Aankomst in Sucre
Ik begon mijn reis door Bolivia in hoofdstad Sucre. Hier wilde ik wat langer blijven om een beetje Spaans te leren en te wennen aan de Boliviaanse cultuur. Maar ik had natuurlijk kunnen weten dat ik heus niet de enige Nederlander was met dit idee. In het hostel werd ik dan ook verwelkomd door een grote groep Nederlanders, die toevallig meer dan de helft van het aantal gasten in het hostel vormde. Zo ver van huis en dan meteen omringd door landgenoten. Jammer, dacht ik, maar dat kan gebeuren. Gewoon niet te veel van aantrekken. Ik vroeg de hosteleigenaar naar wat goede restaurants in het stadscentrum en ging op pad om Sucre te bezichtigen en iets te eten.
Het uitzicht op Sucre vanaf La Recoleta is prachtig net voor zonsondergang
Toen ik op aanraden van de hosteleigenaar Café Florín binnenstapte en daar aan de muur onze nationale vlag en een poster van het Nederlands voetbalelftal zag hangen, gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. En ja hoor, toen ik de menukaart aan een onderzoek onderwierp, werd mijn vermoeden bevestigd: op mijn eerste avondje uit in Sucre was ik zojuist in een Nederlandse tent beland. Hier kon ik genieten van broodjes pindakaas, stroopwafels, Nederlandse bieren, Bossche bollen, patatas combats (oftewel patatje oorlog), appelflappen en bitterballen. Ik bestelde een lamaburger, die hadden ze gelukkig ook.
Uiteindelijk bleek tachtig procent van de aanbevolen restaurants en cafés in Sucre een Nederlandse eigenaar te hebben. Vier van de vijf. Die vijfde was Duits. Een beetje jammer. Sucre is een ontzettend fijne stad, met een goed bewaard koloniaal centrum vol mooie kerken, kloosters, parkjes en pleinen. De stad staat niet voor niets op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Maar dat Nederlandse, dat wilde ik nu juist even niet om me heen hebben. Zodra ik doorhad welke plekken ik daarvoor beter kon mijden, was het alweer tijd om verder te reizen.
Het klooster van San Felipe de Neri in het centrum van Sucre
Even weg van de bewoonde wereld
Ik vertrok naar Tupiza, in het zuidwesten van het land, waarvandaan ik een vierdaagse jeeptour door adembenemende landschappen met prachtige meren, vulkanen en schitterende rotsformaties ondernam. Letterlijk adembenemend, want als je op bijna vijf kilometer hoogte een stukje de berg op loopt, voelt het of je zojuist de halve marathon hebt gerend. Uiteindelijk bracht deze tocht me naar de zoutvlakten van Uyuni, een van de hoogtepunten van Bolivia. Ook weer letterlijk.
Dat ben ik, ergens in the middle of nowhere in het zuidwesten van Bolivia
Je moet er heel vroeg voor opstaan, maar de zonsopkomst op de zoutvlakten van Uyuni is onvergetelijk mooi
Natuurlijk had ik het geluk met twee andere Nederlanders en een Belg in de groep te zitten. In de auto werd vier dagen lang Nederlands gepraat en alsof dat nog niet voldoende was, vond iemand het wel een gaaf idee haar iPod op de speakers aan te sluiten en de hele groep mee te laten genieten van Wolter Kroes en André Hazes. Ik heb mijn koptelefoon opgezet en gedaan alsof ik sliep. Maar dat hield ik niet lang vol. Slapen, of net doen alsof, is in deze omgeving echt zonde van je tijd. Dit stukje Bolivia is tot nu toe het mooiste wat ik in al mijn reizen ben tegengekomen. Het landschap is zo divers. Ik heb er mijn ogen uitgekeken. Vooral die enorme leegtes maakten op mij een bijzondere indruk.
Laguna Honda
De zoutvlakten van Uyuni
Ineens kwamen we deze spoorlijn tegen in het verder verlaten woestijnachtige gebied bij de grens met Chili
Ik kon wel foto’s blijven maken van het diverse landschap
Nieuwe poging in La Paz
Mijn volgende bestemming was chaotisch La Paz. Op goed geluk besloot ik in een hostel in het centrum te overnachten en tot mijn vreugde heb ik in de vijf dagen daar slechts eenmaal iemand mijn moedertaal horen spreken. Die heb ik tijdens mijn verblijf zorgvuldig weten te ontwijken.
Een stukje La Paz van een afstandje…
Die eerste avond in La Paz ben ik met een aantal andere reizigers wat gaan eten. Zij kenden wel een goed restaurant: Sol y Luna. Dat klonk in mijn oren Spaans genoeg om eens uit te proberen. Grote fout! Bij binnenkomst werd ik verwelkomd door Nederlandse vlaggen, een portret van onze Beatrix en een menukaart met hutspot, bitterballen, jenever en meer Hollandse zooi. Zou het hier dan toch weer hetzelfde gaan als in Sucre? Kon ik nou echt niet gewoon even helemaal weg uit Nederland? Mijn tafelgenoten leken zich hier niet aan te storen, er zelfs van te genieten. Ze kwamen hier bijna elke avond, zeiden ze. Wellicht was Hollandse hap wel iets heel exotisch voor deze Canadezen en Australiërs…
De volgende ochtend werd ik wakker met frisse moed. Ik besloot het vanaf dat moment helemaal anders aan te pakken!
…en wat verder ingezoomd op La Paz
Dan maar Mexico
Ik wilde niet meer het risico lopen Nederlandse tenten binnen te wandelen, maar was er inmiddels ook wel achter dat de Boliviaanse keuken niet mijn favoriet is. Daarom besloot ik internationale eetgelegenheden te bezoeken. Zo liep ik op mijn tweede avond in La Paz een Mexicaans restaurant binnen. Tequila werd groot geadverteerd bij de voordeur, evenals authentieke Mexicaanse gerechten. Daar had ik zin in!
Heerlijke enchilada’s met gehakt heb ik er gegeten, vergezeld door een flesje Corona. De ober droeg een sombrero en uit de speakers klonk Spaanstalige muziek – Mexicaans waarschijnlijk, maar dat is een pure gok. Eindelijk weg van die Nederlanders, eindelijk echt op vakantie! In Bolivia, een beetje Mexico, wat maakt het uit? Nog een Corona, een tequila als afsluiter en ik vroeg de rekening.
De ober legde het bonnetje voor me op tafel. Ik haalde het verschuldigde bedrag tevoorschijn en plaatste dat naast de rekening. De ober kwam terug om het geheel met zich mee te nemen en mij een goedenacht te wensen, toen mijn oog viel op die ene regel onderaan het velletje papier waarop mijn bestellingen stonden geschreven. Ik moest het een paar keer lezen, want ik kon mijn ogen niet geloven. Maar inderdaad, ik had het goed gezien. Ook na de derde keer lezen stond het er nog steeds: Gracias, thank you en bedankt hè! Geen ontkomen aan, die Nederlanders…
- Drukte in Praag vermijden: 5 tips - 3 augustus 2023
- De Bodensee fietsen met kinderen - 28 mei 2023
- Leestips van de Reishonger-redactie - 17 juni 2020
