We hebben elkaar leren kennen op de middelbare school toen we 16 jaar oud waren. We werden eerst vrienden, maar lang heeft dat niet geduurd. Mijn vriendschap werd al gauw verliefdheid en na een half jaar stiekem naar hem verlangen was het eindelijk zo ver: mijn verliefdheid werd beantwoord! Ben is altijd alles geweest wat ik wou in een man. Hij is alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Hij is mijn wederhelft. En dit gevoel is gelukkig wederzijds! Geen wonder dat we al gauw aan trouwen moesten denken toen we onze rondreis doorheen de USA aan het plannen waren en bleek dat één van onze stopplaatsen Las Vegas zou zijn.
Wat vooraf ging: onze eerste stop in Las Vegas
We hadden maar één stop in Las Vegas gepland. Toch zijn we twee keer in de grote gokstad geweest. Het eerste bezoek vond plaats in het begin van onze reis. De vierde dag om precies te zijn. Ik werd toen met de realiteit geconfronteerd dat Las Vegas wel degelijk een stad midden in de woestijn was. De droogte en beknellende warmte hadden ons zo overmeesterd dat we (ok, vooral ik) niet te genieten waren. Dit had ik niet verwacht! Niet de ideale omstandigheden om te trouwen met andere woorden.
Mijn eerste kennismaking met Las Vegas was dus geen succes. Bovendien was Las Vegas om eerlijk te zijn geen betoverende of romantische plek. Het was zeker geen stad waar ik ter plekke verliefd op werd. Alles draaide er rond geld en imponeren. Alles was er nep. Ik begreep niet dat een stad zoals deze zo befaamd kon zijn om zijn huwelijken. Ik had verwacht dat het een meer magische plek zou zijn. Niet dus. Maar door al dat praten over trouwen, had ik er zin in gekregen en ik was klaar om een nieuwe stap in mijn leven te zetten. Waarom dan nog langer wachten? Waarom dan niet gewoon in Las Vegas trouwen? Het besef groeide dat de plaats waar ik zou trouwen er niet toe deed. Zo lang ik maar de man naast me zou hebben die ik voor altijd naast me wil.
Wat ook in het voordeel van Las Vegas speelde, was het feit dat Ben en ik geen zin hadden in een typisch Belgisch huwelijk met bijhorend feest. We wilden het graag anders en als Las Vegas je één ding kan bieden is het dat wel!
Dus, tijdens ons eerste bezoek aan de stad hadden Ben en ik in overleg de beslissing genomen in Las Vegas te zullen trouwen. Alleen zouden we de dienst zelf uitstellen tot de bruid zich aan de weersomstandigheden van het verre westen had aangepast! Pas tijdens ons tweede bezoek een dikke tien dagen later, hadden we de trouwkledij en –locatie uitgekozen. We wisten niet of we meteen konden trouwen bij het binnen gaan van een kapel dus hadden we eerst voor de gepaste kledij gezorgd. Deze waren we gaan kopen in een shoppingcenter op de strip (waar alle imposante casino’s zich bevonden). Voor mij: een kort wit kleedje met witte ballerina’s. Voor Ben: een zwart G-star hemd met een blauwe Levis jeansbroek en zwarte Airwalks. Geen typische trouwkledij zoals je misschien al opgemerkt hebt. En wáár we zouden trouwen? In een traditioneel ogende kapel die we op weg naar ons hotel voorbijgereden waren.
Het is zo ver
We stappen het domein binnen van the little chapel of the flowers, de kapel die onze voorkeur geniet, en horen een romantisch deuntje door de boksen naar buiten dansen. We wandelen over een plein, omringd door verschillende gebouwen, met in het midden een fontein. De little chapel blijkt niet zo klein als zijn naam doet vermoeden en bestaat uit verschillende kapellen, een fotostudio en kantoorgebouwen. Naast de fontein zie ik een idyllisch meertje met daarover een houten, gebogen brug. Overal staan bloemen om het domein extra kleur te geven. Er wordt zeker moeite gedaan om een romantische, gezellige sfeer te creëren! Ik vraag me af of je echt zoals de filmindustrie ons doet geloven een kapel kan binnen stappen en meteen kan trouwen. Zullen we deze plek vandaag als getrouwd koppel verlaten? Een onwetendheid die me extra nerveus maakt.
