De Inca trail is dan ook een bijzondere trek, niet alleen gekenmerkt door veel natuurschoon maar ook door een grote historische en culturele component. Dagelijkse worden er slechts 500 mensen toegelaten op het oude Inca pad dat leidt naar de verborgen stad van de Inca’s: Machu Picchu. Deze oude Inca stad werd pas in 1911 ontdekt, bijna 400 jaar na aankomst van de Spaanjaarden in Peru!
De klassieke trek – want er zijn varianten! – duurt vier dagen waarvan drie dagen gelopen wordt; de laatste dag is er tijd voor een bezoek aan Machu Picchu en voor de treinreis terug naar Cusco. Reishonger doet verslag van de ervaringen van Mark Parry.
Dag 1: Ollantaytambo-Wayllabamba
De trek begint vlakbij Ollantaytambo, een prachtig stadje in de Heilige Vallei dat op Inca-muren is gebouwd. Hier worden de porters opgepikt. Dit zijn de mensen die gedurende de hele trek alle gemeenschappelijke bagage voor ons zullen dragen (de tenten, het voedsel); ezels en paarden zijn niet toegestaan op de Inca Trail. Het zijn jonge mannen uit de omliggende dorpen, die hier door de recente ontwikkelingen en regelgeving, voor lokale begrippen gelukkig wat beter voor betaald worden dan jaren geleden, toen er van regelrechte uitbuiting sprake was. Het blijft echter een enorme zware baan, natuurlijk.
Dat ‘redelijk betaald worden’ geldt overigens alleen als je je Inca Trail boekt bij een goede en erkende travelagent & Inca Trail operator. Als je voor de allergoedkoopste Inca Trail gaat, kom je vaak in een soort van ‘grijs’ circuit terecht, waar juist op betaling van het personeel beknibbeld wordt. En helaas niet alleen op betaling, ook krijgen ze dan minder goed te eten. Soms best moeilijk en pijnlijk om te zien hoe op bepaalde momenten – zoals bijvoorbeeld op de beruchte tweede dag van de Inca Trail, wanneer iedereen ploetert om boven te komen – de porters ons met meer dan 25 kilo op de rug gehaast voorbij lopen op hun oude sandalen, soms met bebloede voeten, om ons later op te kunnen wachten met de tenten klaar, en het avondeten geserveerd…
Vanaf Ollantaytambo, op nu naar de officiële ingang van de Inca Trail! Na een wat langdurig bureaucratisch proces van ‘inchecken’, mogen we dan eindelijk de beroemde brug over, over de Rio Urubamba of Vilcanota, en is de Inca Trail begonnen! Tot aan de lunch is het redelijk relaxed lopen. Bij aankomst op onze lunch plek, een enorme verrassing: hoe kreeg onze kok het voor elkaar, om in zo’n snelle tijd (hij was tenslotte ‘slechts’ wat sneller voor uit gelopen!), op zo’n prachtige maar allerminste luxueuze plek, zo’n fantastische lunch voor ons klaar te maken!? Dit gevoel van “blijde verrassing” blijft gedurende de hele trek, bij elke maaltijd terug komen.
Na de lunch op weg naar Wayllabamba, onze eerste kampeerplaats, vlakbij het laatste dorp dat we tegen zullen komen en dichtbij de prachtige ruïnes van Llaqtapata gelegen. Achterom kijkend in de richting waar we vandaag kwamen, een overweldigend uitzicht, met de besneeuwde Veronica op de achtergrond, tegen een hardblauwe lucht.
Dag 2: Wayllabamba-Pacaymayu
De tweede dag staat bekend als de zwaarste dag van de Inca Trail. En ik weet nu dat dat klopt! Vanaf ongeveer 3.000 meter boven zeeniveau moeten we omhoog naar ruim 4.200 meter over de befaamde Dead Womans Pass, om vervolgens daarna nog een paar uur af te dalen. Na een vroege start en toen we er al een aardige klim op hadden zitten, kwamen we bij het “checkpoint”: even slikken toen we begrepen dat hier de tweede dag pas officieel begon! Verder een prachtige, bosachtige omgeving over het eeuwenoude, originele Inca–pad.
Want vandaag moeten we dus die grote pass over; het equivalent van anderhalf Burj Khalifa’s, het hoogste gebouw ter wereld. Volgens onze gids was het het beste rustig te blijven lopen met verplichte korte pauzes zo elk half uur. Rustige maar zekere pelgrimsstappen: dat is beter dan “sneller lopen en dan meer pauze’s nemen”. Het gaat erom je hartritme zo constant mogelijk te houden om zo uitputting te voorkomen. In de verte ontwaart zich in de bergen het liggende vrouwenlichaam, waarnaar de Dead Woman’s Pass vernoemd is.
