Deze keer zou ik niet in Obereggen, maar in Val di Fassa verblijven: een langwerpige vallei met verschillende dorpjes en stadjes, een prachtige natuur en meer dan genoeg om te doen voor een wiebelkont zoals ik.
Per Mountainbike
Mijn eerste kennismaking met Val di Fassa was in het midden van de nacht. Door allerlei vertragingen belandde ik in heel erg laat in mijn hotel. Net genoeg tijd om wat te slapen, en dan, hopla, de fiets op. Een e-bike om precies te zijn. Met die fiets toerde ik door de hele vallei, lekker snel en zonder moe te worden dankzij de batterij die mij een extra duwtje in de rug gaf. Lunch had ik in een van de vele berghutten in de omgeving. Heerlijk.
Te Voet
Na die eerste verkenning van Val di Fassa stond ik te springen om meer te zien. Wel, dat heb ik mij toch een tikje beklaagd. We zouden namelijk de bergen in gaan, onder begeleiding van berggids Mauro. Dat die jongen de hele dag, elke dag, in de bergen rondloopt, en ik in plat België woon, geeft je al een idee hoe dat juist ging.
In twee etappes stegen we zo’n 700 meter. En dat over een afstand van amper zes kilometer. Hoewel het uitzicht magnifiek was, zag ik tegen het einde van de klim vooral sterretjes! Gelukkig was er op de top een berghut, waar ik met kleine hapjes een spaghetti naar binnen werkte. De tocht naar beneden was een eitje.
Wat een uitzicht!
Al beklaag ik het me elke keer als ik de bergen op klim, toch geniet ik ervan mijn lichaam tot het uiterste te drijven. Ik wandelde een deel van het Rosengartenwandelpad. Dit wandelpad brengt je tot lekker hoog in de bergen, tot bij de rotsen waaraan deze wandeling zijn naam dankt. Onder het juiste licht kleuren de rotsen immers verschillende rozentinten. Een echte rozentuin, dus. Wat een heerlijke wandeling! Een échte aanrader.
Het wandelpad Rosengarten wordt aangeduid met kleine markeringen op de rotsen
Al Klimmende
De laatste dag van mijn verblijf in Val di fassa, zouden we gaan klimmen. Niet in zo’n muffe klimzaal, met van die kleurige toppen in de muur gevezen, maar buiten, op de rotsen. Mauro was ook nu weer bij ons, en hij klom razendsnel de rotsen op om het parkoers klimklaar te maken. Hij deed het er zo eenvoudig uitzien.
Zodra de touwen er hingen, trok ik een harnas aan, en werd ik vastgeklikt. Ik kon klimmen. Terwijl Mauro mij zekerde, en van beneden tips riep, klom ik zonder echte moeite naar boven. Aan de top, zo’n 12meter hoog, tikte ik het hoogste punt aan en liet me weer zakken. Wat was dat leuk! Mauro voerde het niveau op, en op een enkele keer na, klom ik zonder vallen telkens weer naar de top. Ik heb wel vaker geklommen, vooral in schoolverband en in van die klimzalen. Ik kan je vertellen: dat is niet half zo leuk als buiten klimmen! Probeer het maar eens!
Rotsklimmen, wat een plezier!
Meer?
Mijn sportieve dagen in Val di Fassa werden aaneen geregen met nachtjes in een van de plaatselijke hotelletjes, en lekker eten in berghutten en restaurantjes. Ik logeerde in hotel Olympia, en at in restaurant El Filo, maar dat waren lang niet de enige goede plekjes. Ontdek meer hier.
Tijdens mijn wandeling zag ik deze vreemde, regenboogkleurige cirkel rond de zon. Wat vreemd. Later leerde ik dat wanneer je dit ziet, er later slecht weer aankomt. En inderdaad, er brak een onweer los later die avond. Prachtig, niet?
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