Een beetje verlegen stappen we het kantoor binnen dat de pijlen ons hebben aangewezen. Enkele enthousiaste Amerikaanse vrouwen begroeten ons met hun meest vriendelijke “Hi!”. Er staan drie bemande (of beter bevrouwde) bureaus in het kantoor. Eén van de dames nodigt ons uit plaats te nemen op de twee stoelen voor haar bureautafel. We leggen uit dat we jonge, verliefde Belgen zijn die graag willen trouwen. Aangezien we mede om budgettaire redenen voor een huwelijk in Las Vegas kiezen, vragen we prijzen. Hoeveel kost dit geweldige Amerikaanse huwelijksplaatje? We krijgen een folder met alle mogelijke pakketten. Terwijl mijn ogen het blad langzaam overlopen, merk ik dat de prijs varieert naargelang het aantal foto’s, de aanwezigheid van een driedelige bruidstaart of een receptie na de dienst. Het meest eenvoudige en goedkoopste pakket bevalt ons: een korte dienst, een rode roos voor de bruid, een boutonnière voor de bruidegom en negen foto’s die we mogen uitkiezen de dag na de dienst. We besluiten dit pakket ter waarde van 200 dollar (exclusief fooi voor de dominee en de fotograaf) te boeken en vragen wanneer het mogelijk is dit in daden om te zetten. De vrouw vertelt ons dat we eerst een trouwlicentie moeten aanvragen. Hiervoor moeten we naar het Clark county clerk’s office waar we zestig dollar moeten neertellen voor een document met enkele handtekeningen. Zodra we deze trouwlicentie hebben, kunnen we in het huwelijksbootje stappen. Een kapel binnen gaan in een vlaag van dronkenschap en/of verliefdheid en meteen trouwen is dus een grote illusie die ik jullie bij deze ontnomen heb! De eerst volgende opening in hun agenda is de dag erna. De vrouw schrijft ons neer voor half tien (A.M.) en legt ons uit dat zij onze weddingplanner is. Ze zal ons morgen opwachten aan de kapel en de dienst in goede banen leiden. Met een vreemde kriebeling in de buik stappen we het kantoor buiten. “See you tomorrow!” roept onze weddingplanner ons nog na.
We willen het beetje papierwerk dat nodig is zo snel mogelijk achter de rug hebben en stappen de auto in richting Clark county clerk’s office. Van onze weddingplanner hebben we papieren meegekregen die we ingevuld moeten afgeven aan het loket. Voor ons in de wachtrij staat een koppel dat er welgesteld uit ziet, wat ik afleid uit de hoeveelheid juwelen die de vrouw draagt en de kwaliteit ervan. Zouden ook zij op het punt staan te trouwen? Ik ben in gedachten het levensverhaal van dit koppel aan het schrijven als de vrouw zich plots tot ons keert en vraagt hoe je annulment moet spellen. Dus deze man en vrouw zijn al getrouwd en willen hun blijkbaar verkeerde keuze teniet doen?! Soms vind ik het fijn om bij mensen die ik niet ken een heel leven te verzinnen. Op zeldzame momenten zoals deze wordt je geconfronteerd met het feit dat het levensverhaal dat je rond iemand schrijft vrijwel nooit met de realiteit overeenkomt. Het is al gauw onze beurt en in geen tijd hebben we alles wat we nodig hebben. We stappen het kantoor buiten met onze trouwlicentie in de hand die ervoor zorgt dat we morgen man en vrouw kunnen worden. Bij dit besef voel ik mijn buik nog meer kriebelen.