Aankomst op de top is natuurlijk een geweldige ervaring – ijskoud ook overigens. Naast het kleine houten hutje het ultieme moment voor wat groepsfoto’s! En dan nog 600 meter afdaling tot onze kampeerplaats Pacaymayu. Iedereen was lichamelijk opgebrand, maar de blijdschap de befaamde Dead Woman’s Pass zojuist gehaald te hebben, maakte dat iedereen uitgelaten en toch redelijk snel beneden kwam.
Dag 3: Pacaymayu-Wiñaywayna
Deja-vu meteen na het ontbijt, omdat we toch de vallei eerst weer uit moesten klimmen. En rond lunchtijd dan eindelijk boven op de tweede en laatste pas. Groepsfoto! Weer een geweldige lunch, die het einde van al het geklim zou betekenen. Vanaf nu zouden we alleen nog maar bergafwaarts gaan, wat een heerlijk gevoel.
‘s Avonds, bij het tentenkamp een partijtje voetbal met de gids, de kok en de porters, en daarna een kleine ‘afsluitingsceremonie’ waarin we hen bedanken voor de geweldige support die ze ons tijdens deze trek gegeven hadden. Gelukkig worden er ook gulle tips gegeven. De volgende dag zouden we immers vroeg bij Machu Picchu aankomen en zal de staff (behalve de gids) niet meer bij ons zijn.
Dag 4: de jonge berg, Machu Picchu!
De grote dag waar we zo naar uitgekeken hadden. We hoopten allemaal zo op goed weer – hoewel al die ‘mistige’ foto’s van MachuPicchu ook indrukwekkend zijn! En…… that’s what we got. Wat een geluk, midden in het regenseizoen, een prachtige dag met weinig regen, wolken, en zelfs wat zon!
Na een vroeg ontbijt, brengen meer en meer Inca treden ons verder naar beneden, tot zo’n 2700 meter boven zeeniveau naar Wina Wayna, de plaats waar de meeste groepen de derde nacht overnachten. Vanuit hier door naar Inti Punku, de sungate en traditionele ingang van Machu Picchu. De laatste stappen gingen letterlijk op handen en voeten; niet omdat we zo uitgeput waren, maar vanwege de belachelijk grote treden c.q. stenen. Je voelt ze zo klein en onhandig, als je dan bedenkt de oude Inca ‘messengers’, of Chaskis, over deze Inca-paden renden met belangrijk nieuw voor de Inca!
De Inca Trail was een hoogtepunt op zich, en toch doet Machu Picchu er nog een schepje bovenop. Je beseft pas echt hoe enorm groot en indrukwekkend het is als je er eenmaal bent; vanaf de sungate heb je een prachtige uitzicht, maar lijkt toch kleiner en bijna overzichtelijker. Na aankomst, eerste gepaste stilte, we lopen allemaal in ons zelf gekeerd, verwonder rond. Dan neemt de gids ons mee, wat een interessante informatie. En natuurlijk beklimmen we daarna, als we Machu Picchu doorgelopen zijn, ook nog de Huayna Picchu, de oude berg tegenover Machu Picchu (“Machu Picchu” betekent: jonge berg). Volgens onze gids werd vanaf deze berg de bouw van de indrukwekkende stad geleid.
Zelf de Inca Trail lopen?
Je kunt de Inca Trail boeken bij een van de in Cusco erkende operators, zoals Dos Manos Peru. Je kunt ook contact opnemen met de Nederlanderse reserveringsafdeling: info@dosmanosnederland.com. Speciaal voor de Peru-special op Reishonger heeft Dos Manos Peru een mooie lezersaanbieding! Als je voor
Dos Manos Peru is gespecialiseerd in tours en treks in met name Zuid-Peru, waarbij respect voor de lokale bevolking en het geven van een unieke Peru ervaring centraal staat. Er zijn ook mogelijkheden voor een verblijf bij lokale Peruaanse gastgezinnen, vrijwilligerswerk in Cusco, en workshops en cursussen zoals Peruaanse muziek, salsa dansen, cursus Spaans in Cusco, Peruaans koken, etc.
- Ontdek de diversiteit van Kaapverdië - 11 april 2024
- The Iceland Trail – een spectaculaire hike door IJsland - 7 april 2024
- De nieuwe hotspot van Zuid-Amerika: fascinerende metropool Lima - 5 april 2024
