Fietsen door Kenia
Op de hoogvlakte in de buurt van het Masai Mara park wacht David Kinjah (45 jaar) ons op. Hij heeft een lange fietscarrière achter de rug en organiseert fietsexpedities. Dat doet hij samen met een paar jongens uit de sloppenwijken van Nairobi, die hij opleidt als professionele fietser én als gids.
’s Ochtends vroeg starten we op de eindeloze gelige savanne met bergketens aan de horizon. Af en toe schemert de rode omslagdoek van Masai herders tussen de grijsgroene acaciabomen door. Daar staan ze met één opgetrokken been, de voet in de knieholte. Of met gekruiste benen. Behangen met sieraden. De oorlellen uitgerekt en doorboord, waardoor het een soort doorkijk-oren zijn geworden.
In de verte stijgt een lange stofpluim in de vlakte op en daalt weer neer: daar trekt een kudde vee voorbij. We passeren kralen met lage hutten, besmeerd met koeienpoep. Geen spijker en touw komen aan het bouwen te pas. Na zo’n tien jaar dragen vrouwen de hut naar een volgende plek. Bont gekleurd wasgoed is over acaciatakken gedrapeerd.
We stappen af en worden binnen uitgenodigd. Daar ruikt het naar melk, rook en vee. Het dagelijkse eten van de Masai bestaat uit melk, bloed en vlees van vee en gazelles, die ze met hun speer doden. Een smalle lichtbundel valt naar binnen door een spleetje dat ze ‘s nachts met een lap dichtstoppen.
De hutten van de Masai zijn tijdelijke onderkomens.
Giraffes als tegenligger
We fietsen verder. Een giraffe steekt doodgemoedereerd het pad over. Groepjes impala’s grazen verderop. Zebra’s galopperen in de verte. Een struisvogel staat in zijn eentje. Verse olifantenpoep zo groot als kluiten klei verraadt hun aanwezigheid dichtbij. Ogenschijnlijk is het een vlak landschap, maar door de geërodeerde geulen en steile, rotsige breuken in het landschap moeten we wel degelijk stijgen en dalen. We komen almaar hoger, diep beneden ligt de Rift Vallei. De savanne wordt kaler en kaler met alleen eenzame acacia’s die ritmisch de horizon doorbreken. Er verschijnen meer stofwolken aan de horizon. De herders met een knots in de hand komen met hun kuddes thuis. We banen ons een weg door een draaikolk van stof, vee en herders. De zon zakt nu snel. Die nacht horen we dichtbij ons kampement de brul van een leeuw en hyena’s.
-
- Onderweg kijkt een giraffe toe. Vlakbij het Nationaal Park Masai Mara
-
- Wild life. Masai Mara
De komende dagen komen we langs een aantal kralen, waar onveranderd de Masai naar de rand van hun erf drommen om niets te missen van het spektakel wat hier voorbij komt. Blanken op een fiets? Blanken zitten toch in jeeps, met gesloten ramen en hun hoofd uit het dak om dieren te spotten? Die zijn rijk genoeg om op safari te gaan?
Voor diverse deelnemers is het niet de eerste keer dat ze aan deze sponsortocht meedoen. Ook al hebben sommigen weinig met het primitieve wildkamperen, toch kunnen ze het niet laten om opnieuw mee te gaan. De meeste gaan allereerst voor het avontuurlijke mountainbiken. Het goede doel is mooi meegenomen. Bij weer anderen staat het goede doel voorop: zij sponsoren al jarenlang schoolmeisjes.
In een dorpje onderweg
We zijn een bezienswaardigheid voor de Masai
Van kind naar professional
Onderweg praat ik met David Kinjah, die naast me fietst. Zijn alleenstaande moeder dreef een kiosk met eten. Dagelijks rende David 20 km naar het strand van Mombassa om daar te voetballen. En rende weer terug. Tot hij een oude fiets op de kop tikte en daarmee sneller bij het strand kwam. Die fiets ging hij almaar verbeteren. Hij begon aan tours mee te doen. Ondertussen hielp hij dagelijks zijn moeder en trainde in zijn vrije uren. Uiteindelijk werd hij door een Italiaans team gevraagd en kreeg een contract. Jarenlang racete hij tot in Australië en Nederland toe. Sinds hij terug is in Kenia traint hij arme jongens uit de sloppenwijken. Aan de deelenemers die geen eigen fiets hebben meegenomen, heeft hij fietsen verhuurd. Zoals aan mij. Hij wijst op mijn mountainbike en zegt: ‘Op die fiets heb ik ruim tien jaar geleden een race gewonnen.’
Als we langs schooltjes fietsen, rennen de schoolkinderen en masse naar het prikkeldraad en juichen: ‘How are you?’ ‘Money!’.
