Pubs en Pitstops

Opgevoed in Vlaanderen ben ik gewend aan een heuse café-cultuur. Mijn ouders namen mijn broers en mij mee fietsen, om dan halverwege in een taverne of café een warme chocomelk te gaan drinken. Of een cola, naargelang het weer. Zo’n cafébezoek was altijd een traktatie, het diende als beloning na een dagje stevig doorfietsen of wandelen, zonder gezeur van onze kant.

guinness

Voor mij is een cafébezoekje dus ware ontspanning, iets dat dient als kers op de taart. Ik ben dus ook gewend om tijdens mijn reizen te pas en te onpas een pub of taverne in te duiken voor een kopje soep of een heerlijke Guinness. Door de jaren heen is dat ook dé plek gebleken om mensen te ontmoeten.

Ontbijt

In 2005 logeerde ik met een stel vrienden in Roundwood, county Wicklow, Ierland. We hadden stevig gestapt, en hadden onszelf een nachtje op een camping beloofd. Dat lijkt niet erg luxueus, maar na tien dagen wildkamperen is een camping met een douche de hemel. Die avond bezochten we ook de plaatselijke pub. Voor een warme choco. Jaja.

Er speelde een bandje, en voor we het wisten, zaten we in het middelpunt van de belangstelling. De inwoners vonden ons uiterst interessant, maar het bleef bij vele nieuwsgierige blikken. Een koppel uit Belgisch Limburg daarentegen, sprak ons meteen aan en trakteerde ons op onze eerste Guinness ooit.

Hoe later het werd, hoe meer het ons opviel dat er één jongeman steeds maar onze richting uitkeek. Uiteindelijk verzamelde hij zijn moed, en sprak ons aan (dat vereiste ook echte moed, want wij waren nogal giechelig op dat punt). Hij vroeg uit welk land wij afkomstig waren, en toen wij antwoordden dat wij uit het Vlaamse gedeelte van België kwamen, zei hij ‘I do know one word in dutch: pain perdu!’ (ik ken één woord Nederlands: pain perdu). De arme man begreep niet wat wij zo grappig vonden.

Maar het werd een erg gezellige avond, en uiteindelijke beloofde de jongeman om ons de ochtend daarna op de camping op te pikken, en ons op een ontbijt te trakteren in de plaatselijke Bistro. Wat hij ook deed. Hij heette Jody, en heeft ons die hele dag nog mee op sleeptouw genomen. We hebben toen zelfs een match Gaelic Football gezien. Jody bezorgde ons een heerlijke dag.

Straatmuzikanten

Ooit verbleef ik in Chartres, Frankrijk. Chartres heeft een prachtige kathedraal, en een magnifiek historisch centrum. In de avond hadden we de vrijheid om uit te gaan. We verbleven met ons gezelschap in een jeugdherberg, dus er waren wel enkele regels die ons verplichtten om op tijd terug daar te zijn. Bovendien bleek dat de café’s daar erg veel vroegen voor iets wat je in Vlaanderen voor een euro of twee kan krijgen.

We dronken één drankje, en gingen toen weer op pad. We doolden wat door de stad, tot we aan een pleintje kwamen dat tussen een aantal prachtige huizen lag. Er stonden bomen, en bankjes, en er hingen lampjes aan snoeren over het plein, als ik mij dat goed herinner. Op die bankjes zaten een stel jonge straatmuzikanten, ongeveer van onze leeftijd. Hun getokkel op de gitaar dreef het hele pleintje rond, en creëerde een heerlijke sfeer. Onnodig om te zeggen dat we die avond niet meer op café wilden.

