UNESCO perfectie
Anno 2016 is het centrum onherkenbaar veranderd. De Wats en de monniken zijn onverstoorbaar zichzelf gebleven, maar de rest van de historische stad is piekfijn gerestaureerd en in de oude glorie hersteld, maar in dat proces ook bijna geheel getransformeerd in een toeristische infrastructuur. Hotels, restaurants, reisbureaus die allemaal hetzelfde verkopen, en souvenirshops wisselen elkaar af in het straatbeeld. De hostels worden inmiddels bestierd door een nieuwe generatie die op hun smartphone zien welke kamer je via Booking.com hebt gereserveerd. En er zijn drommen toeristen die selfies maken met hun mobieltjes, meer geïnteresseerd in het vastleggen van beleving dan in de beleving zelf.
Luang Prabang vanaf de overzijde
De overzijde van de Mekong: Xieng Men
Ik ga op zoek naar een stukje authenticiteit, naar het landerige Laos van weleer. Een kort boottochtje over de Mekong brengt je in een heel andere werkelijkheid, slechts door een rivier breedte gescheiden van de 21e eeuwse wereld aan de overzijde van de Mekong.
Het dorp aan de overzijde
Xieng Men is een wat rommelig dorpje met een aanlegplaats voor boten, een paar groentestalletjes, een winkel met een uitstalling Chinese rommel die bedekt is met een fijngele stoflaag en een stalletje waar vissen op de grill liggen. En drie zandpaden, een langs de Mekong en twee die gevorkt landinwaarts voeren. Ik volg het pad langs de Mekong, langs houten huizen op palen, vrouwen die voor het huis groenten snijden, mannen die gehurkt bamboe splijten en kinderen die op blote voeten achter elkaar aan rennen. Een stuk platteland dat decennia verwijderd lijkt van de moderne tijd die de stad aan de overkant in bezit heeft genomen.
Tempels en Boedhha’s
Na een kleine 500 meter kondigt mijn app, want ja, dit zandpad staat keurig op de kaart, een attractie aan, Wat Xieng Mene Sai Ya Set Tha Ram geheten. Zodra ik erop afloop verschijnt schijnbaar uit het niets een vrouw die kaartjes blijkt te verkopen. Keurig met het bedrag erop en een afbeelding van de Wat. Iets verderop herhaalt zich dit en vervolgens nog eens. Veel monniken lijken er niet te zijn, maar de vrouwen van het dorp zijn goed georganiseerd. En ook hier staat het vol met tempels. Er is een grot met een Boeddhabeeld, bereikbaar via een lange trap. Toeristen zie je er niet, maar de toegangsbewijzen zijn keurig uniform. De Wats zijn stuk voor stuk bescheiden van afmeting en vrij eenvoudig gedecoreerd. En gelegen aan een jungle die erop uit lijkt te zijn ze zo snel mogelijk te overwoekeren. Dus op de keper genomen des te sfeervoller.
Wat Xieng Mene Sai Ya Set Tha Ram
De inrichting is relatief eenvoudig
Een spoor van dennenappels
Na een klein uurtje stuit ik zowaar op andere toeristen. Drie meisjes van begin twintig staan druk te overleggen en te wijzen. Ze vragen me of ik gehoord heb van een kunstproject op een heuvel. Een van hen heeft een paar schermprintjes van een website op haar telefoon, met een schetsje en een beschrijving die rept van een pad dat moet leiden naar zwarte rotsen, een kunstproject, een tempeltje aan de Mekong en ‘íets met zwarte rotsen’. Ik ben iets beter voorbereid op het leven zonder wifi, maar op mijn offline kaart staat weer niets over de attracties. We proberen min of meer op de gok een richting die ons wegvoert van het pad. ‘Kijk een dennenappel, en daar weer een’. Een spoor van witte gipsen sculptuurtjes, die eigenlijk lotusbloemen in de knop voorstellen, leidt ons verder. Al snel bevinden we ons in een vrij dichte jungle, maar steeds is er iets verder weer een witte lotusknop te ontwaren. We stuiten op een open plek waar inderdaad wat zwartige rotspartijtjes te zijn. Een bordje met voor ons onleesbaar Laotiaans schrift is het enige dat er bijzonder aan is eigenlijk.
Onverwachte attractie
Het spoor houdt op en we lopen terug. ‘Daar, boven, een dennenappel’ en een wijzende hand onthult een verguld exemplaar dat iets verderop een zijpad markeert. Een smal pad, bijna overwoekerd door weerbarstige vegetatie, voert naar een heuveltje, daarna een klein dal in en weer een helling op, Naarmate we vorderen lijken de goudgeschilderde wegwijzers steeds dichter bij elkaar te staan. Een open plek doemt op waar een cirkel van gouden lotusknoppen een boom omringt en beelden zichtbaar worden achter stammen en struikgewas.
Goud schittert tussen de bomen
Een verrassende vondst op een open plek in het bos
Een pad voert heuvelafwaarts richting de rivier. Aan het eind is een klein heiligdom met een Boeddha die als in gedachten verzonken over de Mekong uitkijkt, geflankeerd door een leeuwtje die als een huisdier naast hem staat. Op de sokkel onder zijn voeten staat de simpele waarheid waar het om draait gegraveerd:
Not to do any evil, to cultivate good, to purify one’s mind.
This is the advice of the Buddha
Klein heiligdom aan de Mekong
Een gouden leeuw kijkt over de Mekong
Het voelt als een ontdekkingsreis, dit bescheiden avontuur. Een onduidelijke schatkaart, verdwalen, je pad terugvinden en uiteindelijk iets vinden waarvan doel en oorsprong ook niet helemaal duidelijk zijn.
- Beieren anders: Augsburg en Regensburg - 11 januari 2024
- Pyrénées-Orientales: Mountainbiken in de Albères - 5 oktober 2023
- De Carian Way: erfgoed in Turkije - 23 augustus 2023
