Op ontdekkingsreis

Er staat een 55 liter backpack in mijn slaapkamer, met een daypack ernaast. Overal in huis liggen dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou bezitten: een reiswaslijntje dat zelf de was vast kan houden, allerlei donkergroene insectwerende kledingstukken, bindbanden, een regenhoes en een medische kit met naalden en een enge scalpel. Ik ga op reis.

Met hulp van David Attenborough

Ik dobberde met zwaar weer over de Noordelijke IJszee op een Hurtigrutenschip, toen ik David Attenborough’s autobiografie Life on Air las. Hij begon zijn carrière, net als ik, bij een uitgever. Op de eerste bladzijden beschrijft hij hoe hij er stellig van overtuigd raakte dat de klok op het plein waar zijn raam op uitkeek kapot was. Deze klok gaf namelijk aan dat het maar tien over twee bleef, terwijl er na de lunchpauze toch echt zeker 45 minuten waren verstreken, niet tien. Toen ik dat las, wist ik dat David en ik goede vrienden zouden worden. Ik wist ook dat ik iets moest veranderen.

Mijn kantoorkamer heeft nooit uitgekeken op een plein met een klok. Maar het gevoel dat ik liever, net als David Attenborough, gehuld in een kaki/beige broek exotische diersoorten en landschappen zou bewonderen dan achter mijn bureau te blijven zitten, begon zich opeens aan mij op te dringen. En ook een “nu kan het nog”-gevoel. En dus besloot ik tot een zogenaamde career break. Ik verliet de uitgeefwereld, om dingen te kunnen doen die ik graag wil doen. Meer schrijven. Meer van de wereld zien. Meer ontdekken. En dus ga ik op reis, en erover schrijven.

Zuid-Afrika

Niemand, ook ikzelf niet, had verwacht dat ik naar Zuid-Afrika zou gaan. Niet gehinderd door enige kennis, leek Afrika me geen continent voor mij. Tsja, wist ik veel. Gelukkig gaf een vriendin me een tip over een vrijwilligersorganisatie, en ik begon te lezen. Over de organisatie, over Zuid-Afrika, over de natuur, over de mensen. En nu wil ik dolgraag met eigen ogen zien waarom Zuid-Afrika ook wel de wereld in één land genoemd wordt.

Omdat geen plek hetzelfde is in dit land, wilde ik ook overal iets anders doen, en niet “alleen maar” rondreizen. Daarom begin ik straks met lesgeven bij een klein weeshuis aan de oostkust. Ik word deel van een gezin met 15 kinderen, een huismoeder, en een handvol honden en katten. Samen met drie andere vrijwilligers woon ik in een apart huisje op het terrein, waar naar het schijnt aapjes over het dak rennen. Die aapjes worden mijn eerste kennismaking met het Afrikaanse wildlife. Daarvan hoop ik tijdens weekendtripjes nog veel meer te zien te krijgen.

Van de oostkust ga ik vervolgens naar Kaapstad, want naar Zuid-Afrika gaan zonder Kaapstad te zien, dat leek me geen goed plan. Ik loop hier een journalistieke stage bij The Big Issue South Africa en woon in een gastgezin. Ik sluit mijn ontdekkingstocht door Zuid-Afrika af bij Daktari Bush School & Wildlife Orphanage in Hoedspruit. Kinderen van scholen in de buurt komen hier logeren en leren (met de vrijwilligers) te zorgen voor de dieren die bij Daktari worden opgevangen.

Nieuw-Zeeland

Na Zuid-Afrika worden de plannen minder vastomlijnd. Ik vlieg naar Nieuw-Zeeland. En daar wil ik alles zien en alles doen, behalve uit vliegtuigen en van bruggen springen. Ik droom van de nationale parken, Maoridorpen, mountainbikes, en van de locaties uit Lord of the Rings. Heel stiekem hoop ik ook nog wel op een figurantenrolletje in The Hobbit (ik ben vast een geschikte Orc, hoewel ik natuurlijk liever een Elf zou zijn).

Ik wil ook graag Kiwi’s tellen, bomen planten en “tracking tunnels” aanleggen als vrijwilliger in het Magic Forest. Ik heb geen groene vingers, en heb geen idee wat “tracking tunnels” zijn, laat staan hoe ik ze moet aanleggen. Ik heb wel een opwindbare hop-along Kiwi thuis (uit het Museum Volkenkunde), een gezonde dosis zelfspot en de bereidheid te leren, al dan niet met mijn enkels in de prut. Ik ben heel benieuwd hoe ik het er daar vanaf breng en waar ik uiteindelijk allemaal terechtkom in het land van de langgerekte witte wolk.

Japan

Mijn laatste geplande bestemming is Japan, meer specifiek Kyoto en omgeving. In gedachten zie ik tempels, platteland, geisha’s, high tech wc’s en denk ik uiteraard aan sake en sushi. In Kyoto is het volgens de boekjes “bijzonder eenvoudig” te navigeren. Toen ik op een plattegrondje keek, dacht ik daar heel anders over. Ik spreek de taal niet en kan bovendien niets lezen, dus mijn plan bestaat uit verdwalen en zien waar ik uit kom.

En wat dan?

Na Japan zijn we een half jaar verder en heb ik drie totaal verschillende landen verkend. En dan? Ik heb geen idee. Voor het eerst in mijn leven heb ik helemaal geen plan, en verrassend genoeg, vind ik dat niet eng, maar juist een rustgevend idee. Alles kan.

Ik pak mijn donkergroene insectwerende kleren in, en ga op avontuur. Ik kan niet wachten!

Tekst en foto’s: Fem Eggers

Over
Laatste berichten

Dionne

Voel jij ook die continue reishonger? Ondanks de drang nieuwe plekken te ontdekken en nieuwe mensen te ontmoeten, ben ik graag zuinig op onze aardbol en fan van duurzaam toerisme. Ik deel graag mijn ervaringen met je!

Laatste berichten van Dionne (alles zien)