D-day
Die nacht heb ik niet slecht geslapen, tegen mijn verwachtingen in. Het oorverdovende gieren van mijn zenuwen heeft me niet wakker gehouden. In tegendeel zelfs. Het was vanbinnen muisstil. Om half acht gaan we ontbijten in het hotel zodat ik al niet van de honger kan flauwvallen tijdens de dienst. Nu ik niet meer slaap en mijn verstand kan bevatten wat me die dag te wachten staat, gaat eten eerder moeizaam. Na een uurtje keren we terug naar de hotelkamer om ons klaar te maken. Voorzichtig trekken we onze niet zo traditionele trouwkledij aan, erop lettend dat we nergens een kreuk maken. We controleren een klein half uur later of we alles bijhebben waaronder ook de (nep gouden) trouwringen die we in datzelfde shoppingcenter als onze kledij voor vijf dollar gekocht hebben (De ringen hebben we trouwens niet samen met onze kledij gekocht, maar na ons bezoek aan de kapel. Toen de trouwplannen concreet werden, beseften we dat we iets vergeten waren!).
In trouwtenue stappen we ons hotel met bijhorend casino door op weg naar onze huurauto. Ineens krijg ik bedenkingen. Het is een cliché, maar op de drempel van het huwelijk komen de angsten naar boven. Kunnen we nu al weten of we voor altijd samen zullen blijven? We zijn nog zo jong. Wordt dit geen gestrand huwelijk met als enig nut het bevestigen van de huidige statistieken? Ik kijk naar Ben en al mijn zorgen vallen al even cliché als ze gekomen zijn weg.
We rijden onze auto de oprit van de fleurige kapel op. Wanneer we de poort binnen stappen, zie ik onze weddingplanner die klaar staat om ons te begroeten. Als ze ons ziet, tovert ze een stralende glimlach tevoorschijn. Terwijl ze ons de hand schudt, is ze niet zuinig met complimenten die ons verzekeren hoe adorable we eruit zien. We worden naar de kapel geleid waar we in de echt zullen treden. In de inkomhal moeten we even halt houden. Aan de balie wordt ons gevraagd een papier te handtekenen zodat ons Amerikaans huwelijkscertificaat in orde gemaakt kan worden. Als Ben de pen vast neemt waarmee hij het document moet ondertekenen, moet ik de eerste maal die dag mijn lach bedwingen. De pen heeft de vorm van een groene stengel waarop een gele bloem prijkt. Zelfs de pennen doen de naam van deze kapel eer aan!
Intussen is onze fotograaf Joe gearriveerd. Hij stelt zich kort voor en begint meteen de eerste foto’s te maken. Ben krijgt een rode roos op zijn hemd gespeld, ik krijg een roos in de hand. Ik kijk goedkeurend naar mijn donkerrode roos waarrond een wit, doorschijnend lintje gebonden is. Sober, maar mooi in zijn eenvoud. Na het tekenen van de documenten en het oppinnen/overhandigen van de bloemen, legt onze weddingplanner uit dat we even moeten plaatsnemen in de wachtkamer. Hier zal de dominee de dienst met ons overlopen voor deze van start gaat. We nemen plaats in de bruine zeteltjes als ik de klik hoor van de wachtkamerdeur die achter ons gesloten wordt. Een spannend moment waarop ik me afvraag hoe onze dominee eruit zou zien. Niet veel later gaat de deur weer open en komt er een reus van een man op ons af. “Hi Ben and Ann!”, zegt de man, terwijl ik opmerk dat zijn tanden wit stralen ten opzichte van zijn zwarte huidskleur. Je moet weten dat Ben en ik van gemiddelde grootte zijn en onze dominee duidelijk niet. Misschien was het een typische vrouwenreactie van mij, maar op dat moment maakte ik me vooral zorgen over de foto’s. Hoe zouden die eruit zien met een gigantische man naast ons? Zouden Ben en ik niet te klein lijken?
Onze dominee Douglas geeft ons een stevige handdruk en neemt plaats. Hij stelt ons enkele vragen die bepalen hoe de dienst eruit zal zien: Hebben jullie zelf geloften geschreven? Nee. Willen jullie de korte of lange versie van de traditionele geloften? De korte. Vinden jullie het erg als ik een gebed voordraag? Nee. Verder legt hij ons vluchtig het verloop van de dienst uit. Wanneer we aan de geloften beginnen, moet ik mijn roos aan hem geven zodat Ben de ring aan mijn vinger kan schuiven. Nadien moeten Ben en ik een kaars aansteken die symbool staat voor onze samensmelting. We knikken gedwee dat we het begrepen hebben en worden terug naar de inkomhal geleid. De dominee deelt nog mee dat hij zich gauw gaat klaarmaken en als de muziek start mogen we door de middengang van de kapel naar het altaar stappen.
