Een van de naar mijn mening grootste verschillen tussen een globetrotter en een massatoerist, is het vermogen van die eerste om ergens stil te staan en te genieten. Het is niet belangrijk of je vandaag of morgen op je eindbestemming arriveert. Het is belangrijk dat je ervaart, dat je voelt. Dat is immers wat je je later zal herinneren.
Ik heb een heel aantal favoriete plekken op onze wereld. Het meer Tay, het heerlijke Dollardstown. En sinds kort het gletsjermeer Lovatnet, Noorwegen.
Met De Boot
Het meer Lovatnet is een langwerpig meer is en bijzondere kleur blauw. Het ligt tussen de hoge pieken bij het Nordfjord. Op het einde van de vallei waarvan het meer de bodem van vormt, vind je de gletsjer Kjenndalen. Er loopt een weg langs het meer tot aan de gletsjer, breed genoeg voor een stevige auto.
Maar het is veel leuker om per boot te gaan.
Toen ik het meer bezocht, hadden we de boot, die toch plaats biedt aan een paar tientallen mensen, voor ons alleen. Het onderstreepte de stilte van het meer des te beter. Door de grootte van zowel het meer als de toppen, lijkt afstand onwerkelijk. Je hoort geen vogels, geen geruis van bomen; dingen die je wel zou horen moest je in een minder ruime plaats zijn. Enkel het geklots van de boot klinkt er.
Gletsjer
Het was behoorlijk koud op het meer, hoewel het mooi en zelfs warm weer was. De boot gleed zachtjes tussen de vernauwing op het einde van het meer tot aan de oever. Daar meerden we aan. Er staat een klein restaurantje. Op het einde van de wereld, lijkt het wel.
En er is een pad. Een pad dat je tussen jonge bomen dichter en dichter bij de gletsjer leidt. Het geraas van watervallen klinkt overal om je heen, weerkaatst door de steile rotswanden. En dan komt de gletsjer in beeld: een immens grote, bevroren stroom water. Je staat zo dicht bij dat je de spleten in het ijs kan zien. Je kan de kilte van het ijs in de lucht voelen.
Eerst kon ik niet meer doen dan staan gapen. De plaats is betoverend. Eenmaal dat ik uit mijn betovering was ontwaakt, ging ik op pad. Tussen de met mos begroeide stenen, tot aan de kleine, snelstromende rivier die helemaal terug tot aan het meer loopt. De omgeving lijkt wel een speeltuin, je hebt te weinig tijd om alles te verkennen.
Terug
En o ja, ik moest nog foto’s maken ook. Dus haalde ik snel mijn trouwe toestelletje boven en probeerde de gletsjer op film te vangen. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk. De lichtsensoren van mijn toestel sloegen tilt door die grote, witte massa.
Veel te snel moesten we weer verder. Ik was eerlijk gezegd nog niet klaar met de plaats. Ik wou er een tijdje zitten, de plaats verder in mij opnemen. Genieten van de kleuren en van het geluid van het water. Ik voelde mij zo nietig, zo kalm.
Onnodig te zeggen dat deze plaats nog steeds in mijn hoofd spookt. Ik wil terug, ik wil deze plaats aan manlief laten zien. Ik wil de tijd om er te zitten en te gapen.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