Afdalen
Eindeloos stijgen en dalen
Eind van de dag, op bijna 3000 meter hoogte
Na drie dagen ligt de savanne achter ons en zijn we op bijna 3000 meter hoogte. De koude wind is nieuw na de warmte van de savanne. Hier verbouwen de merendeels gesettelde Masai aardappelen. Zwarte kluiten aarde liggen onder een dreigend zwarte lucht. De Masai-boeren dragen hier westerse kledij. Verkeer zijn we tot nu toe nauwelijks tegengekomen, maar nu verschijnen de eerste motorbikes en vrachtauto’s. Zoals Masai Simon die ons voorbij rijdt, het raampje van zijn pick up truck omlaag draait en zegt dat hij ons vanmorgen al door Narok heeft zien fietsen. Hij dacht: ‘die zijn gek’. Nu hij ons op het eind van de dag opnieuw ziet, in de schemer, in de regen en harde wind, zegt hij bezorgd: ‘Pas op, jullie gaan het koud krijgen in die kleding.’ De Masai nemen niet voor niets hun omslagdoek overal mee naartoe. Omslagdoeken dragen luchtig en zijn praktisch, want je kunt erin slapen of bij kou dubbelvouwen of langer maken.
Vee als tegenligger. Onderweg naar Lake Naivaisha.
Stofwolken
De volgende ligt een steile afdaling over een zanderige helling voor ons. Zand happend en onzichtbaar door de enorme stofwolk die we veroorzaken, dalen we af naar Lake Naivaisha, dat “groot water” betekent. Ook hier dwalen kuddes giraffes en zwijnen langs het pad. Hell’s Gate en Aberdare Nationaal Park liggen om de hoek. Die nacht klinkt vlakbij de tenten het metalige geknor en het grazen van nijlpaarden.
Richting Nairobi komen er meer gehuchten waar de bewoners voornamelijk houtskool produceren. Rookkolommen in de verte geven de plekken aan waar houtskool gemaakt wordt. Langs de kant van de weg staan de opgetaste zakken. We fietsen op en neer door de bergen. Aardappelrooiers in hun rode Masai omslagdoeken staan op hellingen van zwarte kluiten aarde onder een inktzwarte lucht aardappels te rooien. Slechts af en toe fietsen we door een gehucht met felgekleurde golfplaten winkeltjes en golfplaten krotten. Volgens David is deze regio verstoken van iedere overheidssteun.
De stille negentienjarige Calvin onderhoudt precies en ijverig onze fietsen. Op zijn vijftiende kwam hij bij David. Zijn vader heeft hij nooit gekend, zijn moeder is wasvrouw in een sloppenwijk van Nairobi. Een oom met een fietsenzaak heeft Calvin leren fietsen en bracht hem in contact met David. ‘Hij is een rolmodel voor me,’ zegt hij trots, terwijl een van de vele lekke banden plakt.
Het traject Nairobi-Mombassa overbruggen we met de trein. De toegang tot het station lijkt op die van een airport. De trein is gloednieuw en raast naast de oude rails van de boemel die hier zo lang reed. De reizigers vertegenwoordigen de elite onder de Kenianen: kinderen met headsets, flesjes cola en glimmende schoenen en het loopje van hun vader. Ineens zijn Kenianen op blote voeten en kapotte T-shirts heel ver weg.
Het goede doel
Iets voorbij Mombassa stappen we weer op de fiets. Golvende rode lemen wegen liggen nu voor ons, de hellingen zijn begroeid met palmen en baobabs. Nog even doortrappen en dan volgt de kers op de taart: bij de internaten voor weesmeisjes van het Verkaart Development Team worden we als helden ontvangen. Hier sluiten diverse fietsers hun sponsorkinderen in de armen. Zodat fietsen méér wordt dan alleen fietsen: fietsen door Kenia is slechts het begin.
-
- Internaatmeisjes juichen ons toe.
-
- Onthaal door de gesponsorde internaatmeisjes
De meisjes worden getrakteerd op een sportdag op het strand. In een pauze bouwen ze strandkastelen of liever gezegd hun kraal en hut waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Precies zoals wij onderweg zijn tegengekomen.
David op het strand van Diana Beach
Heel vroeg in de ochtend ben ik naar het strand gelopen. Daar zag ik David die zijn jongens aan het trainen was. Ze moesten de hoge trappen naar het strand op en af fietsen; ze deden gymnastiekoefeningen en eindigden met een race. Nu, op het eind van de dag, vindt er op het strand een levendig handeltje plaats tussen deelnemers die hun fiets willen achterlaten en David die ze opkoopt.
Het Verkaart Development Team (www.vdt.nl) ondersteunt internaten voor (wees)meisjes en voor albino’s in Kenia (in totaal ca 1500 kinderen). Om sponsorgeld binnen te halen, initieert VDT jaarlijks andere sportieve tochten, zoals deze fietstocht. Deze worden georganiseerd door www.african-touch.com, die altijd met de locals samenwerkt.
Tekst en foto’s: Karin Anema
Wil jij ook op reis naar Kenia?
Check onze speciaal geselecteerde reizen naar Kenia in de reisshop.
- Een ode aan de bergen: wintersport op een andere manier - 24 februari 2024
- Van bron naar riviermonding in de Adriatische zee - 14 juli 2023
- Frans-Italiaans escapisme op de ski in La Rosière - 25 april 2023