Dit is de laatste keer dat we onze weddingplanner zien. Ze vertelt ons dat onze fotograaf als getuige zal fungeren en dat de dienst gefilmd wordt door de twee camera’s boven het altaar. De bruidsmars klinkt intussen door de boxen. Onze weddingplanner geeft het teken dat we naar het altaar mogen wandelen en keert na een welgemeende gelukswens terug naar haar kantoor. Ben en ik lijken door de zenuwen wel toondoof geworden en stappen volledig naast het ritme, in een eerder gehaast tempo, naar Douglas die nu vooraan in de kapel staat. Joe heeft zijn best moeten doen dit moment tijdig te vereeuwigen met zijn fototoestel! (Gelukkig was hij niet aan zijn proefstuk toe.) Daar staan we dan. Hand in hand naar boven kijkend terwijl Douglas ons verwelkomt op deze unieke dag.
Voor we aan de geloften beginnen, vraagt Douglas onze gezichten naar elkaar te richten en terwijl elkaars handen vast te houden. Op dit moment moet ik zoals afgesproken mijn rode roos aan Douglas overhandigen. Hij zegent de ringen terwijl hij ze op de ideale hoogte houdt voor de foto’s die Joe wellicht routinematig op dit moment neemt. Nadien schuiven we de ringen aan elkaars rechterringvinger gepaard met een “I will love you forever”. Een gevoel van verliefdheid overvalt me en het besef dat deze woorden wellicht de pure waarheid zijn.
Na de ringen is het tijd om onze éénwording te symboliseren door het samen aansteken van een kaars. Met beide een ranke, witte kaars in de hand steken we een derde kaars aan. Nadat ik mijn kaars terug in de kandelaar heb geplaatst, merk ik dat ze zo recht staat als de toren van Pisa. Typisch! Voor de tweede maal moet ik mijn lach bedwingen.
Douglas vraagt aan Ben terug te denken aan de eerste keer dat hij me zag. Ik zie Ben grijnzen bij de gedachte aan die eerste ontmoeting, toen zeven jaar geleden. Hij was een ‘loner’ en ik een ‘nerd’, om het in onze toenmalige middelbare school labels te zeggen. We leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend. Ik vond hem mysterieus, hij vond mij raar. Ik wou met hem praten, hij wou met niemand praten. Maar vandaag bewijst dat de aanhouder wint! “Think about the first time she allowed you to kiss her”, vervolgt onze dominee. Wat Douglas niet weet, is dat het eerder andersom was. Ik heb lang moeten wachten voor Ben me toeliet. In Ben zijn blik zie ik de erkenning van mijn gedachte.
Dan is het mijn beurt om te mijmeren en de dominee vraagt me terug te denken aan de eerste liefdesverklaring van Ben, zijn aanzoek, … Zo cliché ging het er bij ons allemaal niet aan toe. Onze liefde is eerder gegroeid dan verklaard (en als er al een verklaring bij te pas kwam, was het eerder van mijn kant) en dit huwelijk was een weloverwogen, gezamenlijke beslissing. De suggesties van de dominee kunnen me dan ook niet helemaal in vervoering brengen. De passie echter waarmee Douglas sprak had een innemende charme die zijn gebrek aan creativiteit meer dan goed maakte.
Na de dienst
De dienst duurt nog geen tien minuten, maar mijn kaken doen intussen pijn van het glunderen en mijn handen zijn vervelend klam. De woorden “Ben, you may kiss your bride” klinken bijgevolg even verlossend als de schoolbel tien jaar geleden. De verlossing was echter nog niet nabij. Joe vraagt ons in de kapel te blijven voor enkele foto’s. Hij wil ons paaien door te zeggen dat we elkaar veel mogen vasthouden en kussen op zijn verzoek maar dat maakt een fotosessie voor mij niet aangenamer. Al dat lachen en poseren op bevel. Vreselijk!