Duur drinken

Op een reis door Turkije, en op zoek naar een café, vonden mijn gezelschap en ik een ommuurde patio. De poort stond open, er stonden tafeltjes en hingen lampionnetjes over het geheel. Het leek op een taverne, of iets in die stijl. Maar omdat er niemand zat, dachten we dat het gesloten was. De eigenaars daarentegen wenkten ons overenthousiast binnen. Aan tafel gezeten brachten ze ons iets te drinken, en begonnen een vrolijke babbel met ons. Maar omdat er geen andere gasten waren, waren we wat op onze hoede.
En terecht, toen we wilden betalen, vroegen ze omgerekend 60 euro per fles drinken. De sfeer was ineens veel minder hartelijk, en er zat niets anders op dan dat bedrag te betalen. Ook al wist iedereen dat dat niet klopte. We waren als groep in de zak gezet!

De vlag

Na een lange dag in county Clare, Ierland, tuimelden mijn twee compagnons en ik een klein pubje binnen in het dorpje New-Market-On-Fergus. De pub was zo groot als je woonkamer, en volgestouwd met krukken, kaders en foto’s. Het leek één chaos, een rommelig dorpscafé.

Het was een lange dag geweest, en we vonden dat we wel een Guinness hadden verdiend. Eén, want als je moe bent, stijgt die snel naar je hoofd. De dame achter de bar die onze drankjes bracht, gaf ons ook het gastenboek. Daaruit bleek dat deze pub druk bezocht werd door backpackers, iets wat we niet hadden verwacht. De dame mompelde ook nog dat ze ons ‘a flag’ zou brengen. We hadden geen idee wat ze bedoelde, en schonken er ook geen aandacht aan, tot ze voor onze neus stond met drie borrels, samengesteld uit drie drankjes die op elkaar dreven, en zo de Ierse vlag vormden. Tot op de dag van vandaag, weten we niet welke drie drankjes er in dat glaasje zaten, hoewel we sterk vermoeden dat er whisky bijzat. En misschien Bailey’s. De tooghangers joelden dat we het borreltje in één keer moesten leegdrinken, en moesten hartelijk lachen toen we dat deden. Het was nogal sterk.

Eén man stelde zich voor als Tony, en begon een praatje met ons. De man zag er een beetje louche uit, maar was wel vriendelijk. En toen verdween hij ineens, met de woorden ‘wait here for me, don’t go anywhere’ (wacht hier op mij, ga nergens heen) We vonden dat wat vreemd, maar bleven in de pub. We hadden nog niet meteen zin om verder te gaan. Bovendien kon iemand in de pub ons misschien een weiland ter beschikking stellen om onze tent op te zetten.

Plots stond de bardame voor onze tafel, en zei ‘your taxi is here.’ Wij hadden helemaal geen taxi besteld, en toen we dat tegen de bardame zeiden, zei ze ‘Just go, Tony has arranged it for you’. Tony zelf was nergens te bespeuren, maar de chauffeur drong er op aan snel te vertrekken. En dus vertrokken we dan maar. In de taxi. Onderweg pikten we Tony op, die een zak droeg. Hij vertelde ons dat hij een slaapplaats voor ons had geregeld, en toen we vroegen wat we hem moesten betalen voor de taxi, zei hij dat dat niet nodig was. De chauffeur was hem nog iets verschuldigd.

We werden afgezet bij een landhuis, met een enorm gazon er omheen. Tony zei ons dat we daar veilig waren, en dat we gewoon in de morgen konden vertrekken wanneer we maar wilden. Hij wees ons op de kaart waar we waren, en liet ons toen achter. Hij gaf ons nog net de zak die hij droeg, en die vol met kip en frietjes bleek te zitten. Voor ons! We hebben Tony nooit meer gezien, en zijn de ochtend erna gewoon doorgewandeld.
pub

Tijdens mijn reizen heb ik verschillende situaties meegemaakt. Meestal zijn pubs en café’s echt leuke plaatsen om mensen te ontmoeten. Maar je kan best altijd op je hoede zijn. Niet iedereen heeft even goede bedoelingen als de Jody’s en Tony’s uit bovenstaande verhalen. Voor elke vriendelijke persoon die ik ontmoette, was er ook telkens iemand die ons vreemde of oneerbare voorstellen deed. Nu kunnen we daar natuurlijk om lachen, de dingen die mensen aan je durven vragen! Maar voorzichtigheid is altijd slim!

Lotte

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>