleven een schipbreuk, doorkruisen de diepste jungle op zoek naar een aapje (en misschien onszelf) en vergaderen met stamhoofden. Als kers op de taart worden we ook nog bedreigd door woestijnrebellen. Dat was echt spannend in Turkana, een regio die wij ons niet meer voor kunnen stellen. Alsof het 2000 jaar terug in de tijd is.’
‘We zijn natuurliefhebbers en zijn zoveel als we konden de jungle ingetrokken of het diepe water ingedoken. Ik beschrijf de natuur regelmatig, want de aarde is vreselijk mooi en delicaat. Daar moeten we veel zuiniger op zijn. Wij keken onze ogen uit op Madagaskar waar de jungle zwaar onder druk staat en 95 procent van het oerbos al is gekapt.’
Eén van de laatste échte oerwouden: Masoala op Madagascar
Je noemt escapisme een thema in je boek, waarom?
‘Ik denk dat bijna iedereen die gestudeerd heeft (maar ook mensen die niet gestudeerd hebben) voor een levensdilemma komt te staan, wat werk betreft. Zeker bij de eerste of de tweede baan na afstuderen. Is dít het nu? Is dit wat ik wil doen met de rest van mijn leven?’
‘Ik vond het werkende leven een grote teleurstelling en dat was ook één van de redenen dat wij deze reis wilden maken. Losbreken van de ketenen van het kantoorleven. Ik noem dat het millennial-probleem. Wij zijn de eerste generatie die letterlijk álles kan doen (als je het geluk van een spaarpotje hebt). We kunnen overal op de wereld gaan wonen en werken in de baan die ons het beste past, denken we. Die keuzevrijheid geeft veel stress, want als je dan niet gelukkig bent is het ook je eigen fout. En om mijn eigen leven weer betekenis te geven moest ik op zoek naar wat ik zelf leuk zou vinden en uit de ratrace stappen. In het boek blik ik daar regelmatig op terug.’
‘Terwijl ik dit vertel besef ik me weer dat escapisme een westers geprivilegieerde emotie is die ze bijvoorbeeld in Afrika niet kennen. Sterker nog als ik Malawiërs dit probeerde uit te leggen keken ze me raar aan. ‘Je hebt een baan en je verdiende goed geld, toch. Wat zeur je dan?’’
Ongelijkheid is veel in het nieuws de laatste tijd en ook jij schrijft daarover?
‘In elk hoofdstuk komt economische ongelijkheid terug in mijn boek. Soms expliciet, soms niet. In De golven en de Kaap beschrijf ik hoe wij ons ideële steentje proberen bij te dragen. We werkten in een Malawische ngo, ik als duikinstructeur en Caro als manager van het hostelletje wat daarbij hoort en probeerden projecten uit voeren in die regio. We organiseerden van alles: projecten gericht op schoon drinkwater, AIDS, het verbeteren van de levens van de lokale bevolking en natuurbehoud, maar de realiteit is weerbarstiger dan ik dacht. Zo komen we erachter dat niet iedereen geholpen wil of kan worden en dat kolonialisme zelfs nog niet bijna voorbij is. Toch eindigt het boek hoopvol, want we hebben echt een aantal levens veranderd!’
De hitte van de vulkanische poort van de hel in Ethiopië
Hoe is het jullie bevallen om terug te keren naar Nederland na die reis?
‘Goed. Wij waren ook wel echt klaar om verder met ons leven te gaan. En ik vond ons laatste land, India, een ingewikkeld land. Zoals iedereen die daar is geweest: you hate it or you love it. En voor de toekomst: reizen blijft geweldig, maar we focussen ons meer op Europa.’
Wonderen der natuur: de oneindige regen van de machtige Victoria waterval / de kleinste kameleons ter wereld
Felix, bedankt voor je frisse interview! Wat wil je onze lezers nog meegeven?
‘Koop het boek, haha! Nee, maak die reis en probeer echt de gebaande paden te verlaten, want daar hebben mensen het het hardst nodig. Vergeet niet: elke euro (dollar, kwacha, shilling) die jij daar uit de muur trekt of meeneemt is een directe investering in de mens, zeker als je het uitgeeft bij een lokaal restaurantje of marktkraampje. Daarnaast, probeer zo min mogelijk te vliegen, pak de trein en de bus, je ziet op die manier ook veel meer.’
‘Maar mijn uiteindelijk doel is dat ik je aan het denken zet. Ik hoop het.’
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
Tim zegt:
Leuk interview! Het interview heeft me zeker aan het denken gezet en ben inmiddels ook aan het boek begonnen (de eerste hoofdstukken zijn veelbelovend!)
Piet van Hoften zegt:
Hoi Felix, Ik ben aan je boek begonnen en ben meteen geïnspireerd geraakt! Leuk om jullie avonturen en ervaringen te mogen meemaken! Misschien heb je zin en tijd om eens in Hulsberg op bezoek te komen met Carolina en kind. Jullie zijn van harte welkom!
Veel liefs en groeten uit Hulsberg, Piet van Hoften en Jes Pisters