Aangezien je niet kan weigeren op je eigen trouwfoto’s te staan, volg ik als een mak lammetje de orders van Joe. Na verscheidene malen kussen, knuffelen, glimlachen en poseren, en dit op verschillende locaties binnen het terrein van de kapel, worden we voor onze medewerking bedankt. Joe legt ons uit dat we de volgende dag om tien uur (eveneens A.M.) mogen langskomen om de negen foto’s te kiezen die bij ons pakket inbegrepen zijn. Als een stralend, pas getrouwd koppel stappen we de poort van the little chapel of the flowers buiten.
Net getrouwd zijn bezorgt je een roes. Je zweeft. Je danst door het leven. Niets is te veel, je kan alles aan. Euforisch stappen we onze auto in en stoppen niet veel verder voor een foto bij het ‘Welcome to fabulous Las Vegas’-bord. Terwijl we dit plaatje om in te kaderen vastleggen, toeteren enkele enthousiaste Amerikanen ons na. Na onze eigen fotoshoot rijden we naar ons hotel langs alle beroemde casino’s: the Venetian, the Bellagio, Ceasars Palace, … Las Vegas is op dat moment een perfect decor voor een autorit die aanvoelt als een persoonlijke triomftocht. Getrouwd zijn is heerlijk! Niet alleen de trouwceremonie, maar ook het gevoel erna zal me voor altijd bijblijven. Dat geweldige gevoel dat je voor elkaar gekozen hebt en dat de hele wereld het mag weten!
In het hotel probeert Ben me american style over de drempel van onze slaapkamerdeur te dragen. Met 56kg in zijn armen gaat hij het gevecht met de deur aan die steeds weer automatisch wil sluiten. Als dit (niet zo vlot als in de films) gelukt is, werpt hij me moeizaam op het kingsize bed dat in zijn beleving hoger lijkt dan normaal. Gelukkig zien we de humor van dit alles in en we lachen ons dan ook te pletter. We hangen vervolgens het bordje ‘do not disturb’ aan de deurklink om in alle privacy ons huwelijk te bezegelen.
‘s Avonds verlaten we ons huwelijksnestje om Las Vegas voor een laatste keer onveilig te maken.
De dag erna
We verlaten Las Vegas om nog twee weken de westkust verder te verkennen. Voor we dat doen, gaan we op het afgesproken tijdstip onze trouwfoto’s kiezen. We moeten hiervoor in een ander kantoor zijn dan dat van de weddingplanners (Joe had ons dit de dag ervoor duidelijk gemaakt). Zodra we de deur binnen stappen worden we door twee vrouwen, nog enthousiaster dan onze weddingplanner, begroet (hier komen de vrouwen blijkbaar in enthousiast en enthousiaster voor). We mogen plaatsnemen aan een tafel waarop een beeldscherm staat. Eén van de vrouwen legt ons uit dat hier onze trouwfoto’s op zullen verschijnen. Ben en ik zijn verbaasd door het resultaat. Joe trok zo routinematig dat ik vreesde voor saaie, weinig geïnspireerde foto’s. In de plaats daarvan ben ik meteen verkocht. Ben en ik kunnen onmogelijk negen foto’s kiezen, of beter, we willen het niet! Onder het motto ‘we trouwen maar één keer’, nemen we onverwacht het hele fotopakket waaronder ook een DVD met de opname van onze dienst. 750 dollar armer en een mooie foto/DVD-map rijker, stappen we de huurauto weer in.
Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en een ervaring om nooit te vergeten verlaat ik Las Vegas. Klaar om aan om aan mijn honeymoon te beginnen, met de liefde van mijn leven (nu ook officieel).
Tekst en foto’s: Ann Wouters
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
S corp zegt:
I’ve recently started a blog, the information you provide on this site has helped me tremendously. Thank you for all of your time & work.
Martijn en Marinda zegt:
Hi Ben en Ann,
Wat een onwijs leuk verhaal hebben jullie geschreven zeg! (Gefeliciteerd nog he!)
Wij zouden het ook erg leuk vinden om dit mee te maken..
Laten we nou net aankomende zomer naar o.a. Las Vegas gaan 😉
Groetjes
M&M