Ameland is voor mij: back to basic. Niet in het hoogseizoen, wanneer vooral Duitse toeristen het eiland bevolken. Maar de rest van het jaar kom ik er graag. De natuur is ruig, het weer soms spartaans en de reis er naartoe? Dat is nog een echte reis! Alle aspecten van reizen zitten erin: diverse vervoersmiddelen, een uur met de bus door niemandsland, een soms heftige overtocht en onderweg weidse vlakten.
Expeditie Ameland
Ameland – verliefd op de eenzaamheid
Rust. Echte rust. In onze doorgedraaide wereld is het soms ver te zoeken. Maar op de Waddeneilanden is dat anders. Hoewel het er in het hoogseizoen barst van de toeristen, kom ik de rest van het jaar op Ameland vooral lokale bewoners tegen. Een eenzame fietser trotseert de wind, boeren zijn met hun paarden in de weer, niemand op het strand, het leven kabbelt voort. Geen ego’s, schapen kunnen schaap zijn, meeuwen meeuw, en ik gewoon ik.
Verliefd op de eenzaamheid
Wandelschoenen aan, gedachten uit
Ik kom hier graag. En vaak. Soms tijdens een februari-storm, nu weer in het najaar. Een eenzaam strand is heerlijk. Mijn gedachten nemen de vrije loop, de rollende branding werkt als een meditatie, geen gehaaste medemensen, geen drukte bij een strandtent. Soms spreek ik een dag geen woord. Het natuurlijke tempo der dingen bepaalt hier nog het leven en langzaam is de norm. De weinige bewoners kennen elkaar en helpen elkaar de winter door.
Weg van de wereld…
Vandaag strandwandel ik 6 uur rondom Hollum – ik trakteer mezelf op eenzaamheid. Van de zuidelijke waddenkant loop ik met de klok mee langs de Robbenbank in het westen, naar het noorden. Ik kom in al die uren slechts twee andere wandelaars tegen en een ruiter. Een knikje naar elkaar is genoeg: dit is genieten, willen we maar zeggen.
Slechts twee mede’vluchters’ in 6 uur…
… oh ja, en een ruiter
Aan de noordwestkant is het strand op sommige plaatsen een halve kilometer breed. Tussen Hollum en Ballum ontstaan daardoor ‘buitendijkse’ moerasgebieden en soms loopt het pad over het strand daarom dood en moet ik een stuk terug. Het monotone lopen langs de kust brengt me in een soort trance. Een constante windkracht 6 versterkt de leegte-ervaringen nog eens extra. Ik denk niet meer, ik doe.
Meer dan strand
Ter hoogte van Ballum steek ik van noord naar zuid het eiland over om via de Waddendijk terug te lopen naar Hollum. Het is nog een heel stuk, recht tegen de wind in. Het laatste stukje duin van vandaag heeft nog een verrassing: het beroemde paardengraf van Ameland. Hier verdronken ooit acht paarden van de reddingsboot. Ze worden nog jaarlijks herdacht. Paarden – en vooral de ruige Friese – zijn hier heilig.
Amelander Nobel: om weer warm te worden
Het is laat als ik terug in Hollum kom
Zo kom ik weer in de bewoonde wereld. In Ballum passeer ik de oude Nobel stokerij, waar de eigenaar me vriendelijk een proeverij aanbiedt. De typische Amelander borrel is er in veel varianten. Maar ik sla de proeverij af: ik moet nog lopen! Als ik, terug in Hollum, de molen vrolijk zie ‘wenken’, lijkt me dat meer de aangewezen plek om bij te komen aan het einde van de dag. En dat versgemalen pannenkoekmeel? Dat is voor mij!
Authentiek
Hollum is voor mij het mooiste en meest authentieke stukje van Ameland. Het brede strand, rondom weilanden vol stoere zwarte paarden, een grutto laat zich zien, de eerste ganzen zijn neergestreken. ‘Vroeger waren hier geen ganzen’, hoor ik een boer vertellen. ‘Maar nu het klimaat verandert, trekken ze minder en overwinteren ze ook hier.’ En, heel handig: in Hollum staat de vuurtoren, als baken bij elke wandeling. En je vindt er alles over die échte expedities van vroeger, waarmee Ameland rijk werd: de walvisvaart.
Het klimaat verandert: de ganzen blijven tegenwoordig
Amelander commandeurshuisjes uit de walvistijd
Het najaarszonnetje spiegelt zich in het drooggevallen wad. In de verte ligt een zeehond op het brede strand. Hier aan de westkant van Ameland is ook het weer het meest spectaculair en het toerisme het minst aanwezig. Commandeurshuisjes uit 1700 zijn er nog volop, maar inmiddels zijn het aangename b&b’s. Maar ga niet naar Hollum begin december: dan herleeft een oude traditie. Dan zijn pottenkijkers ongewenst.
Expeditie Ameland
De leegte, het brede strand, eenzaamheid en het paardengraf: dat is waarom ik hier zo graag kom. In voor- en najaar is dit mijn toevluchtsoord. Deze keer dacht ik onbedoeld na over het schrijven van een nieuw boek. Het moet een kinderboek worden, bedacht ik, waarin ik onze doorgedraaide grotemensenwereld op de hak neem. Na uren lopen, heb ik de grote lijn wel te pakken: hier op Ameland zie je alles scherper.
Terug op de boot, terug naar de wereld
Terug op de boot naar huis mijmer ik nog wat na. Over onze Oranjes, die ooit per ongeluk ‘heer van Ameland’ werden en dat nog steeds zijn, over stoere walvisvaarders en over mezelf: waarom ga ik hier niet gewoon wonen? Altijd? Maar ach, af en toe op expeditie in eigen land heeft eigenlijk ook wel wat…
- Nachttrein naar Praag – groen, snel en comfortabel - 12 april 2024
- Interlaken – winterpret voor niet-skiërs - 20 februari 2024
- Beleef Bologna via Interrail - 22 november 2023
Joyce Hermans-Ghijsen zegt:
Het mooiste plekje is Ameland het zit al in mijn hart.
Hans van der Heijden zegt:
Is Duitsland geschikt om er te fietsen zonder omvergereden te worden?